[Free] Tenchi Fukei

[Black Shadow]

- Przepiękne... - syknął w ekstazie Soth czując każdą odrobinę cierpienia z tej gigantycznej masy bólu jaka wytworzyła się nad jedną z planet sektora galaktyki Aidy. - Tyle zniszczenia... tyle nienawiści... tyle śmierci... Ach, mam ochotę zatopić się w tym morzu krwi...

- Już niedługo będziesz miał okazję. - odparłem zachowując bardziej trzeźwy umysł skupiając się na zadaniu. - Stąd niewiele jesteśmy w stanie zobaczyć. Astral w tym sektorze jest wręcz przepełniony esencją demonów, ale na razie te nie mogą znaleźć ujścia. Poza tym nie wiemy jak sytuacja wygląda na "dole", ale za to wiem do kogo zwrócić się o "pomoc".

- Pomoc? - powtórzył zaintrygowany Bethezer. - Sądzisz, że jedna ze stron zechce zawrzeć z nami pakt?

- O tak - mruknąłem zadowolony z własnej przebiegłości. - Spójrzcie na tą planetę... Aqua Dominius... prawdopodobnie dom dla jednej z wysuniętych baz trzeciej frakcji. W większości planeta wodna, po której teraz gdy walczące strony użyły najpotężniejszych broni w arsenałach szaleją kilkukilometrowe tsunami. W dodatku atmosfera pokryta jest gęstą warstwą chmur i prawie żadne promienie słoneczne nie przebijają się na powierzchnię. Zamieszkująca ją rasą żyła na wielu lewitujących platformach. Nie muszę dodawać, że w obecnej sytuacji tylko te, które posiadają potężne pola siłowe jeszcze istnieją... Tym zaoferujemy pomoc. Możliwe, że przedstawiciele tej frakcji przeżyli jeszcze gdzie indziej, ale nie mam wątpliwości, że są najsłabszą stroną konfliktu i tylko czekać aż zostaną wyrżnięci przez pozostałą dwójkę.

- Widzę do czego zmierzasz. Nie sądzisz jednak, że najpierw warto poznać potencjał bojowy potężniejszych frakcji? - spytał Bethezer.

- Nie. - odpowiedziałem z pewnością w "głosie". - Oni zajęci są swoimi sprawami. Jedyne Zakon wykryje otwarcie Bramy, ale wtedy będzie za późno...

- Dobrze. W takim razie co decydujesz?

- Soth - zwróciłem się do wężowego demona. - Przenikniesz do sfery cienia a tam użyjesz swoich hipnotycznych technik na jednym z mieszkańców planety. Potem znajdziesz sposób aby porozumieć się z tamtejszym dowódcą i przedstawisz mu naszą ofertę. Bez zbędnych ofiar. Przynajmniej teraz. Zrozumiałeś?

- Tak jessssst... - syknął Soth zabierając się do wykonania powierzonego mu zadania.

Mnie pozostało na razie cierpliwie oczekiwać na jego powrót.

[PrincessNue]

Chwasty? Nie jest to dla mnie jakaś wybitna nowość, więc może nie będzie tak źle. W końcu kosą umiem się obsługiwać?

Po wyjściu z gabinetu, reszta postanowiła się chyba przebrać, lub coś na tą modłę, bo dość szybko znikli mi z oczu. I dobrze zresztą. Gdyby mi się napatoczył w tej chwili ta ?pan?, który na mnie wpadł, zapewne bym znowu buchnęła ogniem. Chociaż bym raczej nic mu nie zrobiła, bo jestem cała mokra?Podlecieć do akademika nie dam rady, bo moje skrzydła ewidentnie odmawiają mi posłuszeństwa, więc może mocy chociaż wystarczy na wysuszenie siebie i ubrań. Tylko trzeba znaleźć jakieś ustronne miejsce?

Aura była bardzo słaba, ale działała. Przez zabójcze pięć sekund, trochę wyschłam, stojąc za jakimś dużym pojemnikiem i starając się nie zwracać uwagi. Brama była spory kawałek, więc wyruszyłam z obolałymi skrzydłami i ręką w jej kierunku.

Zastanawiam się ile czasu zajmą te chwasty. Sądząc po reszcie uczestników tego przedsięwzięcia, pewnie długo. Może chociaż tych dwoje opiekunów pogoni tą trójkę? Mam taką lekką nadzieję, bo dzień jest wybitnie piękny i aż szkoda by było przetracić go przez głupi przypadek. A można przecież by było zatrzymać się. I pomyśleć?o tym?o tamtym. Ehhhh?

Standardowo upojona swoimi rozmyślaniami szłam prosto przed siebie. Mijałam różnych uczniów, nauczycieli, czy strażników, nie zwracając na nic uwagi. Dopiero jakieś dziwaczne dźwięki mnie ?obudziły?. To ten zbok siedział i przygrywał coś na gitarze. Całkiem?nieźle? Czyli ma jakiś inny talent niż obmacywanie nieznanych mu dziewczyn? Pomijając to okazało się, że doszłam do bramy, gdzie była reszta ?skazańców?. Oparłam się o jakiś murek kawałek od nich, i czekałam na opiekunów.

[Cruadin]

Praca szła dobrze. Częściowo skończyłem jedną część zbroi: osłonę na lewe ramię. Rękawica i pokryta ochronnymi płytami metalowa obudowa mająca łączyć się z resztą zbroi. Teraz muszę jeszcze tylko wpakować do środka amortyzatory, które będą redukować odrzut...

Dalszą pracę przerwała mi dwójka nieznajomych Strażników. Cthao'tun i Smoczokrwista Yradi, jeśli się nie mylę. Mężczyzna przedstawił mi się jako Quel i powiedział, że dyrektor wyznaczył im zadanie pilnowania uczniów, którzy za karę mają zająć się sprawiającymi problemy roślinami w części miasta, w której mieszkam. Poprosili mnie o wyposażenie i wsparcie.

- Nie ma problemu. - odpowiedziałem. - Pójdę z wami. Zawsze to jakieś zajęcie. No i rzeczywiście, ostatnio roślinki zachowują się dziwnie. Dotychczas po prostu sobie rosły i przyśpieszały rozkład substancji organicznych, a potem je wchłaniały. Było kilka bardziej agresywnych okazów, które połykały bardziej odporne odpadki, ale nie atakowały nikogo. Aż tu nagle zaczęło huczeć od plotek, że komuś próbowały pożreć kota, a jeszcze innemu zginął pies. Może zaczęły mutować? Kto wie?

Nie przerywając monologu, przynoszę od magazyniera odpowiedni sprzęt.

- Oto nasze zabawki. Miotacze ognia, zarówno tradycyjne, na paliwo, jak i zasilane magicznymi kryształami dla magów. Te modele mogą do tego miotać substancją gaśniczą, w końcu nie chcemy puścić wszystkiego z dymem. Do tego rozpruwacze, czyli po prostu zębate, ostre jak brzytwa maczety. Istnieją modele napędzane spalinowo, ale to chyba nie będzie konieczne. No i oczywiście maski gazowe, również w wersjach zwykłych i magicznych. Będziemy musieli zejść tam na dół, a zgaduję, że nie przepadacie za zapachem zgnilizny i rozkładu. Odór nie dosięga części zamieszkanej, ale w dolinach, gdzie rosną rośliny, czuć go aż za dobrze. Na koniec wreszcie zestaw medyczny, na wypadek, gdyby komuś coś się stało.

Oddaję magazynierowi na przechowanie nieukończoną zbroję. Wrócę do niej później. Staję przed Strażnikami, trzymając wyposażenie.

- To chyba wszystko. Idziemy.

Zapowiada się niezła zabawa. No i będzie okazja popisać się przed uczniakami. To mi się chyba nigdy nie znudzi.

[Knight Martius]

Ciemności ? gdybym był nadal istotą materialną, na pewno właśnie to bym widział w sferze negacji. My jednak postrzegamy tę rzeczywistość w innej percepcji, takiej, która umyka wiedzy istot żywych. Od dawna już nie jestem jedną z nich ? należę do innych.

W mojej świadomości wytworzyło się wnętrze budynku, który na Ziemi w galaktyce Drogi Mlecznej zostałby nazwany zamkiem w stylu gotyckim. Ściany i podłoga zbudowane z kamieni, wielki kandelabr, strzeliste okna, za którymi rozpościerał się ?krajobraz? sfery negacji, w tej części z przewagą ognia. Klękałem na jednej nodze naprzeciwko majestatycznie wyglądającego złoto-fioletowego tronu w towarzystwie innego demona ? skrzyżowania człowieka o twarzy chochlika oraz kozła, od którego mój towarzysz miał tylko nogi. Obaj jeszcze niedawno zostaliśmy wysłani na misję do warstwy fizycznej, żeby napsuć krwi pewnym istotom daleko we Wszechświecie. Zostaliśmy jednak wykryci i moglibyśmy skończyć marnie, a nawet o mało co nie doszło do interwencji Strażników. Gdyby jednak mój ?towarzysz? nie zaczął się w pewnym momencie wygłupiać, nigdy by do tego nie doszło.

Teraz klękaliśmy przed jednym z Wyższych Demonów w tej części sfery negacji, każącego nazywać siebie Majestatem. Była to wysoka istota zakuta w pełną, fioletowo-złotą zbroję i rogaty hełm. Twarzy nie dawało się zauważyć, ale z oczodołów buchały niewielkie płomienie.

- Shan?ten?ranie? Testrenie? ? rzekł Majestat, lustrując nas wzrokiem. ? Doskonale zdajecie sobie sprawę, dlaczego tu jesteście. Zawiedliście mnie. Mieliście zasiać zamęt, ale daliście się wykryć jak ostatni głupcy.

- Panie, to nie moja wina! ? zakrzyknął Testren. ? Chciałem coś z tym zrobić, naprawdę, ale on mi przeszkodził! Nie dał działać!

- Zamknij mordę? ? syknąłem cicho w jego stronę.

- Widzisz, panie?! On mną gardzi! A przecież widzisz, jak bardzo jestem wobec ciebie lojalny i naprawdę?

- Dosyć! ? przerwał Majestat. ? Skończcie to tłumaczenie się. Prawda jest taka, że wasza misja się nie powiodła. Nie macie tutaj nic do gadania. Za taką niekompetencję powinienem was ukarać, ale jako że nieczęsto się wam zdarzają takie niepowodzenia, pozwolę wam odejść stąd wolno. Byle szybko.

- Tak, panie ? odpowiedzieliśmy razem, po czym wstaliśmy i wyszliśmy z zamku. Poczułem się wzburzony.

W naszej świadomości wytworzyła się zawieszona w powietrzu droga skalista, a także ściana owego zamku. ?Krajobraz? stanowiły ciemności o czarno-fioletowej poświacie oraz przepaść, w której stąd widać było tylko szalejące ognie. Gdy tylko wyszliśmy z zamku, złapałem demona za barki i przycisnąłem go do muru. Byłem paskudnie zły.

- Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć? ? syknąłem.

- N-nie mam ci nic do powiedzenia! ? zadygotał demon. Wówczas uwolniłem prawą rękę i ścisnąłem nią jego gardło.

- Nic, tak? Myślisz, że jeśli wleziesz w d*** Majestatowi, to uratujesz swoje nędzne, g****ane życie? Złudne nadzieje. Jesteś dla mnie zwykłą kupą rzygowin. Gardzę takimi lizusami jak ty, więc jeśli życie ci miłe, masz mi natychmiast zniknąć z oczu.

