Proza

gothic10333 · Marzec 16, 2011

@up Dzięki. Spoko następnym razem poszukam innego tematu.

Dagomee · Marzec 21, 2011

LINK. Prosilbym o komentarze, najlepiej na blogu.

Bazil · Marzec 22, 2011

Hmmm... drugi fragment opowiadania, którego prolog można znaleźć na 34 stronie tego tematu (post 674).

Tytuł opowiadania - "Niebo i Piekło".

---------------------------------------------------------------

- I -

Srebrzyste pola pakiru ciągnęły się od horyzontu po horyzont i zdawały się nie mieć końca. Sporych rozmiarów, agrokulturowa farma, wyglądała na ich tle jak samotna wyspa pośrodku bezkresnego morza. Obrazu ogromnego akwenu dopełniał wiatr, wprawiający pakir w falowanie, oraz żniwiarka, przemierzająca pola zbóż na podobieństwo prującego fale wód statku.

Savaki zamknął na chwilę oczy, usiłując przez ten krótki czas cieszyć się panującym dzisiejszego dnia ciepłem, któremu towarzyszyły przyjemne podmuchy porywistego wiatru. Zaraz jednak skupił się ponownie na poprawnym prowadzeniu żniwiarki wzdłuż wytyczonych linii. Ogromne urządzenie ścinało łany pakiru, wytrząsając ziarna zbóż i gromadząc je w swoich przepastnych trzewiach. Jednocześnie starannie omijało stojące rzędami, wprawione w ziemię dozowniki, tworzące sieć kierowanego komputerowo systemu nawożenia. Znajdowały się tam również elementy systemy irygacyjnego, chociaż były nieaktywne na obszarze, gdzie prowadzono akurat zbiory, podobnie jak urządzenia użyźniające glebę.

Chociaż Savaki był zadowolony z panującego obecnie ciepła ? które odczuwał w pełni z racji faktu, że był ubrany tylko w lekkie spodnie ? żałował, że nie zanosi się na deszcz. Dłuższy upał stawał się po czasie nie do zniesienia, a ponadto brak opadów oznaczał, że będą musieli znowu polegać na systemie irygacyjnym, który ostatnimi czasy doznawał coraz częstszych usterek i wymagał stałego nadzoru. Co gorsza, nie można było nawet określić, kiedy spadnie deszcz, ponieważ zaledwie tydzień temu nastąpiła poważna awaria satelity meteorologicznego, która uniemożliwiła im analizowanie procesów atmosferycznych oraz prognozowanie pogody. Savaki ufał, że ich ekspert, który zajmował się obsługą satelity meteorologicznego ? Ezaken ? jeszcze dzisiaj zdoła coś z tym zrobić. Sam Savaki miał o tym blade pojęcie, jako że był farmerem z powołania. Swego czasu realizował się w tej branży jeszcze na swojej rodzinnej planecie, Sorev, ostatnimi jednak czasy kompania, na zlecenie której pracował on i inni, przeniosła ich do plantacji na Ravaneri. Chociaż Savaki musiał się w związku z tym pożegnać z domem, nie miał nic przeciwko temu, jako że kolonia bardzo mu go przypominała. Jedyne, na co mógł narzekać, to ścisłe terminy kolejnych dostaw pakiru, jakie im narzucono.

Savaki zrobił kolejny nawrót żniwiarką, kiedy nagle znajdujące się z boku maszyny drzwiczki, usytuowane za jego prawym barkiem, otworzyły się. Z wnętrza wyszła na światło dnia niewysoka postać, diametralnie różna od zasiadającego za sterami Sorevianina, choć o podobnej sylwetce ? pozbawionej jednak ogona.

- Hej, Paul ? powiedział Savaki, nie odwracając się ? Młocarnia znów nawali?

Człowiek, ubrany w lekki strój roboczy, zamknął drzwi i zbliżył się do jaszczura.

- Nigdy w życiu ? odparł wreszcie w płynnym strev, siadając u jego boku koło siedziska kierowcy

- Trzymam cię za słowo ? oznajmił Sorevianin z udawaną surowością ? Jak się znowu rozłoży w trakcie roboty, ty płacisz następnym razem za estere.

- No, to nie muszę się martwić o swój portfel ? Terranin uśmiechnął się serdecznie, co po dłuższej chwili zrobił także Savaki, obnażając garnitur ostrych zębów.

Gdzie indziej taki widok byłby nie do pomyślenia ? dwóch przedstawicieli różnych ras, z których każda darzyła się skrajną niechęcią, by nie powiedzieć, iż nienawiścią, wspólnie pracowało oraz rozmawiało ze sobą przyjacielsko. Jednak dla Savakiego była to rzecz zupełnie naturalna ? zdążył do tego przywyknąć przez długie lata. Zresztą nie tylko on.

Paul Brown, chociaż był człowiekiem, urodził się i wychował na Sorev, podobnie jak tysiące innych Terran. Tak jak pozostali, był potomkiem przedstawicieli mniejszości terrańskiej, żyjącej na macierzystej planecie jaszczurów. Jego dziadkowie należeli niegdyś do ekspedycji, jaka dokonała inwazji na Sorev, z zamiarem podbicia go i obrócenia jego mieszkańców w niewolę. Lecz owe plany się nie ziściły, a ludzi spotkała zupełna klęska. Nie wszyscy jednak zginęli w bitwach ? miliony z nich pozostały w obozach jenieckich, po tym, jak zostali wzięci przez jaszczury do niewoli. Problem tej mniejszości rasowej rozwiązano, realizując projekt asymilacji pokonanych. Choć nie w każdym przypadku został on zwieńczony sukcesem, to jednak jeńcy z czasów wojny weszli w skład soreviańskiego społeczeństwa, ciesząc się równymi prawami z rdzennymi Sorevianami.

Poważne problemy dla żyjących wśród jaszczurów Terran były obecnie dwa ? po pierwsze fakt, że jeńcami byli w znakomitej większości żołnierze, których nie dopuszczono do służby wojskowej, a którzy z racji niewielkiego wykształcenia mieli problemy ze znalezieniem prestiżowego zajęcia. Po drugie zaś, więźniami byli głównie mężczyźni, przy jednoczesnym niewielkim odsetku kobiet, co ograniczało znacząco przyrost naturalny mniejszości terrańskiej na Sorev.

Paul Brown należał jednak do tych ludzi, którzy urodzili się po wojnie, a Savaki poznał go w późniejszym okresie swojej pracy dla firmy. Terranin miał smykałkę do wszelkiego rodzaju maszyn, i radził sobie całkiem nieźle. Z drugiej strony utrzymywał, że nie ma zamiaru pracować jako farmer na stałe.

- Za godzinę, to znaczy za cztery ality, powinniśmy skończyć tę część ? odezwał się Paul ? Rozmawiałeś już może z Ezakenem?

- Nie, po prostu czekam, aż on się odezwie ? odrzekł Savaki ? Jak poprzednim razem się z nim kontaktowałem podczas pracy, przez ładnych parę enelitów musiałem słuchać jego narzekań o tym, jak go rozpraszam. Tylko Daerion miałby tyle cierpliwości, żeby znosić to po raz kolejny.

- No dobra, ale ile on ma zamiar jeszcze tam siedzieć? Znowu się spóźni z gotowaniem nuvere.

- Zawsze można powiedzieć Gastonowi, żeby się tym zajął ? stwierdził jaszczur ze złośliwym uśmiechem

- Wykluczone ? natychmiast zaoponował Brown ? Kiedy ostatni raz pozwoliliśmy mu się dobrać do garów, nawet wy, gadziny, ledwo to znieśliście.

- Więc jakoś to chyba przebolejesz, że Ezaken poda nuvere z opóźnieniem.

- Dobra, dobra ? Paul wzruszył ramionami ? Skoro ty nie chcesz z nim pogadać, ja to zrobię. I pal licho jego gadaninę. Gdzie masz komunikator?

- Jest tu ? odparł Savaki, wyciągając z kieszeni spodni małe urządzenie i podając je człowiekowi ? Aha, i jeszcze jedno. Paul?

- O co znowu chodzi? ? zapytał Brown ze zniecierpliwieniem, wybierając już zapisany w pamięci komunikatora kontakt z Ezakenem

- Jak już wrócimy, przejrzyj jeszcze te ładowarki. Możesz to zrobić po nuvere.

- Nie żartuj ? zaprotestował Paul ? Składujemy przecież te kontenery zboża na lądowisku dopiero za dwa dni.

- Właśnie. Mamy to zrobić już za dwa dni. A trzeciego będzie tam frachtowiec firmy.

- Przecież zdążymy, do licha ? Brown zapomniał na chwilę o połączeniu, jakiego miał zamiar dokonać, przekomarzając się z Savakim ? Czasami jesteś naprawdę upierdliwy, w porównaniu do ciebie Ezaken to?

Człowiek urwał, usłyszawszy sygnał, wydobywający się z trzymanego wciąż w dłoni komunikatora. Wyraźnie zaskoczony, uniósł urządzenie do głowy, przykładając je sobie tak, aby samo doń przyległo. Jednocześnie wcisnął guzik odbioru transmisji.

- Hej, Paul ? Savaki rozpoznał głos Gastona, drugiego z pracujących tu ludzi;

- Hej, Gaston ? odparł Brown ? Masz coś?

- Widzieliście to? ? zapytał rozmówca podniesionym głosem

- To, znaczy co?

- Na południowym zachodzie. Coś spadło z nieba, jak jakiś pi**rzony meteor.

Zaintrygowany Savaki zwolnił nieco, by móc się przyjrzeć niebu we wskazanym kierunku. Dopiero po dłuższej chwili dostrzegł w oddali ledwo widoczną smugę, której jeden koniec sięgał horyzontu, a drugi niknął gdzieś w nieboskłonie.

- Nic nie widzieliśmy ? odrzekł Paul ? Co to mogło być, twoim zdaniem?

- Jeszcze to sprawdzę. Wybaczcie, jeżeli spóźnię się na nuvere, ale chyba wezmę skuter.

- Może to był ścigacz Ezakena? ? zasugerował Brown; Savaki pomyślał o tym z przerażeniem.

- Wątpię ? zaoponował Gaston uspokajającym tonem ? Miałby opuszczać satelitę meteo tak wcześnie? To nie w jego stylu.

- Więc kto to?

- Jak tam pojadę i sprawdzę, to się dowiesz. Nie czekajcie na mnie.

- Nie czekajcie na mnie ? powtórzył Paul, kiedy jego rozmówca już się rozłączył ? No żesz jasna cholera, przecież wiadomo, że i tak będziemy czekać.

