Wielka Gala Podsumowująca Rok 2023
Witam ponownie!
Z zielonej trawki nadsyłam pozdrowienia. Rok to był dla mnie wyjątkowo nudny, dobrze, że chociaż w giereczkowie było co robić.
Źródło: Ukradzione z Internetu, jak i reszta grafik w tym wpisie. 
Zasięg tu niestety jest kiepski, zestaw Starlink jeszcze nie dotarł, a w telefonie działa wyłącznie łączność GPRS. Przyjdzie chyba podyktować ten wpis przez telefon, jak w zeszłym tysiącleciu.
*Otwiera konserwę turystyczną i szuka widelca.*
Gdzie ja to... A tak, najpierw podsumowanie:
- Ukończonych zostało 6 gier: od 3 więcej (100% więcej) względem roku 2022.
- We wszystkich grach spędziłem łącznie 41420,38 minut, co daje łącznie 690,34 godzin, czyli 28,76 dni, średnio 1 godzinę 53 minuty dziennie. Łączny spadek wyniósł 8 271,44 minut, czyli 137,86 godziny, średnio 22,66 minuty dziennie. Łącznie prawie 17% mniej.
-
Jedna gra miała premierę w 2023 roku, jedna w 2022, a reszta wcześniej (lub wcale jej nie miała - wczesny dostęp lub fakt bycia niedużym modem).
*Wygrzebuje z dna plecaka zapisaną pośpiesznie kartę z tegorocznymi wynikami. Jest pomięta i ledwo da się coś odczytać, pewnie robiła za podkładkę na pieczywo.*
Miejsce 4. (Ex aequo) Diablo 4
Oczekiwania fanów odnośnie tej gry były ogromne. Osobiście nie jestem ani fanem Blizzarda, ani żadnej ich serii i uważam, że po 2010 nie wydali ani jednej wybitnej gry. W przypadku Heroes of the Storm mieli pecha, bo usiedli do stołu, gdy tort był już podzielony, ba, zjedzony nawet. W przypadku Hearthstone mieli szczęście, bo tort był praktycznie cały i nachapali się najwięcej. I choć żadna z tych gier wybitna nie była, pokazuje to jak istotny jest stan rynku, a nie sama jakość produktu.
W przypadku Diablo 4 na dwoje babka wróżyła. Z jednej strony istnieje wiele dobrych hack’n’slashy z Path of Exile na czele, który żyje i ma się dobrze, z drugiej dawno nie wyszła żadna nowość w tym gatunku. No i w końcu po długim czasie i ponad dekadzie od premiery poprzedniej części wychodzi Diablo 4.
Powiem szczerze, że nie spodziewałem się niczego dobrego... I można powiedzieć, że się zawiodłem (w pozytywnym sensie) oraz się zawiodłem (w sensie negatywnym). Z jednej strony Diablo nie okazało się najeżone mikropłatnościami, jak można było się spodziewać po sukcesie (komercyjnym) mobilnego spin-offu w postaci Immortals, a z drugiej gra okazała się zaskakująco nijaka. Twórcy chcieli z jednej strony zaczerpnąć z gatunku gier MMO, a z drugiej postawić na prostotę. W efekcie dostaliśmy otwarty świat z masą powtarzalnych wydarzeń. Drzewko umiejętności, które nieudolnie próbuje chyba naśladować to z konkurencyjnego PoE, czyli: masa węzłów, ale kompletny brak jakiejkolwiek wagi decyzji, bo praktycznie za darmo można wszystko zaorać i rozdać od nowa. Koszmarnie wolne zdobywanie doświadczenia po 50 poziomie i bezużyteczne drzewko poziomów mistrzowskich, gdzie kolejne węzły zmieniają statystyki o marne procenty. Ale najgorsza sprawa to przedmioty. Jesteśmy zalewani masą cyferek, ale tak na dobrą sprawę wszystko jest tak różne i podobne jednocześnie, że kolejne przedmioty zmieniałem kierując się statystyką podsumowującą moc przedmiotu. Raczej mała frajda ze zdobywania nowych przedmiotów.