Demon zaczął już mocno się dusić. Choć na nic innego nie zasługiwał, puściłem go. Upadłszy na podłoże, miał problem, by wstać czy nawet coś powiedzieć. Nie obchodziło mnie to. Pazurami u stopy przeorałem mu korpus ? demon ryknął z bólu.

- Tak to zawsze dzieje się tym, którzy włażą innym w d*** ? stwierdziłem beznamiętnie. ? Przemyśl to sobie dogłębnie, chyba że i do tego nie jesteś zdolny. A lepiej, żebyś był, bo następnym razem skończysz jeszcze gorzej?

Podczas gdy ten śmieć zwijał się z bólu, dopiero teraz zauważyłem, że oglądało to kilka innych demonów, w tym dwa zwierzęce. Wszyscy jednak bali się nawet podejść. I bardzo dobrze.

- To jest? Shan?ten?ran? z klanu Yanoka? ? wydusił z siebie jeden z nich.

- Nigdy. Mnie. Tak. Nie. Nazywaj ? powiedziałem groźnie. Od dłuższego czasu nie chciałem słyszeć nazwy tego klanu, dlatego zaraz we mnie bardziej zawrzało. Chciałem już się oddalić, kiedy nagle usłyszałem w głowie:

- Shan?ten?ranie, wzywam cię do siebie!

Był to głos Majestata. Rzuciłem pogardliwe spojrzenie na Tes? jak mu tam było, a potem na tamtą grupkę, i wszedłem ponownie do środka zamku.

Ujrzałem Majestata siedzącego na swoim tronie. Starając nie dawać po sobie poznać wściekłości, podszedłem do niego i uklęknąłem na jednej nodze.

- Co rozkażesz, panie?

- Shan?ten?ranie, nie ma tu ?co rozkażesz?. W tej części naszej sfery jest sporo demonów, ale w przeciwieństwie do wielu z nich ciebie darzę szczególnym szacunkiem. A że jesteśmy sami, to chciałbym, żebyśmy porozmawiali jak równy z równym. Wstań z klęczek.

Wstałem. Zdziwiłem się bardzo, ponieważ Majestat po raz pierwszy mnie tak wyróżnił.

- Musisz też wiedzieć ? kontynuował Wyższy Demon ? że obserwowałem całą waszą misję. Widziałem też, co twój towarzysz tam robił.

- Były towarzysz?

- Tak, były? Ja też mam szczególnie pogardliwy stosunek do tchórzy, którzy nie umieją się wybronić, toteż uciekają się do lizusostwa? Bardziej jednak patrzę na to, co ty robisz. Surowy, okrutny, stanowczy? Kiedyś byłby z ciebie dobry materiał.

- Jakoś mnie do tego nie ciągnie.

- Ta twoja skromność? Zresztą właśnie za to cię podziwiam - ty mógłbyś mieć wszystko, ale nie gonisz za tym, natomiast inny, który całe swoje życie by poświęcił, by to zdobyć, zrobiłby to nadaremnie?

- Moje dawne życie czegoś mnie nauczyło? ale zwołałeś mnie tylko dla pogawędki?

- Niekoniecznie. Mam dla ciebie kolejne zadanie?

- Jeżeli ma to związek z przeniknięciem do sfery materialnej, to teraz nie dam rady. Muszę odczekać kilka godzin, nim znów to zrobię.

- Dlatego nie wymagam od ciebie natychmiastowego działania. Pozwól jednak, że przejdę do rzeczy. Kojarzysz galaktykę Aida?

- Tak. Co tam jest takiego ciekawego?

- Konflikt, Shan?ten?ranie. Część tej galaktyki pogrążyła się w stanie wojny - teraz zajmują się czymś tak niepożytecznym, zamiast martwić się tym, czym powinni. Nami, na przykład. Zresztą to kwestia czasu, zanim do tych trzech frakcji nie dołączy czwarta? i piąta.

- Demony i Strażnicy?

- Zgadza się. O zapełnienie tej czwartej jednak zatroszczą się inne Wyższe Demony. Abaddon, Mefistofeles, Pursos. Na pewno znasz ich imiona.

- Tak.

- Z pewnością już kogoś wysłali? Tym kimś jest najprawdopodobniej jeden z Demonów Cienia.

- Kogo masz na myśli?

- Prześlę ci w umyśle jego obraz, kiedy już wyruszycie.

- Wyruszymy? Panie, chyba nie chcesz powiedzieć, że?

- Nie chcę. Testren więcej nie będzie ci zawadzał. Miałem na myśli wysłanie cię z dwojgiem innych demonów, bardziej doświadczonych i wyrachowanych niż tamten. Poślę ich do ciebie niedługo po tym, jak skończymy tutaj.

- Rozumiem. Na czym jednak ma polegać moje zadanie?

- Połączycie siły z tym Demonem Cienia. Zrobicie to jednak bardziej po to, by dać o sobie znać. Przede wszystkim macie we trójkę, czyli ty i demony, które ci przydzielę, przeniknąć do głównej bazy jednej z tych trzech frakcji, by doprowadzić ją do upadku. W jaki sposób to zrobicie, to już wasz problem. Najważniejsze jednak, żebyście nie dali się wykryć, tym bardziej przez Strażników. Ale w razie gdyby się napatoczyli, to wiesz, co zrobić.

- Tak jest, panie. Tym razem cię nie zawiodę.

- Znowu ta służalczość?? Niech ci będzie. Kiedy spotkacie tego Demona Cienia, to co z nim ustalicie, to też jest wyłącznie wasz interes. To wszystko, co mam do powiedzenia. Masz jakieś pytania?

- Żadnych, panie.

- Bardzo dobrze. Niech ten konflikt spotka to samo, co twój klan?

- Mój klan?

- Opowiem ci o tym w swoim czasie. A tymczasem ruszaj. Niech twoja misja przybliży nas do osiągnięcia naszych celów, także tych wyższych.

- Wyższych niż zagłada Wszechświata?

- To też ci wyjaśnię w swoim czasie. Teraz idź. I nie pytaj mnie o nic więcej.

- Ku chwale demonów? ? powiedziałem cicho.

- Tak. Nieś chaos ku naszej chwale, Shan?ten?ranie.

Wyszedłem.

?Co chciał mi przekazać o klanie Yanoka? Że przestał istnieć? Nie powinien mnie on interesować, ale jednak ciągle o tym myślę? I czym są te <<wyższe cele>>? Domyślam się, że nie jest to zagłada Wszechświata, ale w takim razie co? Heh? Widzę, że niepotrzebnie zaprzątam sobie tym głowę. Porozmawiam z nim poważnie, ale po zadaniu. Do tego czasu mam nadzieję, że te demony, które mają być ze mną w grupie, nie będą kretynami jak tamten??.

[Black Shadow]

- Myślisz, że mu się uda? - usłyszałem głos Bethezera po dłuższej przerwie gdy w ciszy nasze świadomości dryfowały nad planetą.

- Czemu by nie miało? - westchnąłem od niechcenia. - Jeśli będzie wystarczająco skupiony na powierzonym mu zadaniu to wszystko powinno pójść po mojej myśli.

- W sumie... - zawahał się demon. - Racja. Nikt nie chce popaść w niełaskę wobec Wysokich Demonów a już szczególnie Mefistofelesa.

Mefistofelesa? Pfff, nie ma żadnej finezji w zadawaniu tortur. Po prostu w jednej chwili jesteś, w drugiej cie nie ma jakbyś nigdy nie istniał... zapewne w ogóle nie czuć bólu. Natomiast Abaddon zna się na rzeczy. Nim skończy każdy błaga go u stóp aby wreszcie zakończył ten chory taniec bólu i zadał ostateczny cios, ale nie... Nim wepchnie istotę do wiecznej nicości musi napawać, nasycić się jej bólem, rozrywającym umysł cierpieniem nim stwierdzi, że ma dość. Długo jednak potrafi bawić się z ofiarą...

- Dokładnie. Powinien choć raz wstrzymać swoją rządzę krwi jak na porządnego demona przystało. Albo zwyczajnie sprytnego... - dodałem po chwili.

- Przechodząc jednak dalej nadal uważam, że...

W tym momencie Bethezer przerwał. Trudno się dziwić, w końcu nie na co dzień w sferze negacji odbija się echem tak cudowna fala krzyku rozpaczy, która została ucięta jak za machnięciem ręki. Zwróciliśmy się w kierunku skąd doszedł do nas ten ryk umierających... To co ujrzałem wprawiło mnie w stan błogiego zachwytu. Rozpadająca się planeta. Nie sądziłem, że walczące frakcje mają jeszcze tak potężne zabawki w zanadrzu, ale wiedziałem jedno - są cholernie potężne.

- Niech mnie... - mruknął Bethezer. - Sądziłem, że wykorzystali już swoje asy w rękawie i teraz czeka nas zwykła wojna... a właściwie ich.

- Wiesz o jakieś broni z sfery materialnej, która jest w stanie dokonać takich zniszczeń? - spytałem.

- Rozerwanie takiej planety na strzępy? Nie, nie znam się na uzbrojeniu istot żywych, ale ostatecznie ta planeta nie była zbyt duża... Powiedzmy, dom dla jakiś pięciu milionów istnień przy założeniu, że warunki klimatyczne pozwalałaby na takie zaludnienie.

- Nie sądzę, żeby zginęło ich aż tyle. Inaczej Astral wyłby z nadmiernej ilości Demonów... - odparłem. Co nie znaczy, że nie pasowałby mi ten fakt... - Choć przy okazji również sądziłem, że teraz skupią się na wojnie konwencjonalnej a nie przerzucać się zabawkami masowego rażenia.

- Ciesz się, że nie postanowili załatwić tej całej Aqua Dominius.

- Oczywiście, zamierzam - rzekłem ironicznie. - Dość pogaduszek... Czuję, że zbliża się Soth.

[Aiden]

Odebrałem cały sprzęt słuchając Verlanina. Potwierdził, że dzieje się tam coś dość niepokojącego. Trzeba będzie uważać.

- Chodźmy. Uczniowie czekają przy bramie. Aha, to nie są zabawki, tylko broń.

Zapakowałem klamoty na robota-tragarza przypominającego lewitującą kilka centymetrów nad ziemią metalową skrzynię i wyszedłem ze zbrojowni. Sam nie musiałem nic z niej pobierać ponad to, co dostaliśmy. Moją broń zawsze mogę do siebie przywołać, ale nie sądzę żeby była mi potrzebna. Uczniów mamy tylko pilnować, a nie wykonać za nich całą robotę. Oby tylko nie zrobili sobie krzywdy miotaczami. Kłopoty wywołane ich indolencją to ostatnie czego nam trzeba.

[Dracia]

Nie szłam razem ze wszystkimi, miałam trochę co innego do zrobienia. Quel powinien sobie poradzić z wzięciem ekwipunku dla reszty. Ja miałam swój własny. Miotacze ognie, maczety... Prychnęłam.

To nie są bronie dla Strażniczki. Jakieś wymyślne, dziwnem, magiczne, techniczne gadżeciki.

Ja mam coś lepszego.

Uśmiechnęłam się szeroko, wchodząc do pokoju. Tak, dawno nie używałam ich, pewnie się stęskniły...