- Z jakiej racji? ? Savaki wzruszył ramionami ? Najwyżej zje nuvere trochę później. Mnie bardziej martwi, co się tam rozbiło.

- Może faktycznie jakiś meteor ? zażartował Brown ? No dobra, chciałem gadać z Ezakenem.

Savaki przeczuwał, że zanim człowiek będzie miał możliwość dojścia do głosu, będzie musiał wcześniej wysłuchać kilkuenelitowej tyrady. Jego przypuszczenia szybko się zresztą potwierdziły ? gdy Paul połączył się już z technikiem, z komunikatora dało się usłyszeć znajomy głos, wymawiający potok złorzeczeń.

- Ile razy mam powtarzać, żeby nikt mi nie zawracał głowy? ? zawarczał Ezaken ? Czy wy macie pojęcie, jaka to delikatna konstrukcja?

- Ja też się cieszę, Ez ? zironizował Brown ? Jak to wygląda z tym satelitą meteo?

- Fatalnie ? prychnął Sorevianin ? Nic nowego. To chciałeś usłyszeć?

- Poniekąd ? odparł Paul zdawkowo ? Kiedy będziesz z powrotem?

- Kiedy skończę, w imię Saneora!

- Się wie. Słuchaj, nie widziałeś może czegoś tam na górze?

- Nie ? odwarknął Ezaken ? Dlaczego pytasz?

- Gaston rozmawiał ze mną przed chwilą, i mówił, że coś zauważył. Jakiś obiekt, chyba spadł na planetę z orbity. Pomyślałem więc, że może?

- Posłuchaj, niedomleczony ssaku ? przerwał jaszczur niecierpliwie ? Wiem, że wy wszyscy tam na dole mało rozumiecie, więc ci to wyjaśnię. Jak głupiemu, czyli w sam raz dla ciebie. Jestem teraz na orbicie planety. Chociaż to niska orbita, i tak siedzę w próżni. W której to próżni nie rozchodzą się dźwięki. Od kilkunastu alitów nie wyłażę z maszynowni satelity, który to satelita nie ma tam żadnych okien, bo trudno, żeby miał. Co w sumie oznacza, że absolutnie nic nie widzę, ani nie słyszę. A to z kolei oznacza, że nie miałem prawa zobaczyć czegoś na orbicie, choćby wam spadło na łby. Jasne?

- Jak słońce ? odrzekł Brown z ostentacyjnym spokojem, robiąc zbolałą minę, czym pobudził obserwującego go lewym okiem Savakiego do cichego chichotu

- To świetnie ? prychnął Ezaken ? Masz coś jeszcze, czy mam się ponownie pogrążyć w iluzorycznym skupieniu?

- Jakim? ? zapytał Paul z uśmiechem, kolejny raz pobudzając Savakiego do śmiechu

- Iluzo... ach, nieważne! Czego jeszcze chcesz?

- On w ogóle nie ma poczucia humoru ? szepnął Brown do kolegi, po czym ponownie odezwał się przez komunikator ? Co dzisiaj pichcisz, Ez?

- Davurę w pikantnym sosie ? odrzekł Sorevianin odrobinę bardziej opanowanym tonem, jakby myśl o posiłku nieco go uspokajała ? Na deser możecie sobie pakir zmieszać z revna?

Paul nagle skrzywił się boleśnie, gdy słowa Ezakena urwały się gwałtownie, zastąpione przez głośny szum. Savaki przestał się uśmiechać, gdy to usłyszał, i natychmiast poczuł niepokój. Człowiek najwyraźniej także stracił momentalnie nastrój do żartów, bo na jego twarzy malowało się wręcz przerażenie.

- Ez? ? zapytał z najwyższą obawą, a kiedy nie otrzymał odpowiedzi, zawołał po raz kolejny ? Ezaken! Co się stało?

Savaki zatrzymał żniwiarkę i skupił całą uwagę na Brownie i jego próbach ponownego porozumienia się z technikiem. Ten jednak nie odpowiadał, mimo że człowiek jeszcze kilkakrotnie nawoływał go po imieniu. Jaszczur zaczynał już przeczuwać najgorsze.

- Jestem? jestem ? odezwał się nareszcie Ezaken, co wprawiło Savakiego w częściową ulgę; częściową, bowiem głos Sorevianina był przepełniony lękiem ? Na łaskę Daeriona? jeśli tego nie przeżyję? jeśli tego nie przeżyję?

- Co się tam dzieje? ? dopytywał się Paul

- Ktoś do mnie strzela! ? zawołał Ezaken, z wyraźnym trudem starając się zapanować nad sobą ? Z tego satelity zaraz nic nie zostanie! Muszę stąd uciekać! Wracam tutaj na ści?

W tym momencie słowa jaszczura zagłuszyła kolejna kakofonia dźwięków i kontakt z nim urwał się na dobre. Przez chwilę Brown i Savaki trwali w bezruchu, jakby sparaliżowani. Sorevianin otrząsnął się pierwszy, wstając ze stanowiska kierowcy i odbierając człowiekowi komunikator.

- W imię Daeriona ? powiedział gorączkowo, podejmując jeszcze kilkakrotnie próby ponownego nawiązania łączności z Ezakenem, a gdy to zawiodło, łącząc się z Sekirą w budynku mieszkalnym ? Niech to nie będzie to, o czym myślę.

- Co się tam, kurna, stało? ? zawołał Paul, nie kryjąc przestrachu ? Co to było? Niby kto do niego strzelał?

- To akurat dość oczywiste ? odrzekł Savaki enigmatycznie; zignorował pytanie człowieka, usiłującego się dowiedzieć, co miał na myśli, i zwrócił się teraz do Sekiry, połączywszy z nią ? Sekira, skończyłaś już kontrolę systemu irygacyjnego?

- Prawie ? odrzekła Sorevianka, kwitując swoją odpowiedź westchnieniem ? Dlaczego pytasz? Potrzebujecie do czegoś dodatkowej pary rąk, że mnie odrywasz od?

- Mamy mało czasu ? przerwał Savaki ? Zostaw to na razie i zbierz wszystkie apteczki, jakie masz pod ręką. Mogą się okazać bardzo potrzebne, jak wróci tu Ezaken. Czy może raczej, jeśli tu wróci.

- Co się stało? ? zapytała Sekira, tym razem nie kryjąc niepokoju

- Powiedzmy, że żałuję, że zeszłaś kiedyś ze ścieżki Feomara.

- A to dlaczego?

- Bardzo by nam się teraz przydała.

Edytowano Lipiec 31, 2011 przez Bazil

Booms · Marzec 27, 2011

http://pelo-yea.blogspot.com/

Bardzo serdecznie proszę o przeczytanie tekstów albo chociaż niektórych z nich. Oczywiście wszelkie sugestie, ale i pochwały proszę kierować na bloga. Są one nieocenioną pomocą. Z góry dziękuję.

Pozdro!

Mimizu · Kwiecień 5, 2011

Ja dla odmiany chciałem zachęcić do przeczytania tekstu o tworzeniu gier, który opublikowałem na swoim "blogu". Odzew mile widziany.

http://themimizu.wordpress.com/2011/03/27/...robi-gry-tom-1/

Idajos · Kwiecień 11, 2011

Poniżej zamieszczam trochę żart, trochę zapis rozgrywki w pewną strategie turową:

Pamiętnik chorążego armii Księstwa Kion z II wojny Hinsańskiej. (fragmenty)

1.02. 432 rok po ustanowieniu Imperium.

Chodzą słuchy o zbliżającej się wojnie. Ponoć mamy ruszyć na zachód, czego nie czyniliśmy od dwudziestu siedmiu lat. Pamiętna klęska pod Hins nauczyła nas siedzieć po swojej stronie Eufatu i dobrze pilnować granicy. Osobiście nie widzę żadnego powodu dla którego wojna miałaby wybuchnąć, orkowie zachowują się spokojnie i dawno ich nie widzieliśmy. Jeśli jednak wieści potwierdzą się, wtedy nasz pułk ruszy zapewne przodem. Tysiąc najlepiej w południowych prowincjach wyszkolonych oszczepników i tropicieli. Na pewno będziemy w szpicy.

Na razie jednak nic się nie dzieje. Może to tylko plotki? Ostatecznie życie w garnizonie nie jest zbyt urozmaicone.

8.02. 432 p.u.I.

Plotki zaczynają się potwierdzać. Ogłoszono stan gotowości. Żadnych przepustek i wyjść poza warownie. Żegnaj więc najsłodsza ? przynajmniej na jakiś czas.

10.02. 432 p.u.I.

Książę Retmer dokonał dziś przeglądu wojsk. Stał dumnie na trybunie w otoczeniu dworu i w towarzystwie przedstawiciela Gildii a my maszerowaliśmy przed nimi. Na mój rozum, jeśli ma być wojna to porywamy się z motyką na słońce. Mamy tylko cztery tysiące piechoty i setkę jeźdźców. Wystarczająco do obrony, stanowczo za mało na jakąkolwiek ofensywę. Ale nie moja głowa.

Armia przedstawia się kiepsko. Jako tako prezentują się tylko Łucznicy i my, oczywiście także książęca jazda. O pospolitym ruszeniu i włócznikach szkoda nawet gadać. Niedozbrojeni, brudni, zasikani i zdemoralizowani. Można mieć tylko nadzieję ze u Orków sprawy nie maja się lepiej.

Mamy zdobyć Kragnet i twierdzę Hins. 50 mil i bogowie raczą wiedzieć jakie siły przednami. Książę w swym przemówieniu zapewniał, ze Gildia zadba o nasze zaopatrzenie i posiłki. Wszystko jasne! Ci handlarze muszą mieć jakiś interes w tej wyprawie skoro chcą za nią płacić. Płacić! Dobre sobie ! To przecież my zapłacimy. Pierwszy nocleg w drodze nad Eufat.

11.02. 432 p.u.I.

Czekamy na wschodnim brzegu rzeki. Wydano zapasy żywności. Po drugiej stronie nic się nie dzieje. Żadnego ruchu.

12.02. 432 p.u.I.

Przeprawa odbyła się nad wyraz sprawnie. Cała armia już na zachodnim brzegu. Nie byliśmy tu od prawie trzydziestu lat. Jutro pewnie ruszymy dalej. Teraz spać.

13.02. 432 p.u.I. (rano)

Wymarsz! O piętnaście mil przed nami wioska Thribisza ? nasz pierwszy cel. Moi zwiadowcy mówią o znajdującym się w niej pułku goblinów. Są zajęci rabunkiem i nieprzygotowani na atak. Oby tak było, nim tam dotrzemy minie kilka godzin. Gildia w ostatniej chwili dokooptowała pułk pospolitego ruszenia. Są już w marszu o milę przed nami. Nie wyglądali najlepiej. Wszyscy zginą. Już czas.

