Spaczona Przestrzeń

Ach, ależ to jak najbardziej zdrowe podejście - zaufać tylko tym, których się dobrze zna. Nie całkiem też mogę zrozumieć, jak można nawet rozważać zaufanie kompletnie obcej osobie.

Co do własnego pożytku lub jego braku z zaufania - już kiedyś o tym dyskutowaliśmy, więc pominę tę kwestię. Smutne jednak jest to, że rzeczywistość Polska rzeczywiście wymusza taką postawę.

Jeden z moich wykładowców opowiadał o akademiku przy prywatnej uczelni (bodajże Holandia), w którym wszystkie pokoje były na ten sam klucz. Nic nie ginęło. Wiadomo, że w wielu kwestiach zawsze trzeba być nieufnym - podpisywanie umów i tak dalej. Lecz zwykłe zaufanie społeczne jest uważane za jeden z elementów koniecznych do rozwoju kraju - także ekonomicznego.

Nie całkiem też mogę zrozumieć, jak można nawet rozważać zaufanie kompletnie obcej osobie.

Ja też. Stąd też moje zdziwienie, że nawołuje się do zaufania w kraju, w którym brak zaufania jest jedyną rozsądną postawą.

Lecz zwykłe zaufanie społeczne jest uważane za jeden z elementów koniecznych do rozwoju kraju - także ekonomicznego.

W takim razie zatrzymamy się w rozwoju. O ile w ogóle dojdziemy do momentu, w którym zaufanie społeczne zacznie się liczyć. Jak na razie nic nie wskazuje na to, żebyśmy co tchu gonili społeczeństwa krajów bogatszych.

Może gdy zmieni się mentalność polaków to ludzie zaczną bardziej ufać innym. Choć myślę, że to mało prawdopodobne...