O tzw. endgamie się nie wypowiem, bo po przejściu fabuły grałem może jeszcze z godzinę, ale to, czego doświadczyłem, nie zachęciło mnie do dalszej gry.
Odnośnie fabuły, jest całkiem w porządku, tak samo sposób jej przedstawienia jest bardzo strawny. Przerywniki na silniku gry, w porównaniu do multum audiologów w PoE, które po pewnym czasie raczej pomijałem, były naprawdę niezłe. Jedyny ich minus to ich wolne tempo, które nieco wybijało z rytmu reszty gry.
Tak samo fabuła. Z jednej strony jest dobrze, a na pewno lepiej, niż w poprzedniej części. Odnoszę jednak wrażenie, że zamknięta historia tego świata nie pozwala na stworzenie sensownej nowej historii. Scenarzyści chyba nie bardzo wiedzieli, jak to ugryźć, bo największe zło tego świata zostało już pokonane. I cóż pozostało, wygrzebywania kolejnych, mniejszych adwersarzy z dostępnego panteonu?
Podsumowując: gra jest ok - na raz. Nie widzę sensu uganiania się za powtarzalnymi zadaniami, nic nie wnoszącymi punktami do statystyk oraz bezużytecznym złomem. Większość pewnie się ze mną nie zgodzi, ale grę warto przejść raz, dla fabuły. Oczywiście nie za cenę, jaką zaśpiewali sobie twórcy na premierę - sam miałem kopię, którą dostałem przy zakupie karty graficznej.
Ocena 7/10
Miejsce 4. (Ex aequo) Cult of the Lamb
Kult owieczki szturmem podbił dusze wielu wyznawców. Gra miesza motywy z różnych gatunków gier: walka i eksploracja niczym w Binding of Isaac. Zarządzanie wioską jak w którymś symulatorze farmy. No i historia typowa dla indyka, czyli jakieś umocowanie fabularne dla postaci, co wcale nie jest minusem. Jest nim za to poziom trudności. Sam grałem na najwyższym dostępnym i kilka pierwszych walk było problematycznych pod tym względem, że mieliśmy mało zdrowia i przeciwnicy zabijali nas na 1-2 ciosy. W grze nie ma jednak ostatecznej śmierci, więc nie stanowiło to żadnej problemu. Problem w tym, że gra z średnio łatwej na początku stała się stopniowo bardzo łatwą na koniec. I dotyczy to również rozwoju samego kultu, paradoksalnie im więcej wyznawców, tym łatwiej było o wszystkie zasoby, bo wszystko, co niezbędne, można było produkować na miejscu. A w przypadku jakichś problemów wystarczyło zrobić odpowiedni rytuał. I w sumie to cała gra, dodać można jeszcze to, że wraz z postępem fabularnym poznawaliśmy dalszą część historii, odblokowywaliśmy nowe krainy, walczyliśmy z nowymi przeciwnikami i tak dalej, aż do końcowego bossa.
Podsumowując: plus za humor, ale minus za powtarzalność i prostotę. Warto dodać, że w najnowszą wersję dodającą seksy nie grałem i w sumie nie mam zamiaru, bo z tego co widzę, to nie robi ona jakiejś rewolucji, a po prostu dodaje kilka mechanik.
Ocena 7/10
Miejsce 3. (Ex aequo) Orc Gladiators: Revenge
Niespodzianka na tej liście, bo gra jest modem do Warcrafta 3, będący wariacją na temat Tower Defense. Każdy gracz kieruje jednym orkiem, wybierając klasę postaci, kupując przedmioty i pokonując kolejne fale wrogów, próbując utrzymać się przy życiu aż do ostatniej, bodajże czternastej, w zależności od wersji. Bo mod jest ciągle rozwijany i wprowadzane są mniejsze lub większe zmiany, dodające klasy postaci, przebudowujące istniejące mechaniki, dodające przedmioty i tak dalej. Być może normalnie nawet nie warto wspominać o jakimś modzie, ale fakt, że znajomi latami próbowali go przejść i dopiero po wielu próbach nam się udało, świadczy o tym, że warto umieścić go na tej liście.