13.02. 432 p.u.I.

No, nie wiem. Jeśli oni byli nieprzygotowani to ja jestem portową dziewką. Z wioski co prawda wiali aż się kurzyło, włócznicy i pospolitacy zadbali o to, my przecięliśmy im drogę odwrotu i nie wiem czy dwa tuziny uszło. Jednak od razu nadzialiśmy się na atak kolejnego pułku goblinów ukrytego w okolicznych sadach. Odparliśmy. Mamy setkę zabitych i rannych, oni pewnie kilka razy tyle. Wioska o dziwo zamieszkana jest przez ludzi. Odnoszą się do nas życzliwie. Powiedzieli nam, że w leżących kilka mil na północ ruinach gobliny od kilku nowiów coś zakopywały. Ruszyła tam książęca jazda. Na południe od nas zwiadowcy donoszą o orkach. Nie ma mowy, wiedzieli o ataku i czekali na nas! Są gotowi. Czyja to sprawka? Może kolejna intryga Gildii? Jak było do przewidzenia, nowo sformowani pospolitacy nie wytrzymali marszu i pogubili się po drodze. Na razie nie będzie z nich pożytku. Okolica, piękna, zielona i gdyby nie wojna, wręcz sielska.

14.02 432 p.u.I.

Uderzyliśmy wraz z Łucznikami na podejrzane ruiny. Broniące ich gobliny wycofały się pod naszym naporem do leżących na południu lasów. Stamtąd wieczorem zaatakowały Łuczników, którzy pomimo dużych strat utrzymali pozycje. Jutro zajmiemy te ruiny i przeszukamy. Nasze dzisiejsze straty to ledwie kilku ludzi. Gorzej było w okolicach Thribiszy, tam nasi wczorajsi przeciwnicy wzmocnieni posiłkami stawili zacięty opór pospolitemu ruszeniu. Jazda Księcia w tym czasie zaatakowała na trakcie do Kragnet pułk orków i zmusiła do cofnięcia się pod mury miasta. Coraz bardziej obawiam się o powodzenie kampanii. Jest nas po prostu zbyt mało. Mamy dwa kierunki natarcia (ruiny i Kragnet) a sił ledwo starczyłoby na jeden. Może Gildia obmyśli jakieś posiłki?

15.02 432 p.u.I

W ruinach znaleźliśmy trochę jakiejś starożytnej broni. Kazałem odesłać ją Księciu. Ponoć był z niej bardzo zadowolony. Przez resztę dnia ścigaliśmy w lesie gobliny zabijając wielu. Resztki wpadły wprost na pospolitaków, którzy dokończyli dzieła. Odnalazł się dziś ich drugi oddział, ten który zagubił się zaraz pierwszego dnia. Rozproszeni zdołali zebrać się na południe od Kragnet. Tymczasem nasi włócznicy wyparli z niego słabą załogę goblinów a jezdni księcia tuż pod samymi murami wycięli resztę orków. Jutro zajmiemy miasto a doga na Hins stanie otworem. Podobno zamieszkujący wcale licznie tę prowincje ludzie gotowi są do nas dołączyć, ale nie wiem czy to prawda. Od Gildii na razie żadnego wsparcia.

16.02. p.u.I

O świcie weszliśmy do Kragnet. Miasto wyglądało jak wymarłe, nikogo, nawet psa, na ulicach. Tu i ówdzie ślady wczorajszej walki. W pobliżu zachodniej bramy natknęliśmy się na ocalałych goblinów i zmusiliśmy do ucieczki na równiny gdzie zajęli się nimi Łucznicy. Tymczasem od położonej między Kragnet a Hins wioski Garlbas nadeszły orki i zdołały zaskoczyć włóczników. Bitwa ucichła dopiero wraz z nastaniem nocy, jutro pewnie do niej dołączymy. Sama wioska płonie, zapewne zamieszkujący ją ludzie wykazywali zbyt wiele sympatii do nas. Natomiast panowie pospolici poczynają sobie coraz piękniej. Najpierw się zgubili, potem dwa dni zbierali a dziś zamiast wspomóc nas w walce złupili jakąś wieś. Radzą sobie na tej wojnie znakomicie a ja głupi się o nich martwiłem. Miejscowi sformowali ochotniczy pułk i zameldowali się pod nasze rozkazy. Nie przedstawiają jako wojsko zbyt dużej wartości ale znają okolice i szczerze nienawidzą swych ciemiężców. Tak więc pierwszy cel kampanii osiągnięty. Kragnet zdobyte, straty o dziwo niewielkie. Do Hins pozostało jakieś dwadzieścia mil a po drodze Garlbas i rzeczka Ruank. Jeśli dobrze pójdzie i orkowie nie stawią większego niż dotychczas oporu, to za trzy, cztery dni będziemy świętować zwycięstwo.

17.02.432 p.u.I.

Garlbas w naszych rękach! Tak jak przypuszczałem, skierowano nas do bitwy z zadaniem zajścia orków z flanki. Na niczego się nie spodziewających wrogów spadł deszcz naszych oszczepów, potem nastapił atak włóczników i było po wszystkim. Straty minimalne. W tym czasie Książę Retmer ze swoją jazdą zajął wieś i dociął niedobitków. Przed nami bagnista Ruanka i most na niej a za nim Hins. Jesteśmy już bardzo blisko celu! Wieczorem gobliny zaatakowały na przedmościu. Zasypały włóczników gradem strzał i usiłowały wypchnąć ich z zajętej pozycji. Krwawe, sądząc po znoszonych na tyły rannych, walki, trwały do nocy. Myślę że Książę nie da nam wytchnienia i rano całą siłą będziemy forsować rzekę. To może być decydujący dzień.

18.02. 432 p.u.I. (wieczór)

Straszliwa, całodniowa bitwa nad Ruanką. Dostaliśmy się pod silny ostrzał goblinich łuczników, mimo to nie ustąpiliśmy z pola walcząc zacięcie z ich pieszym pułkiem. Dzielnie wspomagali nas włócznicy i ukryci w nadbrzeżnych zaroślach Łucznicy. Gobliny ani jednak myślały się cofać i twardo trzymały zachodni brzeg. Wreszcie do szarży ruszyła jazda z Ksieciem Retmerem na czele. Zdołała zmusić gobliny do ucieczki ale nie rozbiła ich. Gdy piszę te słowa w ciemnościach nocy słychać odgłosy prowadzonego pościgu.

18.02. 432 p.u.I.

Klęska! Książę Retmer zabity! Nasza jazda wpadła w zasadzkę nad brzegami Ruanki. Czułem że pościg po nocy może się źle skończyć. Cała armia ucieka w kierunku naszej granicy. Panika i chaos. Byle do Eufatu, nikt nie panuje nad wojskiem.

20.02.432 p.u.I.

Już niedaleko, nikt nas nie ściga, Może dotrzemy żywi do domu.

25.02. 432 p.u.I.

Z powrotem w garnizonie. Już po wszystkim. Hins znów okazało się dla nas klęską. Nasz pułk stracił dwustu ludzi, ogólne straty to pewnie ponad półtora tysiąca zabitych, rannych i zaginionych. Jednak największa strata to Książę Retmer. Brandon, jego brat jest gnuśny i zepsuty, ponadto po uszy zadłużony w Gildii. Mogą nadejść ciężkie czasy dla Księstwa. Nie wiemy jak dalej zachowają się orkowie, Gildia milczy, choć zapewne to ona była motorem całej awantury. Na razie trzeba odpocząć. Co będzie ? zobaczymy.

Na tym kończą się zapiski.

Edytowano Kwiecień 11, 2011 przez taltybios

asIdie · Kwiecień 20, 2011

Witam, chyba wybrałem dobry dział. Chciałem dać do oceny mój tekst o grze Wolfenstein, który ukazał się w portalu portalwww.eu Zachęcam do przeczytania i komentowania.Dziadek z karabinem

Asasin666 · Kwiecień 23, 2011

http://serwinski-opowiadania.blogspot.com/ tu link, od niedawna to prowadzę, piszę równie krótko, więc był bym wdzięczny za komentarze i rady. Z góry dzięki.

TimeX · Maj 3, 2011

Moja twórczość, właściwie legenda miejska, moja praca wygrała w konkursie. Jednakże odniosłem przykre wrażenie, że oprócz mnie nikt w tej kategorii nie startował Ale dajmy temu spokój:

Życie za śmierć

Las. Jak każdy inny. W pobliżu małego miasteczka, z dala od zgiełku dzisiejszej cywilizacji. Ta ludzka osada to mała wieś, pięć rodzin z kilkorgiem dzieci. I mały kościółek. Jak na dzisiejsze czasy, miejsce prawie idealne. Lecz każda utopia ma swoją ciemną stronę, nawet, jeśli nie jest ona dosłowna. W lesie, który był w pobliżu miasteczka, było pewne miejsce, do którego nie docierał świergot ptaków, gdzie nie szumiały drzewa, mimo wiatru, a słońce zdawało się blaknąć mimo rzadszej korony drzew. Miejscem, w którym można było odczuć to najbardziej, było małe oczko wodne, pozbawione kwiatów lilii wodnych. Myśliwi, którzy czasem tam zaglądali, opowiadali historie o zwierzętach, które siedziały obok siebie, ale nie polowały. Były to zające, lisy, orły i czasem wilki. Zdawały się czegoś słuchać. Czegoś, czego człowiek nie mógł lub nie chciał dostrzec. Dzieciom nie wolno było zapuszczać się tam samotnie, zwłaszcza w nocy. Kilka razy, podczas pełni księżyca, dało się słyszeć z lasu delikatny szum i dziwny melodyjny gwizd, ni to wiatru, ni ptaka. Gwizd, którego nigdzie indziej nie można było usłyszeć. I nigdy nie rozbrzmiewał o innych porach, niż w czasie, w którym księżyc widać w całej okazałości. Mimo tych dziwnych zdarzeń, życie toczyło się normalnie. Aż do pewnego sobotniego poranka. Tego dnia mieszkańców obudził rozpaczliwy skowyt psa. Ponieważ było to mała odskocznia od monotonnej rzeczywistości, ludzie się zbiegli pod jeden z domów. Zobaczyli tam małego pieska, nieżywego już, z podciętym gardłem. Obok niego stał Starzec z nożem w ręku. Ludzie spojrzeli po sobie, wymienili kilka uwag i rozeszli się do domów. W tym miasteczku często zabijało się zwierzęta, ale dla skór, mięsa lub tłuszczu. Lecz nie dla samego zabicia. Starzec sprzątnął ciało zwierzęcia i poszedł do swojego domu. Jednak coś uległo zmianie. Od strony lasu dochodziły dziwne skowyty, złowrogie szumy, które do złudzenia przypominały szepty. Dzień kończył się powoli krwistym zachodem słońca. Starzec miał dziś ochotę pójść do lasu, sfotografować zwierzęta podczas ich dziwnych posiedzeń. Więc około północy wziął aparat, latarkę i pistolet, na wszelki wypadek. Dojście do celu zajęło mu około dwudziestu minut. Podczas drogi towarzyszył mu złowieszczy szelest. Starzec się nie przejmował, wiele razy tak było, podczas jego wycieczek do lasu. Dotarł na miejsce, zobaczył, że wokół oczka siedzi kilka lisów, zając i orzeł. Starzec przygotował aparat, przygotował się do zdjęcia i... zobaczył tylko błysk kłów, i poczuł ciepły oddech na swoim gardle. Nim się zorientował, o co chodzi, tajemnicza bestia przegryzła mu krtań, łamiąc kark. W agonii, Starzec zobaczył lisy, które podchodzą do niego, wlepiając błyszczące ślepia w coś, co stało ponad nim. Chwilę potem, wszystko poczerniało i umilkło. Niedzielnego poranka zaniepokojona żona wezwała policję. Godzinę potem otrzymała informację, że jej męża znaleziono martwego. W pobliżu oczka. Ale to było coś dziwnego. Ciało miało tylko przegryzioną krtań, ale nie miało śladów ugryzień przez lisy. A na wysokości serca miało wyryty w ciele napis "Życie za śmierć". Zabrano aparat do badań, czy udało się zrobić zdjęcie napastnika. Tego samego dnia, o północy, skończyła się msza żałobna. W czasie pełni. Mieszkańcy miasteczka wyszli z kościoła, i stanęli jak wryci. Oto ich oczom ukazał się zabity poprzedniego poranka pies, o błyszczących niebieskich oczach, świetlisto srebrnej sierści, ale szybko znikł im z oczu. Jakby się rozpłynął. Nazajutrz, główny komendant policji oświadczył, że Starca zabił najpewniej wilk. Na dowód pokazał zdjęcia. Ale mieszkańcy nie wierzyli w taką wersję. Po tygodniu, wśród nich zagościła legenda o leśnym mścicielu, który uzdrawia i wskrzesza zwierzęta domowe za cenę, jaką jest życie ich oprawców i morderców.

Bylon · Maj 7, 2011

Znowu wracam do Prozy, po naprawdę długiej nieobecności.

Moje pierwsze spostrzeżenie - trochę tu się zrobiła "wiocha". Jaki sens ma "Proza", temat kiedyś niezwykle zacny, kiedy praktycznie nikt nie komentuje opowiadań zamieszczanych przez innych? Opowiadań zamieszczanych w ilościach hurtowych! Sam świetnie wiem, że taki brak opinii nie tylko nic nie daje, ale też zniechęca.

Apel do wszystkich, którzy czasem w Prozie goszczą - niech jedyną Waszą czynnością, którą w tym temacie wykonujecie nie będzie zapodanie linka/wklejenie opowiadania... Zadajcie sobie też trud przeczytania dzieł innych, napisania, co o nich sądzicie a wtedy bardzo możliwe, że i te Wasze zostaną skomentowane.

Żeby nie robić swoistego, ale jednak, offtopa, napiszę przy okazji coś o dziele TimeX'a, i dodam coś od siebie (dla starych wymiataczy w Prozie - pamiętacie jeszcze Bylona...? Tak, tego Bylona).

@TimeX - cóż, przeczytałem Twoje opowiadanie, i niestety muszę szczerze przyznać, żę znalazłem w nim ogrom błędów, a - co więcej - nie do końca zrozumiałem jego sens. Wspomnianych przed chwilą wytykać pojedynczo nie będę, ale szczególnie w oczy rzuciły mi się kropki, tzn. ich zdecydowanie za duża ilość (zdania powinny być dłuższe), a także błędy składniowe, na szczęście w ilościach nie-za-dużych.

Sam pomysł wydaje się być ciekawy, jednak... wykonanie - już niezbyt. O ile nie można powiedzieć o Twoim opowiadaniu, że jest słabe, to na pewno nie można też uznać go za jakieś wyjątkowe. Jak na poziom nieprofesjonalny - zwykły przeciętniak, do tego zdecydowanie za krótki i niezrozumiały w 100%. Jak na poziom światowy (w nim "rywalizujesz" ze światowymi pisarzami, jak Neil Gaiman czy Andrzej Sapkowski), w którym zazwyczaj oceniam - 2,5/10. Dość słabo, choć w miarę znośnie. I - niestety - nic więcej.

Dla tych, którzy wytrwali, druga część posta. Bardzo długo nie kontynuowane moje flagowe opowiadanie dzisiaj doczeka się poprawki. I to takiej solidnej, wszak zmiana polonistki mnie uczącej pozwoliła mi na dość znaczne powiększenie wiedzy o języku, dzięki czemu mogłem zauważyć, jak wiele błędów nadal znajduje się w mojej opowiastce. Ponadto planuję zmienić kilka danych i dodać jedno zdanie mówiące nam coś więcej o wyglądzie Lorda Bylona...

Może i przygody nie będą kontynuowane, a nawet - cofną się (stwierdziłem, że ostatni fragment, ten w karczmie, dla pamiętających opowiadanie, jest na poziomie zbyt niskim, by miał jakikolwiek sens, więc wykasowałem go) - ale naprawdę duża ilość poprawek, a także wiele zmodyfikowanych, lub nawet całkowicie zmienionych zdań (szczególnie w dialogach), tak, aby oddać poprawnie charakter bohaterów lub ton wypowiedzi, zasłusują na ponowne poświęcenie opowiadaniu uwagi i przeczytanie go. Wersja 0.56c już niebawem, powinna zostać zamieszczona jeszcze dzisiaj, a ja zapraszam do czekania na nią już teraz!

Pozdrawiam,

Bylon

OokamiG · Maj 8, 2011

Piszę od 1,5 roku. Ostatnio nie mam czasu ale coś naskrobałem Teraz tworze kryminał fantasy i zamieszczam pierwszy fragment. Całość nazywa się Żegnaj Słowiku.

- Joshua C. Fern- rozległ się kobiecy głos, przerywając głuchą ciszę wokół mnie.

Uniosłem zmęczony wzrok. Znajdowałem się w słaba oświetlonym, długim korytarzu Otaczały mnie brudne, zielone ściany wzdłuż, których były ustawione ławki. Oprócz mnie w samym kącie siedział starszy jegomość, czytający gazetę. Powoli wstałem, i chwiejnie skierowałem ku młodej blondynce, stojącej w otwartych drzwiach.

- Witaj Jo. ? ustąpiła mi wejścia. Nie patrzyłem na nią, tylko na przeciwległe drzwi, na których wisiała tabliczka. Zmrużyłem oczy, próbując dostrzec co było na niej napisane. Litery układały się w doskonale mi znane nazwisko. Fischer. Sekretarka widocznie dostrzegła moje tępe spojrzenie, bo tylko do mnie szepnęła.

- Powodzenia.- W odpowiedzi kiwnąłem tylko głową. Pokonałem kilka ostatnich kroków dzielących mnie od gabinetu Fishera i wszedłem do paszczy lwa. Gabinet mojego przełożonego był taki, jak przedstawiano pomieszczenia, w których odbywały się przesłuchania. Dwa krzesła i stolik, z tego samego, taniego kompletu. Na brudnym blacie widniały ślady po papierosach. Przenikliwa biel rozchodząca się we wszystkich kierunkach. Za stołem siedział Fisher. Bluesman, tak można było go określić w jednym słowie. Czarna twarz, skrzywiona w grymasie, imitującym uśmiech. Siwiejące włosy, zawsze idealnie ułożone. I te okulary, za których nie było widać przeszywającego cię wzroku. Jak zawsze był ubrany w garnitur. Nie dał po sobie poznać, że mnie zauważył, tylko dalej bawił się trzymaną w ręce, wysłużoną harmonijką. Nigdy nie słyszałem, aby na niej grał, ale to ona dopełniała obrazu człowieka nienawidzącego swej pracy i wyładowującego zbierane emocje na swoich pracownikach, w tym na mnie. Jego sekretarka miał rzecz jasna lepiej, za cotygodniowe rozchylanie nóg miała pewną pracę. Usiadłem naprzeciwko, a harmonijka z brzękiem wylądowała na stole.

- Jo, przyjacielu, nie jest najlepiej. Ani z twoim wyglądem, ani z wszystkim dokoła- oznajmił swoim głębokim głosem Fisher. To i ja wiedziałem. Nie goliłem się już tydzień, a może dwa. Ubiór też nie był pierwszej świeżości. A co do reszty? Z niepokojem oczekiwałem jak dalej potoczy się rozmowa.

-Sprawa o kryptonimie ?Słowik? potoczyła się zgodnie z najgorszym scenariuszem, którego nawet nie braliśmy pod uwagę, a tu nie byłeś uprzejmy nawet nas poinformować o postępach. A zaufanie to postawa w naszej pracy.- rzekł smutnym tonem niespełniony bluesman.- Oczywiście nie ominą cię konsekwencje, Oswald też by był brany pod uwagę, gdyby nie to, że jest martwy.- Ścisnęło mnie w gardle na wspomnienie o moim byłym partnerze. Jeszcze miesiąc temu nie spodziewałbym się po mnie takiej reakcji. Ale pobudzone sumienie zmienia człowieka.

-Dlatego też zaprosiłem cię na szczerą rozmowę- ciągnął Fisher.- Chcę usłyszeć wszystko z twoich ust. Sięgnął za pazuchę i wyjął czerwone opakowanie papierosów. Poczęstował mnie jednym. Gdy końcówka zajarzyła się na pomarańczowo, poczułem miłe drapanie w gardle. Zaciągnąłem się mocniej, a dym uderzył w płuca. Wypuściłem kłębek dymu , który leniwe uniósł się ku górze, by po chwili zniknąć

-?Słowik?- mruknąłem obserwując swoje zaniedbane odbicie w czarnych szkłach Fishera.- To było jakoś rok temu, chyba nawet ponad. Dotarliśmy do jednej z nich. Zaczęliśmy ją obserwować. Jej zwyczaje, miejsce zamieszkania, praca, wszystko co mogło być przydatne. W końcu zdecydowaliśmy wspólnie z Oswaldem aby zrobić następny krok, czyli nawiązać kontakt z podejrzaną i powoli stać się częścią jej życia. Wybór padł na Oswalda, ponieważ miał więcej uroku osobistego- wyjaśniłem, a moje myśli już wędrowały do gmachu biblioteki miejskiej, tego przeklętego listopadowego popołudnia.

