Oczarowania i rozczarowania po podłączeniu do internetu. Czyli gry MMO i paskudne trolle.
Wpis opublikowany przez Flypous
527 wyświetleń
Czas na pierwszy mój prawdziwy wpis.
Grałem od małego dziecka, ale zawsze była to gra samemu, jeżeli nie były to Heroes czy Worms. Będąc w szóstej klasie podstawówki byłem u kolegi, któremu rodzice przyłączyli internet, a był to właśnie czas, gdy na rynek weszła Neostrada z dosyć przyjaznymi cenami. Kolega mój grał wtedy w grę, która zaintrygowała mnie całkowicie. Była brzydka, nie miała dźwięku, a mechanika była jak konstrukcja cepa. Miała jednak jeden element którego nie miały inne gry w które się w tamtym czasie zagrywałem. Inni gracze.
Zacząłem więc usilnie prosić rodzicielkę o taki prezent. Jako, że uczyłem się dobrze, to i niebawem zakupiliśmy sobie usługę od TP. Po kilku dniach walki z podłączeniem ustrojstwa, aby działało (a działać nie chciało wybitnie), uruchomiłem tą niesławną grę. Byłem oczarowany. Wielu ludzi nastawionych przyjaźnie jak i wrogo. Wspólne łowy i gra ze znajomymi ze szkoły i podwórka. Gromadzenie przedmiotów, czy złota. Wyścig o levele.
Piękno wspólnej gry nie trwało jednak długo, bo internet stawał się coraz bardziej powszechny i serwery gęsto pokryły się dzieciakami, które swym zachowaniem pokazywały, że nie zostały wychowane jak należy. Fala spamu, wyzwisk, oszustwa, wrogości i nienawiści sprawiły, że odbiłem się od gry.
Jednak wracałem cały czas, bo brakowało mi gry ze znajomymi.
Później swój wzrok zwróciłem na grę bardziej zaawansowaną o dość egzotycznej nazwie Rappelz. Niestety grałem w nią sam, jako że moi koledzy nie mieli PCtów, które pociągnęłyby tą grę. Nie byłem wtedy asem z angielskiego, a bardzo małe community polskich graczy i nastawienie na grind sprawiły, że miałem powoli dość.
Ujrzałem wtedy ideał.
Ideał zwany World of Warcraft.
Jako osoba na siebie nie zarabiająca, nie mogłem sobie gry kupić, a moi rodzice nie pomyśleliby nawet o płaceniu comiesięcznego abonamentu.
Znalazłem sobie "prywatny" serwer, na którym pomimo bugów zwiedzałem sobie, bardzo lubiane przeze mnie od Warcrafta 3, Azeroth. Ale jak to w bezpłatnych pozycjach bywa, dotarło i tam pełno dzieci neo, czyli dawnych trolli. Zbawieniem okazał się mój chrzestny, który postanowił mi WoWa wraz z subskrypcją ufundować. Grając w króla mmo czułem się naprawdę dobrze. Po kilku miesiącach dołączył kolega z tibii i znaleźliśmy bardzo fajną niehardkorową gildię z miłymi, normalnymi, choć trochę starszymi od nas ludźmi, z którymi gram do dziś.
Graliśmy tak przez cały Wrath of the Lich KIng. Wraz z nadejściem Cataclysmu nasza gildia się rozpadła. Niedługo potem pożegnaliśmy WoWa rozczarowani nowym dodatkiem.
Na horyzoncie rozkwitał nowy multiplayerowy hit - League of Legends.
Niby nic nadzwyczajnego. Klon Doty jak inne. Jednak miał tak dużą siłę przebicia, że w kilka miesięcy wylądował w top liście najbardziej popularnych gier wg Xfire. Popularność oraz wydany później język polski przyciągnęły falę rozjuszonej dzieciarni, niszcząc opinię o naszym narodzie. Z początku leciała mi piana z pyska widząc jakiegoś maćkaJP1999pl, który brakiem znajomości jakiegokolwiek języka (bo polskim też nie władał dobrze) niszczy grę pozostałym osobom, obrażając przy tym ich matki. Zrozumiałem jedno. Z tym nie wygram. To nie te dzieci są problemem, a ich rodzice, którzy nie nauczyli ich szacunku. Moje słowa nic nie znaczą, bo dla nich nie znaczę nic ja. Jeżeli mają przyjemność w niszczeniu gry innym, to będą ją czerpać. Jedyne co mogę zrobić to zaraportować i liczyć, że bachor zniechęci się banem.
Wszystkim trollom w grach dedykuję więc tę piosenkę
[media=]
Jakie były wasze doświadczenia z grami online? Czy znaleźliście kiedyś community marzenie? czy zawsze użeraliście się z bandą tępych dzieciaków? A może sami trollujecie?
8 komentarzy
Rekomendowane komentarze