Trzeci i ostatni wpis o tej książce. Tym razem rozdział „Agresja i cyberprzemoc”:

Na początku – Innos jeden wie z jakiego powodu – Autor rozwodzi się nad cyberprzemocą w Sieci – podaje m.in. przykład pozwu Jerzego Owsiaka przeciwko Piotrowi W. o zniesławienie w internecie. Jaki ma to związek z zawartymi w tytule książki grami? Nie mam pojęcia.

Cytat

(…)Zjawisko cyberprzemocy i umożliwianie popełnienia czynności uważanych powszechnie za agresywne, niestety obecne jest również w grach cyfrowych.

Ponownie – nie wiem jakim sposobem gry miałyby umożliwiać pisanie kłamstw na temat innych osób w internecie. Jaki związek ma jedno z drugim? Poza oczywistym, że do obu czynności potrzebny jest komputer (lub telefon itd.).

Cytat

(…)Nie można (…) utożsamiać pojęcia przemocy występującej w grach i innych źródłach (…), ponieważ jest to zupełnie inny poziom interakcji z nośnikiem scen brutalnych. Gry cyfrowe dzięki możliwości wcielania się w cyfrowe postacie, nabierają niemalże fizycznego aspektu zastosowania przemocy. To gracz może zdecydować czy daną osobę zastrzelić, zasztyletować, porazić prądem, upozorować wypadek, otruć.

Pełna zgoda w tym miejscu. Sęk w tym, że to niewiele zmienia. Fakt, że „mogę” coś zrobić w grze, nie oznacza, że zrobię to samo w rzeczywistości. Brakuje takiego przełożenia i sensownych badań na ten temat – najlepszym dowodem jest zresztą brak masowych mordów dokonywanych przez graczy. A „chore” jednostki zawsze się trafią – i należy je karać z całą surowością, niezależnie od tego, czy kierowały się „głosami w głowie” czy czymkolwiek, co zobaczyły w mediach (takich czy innych).

Cytat

Nie ma zatem odgórnie narzuconego scenariusza jak w przypadku filmu (…).

Jak to nie ma? Czy w Skyrimie mogę zabić przeciwnika nogą od stołu? Albo otruć kogoś trutką na szczury w GTA V? Nie – zatem „odgórnie narzucony scenariusz” pojawia się w grach. Oczywiście mówię tu o „czystych” grach, nie o modach.

Cytat

(…)Badacze zjawiska przemocy w grach P. Adachi i T. Willoughby w swojej pracy skłaniają się ku twierdzeniu, że nie sama obecność cyberprzemocy w grach stanowi problem, a czynnik rywalizacyjny obecny w większości produkcji. Oznacza to, że bez znaczenia pozostaje charakter gry, może to być produkcja skrajnie brutalna i epatująca przemocą jak Hitman lub bardzo wesoła i nastawiona na rodzinną zabawę produkcja z rodzaju Mario Kart.

Tu akurat nie widzę nic dziwnego – fakt, że sporty/zajęcia bazujące na pewnej rywalizacji mogą (aczkolwiek nie muszą) wpływać na nasze zachowanie najlepiej obrazuje zachowanie Sereny Williams podczas któregoś ważnego turnieju tenisowego .

Cytat

(…)Jeden ze szwedzkich portali internetowych „Metro”, opisał sprawę z 2009 roku, w której 18-letni sprawca po przegranej rozgrywce trybu rywalizacji w grze StarCraft (…) chwycił za nóż kuchenny i wyszedł z domu. Pierwszą przypadkowo napotkaną osobą była 15-letnia dziewczyna, która została ugodzona kilkukrotnie noże. W trakcie (…) przesłuchania sprawcy ustalono, że nie potrafił racjonalnie wytłumaczyć swojego zachowania i stan skrajnej agresji został wywołany przez chwilowy brak połączenia internetowego (…).

Zatem mamy kolejny przykład osoby uzależnionej, która nie była w odpowiednim momencie leczona. Ale Autor o tym nie wspomina, bo po co?

Cytat

(…)Można jedynie domniemywać, ze wywołane pokłady emocjonalnie wywołane {???} rywalizacją z innym człowiekiem i chęć bycia lepszym w grze może skutkować tak głębokim wzburzeniem, powodującym utratę samokontroli.

Okej, przyjmuję ten argument Autora, ale zastanawiam się – czy dotyczy to wyłącznie gier? No bo spójrzmy na takie szachy – turowa gra strategiczna, znana od przynajmniej kilkuset lat. Pełna przemocy, która zależy tylko od woli gracza. Dodatkowo, szachy nie posiadają odgórnie narzuconego scenariusza. I dochodzi do morderstwa za ich sprawą:

W nocy z 11 na 12 stycznia 2014 roku w Dublinie 35-letni Włoch zabił swojego 40-letniego gospodarza (landlord) podczas partii szachów. Między mężczyznami doszło do kłótni o sensowność ruchu wykonanego przez jednego z nich. Z pomocą noża kuchennego i hantli najpierw ogłuszył i zabił mężczyznę, a następnie wyciął jego płuco i – myśląc, że to serce – zjadł je.

Jeśli sądzicie, że to zmyśliłem, to muszę Was zmartwić – nie. Te wydarzenia znalazłem na kilku stronach – „Irish Times”, „The Guardian” oraz thejournal.ie. Nigdy jednak nie widziałem badań na temat szkodliwości przemocy w szachach – może są potrzebne?

Cytat

(…)Z drugiej (…) strony barykady obecna jest natomiast prasa poświecona grom cyfrowym, zarzucająca podejście do tematu przemocy w grach w sposób tendencyjny i stronniczy. Często zarzuca się pracownikom naukowym niekompetencje w prowadzonych badaniach, błędy metodologiczne i brak dostatecznej wiedzy z zakresu samych gier.

Jeśli po powyższym fragmencie myślicie, że teraz Autor wreszcie napisze coś o „drugiej stronie” i doda badania, które zaprzeczają jego wcześniejszym słowom, zestawi je ze sobą i pozostawi rozwadze czytelnika (zgodnie z zapisem z tyłu okładki) – to muszę Was zmartwić :(:

Cytat

Redaktorzy najczęściej podają błędy popełnianie przez autorów opracowań naukowych, nie biorąc pod uwagę aspektów społecznych lub doświadczenia badawczego autorów.

Ale co to ma do rzeczy? Jeśli np. profesor medycyny powiedziałby, że człowiek ma dwa serca to też byłoby okej, bo „on ma doświadczenie”? No chyba niezbyt, nie sądzicie? Zresztą – jak napisałem także w poprzednim poście dotyczącym tej pozycji – Autor nie podaje pozytywnych tekstów o grach, niwecząc wszystko, co obiecał. A takich badań też było trochę – także tych spierających się z książkami przywołanymi przez Autora (przykład).

Na tym zakończę przygodę z tą książką. Wielka szkoda, że Autor nie potrafił odejść od swojej wizji świata.