RobercikJWR · Maj 23, 2011

"Powoli wstałem, i chwiejnie skierowałem ku młodej blondynce, stojącej w otwartych drzwiach. "- przed 'i' raczej nie powinno być przecinka oraz brakuje "się" lub "swe kroki" czy czegoś w tym stylu,

"Zmrużyłem oczy, próbując dostrzec[,] co było na niej napisane. Litery układały się w doskonale mi znane nazwisko. Fischer."- przed Fisher lepiej postawić ":" lub "-", tak myślę,

"Sekretarka widocznie dostrzegła moje tępe spojrzenie, bo tylko [do mnie] szepnęła."- to jest zbędne, unikniesz powtórzenia,

"Na brudnym blacie widniały ślady po papierosach. Przenikliwa biel rozchodząca się we wszystkich kierunkach"- brudny blat i przenikliwa biel. Od czego ta biel, bo nie czaję,

"Czarna twarz, skrzywiona w grymasie, imitującym uśmiech"- przecinki tu są zbędne, jak dla mnie, ale nie jestem pewny,

"Siwiejące włosy, zawsze idealnie ułożone."- tu też,

"I te okulary, z[z]a których"- literówka,

" Czarna twarz, skrzywiona w grymasie, imitującym uśmiech. Siwiejące włosy, zawsze idealnie ułożone. I te okulary, za których nie było widać przeszywającego cię wzroku. Jak zawsze był ubrany w garnitur."- jest zasada od ogółu do szczegóły, wydaje mi się, że bohater najpierw by dostrzegł garnitur, a dopiero potem inne szczegóły,

" trzymaną w ręce, wysłużoną harmonijką. "- niepotrzebny przecinek,

" a tu nie byłeś uprzejmy nawet"- ty,

Przydałyby się jakieś synonimy "pracy",

"spodziewałbym się po mnie takiej reakcji."- po sobie, chyba lepiej brzmi,

"Gdy końcówka zajarzyła się na pomarańczowo"- "na" można sobie podarować,

"a dym uderzył w płuca. Wypuściłem kłębek dymu"- dymdyrymdymdym,

"eniwe uniósł się ku górze"- tu chyba pleonazm mamy, bo unosić się tylko w górę można, jeśli się nie mylę,

"wspólnie z Oswaldem[,] aby zrobić następny krok",

Strasznie krótki fragment, z którego nic nie wynika,a błędów trochę znalazłem. Oczywiście nie jestem znawcą, więc mogę się mylić

Pozdrawiam

Bazil · Maj 30, 2011

Znowu wracam do Prozy, po naprawdę długiej nieobecności.
Moje pierwsze spostrzeżenie - trochę tu się zrobiła "wiocha". Jaki sens ma "Proza", temat kiedyś niezwykle zacny, kiedy praktycznie nikt nie komentuje opowiadań zamieszczanych przez innych? Opowiadań zamieszczanych w ilościach hurtowych! Sam świetnie wiem, że taki brak opinii nie tylko nic nie daje, ale też zniechęca.
Apel do wszystkich, którzy czasem w Prozie goszczą - niech jedyną Waszą czynnością, którą w tym temacie wykonujecie nie będzie zapodanie linka/wklejenie opowiadania... Zadajcie sobie też trud przeczytania dzieł innych, napisania, co o nich sądzicie a wtedy bardzo możliwe, że i te Wasze zostaną skomentowane.

Co powinienem rzec... sam wklejałem dwa fragmenty, ale niczyich nie komentowałem (moich też nikt nie skomentował - rzekłbyś, mam za swoje :chytry: ). Tyle że ja jako krytyk(ant) jestem... no, dość ostry. Czepiam się od razu najmniejszych potknięć, szczędzę pochwał, za to lubię się wyzłośliwiać. W słowach też nie przebieram.

Zatem... no, nie wiem, czy ktoś z analizy w moim wykonaniu byłby zadowolony.

Aczkolwiek - może w akcie zemsty postarałby się o odpowiednio wnikliwe przeczytanie moich wypocin, żeby też jak najwięcej się poprzyczepiać.

Dla tych, którzy wytrwali, druga część posta. Bardzo długo nie kontynuowane moje flagowe opowiadanie dzisiaj doczeka się poprawki

Hm, a zgodziłbyś się coś skrobnąć o moich tekstach, gdybym ja skrobnął coś o twoich?

Mish · Maj 30, 2011

Witajcie ponownie!

Jakiś czas temu napisałem kolejne opowiadanie, tym razem spoza cyklu półelfiego który kiedyś tu wrzucałem. Miło by było gdyby znalazł się ktoś kto je oceni, ponieważ nie wiem, czy jest sens ciągnąć temat. Opowiadanie nazywa się Łowcy Snów i opowiada o przygodach Dariena, człowieka zajmującego się łapaniem najpotężniejszych snów i sprzedawaniem ich czarodziejom. Daję linka do strony Fantastyki, ponieważ tu nie zmieściło się w poście. Zapraszam do czytania i komentowania.

Łowcy snów - Klik!

[Ekspert] antros22 · Czerwiec 2, 2011

@up- Trochę się nudziłem, więc zajrzałem do tego tematu i przy okazji przeczytałem Twoje opowiadanie. Dość podobnie je oceniam jak Yelonek (prawie te same spostrzeżenia i odczucia), więc raczej nie mam zbyt wiele do dodania. Lekkie i przyjemne, może odrobinę dziecinne (szczególnie ten kawałek o chodzeniu był dla mnie pewnym zgrzytem), trochę drobnych błędów. Ogólnie jednak mi się podobało i z pewnością nie było nudne (sam fakt, iż całe opowiadanie przeczytałem o tym świadczy).

P.S. Najbardziej podobał mi się fragment o amatorskiej lobotomii; znam jednak pewną bardzo dobrą klinikę, gdzie ten zabieg wykonuje się wyjątkowo profesjonalnie (kto czyta topic "Sens życia" ten będzie wiedział o co chodzi).

Kasahara · Czerwiec 9, 2011

A ja ostatnio wygrałem konkurs Witolda Gombrowicza. Opowiadanko na mojej stronce http://www.adamsmigielski.pl/ (dziennik z powstania łóżkowego)

Chciałbym poznać jakiekolwiek opinie przeciętnych czytelników/osób się tym zajmujących. Pozdrawiam.

Jak komukolwiek nie chce się kliknąć to: (Jednak nie polecam bo tu wcina akapity etc)

Dziennik z powstania łóżkowego

[sic!]

5:30. Pętla. Kilku wisielców zostało wyrzuconych przez kierowcę autobusu. Odór po zwłokach z niedawno zakończonej dyskoteki nasiąkł w gąbkę z siedzeń. Mimo to postanowiłem oprzeć się o jeden z zagłówków. Narysowałem palcem na zamarzniętej szybie dwie kropki, prostą pionową linię, a na koniec poziomą, lekką wygiętą, mimo że geometria nie jest moją mocną stroną powstał witraż wyglądający mniej więcej tak :-) . Przyłożyłem źrenice do oczodołów nad fałszywym uśmiechem. Przemknęły wschody bloków z osiedli i zachody neonów wokół nocnych barów. Miejska dżungla jakby obudzona. Kameleony zamknięte w sygnalizatorach dostały szału, zielone, żółte, czerwone, zielone, żółte, czerwone - reggae pełną parą. Przed zgrają gadów zebry zmartwychwstają między przechodniami. Banki jeszcze pozamykane, mimo to goryle w garniturach patrolują okoliczny teren.

Ledwo odkleiłem brwi od lepiącej się szyby. Tak łatwopalny przypalam papierosa i rozciągnąłem kości między fotelami. Do autobusu wbiegła dziewczyna ubrana na czarno. Przeszła obok. Szale otulające nasze gardła splotły ze sobą postrzępione języki jak węże podczas godów. Zasyczałem pod nosem, że tak naprawdę kocham nie tylko suki zaparkowane przed komisariatem ulepionym z glin. Całe szczęście, że tego nie usłyszała. Wypełzła na najbliższym przystanku, zostawiając po sobie skórę z naszywkami Nirvany. Bez zastanowienia złapałem płaszcz i wybiegłem za nią. Szpilki przede mną skreczowały o chodnik, a ptaki w akcie depresji wydawały z siebie dołujące sample. Z słuchawkami na uszach nie usłyszała wołania. Nagle dźwięki ucichły z winylową płytą zatrzymana na skrzyżowaniu przez MC. Zjawiła się tutaj nie w porę, wiatr zdmuchnął światła z lamp samochodu jak świeczki z tortu. Nigdy więcej Marilyn Monroe nie zaśpiewa jej happy birthday. Gdy podszedłem zobaczyłem krew, ale taką prawdziwą, nie keczup. Była wtulona w rozbitą szybę resoraka, zupełnie jakby usnęła, wokół tylko muzyka i słabnące bity serca, umarła ukołysana na miękkiej poduszce powietrznej. Chcąc uniknąć problemów uciekłem w stronę mieszkania, chowając głęboko w plecaku jej skórę. Mijałem w tłumie porąbanych ludzi, serpentynach ulic oraz confetti gasnących po kolei przydrożnych lamp. Minąłem.

Poranek w dolinie muminków

9:40. Buka wystraszona alarmem budzika znikła za zaspami malibu, a może po prostu czmychnęła przez parapet zasypany śniegiem. Sierściuch zostawił po sobie jedynie przeciąg, kaca oraz przerażającą pustkę pod poduszką. I jak w martioszce nie mam pojęcia, ile jeszcze niej może we mnie siedzieć i straszyć prześcieradłem udającym ducha. Bałem się wstać na samą myśl o kosmatych pająkach wyłażących z sieci razem z newsami na portalach internetowych. Postanowiłem jednak zmienić pozycję z leżącej na stojącą. Strzepałem kurz z kołdry i powstałem z sarkofagu. Siku. Następnie kuchnia, szybki rzut okiem na grypsy i hieroglify przypięte na magnes do lodówki. Otwieram. Wyciągam dłoń po mleko - jedyna rzecz, która nie potrafi jeszcze tutaj chodzić i nie zabija odorem. Przyzwyczaiłem się do przegranych na kuchennej szachownicy. Próbuję szarad tabletek, jednak wiem, że nie króluję i nie wierzę w siebie. Zupełnie jak te durne króliki z reklamy baterii lub ten palant ze stumilowego lasu, który udaje, że ma bez liku krewnych i znajomych. Z niezdarstwa zahaczyłem o szklankę, zalałem ceratę i podłogę. Pewnie kot rano uciekał gdzieś przez tą drogę mleczną. Właściwie nie potrafię mieć mu tego za złe. Oboje jesteśmy włóczykijami i przynosimy sobie jedynie pecha. Wzeszło słońce. Zakładam klapki i chowam się w ich kondukcie, prosto do łóżka.

