Yare yare daze...

So... You like to play Castlevania?

Przypomina mi się ekran ładowania z Ceville, na którym jedna z postaci uraczyła mnie gadką o tym, że wyświetlane napisy mają odwrócić moją uwagę od długiego procesu ładowania.

Z innych - Deadpool, zarówno w "swojej" grze, jak i w Marvel vs Capcom 3. Niewiele postaci wrzeszczy na gracza, że wciska nie te przyciski, domaga się od Capcomu własnej gry lub bije innych elementami HUD-u...

ale za czasów MGS2 był przez wielu graczy nienawidzony

Ja tam od początku lubiłem Raidena, właśnie dlatego że był postacią... najbardziej wiarygodną w całej grze. To jak został wmanipulowany w cały ciąg zdarzeń, to jak odbiło się to na jego zachowaniu itd. Dlatego cieszę się że dostał jeszcze jedną szansę w MGR:R, które to przechodzę już trzeci raz z rzędu i nie mam dość ^^

A co do czwartej ściany, to najbardziej utkwiły mi właśnie sceny z MGS. Od prostych żarcików pokroju "infinite ammo" w dwójce (Raiden pyta Snake'a czy starczy mu amunicji na final bossa, a ten z uśmiechem odpowiada "infinite ammo", wskazując na swoją opaskę. A w pierwszej części była właśnie specjalna opaska zapewniająca nieskończoną amunicję) aż po wspomnianego przez ciebie Psych Mantisa. Poza tym to warto wspomnieć o No More Heroes, jednej z całkiem niezłych gier na Wii, gdzie czwarta ściana również często jest burzona, chociażby przez rozmowy głównego bohatera z dziewczyną, która np. każe mu przestać się wygłupiać i wracać do realnego świata.

Aż podlinkuję inny filmik:

. Od żartów zwykłych, po otwarte łamanie czwartej ściany.

I po namyśle dorzucę dość... niesympatyczne "breaking the fourth wall" z DmC: Devil May Cry.

W pierwszej misji podczas przemierzania parku rozrywki na głowie Dantego wyląduje zupełnie przypadkowo biała peruka, układając się we fryzurę oryginalnego protagonisty DMC. Bohater, przejrzawszy się w rozbitym lustrze, rzuci jakże śmieszną uwagę: "Not in a million years". Nie ma to jak spoliczkować fanów starszych gier, co NT?

Dziwne, w tej chwili przychodzą mi do głowy tylko dwie takie sytuacje, choć jestem pewien, że widziałem ich więcej; jedną z nich jest Psycho Mantis, a druga to zakończenie Mother 3.

Subtelne

Wspomnę o Luigi Mansion Dark Moon z tamtego roku. Ta gra ma dużo zabawnych gagów, ale moment, gdy przemierzasz nawiedzony dwór i nagle Lucjan zaczyna nucić motyw lecący w tle sprawi, że każdy się uśmiechnie.

Głupio tak smarować wazeliną na samym początku, ale naprawdę cieszę się, że znowu tu piszesz, a tekst zawiera ciekawe informacje i przyjemnie się czyta, tak jak kilka lat temu.

Ale do rzeczy. Pod względem rozbijania czwartej ściany, najbardziej wbiła mi się w pamięć niezależna VNka deIz, w zasadzie cała oparta na bawieniu się konwencją, gdzie elementy poprzednich ścieżek pojawiają się w następnych, co nieraz zauważa protagonista, choć teoretycznie nie powinien. Jednak apogeum gra osiąga za sprawą pewnej, nienazwanej nawet dziewczyny, która żali się nam, nam - graczom, że wszystko jest zaprogramowane i choćby się starała, główny bohater i tak nie obdarzy jej uczuciem. Zrobiło mi się jej wtedy autentycznie żal, a taki poziom zaangażowania w opowieść rzadko mi się zdarza.

Warto wspomnieć jeszcze o Sharin no Kuni - jedynym znanym mi przypadku procesu odwrotnego do omawianego. Główny bohater sam prowadzi tam narrację, cały czas zwracając się do nieokreślonego "widza". A jeden z wielu tam występujących zwrotów akcji, wyjaśnia że porozumiewał się w ten sposób ze swoją siostrą, która z pewnych względów nie może komunikować się z innymi ludźmi, a wszyscy wokół muszą ją traktować jak powietrze. Bez znajomości kontekstu brzmi to co najmniej dziwnie, ale w trakcie rozgrywki robi piorunujące wrażenie.