Nowy Kącik Yody

Znalazlbys w koncu jakas ksiazke, ktorej autor/autorka maja jakas wieksza wiedze o poruszanej tematyce i nie pisza pod przyjeta wczesniej teze. To juz sie robi nudne, ze w wiekszosci przypadkow autor stawia jakis zarzut operujac ogolnikami typu “w wielu grach”. W tym konkretnym przypadku jest mowa o czestym ukazywaniu scen pornograficznych w grach. To ja jako osoba  bardzo zainteresowana tematem chcialbym sie dowiedziec, ktore dokladnie gry autorka ma na mysli. Czy mowa o jakims ich konkretnym gatunku? Czy pornografia czyha na moje dzieci wszedzie? Czy zostana zdeprawowane w ciagu pierwszych 5 minut od uruchomienia Mario, Minecrafta, Paw Patrolu, Forzy albo Simsow? Czy wsrod tych nieokreslonych blizej gier z pornograficznymi scenami znajduje sie cos lepszego od VR Kanojo (pytam dla kolegi :P)? To samo chcialbym wiedziec odnosnie gier wykorzystujacych symbole satanistyczne. Zdaje sobie sprawe, ze nowe gry wciaz wychodza i takie publikacje dosc szybko traca na aktualnosci, ale jako zatroskany rodzic zamiast mglistych ogolnikow chcialbym otrzymac bardziej sprecyzowana liste przykladowych tytulow, ktore moje dzieci powinny omijac szerokim lukiem. Oczywiscie powinna jej towarzyszyc lista tych gier, ktore sa bezpieczne dla dzieci, bo zakladam, ze autorka zdaje sobie sprawe z tego, iz takie tytuly istnieja. No chyba, ze nalezy do tej grupy ludzi, ktorzy lubia uogolniac w stylu “wszyscy ksieza to pedofile”.

Niestety po raz kolejny odnosze wrazenie, ze mamy do czynienia z osoba, ktora cos tam o grach slyszala, ze dwie kiedys nawet widziala i doszla do wniosku, ze to jej wystarczy do napisania ksiazki. Otoz nie, nie wystarczy. Gry, jak wiele innych czynnikow, moga miec negatywny wplyw na rozwoj dziecka i ja tego nie neguje. Jednak jesli ktos decyduje sie profesjonalnie zabrac za ten temat, to, na Elune, niech sie do tego odpowiednio dobrze przygotuje i zrobi to rzetelnie, a nie sypie ogolnikami, ktore lyknac moga tylko laicy, bo dla osob bardziej zorientowanych w temacie jakosc tej pisaniny jest mocno watpliwa. 

@Tesu - cóż mogę powiedzieć - niestety, takie osoby i ich pseudo-badania zwykle są częściej cytowane w kolejnych pozycjach, niż osoby piszące sensownie. Aczkolwiek, w tej pozycji jest kilka mądrych fragmentów. Jako, że to "archiwalia" mojego bloga to wrzucę je tutaj za dzień-dwa... może tydzień :). Ten wpis wrzuciłem dzisiaj, bo będzie mi potrzebny na sobotę - do nowego wpisu (tak, też MSMa...) :).

Oczywiście, są też dobre teksty i nawet pojawiały się na blogu - przykładowo:

Niestety, podobnie, jak z większością moich starych wpisów (w sensie ze starego bloga) jeszcze nie wszystkie wrzuciłem . Dodam tylko, że jest książka Dominiki Urbańskiej-Galanciak oraz pozycje Mirosława Filiciaka.

Nie jestem specjalista w dziedzinie dzieciecej psychologii, nie jestem psychiatra z rozlegla wiedza o zaburzeniach. Jestem za to graczem, ktory pierwszy kontakt z grami elektronicznymi (w postaci odpalonego na Atari 2600 Froggera) mial w okolicach roku 1986. Mozna wiec powiedziec, ze jesli chodzi o elektroniczna rozrywke, to mam ponad 30 lat doswiadczenia. W tym czasie mialem okazje ograc niezliczona liczbe tytulow na kilkunastu roznych platformach, poczynajac od gier pochodzacych z epoki piksela lupanego (czyt. powstalych jeszcze w latach 70. i wczesnych 80. ubieglego wieku), a konczac na tytulach przeznaczonych na gogle VR. Przez ponad trzy dekady nabylem chyba calkiem sporo wiedzy praktycznej, obserwowalem postep technologiczny i rozwoj gier, sukcesy i porazki, narodziny i upadek gatunkow oraz wielkich serii, zmiany w typach nosnikow i modelu dystrybucji, pojawienie sie trybu sieciowego. Z cala ta wiedza sam moglbym sporo napisac o rozrywce elektronicznej, jej jasnej i ciemnej stronie, kontrowersjach, ryzyku uzaleznienia sie od niej i jego objawach, popierajac to wszystko przykladami konkretnych tytulow i dodajac kontekst. Przy okazji nie zapomnialbym wspomniec o takim “szczegole” jak to, ze gry maja podzial na kategorie wiekowe i zamiast demonizowac gry jako calosc, zaznaczylbym, ze choc moze wydawac sie to absurdalne, to rozne gry celuja w roznych odbiorcow i obowiazkiem rodzicow jest zwracanie uwagi na to, czy tytuly, przy ktorych ich pociechy spedzaja czas, sa dla nich odpowiednie oraz ile czasu na to przeznaczaja. W przytaczanych przez Ciebie cytatach nie widze, zeby ktorykolwiek z autorow zamiast straszyc grami zwrocil uwage na te wlasnie kwestie. Jest to tym dziwniejsze, ze np. w przypadku ogladanej pasywnie telewizji wielu rodzicow ma wieksza swiadomosc tego, ze nie wszystkie filmy sa odpowiednie dla najmlodszych, a na wymagajace aktywnego zaangazowania w rozgrywke gry nie zwraca uwagi.