Arytmia

13:50. Dzień z góry skazany na porażkę. Wycieczka do marketu. Jak Lord Vader z glanami na nogach otworzyłem drzwi mocami Jedi. Nigdy nie dam sobie wmówić tych bredni o fotokomórce i automatycznym otwieraniu. Podszedłem do stoiska DVD z horrorami, gdzie przypadkiem wystraszyłem Hitchcocka, o mało co staruszek nie dostał zawału. Przy słodyczach wypuściłem z paczek na wolność żelowe misie, by pogryzły w akcie zemsty dzieci za stracone, młodzieńcze lata. Pięć minut później schowany za regałem rzuciłem w warzywa popcornowy granat rozpryskowy, krzycząc jak smerf zgrywus - niespodzianka! Booom! Podniecony nie mogłem odróżnić papryki od pulsującego serca, mózgu od resztek kalafiora rozbryzganego na podłodze. Zza rogu wybiegli ochroniarze. Bez zastanowienia uciekałem byle gdzie. Potrąciłem hostessę, ale pomogłem wstać dziewczynie jak dżentelmen, nie przejąłem się nawet jej atakiem padaczki. Skorzystałem z okazji, spytałem czy zatańczymy. Odzewu brak. Wycieńczony wygibasami wsiadłem w wózek i do kasy, po drodze minąłem watahę pogujących mopów oraz kotsiarkę skracającą o głowę wszystko, co czarne i przebiega drogę. Traumatyczne przeżycie. Odpocząłem chwilę w dziale AGD, dla haju wciągnąłem ze znajomym odkurzaczem po kresce mąki i oranżady. Nerwowo po śliskiej posadzce z dłonią w kieszeni wykonywałem onaniczne ruchy. Ulga. Znalazłem listę. Nieczytelna, więc z zakupów nici. Niespodziewanie zastałem kolejkę do bramki dla klientów opuszczających sklep bez zakupów. Pięć minut, dziesięć, pół godziny. Zacząłem modlić się, aby helikopter spadł mi na głowę lub chociaż sufit z impetem przywitał podłogę, ubijając lastryko jak tłuczek karbujący skórę sąsiadki. Obok kolejka do kasy, zerknąłem. Torby, torby pełne zakupów. Dziury z sera - bezcenne. Biegunka po przeterminowanym piwie bez wątpienia - bezcenna. Rzeź węża wijącego się przede mną od niemal godziny - warta własnej ceny. Czułem każdy z podrobów, krwistą wątrobę od mamy dla zdrowo wyżywionych dzieci. Nawet oddech astmatyków kaszlących w kark z coraz mniejszą natarczywością. Klient nasz Pan. W myślach zabijam wszystkich. Krwiobieg. Ostatnich pozostałych przy życiu powiesiłem za sznurówki na wiatraku. Niech wiszą kołysani przeciągiem i podziwiają moje odbicie. Pragnąłem zbliżyć się do pierwszej napotkanej piersi i spytać ?Mamo możemy stąd iść??

Mono

21:00. Na dworze czarne klimaty. Beatbox drzew, jakaś rapująca sowa, gangsterskie porachunki kotów. Po drugiej stronie pajęcze cienie przemykające po klawiaturze, nie potrafię nic sensownego ułożyć z liter jak w scrabble. Namalowałem paznokciem na ścianie gwiazdozbiory z rozbryzganych komarów. Prawie przysnąłem, walcząc z powiekami by nie połamały zapałek. Po trzech zastrzykach kawy, strach miał mniejsze oczy. Usiadłem w fotelu, przysłuchując się barytonowym gwizdom komina. Zapaliłem z nim. Wachlarze dymu wypełniały nasze głuche wnętrza. Nie było w pobliżu popielnicy, więc otworzyłem okno i przygasiłem peta, wypalając krater na księżycu. Nienawidzę ciszy. Przyłożyłem więc igłę adaptera do płyty. Szlafrok tańczył między narożnikami dużego pokoju jak Muhammad Ali unikający nokautujących ciosów. Zaniepokojony skrzypieniem wszedłem na strych. Żarówka z manią wielkości niczym Zeus szastała błyskawicami w królestwie za siedmioma warstwami kurzu. Widocznie musiał niedawno się tutaj zakończyć casting na jedną z tysiąca baśni. Plastikowa lala siedzi nachylona nad pudełkiem po butach, gdzie spoczywa jej pluszowy Romeo. Głaszcze szwy na pysku pamiętające o wojnach domowych, których już nie cofnie nawet za pomocą walkmana. Bajka bez szans na rozbudzający pocałunek i dotrzymaną obietnicę o miłości, aż do usranej śmierci, tchnienia iskier z popielnika, do ostatniej chatki z masła.

Nominacja

22:25. Powracam do krainy deszczowców. Deszcz wbijał się w skórę jak igły podczas akupunktury. Płomienie zapalniczek jak świetliki znikały w kałużach latarni, a tętno i mgła samochodów przyprawiały o szybsze bicie serca. Wokół tylko lunatycy, zboczeńcy i taksówkarze - sejsmografy na powiekach, nocne zmazy i spocone dłonie tulące kierownicę. Wszyscy jakby w jakiejś zmowie. Żurawie odleciały w zgrzycie z placu budowy. Z parasolem na ramieniu jak z karabinem. Perwersyjnie szyję wzrokiem garnitury do trumien mijającym mnie przechodniom. Słyszałem nawet muchy zaciśnięte na gardłach oraz tipsy dobijające się z drugiej strony desek. Dosyć. Wróciłem do mieszkania, by świętować.

Siadając do stołu przestałem wierzyć w przesądy, zdmuchując już za dużo zniczy z tortu. Mianowałem się na Salomona i nalewałem z pustego śpiewając pod nosem - sto lat skurwysynie. W amoku wywaliłem z szafy skarpety i krawaty na znak protestu przeciw faktom dokonanym i prognozom pogody. Podziękowałem chociaż chipsom, że jako jedyne przyszły na urodziny i kiszonym ogórkom za odejście od zasad, animal planet za zdefiniowanie człowieka jako zwierzę i przede wszystkim desce klozetowej za wierność. Red bull miał dodać skrzydeł. Wypłukał jedynie żołądek. Przy trzecim toaście wyleczyłem służbę zdrowia z białych kitlów i koślawego pisma. Sam nawet się zbawiłem i zaszedłem w ciążę, by ostatecznie łaskawie pocierpieć, wychodząc do ubikacji między prezentami. O północy wyprosiłem ostatniego gościa. Mieszkanie pozostało puste na noc. Jak ja.

Edytowano Czerwiec 9, 2011 przez Kasahara

Wawus · Czerwiec 9, 2011

Nie jestem człowiekiem poprawnym politycznie.

Nie znaczy to, że zaraz cham

Oto dwie propozycje, jedna już dość stara, bo z 2008 roku, druga

jeszcze w fazie powstawania. Enjoy

//Dodam jedynie, że ew. wulgarne słownictwo występuje jedynie w charakterze stylistycznym, nie ma na celu nikogo urazić w żaden możliwy sposób.

"Staruszek"
Czarne BMW śmigało ciemnymi już ulicami Warszawy.
Rzadko spotykani ludzie patrzyli z podziwem na tę brykę.
Piękna ona była. Dla żartu nazwana przez właściciela "Małą Czarną".
Lecz dla niego nie wygląd był priorytetem lecz osiągi.
Teraz dał szansę samochodowi do pokazania na co je stać.
Mknął z zawrotną prędkością 220 kilometrów na godzinę uważając,
ażeby nikogo nie potrącić. Cicha muzyka właśnie się skończyła.
Zaczęła się audycja puszczana jak zwykle w okolicach północy.
- Mam okazję przedstawić wam dziś, drodzy słuchacze, znaną postać! - Bardzo mnie interesowało kto jest tym gościem, niestety nie miałem już siły tego słuchać. Powoli zamknąłem oczy. Na chwilkę. Małą chwilkę.
Żeby na moment odpocząć...
Obudziłem się z czerwoną mazią na mordzie.
- Krew. - pomyślałem. I tu się nie myliłem.
Niestety, nie moja była to krew.
- O ku**a...- przerażenie stanęło mi w oczach, bo oto
przede mną w trawie leżała sobie jakby nic się nie stało staruszka.
Nie, staruszek. Długie włosy miał. I siwe. Widać uderzenie było na tyle silne, by dać temu panu popalić. Zaraz... skąd się wziął w tej trawie...
Trawa? Obejrzałem się. Samochód stał w ciemnym i ponurym lesie.
- Ku**a... - zakląłem poraz kolejny.
"No i ch*j, zgubiłem się" - myślałem. Nigdy nie dojadę do tego [beeep]ca.
Fakt faktem: z Wrocka do Warszawki był spory kawałek... a jeszcze tej wiochy szukać... Młochowa? Nie, Młokodowa. Tak. Wyjąłem mapę.
I latarkę. Spojrzałem. I zobaczyłem.
Do samej wsi nie jechałem zbyt długo. Pewnie dlatego, że zapierdzielałem szybciej niż do tej pory. Ze strachu. Jak najdalej od starucha. No, nareszcie na miejscu. Po drodze zahaczyłem o stację benzynową, żeby się umyć. Spojrzenia tej babki... nigdy nie zapomnę.
Strach? Rozbawienie? Trudno określić...
Wysiadłem z auta. Podszedłem do małego domku we wsi.
Zapukałem. Odpowiedzią był straszny krzyk.
Wywarzyłem drzwi i wbiłem się do środka. Obok mnie leżała sobie zakrwawiona siekiera. Chwyciłem ją. Pomknąłem do kuchni. Pusto.
Wskoczyłem za szafę. Na pięterko. Szybko. Pusto. Na strych. Tylko martwy kumpel...
Wsiadłem do bryki. Pomyślałem, że dłużej tu nie zabawię...
Nie. Strach. Odpalam auto. No i [beeep]! Nie odpala...
- Ku**a, ku**a, ku**a!!! - szlochałem z rozpaczy. Nie. Ze strachu.
No i koniec świata. Wysiadam. Patrzę. I ktoś na mnie patrzy...
Szlag! To ten starzec...
- Czego chcesz patafianie? - drę się do niego.
- Potrąciłeś mnie i jeszcze na mnie wrzeszczysz degeneracie!?
Zamurowało mnie. Ten głos do starca nie pasował. Jednak to była staruszka.
- Zabiłeś mnie gnoju! Teraz ja zabiję Ciebie! - wyła. A może jednak wył.
No i tu mi się flim urwał. Budzę się w starej chacie. Koło mnie mój przyjaciel. Nie. Nieprzyjaciel.
Z siekierką stał. I się na mnie gapił. Długo. Potem tylko walnął mi w łeb.
- No panie. Już po wszystkim. Heh. - rzekł chirurg.
Odsapnąłem. Nigdy więcej narkozy. Nigdy. Zaśmiałem się.
On też. Chirurg. Staruszka. Nie, starzec. O ku**a!

