Szerlok Łomonosow: Gra Ściemy
Wpis opublikowany przez Quetz
742 wyświetleń
I bez sensu.
Tak pokrótce można scharakteryzować sequel jednego z fajniejszych "wskrzeszeń" klasycznych bohaterów literackich ostatnich lat. "Sherlock Holmes" Guya Ritchiego był bystry, szybki, sprawny, żywy i wciągający. Tak, mam na myśli zarówno film, jak i tytułowego bohatera. Pomysł, który wydał mi się absolutnym niewypałem, gdy tylko zobaczyłem zwiastun (skupiony na !boom-kaboom!), zdołał przekonać mnie do siebie w kilka minut po początkowych napisach - minut wypełnionych wysmakowaną akcją, humorem i ciętym językiem. Te kilka minut zmieniło się w fajerwerk - postmodernistyczną szaloną orgię i zabawę z konwencją. Sherlock był jednocześnie klasyczny (skrzypce, fajka, boks, opium) i nowoczesny (skrzypce! boks! fajka! opium!), a jego ekscentryzm książkowy podniesiony do rangi genialnego szaleństwa. Watson, jako jego przeciwwaga był wyważony, ale inteligentny i wcale nie misiowaty (jak w książkach). Intryga z kolei była nieco zaplątana, ale miała sens i trzymała się kupy. Dane nam było śledzić proces dochodzenia do rozwiązania w najdrobniejszym i najbardziej nieprawdopodobnym szczególe, ale ze względu na widoczny szacunek do widza można było z ufnością włączyć "suspension of disbelief" i przymknąć oko na sporadyczne błędy. Ba, można je było wręcz usprawiedliwić szaloną koncepcją filmu.
To, co tak cieszyło w "jedynce" - scenariusz, nowy pomysł na starego bohatera, efektowność - zostało brutalnie zmiażdżone w sequelu. Jasne, żelazna zasada mówi nam, że w drugiej części wszystko musi być "bardziej" i tego należy się spodziewać. Jednak dobrze byłoby, gdyby "bardziej" odnosiło się do wszystkich elementów filmu, a nie tylko do wybranych - fakt, że najbardziej przemawiających do przeciętnego widza (IQ=79). W Sherlocku jednak to, co najprostsze, jest podniesione do potęgi (WYBUCHY! WALKA! SLOOOOOOW-MOOOOTION!), natomiast cała reszta prezentuje się tak, jakby scenarzystów wywalono na zbity pysk, a gościa od konsultacji historycznej zastrzelono, a nie tylko postawiono o jedną kawę za dużo, jak poprzednim razem.
W efekcie mamy film BARDZO szybki, BARDZO sprawny i BARDZO żywy, natomiast WCALE nie bystry i WCALE nie wciągający. Bohaterowie nie rozwiązują zagadki, ale za nią ganiają (po całej Europie, śliczne, ale po co?), intryga Napoleona Zbrodni jest naciągana, nieprzekonująca i dodatkowo pełna dziur (czerwony notesik z numerami WSZYSTKICH KONT napisany szyfrem zawartym w książce LEŻĄCEJ NA WIERZCHU w jego pracowni? Jak głupim trzeba być!?). Ponadto jest zupełnie niepotrzebna, bo - co ustaliliśmy wczoraj po poseansowych dyskusjach z Tartą Malinową - sytuacja polityczna na świecie sprawiała, że ten sam cel mógł osiągnąć DUŻO prościej i DUŻO bezpieczniej, więc skoro dwójka studentów z Poznania mogła to wymyślić, to dlaczego Największy Geniusz Matematyczny, Zbrodniarz Doskonały nie?
Wszystko, co w "jedynce" było fajnym smaczkiem, tu zostało wysunięte na pierwszy plan, powodując przesyt. Mieliśmy fajne spowolnienia prezentujące skrupulatny tok myślenia Holmesa przed walką? Element, który podkreślał niesamowitość jego intelektu i szybkość? No to tutaj mamy dwa razy więcej takich scen, dodatkowo upstrzonych kretyńskimi komentarzami kulinarnymi (serio, Sherlock uczy nas jak zrobić omlet, co chyba miało być śmieszne, a jest żałosne...). Mieliśmy spowolnione wybuchy? No to mamy praktycznie 1/4 filmu w fetyszystycznym slow-motion, pokazującym nam z bliska detale zupełnie nieistotne (kora z drzew odpada taaaaak cuuuuudooooownie, że musimy się jej przyglądać przez 20 sekund...). W rezultacie sceny akcji stają się okropnie nudne i gdybym oglądał je na DVD, to bym je zwyczajnie przewijał, bo fanem "Matrixa" jestem, ale to było 12 lat temu, więc może już się tego naoglądałem...
Nie sposób pominąć takiej ilości historycznych bzdur, jaką serwuje nam Ritchie - chirurgia plastyczna w XIX wieku? Why not! Szkła kontaktowe zmieniające kolor tęczówek? Pewnie, dawajcie! Pistolety automatyczne? A co! Serio, brakowało tylko bomby atomowej. W jedynce mieliśmy jeden gadżet, tutaj mamy ich *naście. Nieważne, że sens i logika całkowicie robią sobie wolne - byle wybuchało!
-Ja ci poużywam dedukcji!
Bohaterowie nie są w tak fajnej relacji, jak byli poprzednio. Tam mieliśmy chwilę, żeby ich wzajemny stosunek i dziwną przyjaźń poznać, tutaj wszystko dzieje się samo, nikt się nad niczym nie zastanawia, nie ma żadnego iskrzenia. Ot, Watson podąża za Sherlockiem, bo przecież jest Watsonem - nie zadawaj pytań, bo oberwiesz. Zresztą, nie ma czasu na rozwój relacji, bo wybuchy czekać nie lubią. Jak już wspomniałem, intryga Moriarty'ego pojawia się deus ex machina, nie jest tak naprawdę dobrze wyjaśniona (ani jego motywacja, ani on sam), bo po co? Jest geniuszem zbrodni i już, przyjmij to na klatę. Oczywiście w końcu wyłazi na wierzch, że twórcom po prostu zabrakło inwencji i bystrości, by te elementy uwzględnić. Moriarty więc nie jest żadnym geniuszem i choć grany jest znakomicie przez Jareda Harrisa, to pozostaje zupełnie blady - nie tak jak Blackwood Marka Stronga, który miał i motywację, i tło i pomysł. Tutaj, gdyby nie moja znajomość historii książkowych, w ogóle bym nie wiedział, że Moriarty miał być antytezą Sherlocka - człowiekiem równie bystrym i przenikliwym, ale stojącym po stronie zła. Nie, tutaj jest po prostu szwarccharakterem, niczym nie wyróżniającym się z tłumu innych.
Dodajmy do tego zmarginalizowaną (okrutnie) Irene Adler, niepotrzebną Noomi Rapace (serio, ile ona ma linijek w tym filmie? Trzy?), zignorowaną Mary Watson i mamy pełen obraz szczeniackiego kina akcji, nastawionego na rozróbę i szybkość, a nie - jak "jedynka" - na nowoczesne (ale smaczne i z szacunkeim) ujęcie klasycznego bohatera. Serio, jak z Holmesa robi się konkurencję dla "Niezniszczalnych", to trudno zachować spokój i opanowanie i powstrzymać sie przed facepalmem.
Szkoda kasy, szkoda czasu, omijać szerokim łukiem.
Krzych
12 komentarzy
Rekomendowane komentarze