Gier nie nalezy demonizowac, wszystko jest dla ludzi, ale do ich rzetelnego przedstawienia i opisania zwiazanych z nimi potencjalnych problemow potrzeba zdrowego rozsadku i obiektywnego podejscia do tego zagadnienia. Niestety zdecydowanie czesciej mamy do czynienia z pracami pisanymi moze i przez doswiadczonych psychologow, ale majacych nikle pojecie o grach, przez co ogrom stosowanych przez nich uogolnien, uproszczen, przeklaman czy wrecz oderwanych od rzeczywistosci tez odbija sie negatywnie na jakosci ich “dziel”.

18 godzin temu, Tesu napisał:

Nie jestem specjalista w dziedzinie dzieciecej psychologii, nie jestem psychiatra z rozlegla wiedza o zaburzeniach.

Ja też nie . Co, niestety, niekiedy widać...

18 godzin temu, Tesu napisał:

Jestem za to graczem, ktory pierwszy kontakt z grami elektronicznymi (w postaci odpalonego na Atari 2600 Froggera) mial w okolicach roku 1986. Mozna wiec powiedziec, ze jesli chodzi o elektroniczna rozrywke, to mam ponad 30 lat doswiadczenia. W tym czasie mialem okazje ograc niezliczona liczbe tytulow na kilkunastu roznych platformach, poczynajac od gier pochodzacych z epoki piksela lupanego (czyt. powstalych jeszcze w latach 70. i wczesnych 80. ubieglego wieku), a konczac na tytulach przeznaczonych na gogle VR.

Ale przecież gry komputerowe powstał w latach 90  /s.

18 godzin temu, Tesu napisał:

Z cala ta wiedza sam moglbym sporo napisac o rozrywce elektronicznej, jej jasnej i ciemnej stronie, kontrowersjach, ryzyku uzaleznienia sie od niej i jego objawach, popierajac to wszystko przykladami konkretnych tytulow i dodajac kontekst. Przy okazji nie zapomnialbym wspomniec o takim “szczegole” jak to, ze gry maja podzial na kategorie wiekowe i zamiast demonizowac gry jako calosc, zaznaczylbym, ze choc moze wydawac sie to absurdalne, to rozne gry celuja w roznych odbiorcow i obowiazkiem rodzicow jest zwracanie uwagi na to, czy tytuly, przy ktorych ich pociechy spedzaja czas, sa dla nich odpowiednie oraz ile czasu na to przeznaczaja. 

Tylko szkoda, że mało kto by Cię cytował . Bo nie wpisałbyś się w "tezę" ;). Ewentualnie byłbyś przekładem na "gracza, co broni gier"...
BTW - sam pisząc moją magisterkę zwracałem uwagę na oznaczenia PEGI - ba, cały podrozdział poświęciłem różnym oznaczeniom gier. Muszę pomyśleć nad drobną modyfikacją i zamieszczeniem na tym blogu mojego rozdziału poświęconego historii, gatunkom oraz klasyfikacji gier. Ale to w przyszłości ;).

18 godzin temu, Tesu napisał:

 W przytaczanych przez Ciebie cytatach nie widze, zeby ktorykolwiek z autorow zamiast straszyc grami zwrocil uwage na te wlasnie kwestie. Jest to tym dziwniejsze, ze np. w przypadku ogladanej pasywnie telewizji wielu rodzicow ma wieksza swiadomosc tego, ze nie wszystkie filmy sa odpowiednie dla najmlodszych, a na wymagajace aktywnego zaangazowania w rozgrywke gry nie zwraca uwagi.

Zobaczysz w sobotę, jak opisywane są gry przez tą Autorkę (i drugiego Autora) w nowym wpisie ;). Uchylę rąbka tajemnicy - wymieniają gry nie dla dzieci - Manhunt, Postal, GTA... nawet nie zaznaczając, że są przeznaczone one dla dorosłych graczy ;).

18 godzin temu, Tesu napisał:

Gier nie nalezy demonizowac, wszystko jest dla ludzi, ale do ich rzetelnego przedstawienia i opisania zwiazanych z nimi potencjalnych problemow potrzeba zdrowego rozsadku i obiektywnego podejscia do tego zagadnienia. Niestety zdecydowanie czesciej mamy do czynienia z pracami pisanymi moze i przez doswiadczonych psychologow, ale majacych nikle pojecie o grach, przez co ogrom stosowanych przez nich uogolnien, uproszczen, przeklaman czy wrecz oderwanych od rzeczywistosci tez odbija sie negatywnie na jakosci ich “dziel”.

Jak pisałem wcześniej - grunt, że są cytowani i od nich inni spisują. Potem podłapują to media (choć ostatnio jakby nieco rzadziej) i społeczeństwo.

Jednakże, o ile mogę przełknąć, że Autor-spycholog nie zna się całkowicie na grach (choć podstawowa wiedza by się przydała, a nie "gra doomopodobna" ;)), to bardziej mnie boli, gdy widzę bieda-badania albo spisane z książki Ulfik-Jaworskiej i Braun-Gałkowskiej albo zrobione samodzielnie, ale na małej grupie, o której niewiele wiadomo poza tym, że lubi gry komputerowe. Bo co to za nauka? Dla mnie to poziom płaskoziemców .