Polska Gra Roku
Wpis opublikowany przez Sergi
710 wyświetleń
Polska to dziwny kraj. Dziwny, ale i wspaniały - mamy dopiero kwiecień, a już wyłoniła się gra, którą spokojnie możemy ochrzcić mianem polskiej gry roku. Gry, która nie tylko zdobędzie sławę w kraju nad wisłą, ale także rozsławi imiona polskich twórców na cały świat. Wszyscy już pewnie domyślają się o jaki tytuł chodzi, więc bez zbędnych wstępów przejdę do opisu tego arcydzieła, którego tytuł brzmi
Czarnobyl Terrorist Attack
Twórcą gry jest mało znane, działające na rynku od 10 lat (!) studio Silden (już sama strona poraża) a wydawcą, zarówno na Polske jak i cały świat jest Play.
Przejdźmy do samej gry - tytuł może być nieco enigmatyczny, dlatego wyjaśnię o co w grze chodzi (czytać uważnie, bo nie będę powtarzał, a w zawiłościach fabuły łatwo się pogubić):
Terroryści zajmują elektrownię w Czarnobylu i grożą jej wysadzeniem. Do akcji zostaje wysłany najlepszy z najlepszych - Gracz.
Po intrze zostajemy rzucenie w wir walki - oto nasz komandos, Yuri, już po pojawieniu się w miejscu akcji musi ukryć się przed nadlatującym helikopterem. I to nie byle gdzie, musi schować się pod konkretnym krzakiem. Jeśli wleziemy pod sąsiedni, bliźniaczo podobny zlepek tekstur, śmigłowiec ostrzela nas (ale nie zabije) i poleci dalej. To nie na głowę zwykłego wojaka, dlatego nie zastanawiamy się dłużej i ruszamy skontaktować się z naszym kontaktem, (od tego w końcu jest) Ivanem, zabijając po drodze hordy terrorystów. I na tym z grubsza polega gra - biegnij gdzieś, pozabijaj wszystkich, zabierz coś/kogoś i idź dalej. Zamiast roztrząsać mechanikę skupmy się na grafice, bo jest na co popatrzeć.
C:TA to klasyczny przykład "więcej sprzętu niż talentu" - Gra oferuje takie fajerwerki jak normal mapping, shadery, HDR i DoF, ale chęci/umiejętności twórców zatrzymały się gdzieś w okoliach Quake'a II. Efekt jaki jest, każdy widzi. Strzelamy z replik broni wystruganych z wosku na zajęciach praktyczno-technicznych. Takie rozwiązanie nie robi obecnie na nikim wrażenia, dlatego ręce naszego bohatera wykonano z paper maché. Takie rozwiązanie pozwala mu doskonale wtopić się w tło - wszystko jest tu okraszone cieniowaniem i przeróżnymi efektami, a jednocześnie wymodelowane i oteksturowane w tak surowy sposób, jakby twórcy mieli aspiracje odpalić tą grę na Rivie TNT2.
Niestety, taka jakość to także spore wymagania i komputer, na którym gram w Crysisa 2 nie radzi sobie dobrze z grą, niezależnie od ustawień wyciągam jakieś 20 klatek na sekundę. Obrazu nędzy i rozpaczy dopełniają animacje. Swoim chodem terroryści zawstydziliby Johna Cleese'a, a oddział ludzików wbiegających w ten sposób na pole walki przywodzi na myśl jakiś teatr eksperymentalny.
Słowo o dźwięku. Muzyka nieprzyjemnie odstaje od reszty oprawy, w ten sposób, że da się jej słuchać bez zażenowania. Nie znaczy to oczywiście że mamy tu poziom Hansa Zimmera, co to to nie. Otrzymujemy po prostu wojskowy standard, ot, patetyczne, symfoniczne fragmenty i łupanina do fragmentów z intensywną akcją.
Reszta dźwięków to także nic wartego wspomnienia (może poza irytującym dźwiękiem "wiatru"), ale głosy postaci - to trzeba usłyszeć. Prawie wszystkie wokale są po angielsku, z rosyjskim akcentem, ale nagrywali je polacy. Nagrywali, warto dodać, chyba nie do końca na poważnie, bowiem za każdym razem, gdy odzywa się Svetlana albo Yuri, dopada mnie niespodziewany atak śmiechu. Mierzono chyba w efekt podobny do STALKERa (doprawdy, nie wiem skąd u mnie taki wniosek), ale wyszło komicznie.
Jeśli więc uważacie że Bulletstorm, Two Worlds czy Wiedźmin nie są wybitnymi osiągnięciami na polu rozrywki komputerowej to zagrajcie w tą grę. Jeśli się nie boicie.
9 komentarzy
Rekomendowane komentarze