Hawek Gra

Sprawdź Super Hexagon. Męczę grę już 12 godzin i nadal nie mam dość. Gra siada na ambicję.

Sprawdź Super Hexagon. Męczę grę już 12 godzin i nadal nie mam dość. Gra siada na ambicję.

Wygląda ciekawie, spróbuję

https://www.humblebundle.com/?sel=superhexagon_asm_demo

Tutaj możesz poszarpać w demo przez przeglądarkę. Też polecam. Ryje banię, jak zabraknie Ci do rekordu 0.10 sek.

Ok, w końcu przeczytałem wpis.

Tak, był taki okres, kiedy grałem w gry ultra trudne wręcz, ginąc co chwila, ale w końcu je kończyłem. Czemu? Nie wiem. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Wiem natomiast, że teraz już mi się tak grać nie chce. Jak natrafię na jakąś frustrującą grę, z którą nie mogę sobie poradzić, to ją porzucam (w zamyśle - kiedyś ukończę, w praktyce - zapominam o niej). Dla mnie rozgrywka ma sprawiać przede wszystkim fun. Wyzwanie jest gdzieś dalej.

Ja to nie lubię jak w grach bywają takie skoki w poziomach trudności. Przechodzisz kilka etapów z palcem w nosie, żeby jeden z następnych poziomów nagle stał się totalnie przegięty i trzeba go powtarzać po kilka razy.

Myślę, że te starsze gry, jak np. Contra moze i były trudne, ale rozgrywka i zasady były proste. Wiedziało się, że trzeba przejść jak najdalej na prawo. W przeciwieństwie do obecnych gier, w których czasem można się zaciąć, w takich GoW na PS3 w niektórych momentach logicznych musiałem po prostu wyłączyć grę, przespać się i dopiero potem mogłem wpaść co tam trzeba było zrobić.

Albo te momenty, w których nie spodziewamy się, że gra może działać w taki sposób i musimy przewidywać czy silnik gry przewiduje takie możliwości.

Na pytanie: czemu ja w to gram? Odpowiedzi jest kilka: fabuła, populizm (skoro sąsiad zachwalał to też trzeba to przejść) czy wspomniana wyżej duża ambicja. Przynajmniej ja tak to widzę.

Przez ostatnie lata tylko dwie trudne gry potrafiły przykuć mnie do monitora: seria Souls (Demon's i Dark 1 i 2) oraz La Mulana. Tych pierwszych nie trzeba przedstawiać, ta druga to połączenie Dark Souls, Spelunky i Metroida, ze skrajnie trudnymi zagadkami logicznymi. Poza tym mam podejście bardzo podobne do tego od Stillborna. Nie mam ochoty grać w trudne gry, jak jakaś jest za trudna to sobie odpuszczam. Nie wstydzę się też grać na najniższych poziomach trudności, jeśli nie radzę sobie na normalu to z miejsca wbijam na easy i się nie przejmuję. Po prostu życie mnie dopadło, jak już wrócę z pracy czy z uczelni, wymordowany całym dniem, zdenerwowany i zmęczony, to ostatnia rzecz na którą mam ochotę to użeranie się nad jakimś etapem czy bossem. Chce sobie usiąść i w spokoju pograć, rozerwać się i odstresować, a nie dostarczać sobie jeszcze więcej nerwów, jakbym nie miał tego pod dostatkiem na codzień. Ale niech każdy sobie gra tak jak lubi, ważne żeby dobrze się bawić i czerpać z tego przyjemność.

Przez ostatnie lata tylko dwie trudne gry potrafiły przykuć mnie do monitora: seria Souls (Demon's i Dark 1 i 2) oraz La Mulana. Tych pierwszych nie trzeba przedstawiać, ta druga to połączenie Dark Souls, Spelunky i Metroida, ze skrajnie trudnymi zagadkami logicznymi. Poza tym mam podejście bardzo podobne do tego od Stillborna. Nie mam ochoty grać w trudne gry, jak jakaś jest za trudna to sobie odpuszczam. Nie wstydzę się też grać na najniższych poziomach trudności, jeśli nie radzę sobie na normalu to z miejsca wbijam na easy i się nie przejmuję. Po prostu życie mnie dopadło, jak już wrócę z pracy czy z uczelni, wymordowany całym dniem, zdenerwowany i zmęczony, to ostatnia rzecz na którą mam ochotę to użeranie się nad jakimś etapem czy bossem. Chce sobie usiąść i w spokoju pograć, rozerwać się i odstresować, a nie dostarczać sobie jeszcze więcej nerwów, jakbym nie miał tego pod dostatkiem na codzień. Ale niech każdy sobie gra tak jak lubi, ważne żeby dobrze się bawić i czerpać z tego przyjemność.

Dlatego ja ograniczam swoje przygody ze Spelunky czy Trials Fusion do jednego dnia w tygodniu. Za dużo nerwów to nie jest zbyt zdrowe

Nie widzę sensu grać w coś, co człowieka tylko frustruje. Jeżeli ostatnio dużo gram w gry typu roguelike to raczej z uwagi na proceduralnie generowaną zawartość, a nie poziom trudności jako taki (choć ten zmusza do myślenia).

Trudną i wartą uwagi grę poznaję po tym, że gdy napotykam w niej problem, myślę o nim długo po zakończeniu rozgrywki. Jeśli nie skupiam się na frustracji wywołanej porażką, a zamiast tego staram się np. znaleźć nową taktykę czy rozważyć inne podejście do sytuacji - gra jest (z mojego punktu widzenia) warta uwagi.

Chętnie gram w trudne gry, ale tylko jeśli w przypadku porażki nie trzeba za dużo powtarzać. Jakbym miał wykonywać ponownie np. 2 h misję w jakimś RTS-ie, to nie ma bata, żebym to zrobił. Ale już w takim Volgarze Vikingu próbowałem, aż mi się udało. Czyli często kilkadziesiąt razy. Nie mam też oporów przed próbą pokonania jakiegoś bossa w jRPG-ach po raz piąty czy dziesiąty, o ile wiem, że to ja popełniam błąd, a nie gra mnie oszukuje.

W Spelunku czy podobne La-Mulana grałem tylko trochę, jakoś mnie nie wciągnęły.

Przypomniało mi się coś. Takie samozaparcie z trudną grą miałem ostatnio w... 2009? Chyba tak. Zawiesiłem się na Mirror's Edge, gdzie łamałem zęby na Time Trialach i Speed Runach. Ale mnie to wtedy wciągnęło.