Zdjęłam kimono i zaczęłam zakładać zbroję, kawałek po kawałku. Mogłabym zrobić to nawet z zamkniętymi oczami, robiłam to setki razy. W końcu nakładam na głowę hełm i biorę do ręki Garyuu. Kiedy wychodzę z pokoju czuję prawie, że mogłabym latać. Nareszcie jakaś akcja! Walka! Koniec gnuśnienia w czterech ścianach.

Gdyby nie moja zbroja i to, że Strażniczce takie zachowanie nie przystoi to biegłabym do bramy w podskokach, ale tak mogę tylko iść. W końcu dochodzę do stojącej przy niej grupki.

-Wszyscy gotowi do akcji?

[Cruadin]

Yradi poszła po swój własny sprzęt, a ja podążyłem razem z Quelem w kierunku bramy. Postanowiłem po drodze trochę z nim pogawędzić dla zabicia czasu.

- Broń? O nie, nie masz racji. To nie jest broń, tylko zabawki. Produkowane masowo, według schematu. Bierzesz je, idziesz z nimi do bitwy, zabijasz paru gości i odrzucasz, nawet się tym nie przejmując, bo zawsze możesz dostać nowe. Nie zrozum mnie źle, wiem, że te rzeczy są z najwyższej półki i bardzo niebezpieczne, ale po prostu nie czuję do nich szacunku. Mogę się nimi trochę pobawić, ale nie powierzyłbym im mojego życia i powodzenia w poważnej walce. Prawdziwa broń to taka, którą własnoręcznie zrobiłeś, modyfikujesz i konserwujesz. Szanujesz i dbasz o nią, a ona wiernie ci służy. Każdy Verlanin ma swoją osobistą broń, "vurraia". Obraź ją, a dostaniesz po mordzie od właściciela. Walka to powód, dla którego zostaliśmy stworzeni. Osiedlamy się na bogatych w surowce, ale nieprzyjaznych planetach, gdzie całe środowisko jest nam wrogie, każde zwierzę chce nas zabić. W ten sposób nigdy nie gnuśniejemy. W takich warunkach twoja broń to jedyny sprzymierzeniec, na którym możesz zawsze polegać. Osoby zdradzają z powodów polityki międzyklanowej albo zawodzą przez własną niekompetencję. Możesz liczyć tylko na siebie, vurraia i nielicznych, którzy dowiedli, że są godni zwać się twymi przyjaciółmi.

Wreszcie dochodzimy do bramy.

- Ach, ale dosyć mojego monologu. Mógłbym tak gadać godzinami, a przecież mamy uczniów do niańczenia. - podchodzę do reszty. - Wszyscy są? Tak? No to idziemy. Sprzęt dostaniecie do rąk, gdy dojdziemy na miejsce. Tak swoją drogą, nie przedstawiono nas sobie. Jestem Rir. Mieszkam w tej części miasta, więc znam teren. To tyle. Ruszamy.

Wszyscy wyruszyliśmy w drogę. Niedługo potem przeszliśmy przez przedmieścia i dotarliśmy do celu. Równy teren ustąpił poszarpanym wzgórzom przedzielonych dolinami, a budowle stały krzywe, podtrzymywane sąsiednimi domami i skomplikowanym systemem podpór. Zatrzymaliśmy się przed mostem przewieszonym nad doliną, w dole której widać było ziemię niemal całkowicie przykrytą kłębowiskiem pnączy, kwiatów i mnóstwem innych roślin o różnych kształtach, ale jednym celu. Powietrze wypełniał delikatnie słodkawy, przyjemny zapach. Wokół krzątali się ludzie, zajmując się swoimi sprawami.

Lubię to miejsce. Wszechobecna zieleń, nierówny teren, budynki, które wyglądają, jakby miały zaraz się zawalić, a w rzeczywistości z łatwością przetrzymałby trzęsienie ziemi... przypomina mi to rodzinną planetę. Ciekawe, co u ojca?

- A więc jesteśmy. Każdy bierze swój sprzęt. Miotacze ognia z zapasem substancji gaśniczej, bo nie chcemy puścić wszystkiego z dymem, więc uważać mi tu z magią ognia. Maski gazowe, żebyście się nie porzygali od zapachu rozkładu i zgnilizny. No i rozpruwacze, żeby wyrąbać sobie drogę. Ja na dodatek biorę zestaw medyczny. Pod tym mostem jest olbrzymi kwiat. Jest miękki i świetnie amortyzuje upadek, więc zamiast mozolnie schodzić po prostu zeskoczymy. Nie patrzcie się tak, tutaj to normalne. O wejście z powrotem się nie martwcie, na to też jest sposób.

Staję na poręczy mostu i patrzę na uczniów.

- I ostatnia sprawa. Perspektywa brodzenia po organicznym wysypisku może nie jest zachęcająca, ale jako wasi opiekunowie mamy pełne prawo posłać was tam na dół kopniakiem, jeśli będziecie się sprzeciwiać. Jeśli nie chcecie się pobrudzić, trzeba było nie rozrabiać.

Zakładam maskę, sprawdzam miotacz i rozpruwacz, po czym skaczę z mostu. Po kilku sekundach lotu uderzam w kwiat, podrzucając w powietrze chmurę pyłków. Zeskakuję i moje nogi się prawie po kolana ukryte pod warstwą niskich, przytulonych do ziemi roślin pokrywających grunt. Każdemu krokowi towarzyszy mokre mlaśnięcie. Liczna drobnica żyje w cieniu rzucanym przez wielkie okazy o grubych łodygach przewyższających człowieka. Gdzieniegdzie spod zieleni widać sterty na wpół rozłożonych śmieci.

Rozglądam się, ale nie widzę nic podejrzanego. Czekam na resztę.

[Black Shadow]

Soth nie musiał mi nic mówić. Nim tak naprawdę jego esencja zajęła miejsce obok nas wiedziałem już dokładnie co się stało.

- Ty nędzy s*******u - rzuciłem do niego najbardziej wściekłym tonem jaki kiedykolwiek mógł wydobyć się z mojej gardzieli. - Co narobiłeś?!

Znaleźliśmy się w pomieszczeniu. Właściwie nie zarejestrowałem faktu, że nagle mamy ciała choć w sferze negacji jest to tylko iluzja... w końcu prawdziwa materia tutaj nie może istnieć. Byłem jednak pewien, że zrobię dobry użytek z tej zmiany otoczenia. O tak, to nic nie warte g***o pożałuje, że pokazało mi się na oczy...

- CO TY K***A NAJLEPSZEGO ZROBIŁEŚ?! ZDAJESZ SOBIE CHOĆ TROCHĘ Z TEGO SPRAWĘ?! - nie próbowałem nawet o odrobinę ściszać głosu. Nim zapragnął uciec zdołałem chwycić jego oślizgłe cielsko i rzucić nim o przeciwległą ścianę. Huk jaki potem nastąpił dał mi choć odrobinę satysfakcji. Nigdy wcześniej nie byłem aż tak wściekły na innego demona, ale ten tutaj... doskonale zdawał sobie sprawę jakie zadanie go czekało i mimo to zawiódł.

W najgorszy możliwy sposób.

- JAK SĄDZISZ?! - darłem się dalej. - JAK MAMY K***A ZAWIĄZAĆ SOJUSZ GDY URZĄDZASZ SOBIE P*******NĄ RZEŹ NA CYWILIACH?! ILU ICH ZABIŁEŚ?!

- Zawsze mógł więcej... - mruknął stojący obok Bethezer. Obdarzyłem go piorunującym wzrokiem.

- MILCZ K***A! - skierowałem swój gniew ponownie na Sotha. - Mówże wreszcie! Zadałem chyba proste pytanie!!! - wyładowywałem swoją furię obserwując tego, dla ludzkich miar, gigantycznego węża, który teraz kulił się w rogu z jednoczesnym strachem, ale ekstazą tego co zrobił w oczach.

- Trzydziestu... może czterdziestu... - syknął powoli.

- ILU?! - ryknąłem przepełniony furią. Nie czekając na odpowiedź kontynuowałem. - POCHWAL SIĘ JESZCZE TY BEZUŻYTECZNA KUPO ŁAJNA DLACZEGO TO ZROBIŁEŚ!

- Ten... ten krzyk... umierających.

- Oczywiście ty skończony idioto! W końcu zrobiłeś tam j****ą rzeź! - Jednak znajomość ludzkich przekleństw się przydaje, mruknęła któraś z moich bardziej przytomnych części świadomości.

- Demonie Cienia, wydaje mi się, że chodzi mu o ryk umierających z tej rozpadającej planety. - odparł jak najspokojniej Bethezer.

Spojrzałem na niego, potem przeniosłem wzrok na Sotha i tak kilka razy zastanawiając się, którego pierwszego rozerwać na strzępy oraz mijane sekundy przeznaczyć chociaż trochę na uspokojenie się. Gdybym był człowiekiem starczyła by metoda wdech i wydech, ale... niespodzianka, już dawno nie jestem, pomyślałem.

- Soth, Bethezer, sp******ać sprzed mojego wzroku, ale już. Dowiedzcie się jaką siłą dysponują pozostałe frakcje i zróbcie dogłębny wywiad na temat aktywności Strażników w regionie. Eskalacja konfliktu na pewno wzmoże ich podejrzenia przed inwazją demonów a my nie możemy pozwolić sobie na ich zbyt wczesną interwencję.

- Oczywiście. - odparł Bethezer. - Co zamierzasz zrobić?

- Nie twój k***a interes. - mruknąłem wściekle. - Zrobię coś co ten p*******ny płaz nie zdołał. Gdy zrobicie co do was należy spotykamy się w tym miejscu.

- Tak jest. - odparł Bethezer i wraz z Sothem zniknęli z pomieszczenia a ja poczułem jak ich esencje poruszają się w kierunku jednej z planet.

Dobrze... jak mawia stare przysłowie... Jeśli masz coś zrobić zrób to sam, pomyślałem szykując się do stworzenia mirażu gdy ponownie owionęła mnie sfera negacji.

[Dagar11]

- Jestem Rir Tai z klanu Cana, w skrócie Rircanatai, albo po prostu Rir. I wiem, co to jest SIG. Jestem Strażnikiem od niedawna, więc jeszcze nie zdążyłem zapomnieć tego, czego mnie uczyli na lekcjach historii w Świątyni. Biorąc pod uwagę twój sposób wypowiadania się chyba zaczynam się domyślać, czemu ten Cthao'tun stąd uciekł tak szybko, jak się ciebie pozbył.

W głosie Verlanina słychać było pewną anomalię, którą starał się ukryć. Symptomy odpowiadały znajdującemu się w bazie danych opisowi irytacji. Zanim zdążyłem odpowiedzieć, w pobliżu wykryłem ruch.

- Czy kolega strażnik byłby tak miły i pozwolił mi się rozmówić z Tryto 170 593 na osobności?

Znałem ten głos. Istotom organicznym rozpoznanie go po ponad roku sprawiłoby problemy. Jednakże niedoskonałości ich układu nerwowego nie stanowią mojego problemu. Odwróciłem się w kierunku nowo przybyłego. Richard.

- Nie ma problemu. I tak wątpię, bym znalazł z nim wspólne tematy do rozmowy. Wydaje mi się zresztą, że on myśli podobnie. Jakby co, to będę tutaj, w warsztacie.

W tym momencie Rir Tai z klanu Cana oddalił się.