Ocena 7+/10
Miejsce 3. (Ex aequo) The Evil Within z dodatkami
Tradycyjnie raz na jakiś czas lubię przejść sobie jakiś horror, tym razem padło na "survival horror będący przygodową grą akcji". Kto kojarzy tytuły takie jak Silent Hill albo Resident Evil, ten wie o co w tym wszystkim chodzi. Sam oczywiście znam te gry, chociaż nigdy w nie nie grałem, a horrory zaliczyłem głównie te, które walki raczej nie umożliwiają. Kto śledzi tę serię wpisów od dłuższego czasu, ten wie. 
Ogólnie gra podobała mi się, ale muszę trochę ponarzekać. Przede wszystkim przeszkadzało mi wyjątkowo irytujące zawieszenie kamery, będące zbyt blisko postaci i równocześnie za mocno z boku. W efekcie postać przysłaniała połowę ekranu i często ciężko było zorientować się w przestrzeni. Rozumiem ten zabieg, bo ma on wzmóc poczucie zagrożenia, bo nie jesteśmy w stanie dostrzec wszystkich wrogów, ale szanujmy się. Współczują graczom, którzy musieli tego doświadczyć na konsolach, ja jako PCMR na szczęście mogłem poprawić nieco ten aspekt grzebiąc w plikach konfiguracyjnych.
A tak poza tym, strzelania i elementy gore były w porządku, a sama gra dość trudna, w dodatku posiadająca niewybaczający system rozwoju postaci. Wydanych punktów nie można odzyskać, nie można też ich farmić w nieskończoność, więc trzeba bardzo uważać, żeby odpowiednio je wydawać. Ten aspekt akurat mi się podobał, bo zawsze lubię, gdy wybory mają znaczenie.
Słów kilka o dodatkach. Są trzy, z czego dwa pierwsze to praktycznie jedna historia podzielona na dwie części. Opowiada historię postaci pobocznej i ponownie przeżywamy główną fabułę z nieco innej perspektywy. Ograniczono nasz arsenał, za rozwinięto mechanikę skradania, opierając na niej niektóre etapy. Trzeci (a właściwie drugi) dodatek ciężko nazwać survival horrorem. Jest to zupełnie inna gra, bo zamiast unikać zagrożeń, pokonujemy kolejnych przeciwników za pomocą broni i umiejętności, które rozwijamy w odpowiednich punktach. Nawet perspektywa się zmieniła, bo rozgrywka prowadzona jest z pierwszej osoby. W tle przebrzmiewa jakaś fabuła, przedstawiona wyłącznie w postaci notatek, będąca wyłącznie pretekstem, żeby dokleić przedstawiono wydarzenia do całej gry.
Podsumowując: podstawka to dobry tytuł i warto było go przejść, pierwsze dwa dodatki okazały się nieco słabsze, choć dzięki rozwinięciu mechaniki skradania również były całkiem przyjemne. Ale niestety, ostatnie DLC to słaby twór doklejony do gry w sumie nie wiadomo po co i można go określić jako stratę czasu.
Ocena 7+/10
Miejsce 2. Timberborn
Tegoroczne zestawienie jest naprawdę wyjątkowe: co gra, to inny gatunek. Nie inaczej jest w typ przypadku, bo Timberborn to strategia czasu rzeczywistego, w dodatku będąca produkcją rodzimego studia Mechanistry, o czym dowiedziałem się dopiero później. Gra opowiada o postapokaliptycznych bobrach, które na zgliszczach ludzkiej cywilizacji tworzą własną.
Gra bardzo przyjemna, dla odmiany pozbawiona jakiejkolwiek walki. Jej rdzeniem jest wznoszenie konstrukcji i opanowanie cyklu urodzaju i suszy, w którym rzeka wycofuje się, co może poskutkować zniszczeniem naszych upraw. Teren podzielony jest na bloki, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby samemu przebudować go według naszych potrzeb. To, co podobało mi się najbardziej, to wyjątkowo inteligentna sztuczna inteligencja. Wprawdzie od wielu lat nie grałem w żaden nowy tytuł, ale fakt, że jednostki nie gubią się i wybierają optymalne ścieżki przypadł mi do gustu. Na palcach jednej ręki można policzyć przypadki, w których bóbr zablokował się gdzieś z powodu budowania konstrukcji od złej strony, na szczęście gra ostrzegała przed takimi przypadkami, więc nie było problemów z uwolnieniem jednostki.
