Ein Volk, ein Reich, ein Führer odc.2

Dzieje Polski i świata

Wpis opublikowany przez ...AAA... Listopad 19, 2011

1077 wyświetleń

Drugi odcinek Aara z gry Hearts of Iron 2. Rzesza zakończyła rozbudowę potencjału przemysłowego. Przyszła pora na zajęcie się planowaniem i organizacją przyszłych sił zbrojnych.

Poprzedni odcinek: Ein Volk, ein Reich, ein Führer odc.1

Ein Volk, ein Reich, ein Führer

odcinek 2 (rok 1937)

Oś Tokyo - Berlin - Rzym

Styczeń - kwiecień '37

Między wizytacją fabryki Opla w Hamburgu i zakładów zbrojeniowych w Dreźnie, Hitler zwołał zebranie najwyższych wojskowych w Rzeszy: dowódców marynarki i lotnictwa - Ericha Raedera oraz Hermanna Göringa, feldmarszałków Wernera von Blomberga, Gerda von Rundstedta, Fedora von Bocka, Eduarda von Böhm-Ermolli, Wernera von Fritscha oraz Paula von Kleista, a także ministra zbrojeń Alberta Speera. Tematem rozmów była perspektywa rozwoju armii niemieckiej na najbliższe trzy lata. Odkąd w 1935 roku w miejsce Reichswehry powołano Wehrmacht, Niemcy w najlepsze łamały wszelkie ograniczenia narzucone im w Wersalu. Hitler nie chciał jednak mieć zwyczajnej armii potrafiącej skutecznie bronić ojczyzny. Pragnął on stworzyć machinę wojenną, zdolną do pokonania każdego. W tym momencie, Wehrmacht liczył zaledwie 25 dywizji. To niewiele więcej niż Polska i nieco mniej niż Francja. Aby zapewnić dominację sił lądowych w ewentualnej wojnie trzeba posiadać gigantyczną liczbę żołnierzy, albo przewagę technologiczną i zbrojeniową. Żaden z zebranych oficerów nie miał złudzeń, że o sile Rzeszy powinna stanowić zdyscyplinowana armia zawodowa, wzmacniana jedynie poborowymi rezerwami. Führer wymusił na swoich ludziach przyrzeczenie, że do końca '39 siły lądowe powiększą się co najmniej trzykrotnie, a w '41 Wehrmacht będzie dysponował grubo ponad stoma dywizjami, w tym trzydziestoma pancernymi.

Po naradzie najbardziej usatysfakcjonowany mógł się czuć Göring, którego Luftwaffe miała zostać wyposażona w roku następnym w 12 nowych eskadr (i 4 w rezerwie). Zrezygnowano z produkcji nowych bombowców taktycznych, na rzecz samolotów bliskiego wsparcia powietrznego (CAS), przeznaczonych przede wszystkim do bezpośredniego wspierania sił lądowych poprzez naloty i ostrzał. Podstawową maszyną został wybrany Junkers Ju 87 Stuka, którego pierwsze modele walczyły już z dobrym skutkiem w Hiszpanii. Po zakończeniu produkcji masowej CAS-ów, fabryki miały zająć się konstruowaniem myśliwców przechwytujących, tak aby za 2 lata Luftwaffe osiągnęła pełną gotowość bojową.

Maj '37

Główne rozmowy na temat floty niemieckiej prowadzone były przed rokiem, kiedy to zadecydowano m.in. o produkcji Bismarcka i Tripitza. Mimo to, Raeder bardzo pragnął spotkania z Wodzem, którego usilnie przekonywał o potrzebie natychmiastowych inwestycji. Hitler, niewzruszony argumentacją admirała oraz podjudzany przez Göringa, wezwał go tylko po to, aby oznajmić o cięciach w Kriegsmarine. Z kilkunastu okrętów wojennych, zaledwie kilka nie nadawało się na złom - Raeder musiał wskazać najmniej przydatne jednostki. Rozkazy wykonano w maju, złomując 3 niszczyciele i 2 łodzie podwodne. Hitler, oczywiście znów obiecał, iż gdy tylko będzie to możliwe, marynarkę wzmocni spora liczba nowoczesnych okrętów. Na pytanie dowódcy marynarki, co z projektem lotniskowca, Führer odpowiedział - "Widzę ważniejsze wydatki. Musimy się wstrzymać. Zresztą dostaniesz dwa pancerniki!".