- Miło cię znów widzieć.

- Witaj, Richard. Przez te czternaści miesięcy nie zmieniłeś się w najmniejszym stopniu. To dobry znak.

Biologiczne formy życia często zarzucają mi rasizm. Niestety w mojej bazie danych brakuje danych, na podstawie których mógłbym określić, dlaczego otwarte mówienie o ich niedoskonałościach tak je irytuje. Jednakże w trakcie misji, którą wykonywałem z tym półdemonem nie spotkałem się z niczym, co wymagałoby nagany. Z pewnością takie przypadki dobrze świadczą o Organicznych.

-Podejrzewam, że twoje aktualne odwiedziny mają związek z jakimś zadaniem. Zgadza się?

-A i owszem. Masz zdać raport u Mistrza Tal'khuma.

Wspomnienie tej osoby zawsze wyprowadzało zamieszanie w moim kodzie. Z jednej strony, zaprogramowano mi bezwzględny szacunek dla wszystkich Mistrzów. Z drugiej, nigdy nie spotkałem nikogo, komu mogłem zarzucić więcej, niż Tal'khumowi. Muszę poprosić Mistrzynię Mei'nę o wprowadzenie stosownych poprawek w moim oprogramowaniu.

-Chodźmy w takim razie.

Udaliśmy się do skrzydła Mistrzów. Marsz był relatywnie długi, jeżeli porównać go z odległościami, jakie zazwyczaj należy tu pokonywać. Gabinet Tal'khuma i zbrojownia znajdywały się po przeciwnych stronach Kwatery Głównej. Gdy dotarliśmy do pokoju bezpośrednio przylegającego do siedziby naszego aktualnego celu, natknęliśmy się na członka osobistej służby Mistrzów.

-Strażnicy Richard, oraz Tryto 170 593 proszeniu są do gabinetu Mistrza Tal'khuma.

[P_aul]

Miotacz ognia... MIOTACZ OGNIA... Co to za chwasty do wszystkich demonów Negacji?

- Mój szanowny współlokatorze, przysięgam, że za to, w co nas dziś wplątałeś nie dożyjesz jutrzejszego poranka. Śmierć przyjdzie po ciebie we śnie - mówię ponuro.

...Chyba oczywiście, że znów nie wróci na noc, albo wróci o piątej nad ranem zachrypnięty po całej nocy śpiewania jakiejś kretynce...

Wziąłem swój sprzęt, sprawdziłem trzy razy, wreszcie założyłem maskę, zarzuciłem broń na plecy i zdecydowałem się zeskoczyć. Kwiat rzeczywiście jest duży i trzeba wyjątkowych zdolności aby skoczyć tak, aby w niego nie trafić, nawet jeśli bezmyślnie zrobiło się to nie patrząc wcześniej w dół.

- Aaaa! - zdążyłem krzyknąć po czym z miękkim mlaśnięciem wylądowałem tuż obok naturalnego amortyzatora. Na szczęścia upadki mam opanowane, a ziemia jest miękka. Pozbierałem się z miną jeszcze bardziej ponurą niż przed chwilą. Pozostali nawet nie skomentowali mojego wyczynu.

Po kilku minutach spaceru drogę zagrodziła nam dużo gęstsza roślinność.

- No to rozpruwacze w ruch dzieciaki - rzucił nasz nauczyciel.

- Myślałem, że kadra nauczycielska pójdzie przodem. Te chwasty ponoć są groźne? - ośmieliłem się zaprotestować.

- To WASZA kara.

Z jęknięciem wziąłem się, wraz z pozostałymi uczniami, do wyrąbywania drogi. Przez pół godziny posunęliśmy się może kilkaset metrów.

- Więc gdzie te chwasty? To znaczy inne, niż to zielsko dookoła nas? - spytałem Gerarda. W najmniej właściwym momencie, oczywiście.

Nagle poczułem, że coś łapie mnie za nogę. Po czym zostałem porwany w górę i gdzieś w głąb roślinności. Zobaczyłem z lotu ptaka polanę wśród roślinności, w której centrum rosło... coś. Wielka roślina z dziesiątkami grubych jak męskie ramię, długich i bardzo giętkich pnączy, które bez przerwy wiją się jak węże. Jedno z nich złapało mnie i za chwilę wrzuci do otworu, zapewne gębowego w środku chwasta. Miotacz ognia przebiegło mi przez myśl. Niestety, gdy zarzucałem go na plecy nie wymyśliłem, że mogę znaleźć się nagle głową w dół i broń zsunęła się i wylądowała gdzieś wśród pnączy. Na liście najgorszych dni w moim życiu ten właśnie awansował do pierwszej dwudziestki, a są szanse na awans do czołowej dziesiątki, jeśli to draństwo mnie pożre...

[Felessan]

Zgrabnie zeskoczyłem na kwiat, spojrzałem z politowaniem na gramolącego się z ziemi Shina i poprawiłem lekko zmierzwione włosy. To znaczy zmierzwiłem je tak, by wyglądały na naturalnie rozczochrane. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ten cholerny miotacz ognia. I do tego każą mi zakładać maskę... Porobię sobie odciski na twarzy, zostanie mi jakaś szrama czy coś i żegnaj, piękna młodości. Tamci się martwić nie muszą, brzydsi już nie będą, ale karać tak mnie? Westchnąłem ciężko i akurat zdążyłem usłyszeć pytanie tego niedojdy.

- Więc gdzie te chwasty? To znaczy inne, niż to zielsko dookoła nas?

- To chyba to pną... - w tym momencie zauważone przeze mnie zielone coś porwało Shina w górę - cze...

Spanikowany sięgnąłem po miotacz, odbezpieczyłem go i skierowałem strumień ognia na 'korzenie'.

- Senseeei! - wydarłem się jednocześnie, starając się przekrzyczeć hałas powodowany przez strumień ognia i przecinające powietrze ze świstem zielone pnącza rośliny. Zaraz... Zielone?!? Ze zdziwieniem przerwałem atakowanie rośliny. Do tej pory powinna już być czarna i skwiercząca. Nie wydawało mi się - to cholerstwo po prostu wyglądało, jakby ogień nie robił mu większej krzywdy.

- Seeenseeei! To się nie pali! - wydarłem się jeszcze głośniej. Mam nadzieję, że nasi spostrzegawczy nauczyciele zdążyli już zauważyć, że coś jest bardzo nie tak. Jednocześnie dla pewności poprawiłem mocowanie mojej gitary. Nigdy nic nie wiadomo.

[Shaker]

Od razu po niefortunnej akcji z uczniami udałam się do mojej kwatery, aby zmienić przemoczony i ubrudzony strój, który miałam na sobie. Gdy byłam już w połowie ubrana ktoś zapukał w drzwi.

- Już idę...- odpowiedziałam beznamiętnie szybko zakładając bluzkę.

Otworzyłam drzwi, a mym oczom ukazał się posłaniec.

- Strażniczko Alice jesteś natychmiast proszona do gabinetu Mistrzyni Sel'ameny.

- A mogę wiedzieć, po co?

Nie usłyszałam jednak odpowiedzi na moje pytanie, bo posłaniec pognał już dalej.

- No i k**wa świetnie?- powiedziałam nie przejmując się przechodzącymi obok strażnikami.

Jak ja jej nienawidzę. Nie dość, że jest moim ,,prowadzącym? lub inaczej ,,opiekunem*?, to jeszcze od czasu do czasu uwielbia mi zatruwać życie. Zawsze wyraża się z taką dumą i pogardą, a do tego uwielbia rzucać ironiczne komentarze. Nie cierpię jej i widać ona też za mną nie przepada.

Zamknęłam drzwi od swojej kwatery i powolnym krokiem ruszyłam do gabinetu Sel?ameny.

Ciekawi mnie, co może chcieć ta wredna *****. Ostatnim razem chyba się jasno wyraziłam, gdzie mam jej poglądy i od tego czasu nie wzywała mnie już bezpośrednio przed swoje oblicze. Teraz jednak zmieniła zdanie, zapewne znowu ma mi coś ,, ważnego? do powiedzenia.

Im bardziej zbliżałam się do jej gabinetu tym większy niepokój mnie ogarniał. Sel?amena ma w sobie coś strasznego, czego nikt ze strażników nie jest w stanie zrozumieć, nawet ja i nie mam na to zbytniej ochoty. Jest też jedyną kobietą, która znajduje się wśród ,,Siódemki Mistrzów?, co czyni ją jeszcze bardziej wyjątkową.

Szłam tak dalej rozmyślając i powoli, lecz nieuchronnie zbliżałam się do jej gabinetu.

*- Zamiast opiekun lepiej opisałoby to słowo ,,nadzorca". Alice, jako jeden z tych ,,gorszych" jeśli chodzi o zachowanie strażników, został przydzielony nadzór bezpośrednio od strony jednego z mistrzów. Z uwagi na sytuację w której została zwerbowana, zakon ciągle spogląda na nią czujnym okiem, by móc w razie czego interweniować.

[Aiden]

- Verlanie jednak zasługują na szacunek - tylko tak skomentowałem monolog Rira o tym, jak jego lud traktuje swoją broń.

Na miejscu nie wziąłem miotacza ani maczety, mam swój sprzęt. Użyłem tylko maski, bo jednak słodki zapach zgnilizny naprawdę potrafił zakręcić w głowie. W powietrzu widać było pyłki, zarodniki i zwisające pnącza, wszystko było pokryte roślinami różnych gabarytów. Uczniowie zaczęli je ścinać odrabiając swoją karę, aż nagle stało się coś, co było do przewidzenia. Pogłoski o krwiożerczych okazach okazały się prawdziwe i nagle coś porwało jednego z uczniów.

- Spokojnie - odezwałem się chłodno do reszty i wrzeszczącego uczniaka.

Wyciągam rękę przed siebie i przywołuję do niej Kuroryu. Materializuje się w mojej dłoni gotowy do akcji. Miło znowu poczuć jego ciężar w dłoni, a jeszcze milej pnącza rozrywane ciosami. Wyskoczyłem do przodu i zamachnąłem się szeroko obcinając kilka pędów, z których trysnęła zielono-żółta ciecz. Jeszcze jedno uderzenie i kolejne, i kolejne... Ziemia dookoła pokryła się poszarpanymi szczątkami, a krew szybciej popłynęła w żyłach. Udało mi się wyrąbać trochę wolnej przestrzeni. Pobiegłem w stronę głównego pędu wymijając zręcznie większe pnącza i ścinając mniejsze. W końcu z krzykiem wyskoczyłem w górę, przeciąłem po drodze pnącze trzymające Shina i lądując wbiłem oburącz Kuroryu w bok "paszczy". Zsuwając się do ziemi jeszcze powiększyłem szerokie rozcięcie. W końcu odskoczyłem do tyłu zgarniając za sobą gramolącego się z ziemi ucznia. Roślina zaczęła machać chaotycznie wszystkimi "mackami" wydając z siebie dziwne, bulgoczące dźwięki. Najwyraźniej rana mocno jej doskwierała, nic dziwnego.

- Rir, wypal środek! - krzyknąłem w stronę Verlanina mając też nadzieję, że reszta pomoże i nie spanikuje.