Poza tym fajna okazała się też możliwość budowania konstrukcji w pionie, umieszczając budynki jeden na drugim, dzięki czemu w późniejszych etapach gry można było lepiej zagospodarować przestrzeń. Do wyboru mamy dwie rasy, jedna opiera budynki specjalne na drewnie, a druga na stali. Grę przeszedłem tą pierwszą, ponieważ druga i tak wymagała do odblokowania zdobycia określonej liczby punktów.
W przypadku tego tytuły ciężko mówić o jakimś jego "ukończeniu", ponieważ w ogranej przeze mnie wersji nie było żadnej kampanii, a jedynie scenariusze różniące się tylko układem terenu. Stwierdziłem więc, że warunkiem końcowym będzie dla mnie uzyskanie maksymalnej liczby punktów na którymkolwiek z nich. Mam nadzieję, że w przyszłości wprowadzona zostanie pełnoprawna kampania, wtedy i moja ocena być może poszybowałaby o oczko w górę.
Ocena -8/10
Miejsce 1. Dark Souls 3 z dodatkami
Grę można podsumować krótko: krok wstecz względem drugiej części w kierunku jedynki. Nie żeby dwójka była jakąś rewolucją, po prostu zrezygnowano z pewnych rozwiązań w rodzaju wrednych pułapek i leniwych skrótów. Obok życia i wytrzymałości wprowadzono kolejny pasek, tym razem z klasyczną maną, pozwalająca na większą elastyczność w wyborze zaklęć. I poza poprawionymi animacjami i wykrywaniem trafień, to chyba jedyna prawdziwa zmiana względem poprzednich części. Z resztą w ogóle z niej nie korzystałem, przeszedłem całą grę bez rzucania choćby jednego zaklęcia. Claymore jest dla zarządu, dla stażystów są magiczne plemniki. 
Zmiany jak widać raczej kosmetyczne, o fabule się nie wypowiem, bo nie ma ona większego sensu (jak zawsze) i większość jej i tak pominiemy (również jak zawsze).
Podsumowując: są to po prostu typowe soulsy, tego oczekiwałem i to zostało mi dostarczone. Większe zmiany przyszło nam otrzymać dopiero w przypadku Sekiro oraz Elden Ringa.
Ocena -9/10
Jeszcze słów kilka...
W tym roku nawet się trochę tego nazbierało, chociaż gdy usłyszałem w jednym podcaście, ile gier przeszedł NRGeek (swoją drogą, polecam!), trochę byłem pod wrażeniem. O ile mnie pamięć nie myli, ponad 50! Cóż, po chwili zastanowienia doszedłem do kilku wniosków:
- Chłop utrzymuje się z grania na YT, jest to jego praca, więc może poświęcać na to więcej czasu.
- Gra często retro gry, które bywają trudne, ale równocześnie bardzo krótkie i da się je ukończyć szybko, jeżeli się potrafi - a ktoś, kto ogrywa ich dużo, zapewne potrafi.
- Z drugiej strony ukończył też kilka naprawdę dużych tytułów, np. serię Yakuzy.
- Pewnie nie gra regularnie w gry MMO, które zabierają maaasę czasu, jednocześnie przeważnie nie posiadają konkretnego warunku ich ukończenia. A ja niestety tracę nadal czas w Lidze Legend (bleh).
Tak poza tym naprawdę nic ciekawego. Pokonałem prawie 1170 km w różnych dyscyplinach, praca i kompletnie nic poza tym.
Zakończenie
I to by było na tyle. Zmrok niedługo zapada, muszę rozpalić jeszcze ognisko, a kończą mi się darmowe minuty, zatem: do zobaczenia za rok!
*Kończy konserwę i otwiera baton na deser, popijając nektarem wieloowocowym.*
Edytowano przez SerwusX
9 komentarzy
Rekomendowane komentarze