"Heavy Metal Rocks"
Dzień nie należał do szczególnie ciepłych, ale nie był też nazbyt zimny.
Można by rzec, że panowała umiarkowana temperatura. Nic nie zapowiadało, co się ma zdarzyć, toteż nikt zbytnio nie zawracał sobie tym głowy.
Tym bardziej pewien młodziak, który z namiętnością wsłuchiwał się na filologii języka polskiego w dźwięk gitary przewodniej bijącej z jego słuchawek.
Lekceważąc temat lekcji, leniwie wystukiwał rytm perkusji na ławce ołówkiem. Wpatrywał się w okno i szukał jakiegokolwiek ratunku przed nudą szkolnych wykładów.
Mógłby być idealnym bohaterem naszej opowieści - dumnie obnosił się ze swą koszulką Children of Bodom, okazjonalnie nosił pieszczochy i bywał na większości koncertów metalowych.
Niestety, nie zostanie on z nami na długo, bowiem jego rola w tej historii jest krótka.
Nie bacząc jednak na zawiłości fabuły, Tusk (tak na niego wołano, choć jak wspomniałem, nie ma to większego znaczenia) doczekał upragnionego końca zajęć. Dźwięk szkolnego dzwonka oznaczał nieopisaną radość studentów i jeszcze większą nauczycieli-wykładowców.
Chłopak udał się korytarzem w stronę sali 206. Sam w sumie nie wiedział, czemu się znalazł w tej klasie tumanów. Choć politycznie poprawnie rzecz biorąc, nazywali się dumnie humanistami. Może właśnie ten tytuł go skusił? Dumanie przerwało głośne burczenie.
Nie zawracając sobie dalej głowy tym tematem, postanowił wrzucić coś na pusty żołądek.
_____________________________________ 1 _____________________________________
Wybrał się więc w stronę bufetu, żeby zaspokoić głód.
Wówczas jego uwagę zwróciło niebo - dotąd bezchmurne, poczęło zalewać się purpurą i wieloma odcieniami szarości.
Także wielu innych zainteresowało się tym wydarzeniem. Ludzie wychodzili ze swych domów, biur i szkół, by obserwować niecodzienne zjawisko.
Słońce ledwie przebijało się przez zasłonę chmur pyłu, te zaś zaczęły zasłaniać cały nieboskłon. Nic jednak nie następowało dalej - ludzie nie ginęli, roślinność nie więdła, zwierzęta nie zdychały. Wydawało się, że to czego byli świadkami jest jedynie ułudą - każdy wrócił więc do swych obowiązków.
Zbliżając się do lady natknął się na sporą kolejkę. Kolejkę ludzi, na których widok dostawał potwornych mdłości - słodkich nastolatek, w spódniczkach krótszych od przyzwoitych bokserek (choć na ich widok bielizna dziwnym trafem stawała się kilka rozmiarów za mała...), głębokich dekoltach i słuchawkach - one były powodem nieograniczonej nienawiści. Tętniły bowiem śmiercią, złem pierwotnym, piekłem, które ukryły się za kuszącymi nazwami Pierwotny Okrąg Piekielny, w skrócie POP, oraz Rasistowska Agencja Potępiająca, w skrócie RAP. A gdy takie rytmy witają w uszach nastolatek, wiedzcie, że coś się dzieje.
Tusk, wiedząc, że coś jest na rzeczy, zwykł omijać szerokim łukiem wyznawczynie POPu, lecz tym razem na szali stał jego żołądek. Chcąc nie chcąc, postanowił przedrzeć się przez kolejkę. Ostrożnie, uważając, by przypadkiem nie dotknąć żadnej skażonej dziewoi przedzierał się w stronę sklepikarki. Był już u lady, gdy o jego ramię otarła się...
_____________________________________ 2 _____________________________________
Wtem niebo rozdarł grzmot potężny, niosący się echem po całej okolicy, rozrywający uszy, mózg, serce i duszę człowieczą! Grzmot zwiastujący trwogę i cierpienie. Gdzieś w głębi siebie każdy mógł usłyszeć lament swego sumienia. I znów - tak szybko jak to nastąpiło - wszystko ucichło.
Skonsternowanie było widoczne na twarzach ludzi całego globu. Matki, dzieci, ojcowie, członkowie Al Kaidy, buddyści, muzułmanie, chrześcijanie,
posiadacze akcji wartościowych, głowy koncernów, maluczcy tego świata i prezydenci - każdy z nich był zakłopotany, choć nie potrafił znaleźć powodu owego stanu.
Tusk szybko zakupił bułkę i wycofał się pod klasę. Mijani ludzie nie mieli już poprzyklejanych uśmiechów, nauczyciele nie napawali się przerwą.
Wszystkich zdjął strach. Tylko on, zdawałoby się, czerpał z tego dziwną radość. Umacniał się ich przestrachem i wiedział, że póki tak będzie, nic mu się nie stanie. Zaskakiwało go to odkrycie.
Niezauważalnie minął cały dzień. Wpełzłszy do łóżka po powierzchownej wieczornej toalecie dał upust swoim emocjom. Gdy już doszedł do siebie, postanowił rozluźnić trochę atmosferę i zapuścił An Apetite for Destruction.
O ironio, bez wiedzy, co miało nastąpić.
_____________________________________ 3 _____________________________________
Od świru dane było wyczuć, że coś się zmieniło. Może to był zapach siarki, ledwie wyczuwalny. A może fakt, że tym razem metalowy jazgot puszczony na pełnym regulatorze nie dochodził z kolumn Tuska?
Nie zwlekając, zerwał się młodzian czym prędzej, by znaleźć źródło muzyki. Otworzył ku temu okno - ujrzał wówczas niebo popielate, spanikowanych ludzi na ulicach i lodziarza, który jakby nigdy nic, obserwował całe zdarzenie.
Dopiero co odtwarzany przez całą noc album G'n'R wypełniał teraz każdą szczelinę globu - zagłuszał każdy dźwięk, jak gdyby istniał jedynie apetyt na destrukcję.
Zachęcony, choć lekko przerażony chłopak, wylazł na ulicę.
Ludzie krzycząc w niebogłosy (tj. poruszając ustami, nie zapominajmy, że wówczas nie było nic słychać) biegali w chaosie przy dźwiękach ogólnie pojętego rocka.
Nie takiego widoku się spodziewał. Zaczął poszukiwać przyczyny owych zachowań - długo szukać nie musiał.
Z nieba poczęły spadać języki jakby z ognia i uderzając w ludzi spalały ich doszczętnie. Jeszcze gdzie indziej powstawali zmarli, by rozszarpać wiedzeni niepojętą nienawiścią ludzi w ich zasięgu. Katastrofy mnożyły się spisując ludzkość na straty.
_____________________________________ 4 _____________________________________
Biegnąc ile sił za schronieniem, Tusk wpadł na młode, urocze dziewczę.
Zatrzepotała rzęsami, wiatr uniósł delikatnie jej zwiewną sukienkę...
Zdążył złapać jej dłonie i zbliżył się do ust, gdy... przeminęło.
Po młódce została kupa kości.
Zniesmaczony pobiegł dalej, wybił sobie z głowy prędkie zaliczanie pierwszych razów przed końcem świata i rozejrzał się za miejscem, w którym przeczekałby pogrom.
W pierwszym momencie szkoła wydała się dobrym wyborem, ale w drugim momencie zostały po niej jeno zgliszcza, toteż szukać musiał dalej.
Mieszkanie? Zrujnowane. Biblioteka? Spalona. Dziwnym trafem, gdzie tylko próbował uciec, tam zaraz docierały ziarna zniszczenia.
Jedynym bezpiecznym miejscem wydawała się budka lodziarza - ona tylko stawiała opór nastającej apokalipsie. Wybrał się więc w jej stronę, omijając gęsto walające się trupy, kości, kupki popiołów, sterty śmieci i palące się trawniki. Dotarłszy, zauważył, że nie tylko on wpadł na podobny pomysł - w ich kierunku zaczęło napływać coraz więcej ludzi.
Niestety nie było im dane dotrzeć.
_____________________________________ 5 _____________________________________
Choć wśród młodzieży popularne stały się filmy gore, brutalne i krwawe gry komputerowe (vide Counter Strike/World of Tanks), tworzenie Emotional Groups (w skrócie - EMO) czy stawianie włosów na żel, co było perfidnym planem szatana przyzwyczajenia ludzi do cierpienia, to jednak widok masakrowanych ludzi łamał duszę nawet osobom o kamiennych sercach.
Przebijające na wskroś odłamki skał spadające z nieba, wykrzywione w bólu jeszcze żywych twarze, palące się zwłoki, odór mięsa i krwi, a do tego ta wszechobecna muzyka - mroziła krew w żyłach. Szczęśliwie dla tych, którzy zmuszeni byli oglądać cierpienia innych, prędko dołączali do swych braci - widać było, że nie ma litości, ni szans na ocalenie dla kogokolwiek.
Tusk uświadomił to sobie dopiero wówczas, gdy ujrzał biegnącą w jego kierunku żywą pochodnię. Nikt nie opisze wrzasku młodziana, gdy począł się spalać - nikt, bowiem nadal wszystko wypełniał Apetyt na Destrukcję.
Ziemia spowiła się chmurą, odcięta od ciekawskich spojrzeń satelitów szpiegowskich rządu Amerykańskiego i wielkookich ufo.
Jednoczesne trzęsienia ziemi, erupcje wulkaniczne - czym sobie ludzkość zasłużyła na taką katastrofę?
I wówczas przyszło zrozumienie dla dogorywającego Tuska: to ludzkość była katastrofą. Błędem, wyewoluowaną praistotą, która nigdy nie powinna opuszczać drzew! Co więcej - w ogóle wychodzić z wody już jako pierwotniaki!
Jego dumanie przerwał donośny głos z nieba: TO NIE TAK JAK MYŚLISZ, KOTKU.
_____________________________________ 6 _____________________________________
Nikt nie przeżył Dnia Potępienia.
Nikt, kto choć raz miał styczność z "muzyką popularną".
Choć Michael Jackson przewraca się w grobie, to rację mają Ci,
którzy twierdzą, że POP, RAP i Disco były błędem ludzkości.
Na tyle wielkim, by poruszyć zatwardziałe, metalowe serca wielkich minionej ery spoczywających w "niebie"
Na tyle wielkim, by sprowokować ich do ingerencji.
Na tyle wielkim, by powrócili.
Dzierżący swe instrumenty niczym oręż, powracający w blasku chwały.
Dumni, niezwyciężeni królowie Rocka i Metalu.
W połowie drogi jednak zatrzymali się.
Na ich twarzach widać było skrajną głupotę.
Komu bowiem mieli wówczas grać? Komu, gdy całe życie zakopali w piach?
Ostali się jednak nieliczni, wbrew statystykom
(bo jak wiadomo, statystyki kłamią).
I to o nich będzie ciąg dalszy tej historii.
Ziemia została oczyszczona z POPu i RAPu.
Nastała era Wymiatającego Ciężkiego Metalu.
_____________________________________ 7 _____________________________________