[Cruadin]

Zauważyłem, że na ziemi, pod warstwą roślin, leżą niewielkie kupki na wpół rozłożonych kości należące najpewniej do zwierząt, które miały nieszczęście zostać zabite tutaj. Niestety, zanim zdążyłem ostrzec pozostałych, pnącza chwyciły Shina i próbowały zrobić to samo z nami. Miotacze ognia nie zdały egzaminu, gdyż roślina najwyraźniej wytworzyła ognioodporną powłokę. Zupełnie jakby wiedziała, że ktoś spróbuje ją spalić... Teoria bezpośredniej ingerencji kogoś z zewnątrz nagle stała się prawdopodobna. Ciężko mi uwierzyć, że roślina sama z siebie mogła uodpornić się na ogień.

Tak więc upuściłem broń i zacząłem wymachiwać rozpruwaczem, tnąc oplatające mnie pnącza. Quel też nie próżnował, a innych nie miałem okazji zobaczyć, będąc zajęty walką. Wreszcie zyskałem swobodę ruchów, a roślina została zraniona.

- Rir, wypal środek! - krzyknął Quel.

- Z największą przyjemnością! - odpowiedziałem. Chwyciłem leżący na ziemi miotacz moim Power Arm i uwalniając energię kinetyczną, rzuciłem nim. Miotacz pomknął z wielką szybkością i wbił się prosto w otwartą ranę rośliny, powodując kolejną serię spazmów bólu i bulgotów. Wyciągnąłem pistolet, wycelowałem i strzeliłem.

W locie pocisk zapłonął, pokryty przed wystrzałem cienką warstwą łatwopalnej cieczy.* Trafiony miotacz ognia eksplodował, wypełniając napalmem wnętrze rośliny, która teraz miotała się szalona, sprawiając wrażenia, jakby miała zaraz wyrwać się z ziemi. Po kilkunastu sekundach zaczęła machać mackami coraz wolniej i wolniej, a bulgoczące odgłosy cichły coraz bardziej. Ogień w jej wnętrzu wygasł, ale przedtem wyrządził olbrzymie szkody. Stwór nie miał już sił walczyć.

- Wygląda na to, że ma dość. Jeszcze żyje, ale za góra kilkanaście minut to się zmieni. - powiedziałem, patrząc na zwęglone wnętrze i strumienie żółto-zielonej posoki sączące się z rośliny. - Zostawiamy ją, jajogłowi zainteresują się żywym, a raczej prawie żywym, okazem. Przy odrobinie szczęścia ustalą, czy ktoś celowo ją zmutował. Nie wiem jak wy, ale ja nie wierzę, by rośliny same z siebie tworzyły ognioodporną powłokę. Wszyscy w porządku? Shinnyevtao**, czy jesteś ranny?

--------------------------

*Alpha Strike, jakby ktoś miał wątpliwości.

**Jeśli ktoś się jeszcze nie zorientował, jakie nazewnictwo stosują Verlanie: [imię]klan[nazwisko]. "Nyev" to określenie, które Verlanie stosują wobec ludzi. Dosłownie znaczy tyle, co "pierwowzór", "schemat" (w końcu zostali stworzeni na ich podobieństwo).

[Dracia]

- Taka mutacja nie jest naturalna, ale nie koniecznie ktoś musi za nią stać. Widocznie jakaś siła je spaczyła, ale niekoniecznie musi być sterowana przez kogoś. Rośliny same też boją się ognia. - Przez całą walkę stałam na uboczu i przyglądałam się całej walce. Oczywiście ten ciamajdowaty Shin dał się złapać. Typowe. Za to Quel poradził sobie świetnie, to dopiero Strażnik.

Choć z drugiej strony to jeszcze uczniowie, pewnie się wyrobią.

Odwróciłam się do głównego opiekuna grupy.

-Quel, jak sądzisz, uznajemy to zadanie za zaliczone?

[brylant]

Świątynia jest wielkim kompleksem, którego struktura z lotu ptaka przypomina okrąg. Ten okrąg dzieli się na pewną ilość różnych Oddziałów: Szkolnego, Treningowego, Technicznego, Badawczego i tak dalej. Centrum zajmuje Kwatera. Tak określa się sztab Zakonu, w skład którego wchodzą Mistrzowie. Dla wygody i ze względów praktycznych tuż obok mieszkają ci najwybitniejsi członkowie organizacji, prowadzący swą Grę celem ratunku Wszechświata.

Wpierw skierowałem się jednak do Badawczego. Tam oddałem dysk twardy z mapami do "rozpakowania" danych, które pójdą potem do kopiowania na dysk twardy Głónej Bazy Danych i do ksiąg Wielkiej Biblioteki. Stamtąd są dostępne dla każdego Strażnika, któremu będą potrzebne. Podobnie jak miliardy innych informacji.

Ruszyłem następnie do kwater Mistrzów. Zdziwiłby może niektórych brak jakiejkolwiek ochrony, opróćz służby, ale jeśli jakikolwiek napastnik czy zabójca dotarłby tutaj, w kilka sekund zniknąłby permanentnie, załatwiony przez Mistrzów. Uprzedzeni o mym przybyciu słudzy wpuścili mnie na korytarz prowadzący do gabinetu.

Uderzyłem kilka razy w drzwi do gabinetu Fridne'a, wytwarzając fale dźwiękowe, które rejestrują ludzkie uszy. Wyczułem krótki impuls i przekroczyłem próg. Ukłoniłem się z szacunkiem.

- Witaj, Strażniku- każdy Mistrz opanował co najmniej podstawowo telepatię- za kilka minut udamy się do Tal'khuma, gdzie odbędzie się narada. Chodź za mną.- wskazał ręką na drugie drzwi.

Po kilku minutach dotarliśmy na miejsce. Fridne bezceremonialnie otworzył drzwi, przywitał się z Radą i zajął miejsce za stołem. Czekałem pod ścianą, skupiając się na kilku nadprogramowych istotach, szczególnie na jednej... Jej moc przypomniała mi demona, prawie jak wtedy, na mojej planecie, gdy pierwszy raz spotkałem Strażników. Tak, to było bardzo...

Impuls. Prośba.

- Arquestonie, potrzebujemy dokladnych informacji o Sektorze 12.

Dobrze, że nie zdzieram strun głosowych, tylko wyręcza mnie syntezator. Wyszedłem na środek gabinetu.

- Poproszę hologram.- nie widziałem projekcji, ale wyczułem w umysłach zebranych, że ją widzą- Na Sektor 12 składa się kilkadziesiąt systemów, których mapy, zarówno astrala jak i materialne, są do dyzpozycji. Prosiłbym w tym momencie o pochwałę dla dowódcy tamtejszych Placówek, bardzo nam pomogli z naszym zadaniem. Dokładne mapy są do dyspozycji w Bibliotece i z Komputera.

Za długo by opisywać wszystko, podam tylko najniezbędniejsze informacje, opisując rdzenne planety frakcji i ogólnie je charakteryzując.

Republika Mintarus, jej siedzibą jest planeta Mintarus, na której panuje gorący, tropikalny klimat, powietrze zaś przesiąknięte jest magią. Planeta jest gęsto zaludniona, co, niestety, stwarza doskonałe możliwości dla broni obszarowej. Otaczają ją dwa księżyce, posiada kolonie w "lewych dolnych" rubieżach Sektora i to stąd pochodzą najpotężniejsi magowie, będący na dużym poziomie mocy.

Domem dla Syndykatu jest Grignus, jedna z największych w Sektorze, bogata w minerały, mocno uprzemysłowiona i silnie nacechowana technologicznie. Powietrze jest mocno zanieczyszczone. Dorobek kolonialny: kilkanaście systemów umiejscowionych wokół systemu Grignusa, wnijając się jakby klinem w centrum, lecz zostawiając front dla walk między Dominium a Republiką. Ustrój totalitarny, najbrutalniejsi, mają przewagę liczebną w stosunku do dwóch pozostałych frakcji działających oddzielnie.

Opisałem już dwie bazy walczących stron, przyszła pora na ostatnią... Oto Sekot Zenama, bardzo rozwinięta, sterylna, lecz niezbyt zaludniona planeta technologiczna, na której zapadają decyzje dotyczące Dominium. Można nazwać ją laboratorium Sektora, gdzie ilość jest mniej ważna niż jakość, ale ostatnie działania pokazują, że mądrość niekiedy musi ustąpić przed brutalną siłą. Jej kolonia, Aqua Dominus- wodna planeta, jest w stadium wymierania życia. Ogólnie rzecz biorąc, Sektor przypomina jakby trójkąt, podzielony z grubsza równo między frakcje, gdzie po lewej jest Republika, u góry Syndykat a z prawej Dominium. Jest miejsce, by każdy walczył z każdym i...

Przerwał mi Tal'khum:

- Dziękuję, Kartografie, wiemy dość o Sektorze, teraz przyda się nam więcej informacji o samym konflikcie. Możesz zostać.

Wycofałem się pod ścianę i "przysłuchiwałem" się naradzie.

[Aiden]

Nie tak to miało wyglądać. Mieliśmy tylko pilnować uczniów odrabiających swą karę wyrąbując nadprogramowe zielsko i sprawdzić pogłoski. Jednak pogłoski postanowiły sprawdzić, jak smakujemy. Moglibyśmy we trójkę pójść dalej i sprawdzić, czy coś się za tym kryje, ale nie kiedy mamy zbędny balast przy sobie. Trudno, najwyżej sprawa skończy się dla nich zamianą kary na czyszczenie toalet.

- To, czy to naturalne czy nie, zostawmy naukowcom. Wezwiemy ich zaraz po powrocie do miasta. Wracajmy.

Założyłem sobie Kuroryu na plecy. Wolałem jeszcze go nie odsyłać, nigdy nic nie wiadomo. Spojrzałem jeszcze na uczniów i ruszyłem powoli przed siebie uważając na ewentualne zagrożenia.

- Aki, w razie ataku użyj płomieni. Może magiczne zadziałają lepiej. Jeszcze jedno, Rir, jak wrócimy na górę?

Dziwne. Trudniej się idzie. Wcześniej oczyszczona ścieżka wcale nie wydaje się taka oczyszczona. Zupełnie jakby część roślin zajęła wolne miejsce... próbując utrudnić nam powrót. Poza tym było jednak spokojnie. Póki co.

[Black Shadow]

Musiałem uspokoić emocje zostawiając tylko miejsce na zimną i przebiegłą kalkulację skupiając się na wydobyciu z swojego "wnętrza" tej części energii, która posłuży jako miraż. Robiłem to już wcześniej i po krótszej chwili lekkiego... jakby to opisali ludzie... trwającego ukłucia wysysającego Ci krew, świadomy w swym mirażu przeszedłem do Astrala. Nie lubiłem w nim przebywać jeśli nie było to konieczne. Obecnie aż kipiał od nadmiaru demonicznej esencji, ale nie był tym samym co doskonały niebyt i absolutna nicość.

Teraz zostaje mi wyszukać duszy, która świadomie bądź nie zapuściła się w te rejony i ją spętać... ale nie zabijać. Nie mogę okryć się podobną hańbą co Soth i tak koncertowo sp*******ć sprawę. Jestem lepszy niż on.

Nie wiem ile tak naprawdę czekałem nim nadarzyła się okazja, ale ofiara długo się nie pokazywała.

Ah, cóż za szczęśliwie zrządzenie losu... a może przeznaczenie?... rzuciło mi tego oto wyczerpanego maga. A przynajmniej kogoś kto wykazywał takie cechy. Podejrzewałem, że tarcze ochronne dla platform mogą mieć źródło magiczne, ale że osoby za nie odpowiedzialne będą tak nieodpowiedzialne aby uciąć swoją obecność w Astralu... Heh, cóż za rażąca niekompetencja. Przywitam ją z otwartymi ramionami.

