Teczka warciactw Abyssa

Teraz w tej chwili nie mam specjalnie czasu na wczucie się, ale jak tylko będę miał wolny wieczór do wyrzucenia to wyobracam to cuś na wszystkie strony.

Jestem zainteresowany, ale muszę w to zagrać z pełnym namaszczeniem, tak jak np. w To the Moon, które łyknąłem w jednym podejściu nie opuszczając komputera

ABYSS MASOCHISTA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"Don't live to work, work to live."

Gra uderza.

Brzmi kozacko ale obawiam się, że jako człowiek dotknięty wieczną depresją mogę przypadkiem sam z siebie za bardzo wczuć się w klimat.

@Klekot

Naprawdę chcesz aż tak dokładnie się z tym zapoznawać? Tylko mi później nie płacz, że chandrę złapałeś.

@Darth

Abyss ciekawski... no i masochista. To by wyjaśniało dlaczego mam ponad 100 h w Dark Souls

@Kiicek

Zdecydowanie uderza. Mój tekst na pewno nie oddaje tego jakoś rewelacyjnie, więc chyba wystarczy napisać standardowe i popularne: przeżyj to sam.

@Xerber

Sam nie wiem, jeśli i tak dręczy cię wieczna depresja, to czemu nie spróbować? Prawdopodobnie gorzej nie będzie, no, chyba że w trakcie grania uświadomisz sobie coś jeszcze gorszego. Podobno twórcy gry dostają bardzo pozytywny feedback od ludzi na których DQ jakoś wpłynęło.

Ja miałem nawet pozytywne zakończenie

PS Ja się nie potrafiłem utożsamić z bohaterem. Miał dziewczynę :<

Btw. Cholernie rozbawił mnie pewien temat na znanym imageboardzie dotyczący DQ właśnie. Ludzie zrzędzili w stylu: ''gość ma mieszkanie, pracę, kota i dziewczynę i ma jeszcze czelność chorować na depresje? A ja to..." Niektórzy nie rozumieją, że świat nie kończy się na czubku ich nosa.

Ja miałem nawet pozytywne zakończenie

Moje nie było jakoś zbytnio udane. Może dlatego, że decyzje były podyktowane moim stosunkiem do świata, może przez trochę inne oczekiwania co do wykonania akcji przez bohatera, może w końcu przez wybieranie na siłę mozliowści, które mogły prowadzić do zmiany? Nie wiem.

@dopisek Abyssa - Niektórzy ludzie nie rozumieją, że depresja chyba częściej właśnie dotyka ludzi, którym się teoretycznie w życiu powodzi: mają szczęśliwe rodziny, znajomych, pieniądze, dobre oceny. Trochę paradoks, ale... w sumie nie znamy do końca mechanizmów stojących za tą chorobą. Nie wiemy, czy to zaburzenia hormonalne, czy doświadczenia życiowe, czy może są jakieś genetyczne czy osobowościowe predyspozycje do depresji. Być może wszystko na raz i jeszcze trochę...

Swoją drogą - zagrałam, przeszłam do samego końca. Spadłam do mocnej deprechy, wzięłam kota, zaczęłam chodzić do terapeuty, ale zrezygnowałam z leków, ponadto postanowiłam, że Alex zamieszka razem ze mną. Skończyło się pozytywnie, świątecznym obiadem, w trakcie którego powiedziałam matce, że wszystko jest dobrze.

Swoją drogą... momentami po prostu coś we mnie pękało i zaczynałam płakać. Ostatni raz przytrafiło mi się to podczas lektury wyjątkowo smutnego "Dziennika Frontmana" (a i to dlatego, że z postawą "nie napiszę, że będzie lepiej, bo czuję, że nie będzie, nie mam siły na nic, czuję się źle fizycznie i psychicznie" mogę się trochę utożsamiać. Zresztą... jak pomyślisz, kto to napisał... czysty szok). Poza tym, jakoś tak od 1/3 opowieści aż do samego końca ściskało mi gardło. Nadal ściska. Rzecz jest naprawdę mocna, zwłaszcza, jeśli pomyśli się, że gdzieś tam, pod wpływem zaledwie jednej decyzji, cała historia mogła się skończyć mniej szczęśliwie...

Zauważyłam też, że grając, wybierałam pewne odpowiedzi zgodnie z tym, co pomagało mi samej. Na przykład troska o związek, dzielenie się obawami z partnerem (który mnie nie spławił w paskudny sposób*), rozmowy ze znajomym przez czat i wsparcie go, gdy sam zwierzył się ze swoich problemów**, obecność uroczego zwierzęcia, jakim jest kot (ogółem zabawa ze zwierzętami pozwala mi się nieco odprężyć i rozweselić, ponadto posiadanie pupila zmusza do pewnej koncentracji i wyznaczania sobie celów)... Terapeuta mi zbytnio nie pomagał, ale to akurat wynikało z mojej sytuacji (kierowany przeze mnie bohater miał nieco inne życie), leków nie wzięłam, bo - ponownie - w moim przypadku dały znikomy efekt. Zresztą... jak człowiek ma depresję, to ma troszkę problemy z regularnością. W tym z braniem leków. Tym bardziej, jeśli nie ma kogoś, kto by pilnował, czy bierze tą chemię...

* - Uwaga, poniższy spoiler pełen jest dramy na tle mojej durnej, niespełnionej miłości do kompletnego suczysyna i rozstania z niewiele mniejszym suczysynem. Lektura może wywołać butthurt, irytację, rzucanie klawiaturą, niechęć do autorki i ogólne wrażenie, że jestem niedojrzałą histeryczką, której się w rzici poprzewracało. Stanowczo na własną odpowiedzialność, zaleca się konsultację z psychologiem i farmaceutą.

Pewnych rzeczy po prostu nie jestem w stanie wybaczyć. Kiedy osoba, której ufam, której opowiadam o swoich lękach, marzeniach, o bólu i smutku... kiedy ta osoba nagle, bez żadnych sygnałów, że coś się źle dzieje w tej relacji, obraża mnie, pozwala obrazić przymulonym kumplom i na koniec oświadcza, że "nie wiem, co mi do łba strzeliło, że się w tobie zakochałem, lol"...

Nie. Nie zapomnę. Bo to teraz, do cholery, rzutuje mi się na bliższe kontakty z populacją i związek z chłopakiem. Innymi słowy, zrobiłam się cyniczna, nihilistyczno-histeryczna i ogółem "ludzie są be, a Szalik nie wytrzyma ze mną tygodnia" (choć w walentynki mieliśmy bodaj trzecią miesięcznicę).

Nie zapomnę i prawdopodobnie w trakcie spotkania coś we mnie puści i skończy się krzywdą.

** - Ymmm. Wiem. Zachowałam się wobec tej osoby ciut nie fair, tak nagle... zostawiając ją. Boli. Tym bardziej, że nie mogę znaleźć w sobie odwagi, by odnowić relację, która pomagała nam obydwojgu.