Pedigri · Czerwiec 16, 2011

Witajcie,

Chciałbym Was zapytać o opinie na temat EKSPERYMENTALNEJ powieści. Na razie jest to tylko pierwsze siedem stron powieści.

http://lifessavepoints.wordpress.com/2011/06/15/189/

Ponieważ jednak jest to powieść eksperymentalna, zabierając się do jej czytania od razu możecie się zniechęcić, możecie się pogubić w tym, dlaczego piszę coś tak, a nie inaczej. Dlatego też przygotowałem krótkie WYJAŚNIENIE:

http://lifessavepoints.wordpress.com/2011/...y-ja-zrozumiec/

Nie porusza to oczywiście, ale spełnia najważniejszą rolę. Po pierwsze, powieść ma wątki dla dojrzalszych czytelników, więc z miejsca ostrzegam, żeby wchodziły tam osoby powyżej 16 roku życia (nie ma scen, ale jest słownictwo, które raczej kulturalnie, delikatnie odnosi się do spraw seksualności i cielesności). Druga sprawa to taka, że nie jest ona dla osób "wrażliwszych religijnie". Moim zamiarem nie było obrażać niczyich uczuć religijnych, bo sam jestem umiarkowanym chrześcijaninem, ale wiem, że pewne osoby za obraźliwe mogą uznać samo to, że motyw religijny przeplata się z mitologią (pogaństwo), seksualnością, scenami akcji/przemocą (w późniejszych fragmentach), ezoteryką (tu oburzyć się mogą też sceptycy) itd. Dlatego podkreślam, że ignorując to ostrzeżenie i to, co napisałem w wyjaśnieniu, wchodzisz na własną odpowiedzialność.

Tak, jak napisałem w wyjaśnieniu - wiem, co niektórzy z tych, którzy to czytali krytykowali, np. długość czy strukturę, stopień skomplikowania zdań. Zastanawiam się jednak, co może jeszcze być punktem krytyki i dlaczego. Bardzo doceniłbym również komentarze o tym, co udało mi się zrobić dobrze. Wczoraj np. pewna osoba powiedziała mi, że dosyć dobrze buduję klimat, co było moim celem od samego początku. Ale oceńcie sami. Powieść się dopiero rozkręca, ale po symbolice możecie odczytać, że jest to cisza przed burzą.

Zamierzam jeszcze napisać dokładny komentarz do tego, dlaczego napisałem coś tak, a nie inaczej - wiecie, dodatkowe znaczenia kryjące się za metaforami czy użytymi słowami. Na podstawie tego chcę stworzyć ankietę, w której mogliby czytelnicy się wypowiedzieć, które z eksperymentów sprawdzają się w praktyce, a z których zrezygnować.

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję z góry za konstruktywną krytykę (i ewentualne pochwały).

kacper300 · Czerwiec 18, 2011

Ave.

Pierwszy raz coś tam wystukałem i nie potrafię tego ocenić. Mam nadzieje, że pomożecie i w miarę możliwości wypowiecie się na temat moich wypocin.

Mam wielka nadzieje zapoznać się z opinią kogoś znającego się na rzeczy, aczkolwiek nie pogardzę wypowiedzią kolegi amatora... :wink:

Matka weszła do pokoju bez pukania, jak zwykle zresztą, co ciekawe im częściej syn zwracał jej na to uwagę, tym bardziej robiła to w sposób ostentacyjny, jakby chciała obwieścić całemu światu: ?Patrzcie oto ja jestem tą która ma w dupie wszystkie nakazy i zakazy?.

Zaraz na wejściu powiedziała: - Rafaaał !!! Wstawaj, śniadanie!, ale Rafał nie spał tej nocy prawie w ogóle, w końcu dzisiaj był wielki dzień, był TEN dzień. Dziś był pierwszy dzień pośród nowych dni, jak go by nazwał Rafał, choć większość ludzi nazywała go po prostu pierwszym dniem szkoły, cóż chłopakowi nie można było odmówić wyobrazni, intelektu zresztą też.

Wstał, powoli, jakby leniwie nałożył jakieś jeansy i zaczął jeść śniadanie pozostawione na biurku, to były jego ulubione naleśniki, Nie no Ameryka ? powiedział sam do siebie wpychając w siebie dwa naleśniki naraz, przy okazji uruchamiając komputer, który jak zawsze będąc wiecznie zamulony zaczął działać dopiero po kilku minutach. Momentalnie odpalił Winampa i już po sekundzie z głośników słychać było donośną muzykę hip-hop.

Nowa szkoła, nowi ludzie, nowy, choć stary zarazem, świat. Tam mogę zdobyć wszystko lub spędzić te trzy lata na samym dnie egzystując razem z kujonami i innymi typkami którzy nikogo nie obchodzą, no może poza szkolnymi osiłkami. Zresztą to jest liceum tam nie będzie tak jak wcześniej, jak w gimnazjum, ale? jeśli nie będzie tam tak jak wcześniej to jak będzie?

?Nie bój się zmiany na lepsze?- znajomy głos Jędkera wyrwał chłopaka z jego arcyważnych rozważań.

Rafał uświadomił sobie, że od dłuższej chwili stoi nad pustym talerzem, szybko się ubrał w jeden ze swoich ulubionych T-shirtów i nową bluzę. Szybkim krokiem wmaszerował do łazienki, by wyjść po chwili, tym razem ze szczoteczką w zębach. Zaraz po powrocie do pokoju zaczął wyłączać swój ukochany komputer, jednocześnie kończąc szczotkowanie zębów. Jego dobrego humoru nie zepsuła nawet sprzeczka z siostrą, kiedy odnosił szczoteczkę. Szczęśliwy i ciekaw dnia dzisiejszego wpadł do kuchni przywitać się i pożegnać z rodziną jednocześnie.

Zbiegł z klatki jak strzelił, pod klatką już czekał jego koleżka, który pomimo bycia starszym o całe dwa lata, od dzieciństwa zadawał się z Rafałem. Gdy tylko się zobaczyli uścisnęli sobie ręce i rozpoczynając rozmowę ruszyli w stronę Liceum imienia Jan Hetmana Zamoyskiego.

I co młody? Jest strach? - spytał kolega.

Hmm? A powinien być ? ? odpowiedział ?młody? mający 17 lat

Heh no raczej. Wiesz nowa szkoła i w ogóle. Więc? ? powtórzył pytanie.

No niby jest trochę. Koniu, jak TAM jest ? ? odpowiedział pytaniem Rafał.

Normalnie. No przecież już TAM byłeś. ? Odbił Koniu.

Nie no. Wczoraj było rozpoczęcie, szkoła zacznie się dziś. ? sprostował chłopak.

No może i tak. W każdym razie będzie ciekawie ? zakończył kolega uśmiechając się przy tym.

W Liceum powitała ich wspaniała brama, przez którą przeciskały się tłumy uczniów, zaś za nią, poruszanie się było ograniczone przez coś, co swoim wyglądem przypominało nieco łuk triumfalny, lecz w przeciwieństwie do wspaniałej budowli z Paryża, owa konstrukcja była olbrzymią drewnianą bramą oblepiona bluszczem.

No dobra młody, ja spadam moja klasa się już zebrała, na razie ! ? pożegnał się Koniu.

Rafał miał już odpłynąć w głębinach swych myśli, lecz w porę uświadomił sobie, że sam też musi poszukać swojej klasy.

Zadanie to nie było o tyle trudne, że większość ze swoich kolegów widział na rozpoczęciu roku szkolnego, ba! Z paroma nawet rozmawiał, niestety bez wyjątków były to krótkie pogawędki na temat czysto szkolne.

W momencie kiedy miał podejść do swojej klasy, uświadomił sobie, że nikogo z nich nie zna. Jedną z wad chłopaka na pewno było swoiste zamknięcie w sobie, nie lubił poznawać nowych ludzi zwłaszcza jeśli oni się już znali i to on był tym nowym.

Nie ma co robić z siebie idioty i stać samemu pod ścianą, przecież to moja klasa !

Spędzę z nimi najbliższe trzy lata, więc chyba lepiej zrobić dobre wrażenie, a więc do dzieła, są cztery grupy, w dwóch z nich są tylko dziewczyny, a wiec zostają mi dwie? a z resztą co to za różnica czy będę trzymał z jednymi czy z drugimi?? ? Po tej chwili rozważań Rafał podszedł do stojącej bliżej grupy jego kolegów z klasy.

Siema wszystkim. Co tam? ? rzucił nowy, jakby od niechcenia.

Przeciągająca się chwila ciszy zmroziła Rafała ? Taa? no to ładna lipa ? pomyślał.

Dosłownie sekundę po tym jeden z nich wyciągnął do niego rękę i powiedział ? Siema jestem Michał?.a Ty?

Momentalnie uspokojony chłopak odetchnął i powiedział ? A no Rafał jestem.

Po tych słowach wszyscy stojący razem z nimi w półokręgu pod ścianą, poszli w ślady Michała i przywitali się przedstawiając jednocześnie.

No to pierwsze lody przełamane ? uśmiechnął się do siebie w duchu Rafał.