Nie czekając dłużej ruszyłem prosto w duszę maga wykonując Opętanie przez zwykłe wlecenie i zespolenie się mojej esencji z nim samym. Nie warto było się ociągać, bo istniała możliwość, że ten zachował resztki ostrożności.

Coś co przypomina głuchy trzask. Błysk. Paleta niesamowitych obrazów przelatująca mi w świadomości z niesamowitą prędkością...

Ból, ale nie mój... tego, który dał się zaskoczyć a teraz zapłaci za to straszną cenę. W końcu po co mi dodatkowa świadomość, która tylko robiła by problemy?, pomyślałem wrednie spychając panikującego maga głębiej i głębiej w czeluści swojego umysłu, pogrążając go w ciemności, z której nigdy się nie wydostanie... nie mówiąc o "przeżyciu".

Docierały już do mnie zmysły. Czułem miękką sofę, na której pewnie uwalił się strudzony mag... Już dochodziły do mnie zapachy różnych potraw co sugerowało bliską obecność kuchni. Teraz wzrok. Kolejne ukłucie sygnalizuje rozwarcie powiek. Widok jest jeszcze przez chwilę niewyraźny, faluje, brakuje mu kolorów, ale objawy wreszcie znikają.

Teraz, wraz z przybyciem nowej duszy, trudy jakie przeszło to ciało zostały niczym ręką odjęte a ja mogłem ruszyć na negocjacje.

- Uwaga, dowódcy dywizji Feniksa i Vipera proszeni są o natychmiastowe stawienie się w sali konferencyjnej C. - dobiegł mnie głos z interkomu.

Interkomu? No tak, zapomniałem, że opętując daną istotę przejmuję - oprócz ciała - jej wspomnienia oraz zdobytą wiedzę co jest przydatne w zrozumieniu tego technologicznego bełkotu.

Wstając rozejrzałem się dookoła. Obecnie znajdowałem się w dosyć małym pokoju, który był typowym miejscem odpoczynku dla maga. Wszystko sterylne, wykonane z metalu, połyskujące chronicznym srebrem... tak jak i korytarz, na który zaraz wyszedłem kierując się do pobliskiej windy, która - wedle wiedzy maga - zaprowadzi mnie prosto do celu. Dookoła panował dziwny spokój zważając na to, że to baza Dominium, które jest w stanie wojny. Nie interesuje mnie co robią, ważne, że zachowam odpowiedni element niespodzianki gdy przybędę z wizytą.

Ruszając windą ku górze przyjrzałem się "sobie". Jak na maga przystało nosiłem teraz szaty o złoto-czarnym kolorze z kapturem skrywającym mą głowę, ale pod nimi znajdował się pancerz bojowy. Dosyć ciekawe wyposażenie jak na maga, pomyślałem nim w ekspresowym tempie winda dobiła do sali konferencyjnej.

Na środku właśnie pokazywano hologram kilku planet z sektora Aidy zapewne omawiając plany taktyczne gdy zaintrygowane głowy dowódców i ich adiutantów skierowały się w moją stronę. Nie przejąłem najpewniej kogoś poważanego, bo zaraz odezwał się z jeden z oficerów wysokiej rangi.

- Co tutaj robisz magu? To zamknięte posiedzenie wojenne.

- Och, proszę mi wybaczyć... - powiedział jeszcze ludzkim głosem ściągając kaptur i ukazując zmienione oczy jarzące się niczym pochodnie w ciemności. Dokończyłem typowo demonicznym tonem mrożącym krew w żyłach. - Przyszedłem zaoferować pomoc.

- STRAŻ! - ryknął jeden z przerażonym adiutantów, któremu strach nie odjął mowy.

Nie minęła chwila a z drzwi po prawej wypadł oddział może dziesięciu ludzi uzbrojonych po zęby, którzy skierowali swoje karabiny szturmowe w moją stronę. Mądrze jednak nie nacisnęli spustu. Trzeba kuć żelazo póki gorące.

- A więc... - zacząłem nie drgając ani kawałkiem ciała. - Jesteście zainteresowani? - spytałem złowieszczo.

Po dłuższej chwili, z głębi pokoju, powstał najstarszy i zapewne najbardziej poważany z całego towarzystwa. Nie podchodząc za blisko rzekł tylko:

- Jeden niewłaściwy ruch i jesteś martwy. Czy to jasne ty... czymkolwiek jesteś...

- I to ja rozumiem... - zaśmiałem się na swój sposób. - Przejdźmy od razu do rzeczy.

[Dagar11]

Ruszyłem za służącym Tal'khuma, niespecjalnie przejmując się dalszymi poczynaniami Richarda. Jak zwykle w takich sytuacjach przyglądałem się strojowi oraz zachowaniu służby Mistrzów. I jak zawsze nie dostrzegłem najmniejszego nawet uchybienia protokołu. Wielokrotnie słyszałem od Organicznych, że zachowują się oni jak maszyny. Nie rozumiem, co widzą w tym złego.

Weszliśmy do gabinetu. Wbrew moim przewidywaniom, nie znajdywał się tam wyłącznie Tal'khum. Właściwie, byli tam niemal wszyscy spośród Mistrzów, brakowało jedynie Fridne'a.

-Należy stanąć przy ścianie, razem z innymi osobami o niższej pozycji. Głos można zabrać wyłącznie za wyraźną prośbą jednego z Mistrzów.

Upomniał mnie służący, obniżając natychmiast moją opinię o jego osobie. "Jestem programem. Prędzej ty byś zapomniał protokołu, niż ja." Stanąłem pod ścianą i czekałem.

Po jakichś 10 minutach do pokoju wkroczył Fridne i przywitał się z pozostałymi Mistrzami. Zaraz za nim do sali wkroczył jakiś Samalianin.

- Poproszę hologram.

Jeden ze służących Tal'khuma, właśnie ten który mnie upominał, pobladł. "Brak elementarnej wiedzy. Samalianie posługują się telepatią, więc ten najprawdopodobniej właśnie w ten sposób otrzymał polecenie. Ci Organiczni...". Nad stołem wyświetlił się hologram jakiegoś sektora. Niestety w mojej bazie dancyh brakowało jakichkolwiek danych na temat konfiguracji gwiazd w różnych galaktykach, więc nie byłem w stanie zidentyfikować, co to był za sektor.

-Na Sektor 12 składa się kilkadziesiąt systemów, których mapy, zarówno astrala jak i materialne, są do dyzpozycji. Prosiłbym w tym momencie o pochwałę dla dowódcy tamtejszych Placówek, bardzo nam pomogli z naszym zadaniem. Dokładne mapy są do dyspozycji w Bibliotece i z Komputera.

Za długo by opisywać wszystko, podam tylko najniezbędniejsze informacje, opisując rdzenne planety frakcji i ogólnie je charakteryzując.

Republika Mintarus, jej siedzibą jest planeta Mintarus, na której panuje gorący, tropikalny klimat, powietrze zaś przesiąknięte jest magią. Planeta jest gęsto zaludniona, co, niestety, stwarza doskonałe możliwości dla broni obszarowej. Otaczają ją dwa księżyce, posiada kolonie w "lewych dolnych" rubieżach Sektora i to stąd pochodzą najpotężniejsi magowie, będący na dużym poziomie mocy.

Domem dla Syndykatu jest Grignus, jedna z największych w Sektorze, bogata w minerały, mocno uprzemysłowiona i silnie nacechowana technologicznie. Powietrze jest mocno zanieczyszczone. Dorobek kolonialny: kilkanaście systemów umiejscowionych wokół systemu Grignusa, wnijając się jakby klinem w centrum, lecz zostawiając front dla walk między Dominium a Republiką. Ustrój totalitarny, najbrutalniejsi, mają przewagę liczebną w stosunku do dwóch pozostałych frakcji działających oddzielnie.

Opisałem już dwie bazy walczących stron, przyszła pora na ostatnią... Oto Sekot Zenama, bardzo rozwinięta, sterylna, lecz niezbyt zaludniona planeta technologiczna, na której zapadają decyzje dotyczące Dominium. Można nazwać ją laboratorium Sektora, gdzie ilość jest mniej ważna niż jakość, ale ostatnie działania pokazują, że mądrość niekiedy musi ustąpić przed brutalną siłą. Jej kolonia, Aqua Dominus- wodna planeta, jest w stadium wymierania życia. Ogólnie rzecz biorąc, Sektor przypomina jakby trójkąt, podzielony z grubsza równo między frakcje, gdzie po lewej jest Republika, u góry Syndykat a z prawej Dominium. Jest miejsce, by każdy walczył z każdym i...

Przerwał mu Tal'khum:

- Dziękuję, Kartografie, wiemy dość o Sektorze, teraz przyda się nam więcej informacji o samym konflikcie. Możesz zostać. Niech wypowie się SIG.

Ostatnie zdanie Mistrz wypowiedział z wyraźną niechęcią. Nie zdziwiło mnie to. Podszedłem do gniazda znajdującego się przy stole i podłączyłem się do niego. Następnie wyświetliłem się obok sektora 12.

-Niestety w bazach danych zainfekowanych przeze mnie urządzeń brakowało danych, na temat przyczyn wybuchu wojny, ani jej wczesnego przebiegu. Dość dokładnie opisano w nich natomiast aktualną sytuację na froncie. W chwili obecnej walki toczą ze sobą przede wszystkim Republika Mintarus oraz Syndykat i to w strefę znajdującą się pomiędzy tymi dwoma frakcjami przesunął się front. Dominium spośród wszystkich najbardziej ucierpiało w wyniku użycia broni masowego rażenia. O ile Sekot Zenama pozostała prawie nietknięta, a tyle Aqua Dominus, z racji bycia planetą wodną opustoszała niemal całkowicie. W chwili obecnej Dominium nie stanowi realnego zagrożenia dla żadnej z pozostałych frakcji, te więc mogły skupić się na walce ze sobą nawzajem.

Obecnie na froncie panuje impas. Liczne szturmy na planety graniczne nie przynoszą efektu, jako że obie strony dysponują jedynie prymitywnymi pojazdami przeznaczonymi do desantu planetarnego, niezdolnymi do przebicia się przez obronę przeciwlotniczą przeciwnika. Jednakże, przedłużający się konflikt coraz wyraźniej odbija się na gospodarce Republiki. Jeżeli nic się nie zmieni, frakcja ta już wkrótce nie będzie w stanie uzupełniać strat i front zostanie przełamany.

Znów głos zabrał Tal'khum.

-To wszystko. Możesz już...

Przerwała mu, uśmiechając się, Mistrzyni.

-...Zostać.

Przegrałem się z powrotem do sondy i przeszedłem pod ścianę.

[PrincessNue]

Przyglądałam się ze średnim zainteresowaniem całemu zajściu, które przed chwilą zaszło. I ten niższy chłopak, i ten którego ?bliżej? poznałam to iście typowi uczniowie, którzy z roślinką sobie poradzić nie potrafią. Za to nauczyciel i nasz przewodnik zrobili co trzeba. Ładnie, szybko i bez problemu, chociaż z fajerwerkami. I chwała im za to, bo sądząc po tym co powiedział ten Quel, zapewne wracamy na górę. Dobrze, bo nie jest moim marzeniem spędzić tu pół dnia.