Czerwiec '37

Ciekawe wieści docierały z dalekiego wschodu. Nacjonalistyczne Chiny - kolos targany wewnętrznymi podziałami, zostały napadnięte przez nastawioną imperialistycznie Japonię. Wszystko rozpoczęła strzelanina na leżącym pod Pekinem moście Marco Polo. Zgodnie z późniejszymi wyjaśnieniami japońskimi, lokalny dowódca rozkazał ostrzelać chiński fort, niesłusznie uznawszy, że jego załoga zastrzeliła japońskiego szeregowca. Tak czy inaczej, nastroje analogiczne do tych panujących w Niemczech, oraz determinacja Hirohito, zyskały sympatię niemieckich polityków. Nawet mimo późniejszej masakry w starej siedziba Mingów - Nankinie. Prasa brytyjska pisała o nieludzkich okrucieństwach Japończyków i śmierci kilkuset tysięcy ludzi. O ile można wierzyć tym doniesieniom - widać, że wielkość ma swoją cenę.

Lipiec - listopad '37

Drugą połowę roku MSZ Rzeszy miało pełne ręce roboty. Hitler wydał dyrektywy o zacieśnianiu stosunków dyplomatycznych z państwami, które wydają się pozytywnie nastawione do faszyzmu, o interesach niekolidującymi z niemieckimi. Szczególnie dobre relacje, von Neurath, nawiązał z przedstawicielami węgierskimi i rumuńskimi. Mniej optymizmu wykazywali Jugosłowianie oraz Grecy, co mocno wzburzyło Wodza.

Na jesieni 1937 roku Niemcy odwiedził Benito Mussolini. Na specjalnie zorganizowanej defiladzie, starano się go oczarować musztrą wojskową i niemiecką strukturą gospodarczą. Duce zachowywał pozory, jakoby nie wywarło to na nim większego wrażenia. Widać, iż nie podobała mu się zmiana stolicy światowego faszyzmu z Rzymu na Berlin. Niemniej, Mussolini był wdzięczny za uznanie aneksji Etiopii i w trakcie rozmów politycznych zapewnił, iż jest w stanie utrzymywać serdeczne stosunki między narodami. Niebawem Włochy, podobnie jak wcześniej Niemcy, wystąpiły z Ligi Narodów. 25 listopada '37 dygnitarze III Rzeszy, Włoch, oraz Japonii podpisali Układ przeciw Międzynarodówce Komunistycznej. Państwa zobowiązały się do nie wchodzenia w żadne polityczne relacje z ZSRR, oraz wstrzymania się od jakiejkolwiek pomocy militarnej dla komunistów.

W jednym niemieccy generałowie musieli Mussoliniemu przyznać rację - nie wszystko jeszcze grało w Wehrmachcie. Mimo wyszkolenia i dyscypliny, sprzęt wcale nie prezentował się lepiej niż państw ościennych. Było to niepokojące tym bardziej, iż w tym roku zaplanowano mobilizację 9 nowych pułków, z czego trzy już były uformowane. Do końca '38 Heer miało zostać gruntownie zmodernizowane. Do najważniejszych zmian miało należeć zastąpienie wysłużonych Mauserów C96 Waltherami P38, oraz ograniczenie poczciwych karabinków MP35 i MP36, na rzecz MP38. Trwały również prace nad wprowadzeniem do służby artylerii samobieżnej. W takim wypadku postanowiono nie powoływać nowych jednostek przed zakończeniem reform.

Grudzień '37

Franco przegrał w Hiszpanii! - taka wiadomość dotarła do kancelarii Rzeszy pod sam koniec roku. Rzeczywiście, Republika wspomagana przez plugawych komunistów, zwiększała swą przewagę od wielu miesięcy. Siły nacjonalistów w Sevilli i Maladze i tak broniły się dłużej niż można było oczekiwać. Francisco Franco udało się zbiec. Niektórzy twierdzą, że azylu udzieliły mu Niemcy, którym nie w smak był taki wynik konfliktu na półwyspie iberyjskim.