Szliśmy w kierunku który wskazał Rir, wycinając sobie drogę przez coraz to bardziej natrętne rośliny. Narzędzie, które otrzymałam trochę wcześniej, średnio się już do tego nadawało więc zamieniłam je na swoją kosę. Roślin było o wiele więcej niż wcześniej, w czym przypominają trochę faunę jakiejś dżungli czy czegoś. Ale z tą różnicą, że są jeszcze szybsze. Mało mnie to obchodziło, bo i tak zapewne sobie poradzę, podobnie strażnicy, ale reszta uczniów?powątpiewam. Na Erdorze widocznie się wyszkoliłam w dostosowaniu się do każdych warunków, więc może dlatego mi to nie przeszkadza?do tego mam już jakąś moc i mogę ją jakoś wykorzystać. Jakoś?

Doszliśmy do jakiejś polany, nie obrośniętej roślinami . Zdziwiło mnie to lekko, bo jeszcze kawałek dalej tutejsza fauna nie pozwalała nam przejść kilku metrów bez wyrzynania pędów, a tutaj tylko trochę trawy i nic więcej. Słońce spokojnie oświecało miejsce w którym się znaleźliśmy, nad nami i pod nami nie było ani jednego okazu jakiejkolwiek większej rośliny. Było bardzo spokojnie?może aż za bardzo?

Spojrzałam na rękę. Moc była gotowa do ewentualnego odpalenia.

[Black Shadow]

W sali zapadła napięta - choć tylko dla jednej strony - cisza. Straż nie opuściła pomieszczenia i nadal celowała we mnie tą swoją śmieszną bronią, ale niektórzy z obecnych tutaj oficerów zamyślili się nad ofertą więc istniała szansa, że dobijemy targu. Pominę milczeniem fakt, że istoty materialnej dawno powinny się nauczyć, że nie należy paktować z demonami, bo skończy się nie lepiej niż Ci, którzy tego nie robią, ale nie będę taki wspaniałomyślny i im tego nie powiem, prawda? Hah.

- A więc... - zacząłem ponownie nie drgnąwszy choćby jednym mięśniem. - Jaka jest wasza odpowiedź?

- Skąd mamy wiedzieć, że jesteś tym kim czym twierdzisz, że jesteś? - nagle padło pytanie z ust jakiegoś oficerka.

- Nie udawaj idioty... - syknąłem udając wściekłość. Nie musiałem widzieć, żeby stwierdzić iż mięśnie u strażników są napięte do granic możliwości. Bójcie się... bójcie. - Czy jesteś takim głupcem, że sądzisz iż ten głos... ten wzrok mógłby pochodzić od czysto materialnej istoty?... Jeśli jednak chcesz prezentacji... - zacząłem nie czekając na odpowiedź. - Niech w pomieszczeniu zostanie jeden... tylko jeden strażnik. Reszta za drzwiami.

- Nie ma mowy! - krzyknął jeden z adiutantów.

- Idioci. - syknąłem ponownie. - Naprawdę sądzicie, że jesteście w stanie zrobić mi coś waszą śmieszną bronią? Jesteście niczym więcej jak plugawym robactwem, które demony mogą miażdżyć bez specjalnego wysiłku. Gdybym chciał już teraz wszyscy bylibyście martwi więc nie nadwyrężajcie mojej cierpliwości. To moje ostatnie ostrzeżenie... chyba, że chcecie zaryzykować? - uśmiechnąłem się szeroko i... złowieszczo. Jak tylko może demon.

Po dłuższej chwili znów odezwał się głos "poważanego oficjela" z ciemniejszego kąta sali. Chyba jakaś gruba ryba... przynajmniej tutaj.

- Zróbcie co mówi. - powiedział cicho.

- Admirale, nie mówi pan poważnie... - zaczął jeden z zgromadzonych tutaj.

- Milcz. - odparł głośniej. - Chcieliście prezentacji... to ją dostaniecie. Zaczynaj... demonie.

Uśmiechnąłem się. Odczekałem moment aż zostanie tylko jeden strażnik po czym powoli zbliżyłem się do niego.

- Powiedzcie mi... - zwróciłem się do reszty samemu jednak patrząc się prosto w hełm strażnika. Ten zaczął drzeć ze strachu. - Czy przez wasze pole siłowe sensory Zakonu będą mogły wykryć demoniczną esencję wydobywającą się tutaj?

- Strażnicy?! - huknął admirał. - Są gdzieś w pobliżu?

- Nie... nie... - odparłem ironicznie. - Proszę się nie gorączkować. Na pewno nie ma ich na tej planecie, ale nie sądziliście chyba, że Zakon nie ma technologii zdolnej monitorować całej galaktyki w tym i waszej śmiesznej wojenki... - prychnąłem.

- Dobrze... - admirał westchnął. - Rozumiem o co chodzi. - zwrócił się do adiutanta. - Łączcie mnie z centrum zarządzania. Niech magowie na minutę zwiększą siłę pola za trzydzieści sekund.

- T... tak jest. - odparł adiutant, który zaraz rozpoczął pracę przy komunikatorze. Nie przyglądałem się szczegółom.

Zawsze istniała szansa, że i tak wykryją moją esencję, ale czy nawet wtedy Zakon zechciałby zaatakować tą planetę i wdać się w walkę z jedną ze stron? Wolne żarty. Jedyne co mogę stracić to element zaskoczenia co do lokalizacji odpalenia Bramy.

- Dla lepszego widoku zapraszam bliżej środka... - mruknąłem zerknąwszy kotem oka w stronę admirała. Ten kiwnął głową i istota, która miała być królikiem pokazowym, prawie, że telepiąc się ze strachu, podeszła bliżej... tak aby wszyscy mogli zobaczyć. Stanąłem lekko za nim.

- Czy aby na pewno ten strażnik jest tobie potrzebny... demonie? - spytał niepewnie jeden z oficerów.

- O tak... w końcu potrzebuję materiału na pokaz. - odparłem rozweselonym tonem.

- Zaczynaj... - westchnął admirał a ja nie potrzebowałem większej zachęty.

Wykorzystując swoją demoniczną esencją zacząłem mutować prawą rękę maga upodobniając ją do łapy bestii. Dookoła mnie dało się zauważyć czarne punkty energii, które swobodnie orbitowały wokół ciała maga. Po chwili mogłem się cieszyć, że coś reprezentuje prawdziwego mnie.

- Czek... - zaczął strażnik, ale nie można było uniknąć nieuniknionego. Bez żadnego oporu przebiłem go na wylot obryzgując podłogę krwią i słysząc jak z pod hełmu dochodzi mnie harkot umierającego. Zebrani oniemieli ze strachu. Sam nie wiedziałem czy metodą egzekucji czy jego narzędziem.

- Phi... - mruknąłem widząc jak jeszcze ledwo dychający strażnik upadł na kolana. Nie chcąc przeciągać tej chwili agonii - choć pięknej w swym cierpieniu - machnąłem od niechcenia ręką na wysokości barku sprawiając, że górna część ciała poleciała na pobliską ścianę a dolna została na miejscu. - Eh, będziecie musieli tutaj posprzątać... - mruknąłem znudzony zerkając na ilość wylanej juchy. - Ale co mnie to obchodzi... Zadowoleni? - zwróciłem się wprost do oniemiałych zebranych.

- Rzekłeś, że przyszedłeś nam pomóc... - zaczął admirał i wiedziałem, że się dogadamy. Demoniczna intuicja.

[Aiden]

Nie przypominam sobie, żebyśmy przechodzili przez jakąś łąkę. Więc się zgubiliśmy.

- Czekajcie.

Wychodzę na środek polany i rozglądam się. Otacza ją dziki gąszcz, a porośnięta jest czymś w rodzaju trawy i jakimiś grzybami. Tak, na pewno nas tu nie było. Widać zboczyliśmy z powoli zarastającej ścieżki, kto wie, może nawet rośliny specjalnie próbowały nas tu sprowadzić. Nie powinniśmy być jednak daleko od celu. Spoglądając w górę widzę wysokie wzgórza pomiędzy którymi rozrastają się rośliny. Jedno jest mocno charakterystyczne, z jakby ściętym czubkiem. Skacząc z mostu też je widziałem. Aby lepiej się rozeznać w okolicy rozpędziłem się nagle i skumulowałem energię magiczną w nogach używając Lightning Step. Dzięki temu zwyczajnie wbiegłem na bardzo wysoką roślinę, coś jakby skrzyżowanie grzyba z drzewem i przycupnąłem na jej szczycie mając mniej więcej dobry widok na okolicę. Tak, jesteśmy blisko. Wiedząc gdzie iść zeskoczyłem na ziemię lądując miękko i machnąłem na resztę, aby udała się za mną. Oby szybciej, przeczuwam, że jeszcze chwila zwlekania i znowu coś nas zaatakuje.

[Knight Martius]

W dobrze mi znanych ciemnościach oczekiwałem nadejścia tamtych dwojga demonów. Majestat powiedział, że będą bardziej kompetentne od tamtego ? mam szczerą nadzieję. Żeby się o tym jednak przekonać, nie musiałem długo czekać.

Czekając na nich, wytworzyłem w dłoni niewielki płomyk. Dopatrywałem się w nim oznak nieprzewidywalności, charakteryzującej ten wspaniały, nieokiełznany żywioł: ogień. Tego płomyka nie potrafiłbym wytworzyć w warstwie fizycznej czy przynajmniej astralnej, czyli tam, gdzie najbardziej by mi się przydał ? ale tutaj? nie mogłem oderwać od niego wzroku. Przynajmniej w ten sposób zapewniłem sobie pociechę.

Nagle owionęła mnie jakaś aura. Czułem się, jakbym miał zaraz poddać się czyjemuś urokowi.

- Nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo tego chcesz? ? dudniło mi w głowie. Szybko jednak odzyskałem rezon.

- Dobrze wiem, że tutaj jesteś. Pokaż się ? powiedziałem. Wówczas moim oczom ukazała się szkarłatna chmura, z której wyłoniła się powoli kształtna, wysoka postać. Przypominała do złudzenia ludzką kobietę o czerwonej niby sukni wieczorowej, wysokich butach o tym samym kolorze i świecących szkarłatem oczach. Nagle jednak zmieniła swoją prezencję ? ubranie zniknęło, a nogi zostały zakończone koźlimi kopytami. Skóra zmieniła kolor na ciemnobrązowy, natomiast z klatki piersiowej nadal wyrastały niewielkie piersi. Postać nabrała jeszcze typowo demonicznych cech: zakończonego ?strzałką? ogona, kikutów skrzydeł, a także dwóch dość długich rogów wyrastających z czoła. Oczy, pozbawione źrenic, świeciły złotem ? ale poza tym twarz pozostała ludzka. Znałem tę kobietę dość dobrze.

- Co, zaskoczony? ? zapytała przyjemnym dla ucha głosem.

- Miło mi cię widzieć, Lilith ? odparłem. ? Ale powinnaś już się domyślić, że takie sztuczki już dawno temu przestały robić na mnie wrażenie.

- Na chwilę jednak dałeś mi się uwieść? czyż nie, Shan?ten?ranie?

- Być może? ale nie ma to żadnego znaczenia. Majestat cię wysłał do mnie?

- W rzeczy samej, mój smoczku?

- Daruj sobie takie poufałości. Co z tym drugim?

- Będzie za chwilę.

Chwila jednak minęła szybciej. Drugi demon pojawił się, ale bez żadnych ?fajerwerków? ? po prostu się zmaterializował. Twarz, gdyby nie czerwony kolor, lekko zakrzywione rogi na czole, świecące płomieniem oczy i liczne deformacje, mogłaby zostać uznana za ludzką. Korpus i nogi koloru ciemnoczerwonego też były przykładem postury humanoidalnej, choć kolejne deformacje w postaci wypustek pokazałyby tego tutaj demona na przykład takim Ziemianom w bardzo negatywnym świetle. Palce u dłoni i stóp miał ostro zakończone. Na rękach i łydkach nosił niewielkie srebrne bransolety. Z dolnej części pleców odchodził ogon, pozbawiony elementów charakterystycznych. Demon klękał jeszcze na jednej nodze. Nie znałem go w ogóle, ale nie musiałem o nic pytać ? zaczął od razu:

- Czy to ty jesteś upadłym smokiem Shan?ten?ranem?

Wstał na równe nogi.

- Tak, to ja ? odpowiedziałem.

- To dla mnie zaszczyt ci towarzyszyć. Moje imię to Izual.

- Dobrze mi cię poznać, Izualu. Tylko mam nadzieję, że wykazujesz się szczerością, a nie dbaniem o własny interes?

- Nie masz się o co obawiać, moje słowa są jak najbardziej szczere.

Nastała chwila ciszy. W końcu sam ją przerwałem:

- Jesteśmy więc w komplecie. Ruszamy.

Machając skrzydłami, przelatywałem przez sferę negacji w towarzystwie Izuala i Lilith, lewitujących obok mnie. Po drodze przystąpiłem do omawiania planu:

- Majestat na pewno opowiedział wam, na czym ma polegać nasze zadanie. Musimy jednak wykonać je niezauważeni. Jest tutaj wiele szczegółów do rozważenia, a pominięcie któregokolwiek może się dla nas źle skończyć. Dlatego miejcie się na baczności.

- Smoczku, przejdziesz do rzeczy? ? zapytała Lilith.

- Izual, wiesz coś o frakcjach walczących w Aidzie?

- Jak najbardziej ? odezwał się Izual. ? Konflikt rozpętał się między trzema frakcjami, nazywającymi siebie Republiką, Syndykatem i Dominium. Aktualnie jednak liczą się tylko te dwie pierwsze, ponieważ Dominium zostało bardzo poważnie osłabione. Moglibyśmy uderzyć właśnie tam - nie ma co zostawiać ledwo żywego przy życiu.

- Pozwolisz, że ja to ocenię. Niemniej według twojego sprawozdania rzeczywiście lepiej byłoby dobić leżącego, ale musimy wywnioskować, jaką potęgę stanowi reszta frakcji. Musimy też uważać na posterunek Zakonu w Aidzie.

- Posterunek? Pierwsze słyszę.

- Żeby móc jak najszybciej interweniować w razie pojawienia się demonów w warstwie materialnej, Strażnicy rozstawili we wszystkich tętniących życiem galaktykach swoje posterunki. Nie są one liczne, ale i tak musimy uważać, ponieważ ten konflikt jest obserwowany przez lokalne siły Zakonu - najprawdopodobniej czekają na nasze nadejście.

- Ale sami z siebie nie będą mieszać się do wojny?

- W rzeczy samej. Dopóki nie ma demonów w pobliżu, nie widzą powodu, by się wtrącać.

- A jest jakiś plan działania, smoczku? ? spytała Lilith.

- Przenikniemy do warstwy materialnej. Tam zaprowadzimy zamęt w głównej bazie jednej z tych frakcji. Nim jednak przystąpimy do działania, musimy odczekać jeszcze trochę czasu, ponieważ nie jestem teraz w stanie wykrzesać z siebie dość energii, by się przenieść.

- Ile?

- Godzinę.

- Co robimy do tego czasu?

- Majestat powiedział mi, że trójka innych Wyższych Demonów wysłała tam już Demona Cienia. Powinniśmy?

Nagle do mojej głowy dotarły sygnały. Czy może raczej ? obrazy. Coś, o czym miałem zbyt mało informacji, stało się już jasne, choć w głębi esencji zacząłem czuć? niepokój?

- Shan?ten?ranie, coś się stało? ? zainteresował się Izual.

- Wiem, kim jest ten Demon Cienia. Dantalion.

Lilith słodko się uśmiechnęła, ale Izuala najwidoczniej też ogarnęło zaniepokojenie.

- Ja chyba nie jestem w temacie ? stwierdziła Lilith. Nawet jeśli czuła to, co my, to jej czarujący głos nie pozwalał się tego domyślić. ? Moglibyście mi, panowie, wytłumaczyć?

- On ma zdolność otwarcia Bramy Siedmiu Pieczęci Chaosu ? odpowiedziałem spokojnie.

- Aha, to świetnie. Wiem, czym owa brama jest, ale nie rozumiem, co złego w tym widzicie. Wtedy demony będą mogły przejść spokojnie do warstwy materialnej, a chyba właśnie o to chodzi?

- Zagraża to naszej misji ? odparł Izual. ? Mamy rozpętać chaos po cichu, a Dantalion na pewno ściągnie nam na karki większość Zakonu.

- Ja czym innym się martwię ? odezwałem się. ? Doprowadzić do zagłady Wszechświata jest głównym celem naszej rasy, a Strażnicy nigdy nie radzili sobie z naszymi naporami, więc tu nie wiem, o co chodzi Izualowi. Bardziej mam na myśli to, że skoro Dantalion jest zdolny do czegoś takiego, to na pewno sam z siebie również dysponuje sporą mocą. Jeśli jego zamiary są zgoła inne od naszych, to moglibyśmy mieć go po przeciwnej stronie, a nie chciałbym z nim zadrzeć. Co więcej, otrzymałem obrazy także jego obstawy: Bethezera i Sotha. Dlatego możemy mieć problem. Będę musiał się z nim spotkać.

- Więc co w końcu robimy, Shan?ten?ranie? ? spytał Izual.

- Ustalimy na miejscu.

Przybyliśmy na miejsce, z którego moglibyśmy się przenieść do galaktyki Aida w warstwie materialnej. Jego wygląd nie jest ściśle określony ? pochodzące jakby z ruin ściany, które w jednej chwili stoją niewzruszone, w drugiej po prostu znikają. Stanęliśmy na ?podłożu?.

- Czyli jesteśmy na miejscu? ? stwierdził Izual. ? Wyczuwam esencję któregoś z naszych pobratymców?

- Bardzo specyficzną esencję ? wtrąciłem. ? Idziemy.

Po chwili marszu spojrzałem uważnie przed siebie. Przez to, co zobaczyłem, uderzyłem pięścią w pobliską ścianę. Jeszcze nie zniknęła.

- Cholera?

- Smoczku, coś się stało? ? spytała ?czule? Lilith.

- Spójrz.

Ujrzeliśmy wysokiego demona o czarnej szacie, skrzydłach i czerwonych oczach. Wyglądał, jakby był w stagnacji.

- To jest Dantalion? ? odezwał się sukkub.

- Tak, to on ? odparłem.

- Stworzył miraż? ? skomentował Izual.

Zamiast poruszyć temat jego spostrzegawczości, zrobiłem kilka kroków do przodu, po czym zacząłem się koncentrować.

- Co chcesz zrobić? ? zapytała Lilith.

- Sam tworzę miraż. Muszę się z nim spotkać.

- Ale Shan?ten?ranie, co z naszym planem? ? zdziwił się Izual.

- Do warstwy materialnej w całości będę mógł się przenieść dopiero za pół godziny, a do tego czasu i tak nic nie zdziałamy. Jeśli chcecie się na coś przydać, zróbcie to samo i odnajdźcie Bethezera i Sotha.

- Spokojnie, smoczku, bez nerwów? ? ?uspokajała? Lilith.

- Spotykamy się tu znowu za pół godziny. Jeżeli mielibyście się spóźnić, wyślijcie sygnał do umysłu pozostałej dwójki. Zrozumiano?

- Do usług ? odparł Izual.

- Nie wiem, kto cię tu tak naprawdę mianował szefem, ale? robi się ? powiedziała Lilith.

Skoncentrowałem się. Demony z reguły posiadają zdolność wyczuwania esencji swoich pobratymców ? dlatego wiedziałem, gdzie stworzyć klona.

[Cruadin]

- Zgadzam się, wracamy. Tu trzeba naukowców i kilku oddziałów specjalnych, a nie grupki uczniaków i trzech Strażników. - odpowiedziałem po sprawdzeniu obrażeń Shina. Nic poważnego, skończyło się na kilku siniakach. - Jak wrócimy na górę? Jest kilka sposobów, ale najszybciej będzie wrócić do mostu, z którego zeskoczyliśmy.

Dotarliśmy na polanę. Jest za cicho i zeszliśmy ze znanej drogi. Na szczęście Quel zaprowadził nas z powrotem na ścieżkę.

- Nie chowajcie broni i bądźcie czujni. Być może nie odejdziemy stąd bez walki.

Kontynuowaliśmy marsz. Nerwowy nastrój udzielał się wszystkim, ale nic nas nie zaatakowało. Wreszcie dotarliśmy na miejsce.

Rosła przed nami roślina wielka nawet jak na standardy tego miejsca. Mniej więcej w połowie wysokości przechylała się, pozwalając swej koronie dotknąć ziemi. Z dala przypominała więc połamane drzewo. Obok stały filary podtrzymujące most i olbrzymi kwiat, który pomógł nam się tu dostać. Aż dziw, że nikt nie zwrócił na to uwagi za pierwszym razem.

- To to. Właźcie na "gałęzie".

Wszyscy usadowili się na konarach, które po bliższych oględzinach okazały się po prostu gęsto splecionymi pnączami. Wtedy ja załadowałem do swojego pistoletu gumowy, nieszkodliwy pocisk i strzeliłem w specyficzny punkt u czubka "pnia". Roślina gwałtownie poderwała się do góry, prostując się i jeszcze bardziej upodobniając do olbrzymiego drzewa. Zaskoczeni uczniowie prawie pozlatywali na dół, ale ostatecznie nikomu nic się nie stało. Rozejrzałem się. Tak jak się spodziewałem, byliśmy akurat na wysokości części zamieszkanej. Zeskoczyliśmy na most. Stamtąd tylko krótka przechadzka dzieliła nas od miasta.

- To by było na tyle. Jesteśmy z powrotem, wszyscy w jednym kawałku. Odrobiliście karę. Odprowadzimy was do Świątyni, a tam będziecie już wolni. My będziemy musieli jeszcze oddać sprzęt i złożyć raport, ale was już to nie dotyczy. Idziemy!

Nie wyszło to tak, jak miało, ale nie narzekam. Nie co dzień ma się okazję do wysadzenia w powietrze przerośniętej, krwiożerczej kapusty.

Po pewnym czasie dotarliśmy z powrotem do Świątyni. Uczniowie rozeszli się, gdzie każdy chciał. My, czyli ja, Quel i Issa, po oddaniu sprzętu i krótkiej przerwie na obmycie się (po wizycie w dolinie wszyscy śmierdzieliśmy nieprzeciętnie) poszliśmy do dyrektora złożyć sprawozdanie. A jest z czego...