Ein Volk, ein Reich, ein Führer odc.3
Wpis opublikowany przez ...AAA...
1407 wyświetleń
Hitler rozpoczął sianie zamętu na scenie politycznej świata. Po podpisaniu paktu antykominternowskiego, zdecydował się wykorzystać tchórzliwość aliantów i sięgnąć po to co prawnie należy się Rzeszy.
Poprzedni odcinek: Ein Volk, ein Reich, ein Führer odc.2
odcinek 3 (styczeń - wrzesień 1938)
Anschluss
Styczeń - luty '38
Z początkiem roku doszło do zapowiadanej reformy w Luftwaffe. Przede wszystkim wprowadzono do służby samoloty szturmowe Junkers Ju 87, sformowane w trzy luftflotte, każda ochraniana przez eskadrę myśliwców przechwytujących Messerschmitt Bf-109. Z uwagi na bardzo dobre recenzje, Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy wysłało zamówienie na całe 8 eskadr tego samolotu. Szybkość, zwrotność i niezgorsze uzbrojenie Messerschmitta, w formie dwóch karabinów maszynowych kal. 7,9 mm MG 17, miały zapewnić dominację Rzeszy w powietrzu. Na odnowienie czekały jeszcze przestarzałe bombowce taktyczne Dornier Do-17, tworzące dwie luftflotte, po cztery eskadry.
Marzec '38
Nie jest niczym nowym, że ambicja niektórych ludzi powoduje niezdrową rywalizację i dążenie do celu po trupach. Przykładem kogoś takiego był dowódca niemieckiego lotnictwa wojskowego, Hermann Göring. Znany z próżności, ze swojego zamiłowania do, orderów i specjalnie projektowanych dla siebie mundurów, chciałby dowodzić całym Wehrmachtem. Aby zbliżyć się do swojego marzenia, na spotkaniu z Hitlerem, przedłożył mu raport Gestapo stwierdzający, iż niedawno poślubiona przez feldmarszałka Wernera von Blomberga Erna Gruhn, w przeszłości pracowała jako prostytutka. Wódz jednak, jak na złość, oświadczył że nie będzie jednemu z najwyższych dowódców i ministrowi zaglądał do łóżka. Zwłaszcza, że osobiście, zresztą wraz z obłudnym Göringiem, był świadkiem na ślubie Blomberga.
Hermann Göring niezadowolony z takiego obrotu spraw znalazł sobie szybko nową ofiarę. Wraz z Heinrichem Himmlerem oskarżyli innego feldmarszałka, Wernera von Fritscha, o skłonności homoseksualne. Prawdopodobnie, w normalnych okolicznościach Führer choćby prewencyjnie usunąłby Fritscha, jednak nie ufał szczerości szefa lotnictwa i kolejny raz zaryzykował, pozostawiając kontrowersyjną postać na stanowisku.
12 marca '38
W nocy z 11 na 12 marca, granice leżącej na południu Austrii przekroczyło 200 tyś. żołnierzy Wehrmachtu, pod dowództwem generała von Bocka. Wszystko było przewidziane w planie pod kryptonimem Otto. W dniu następnym Adolf Hitler spotykał się z austriackim kanclerzem Kurtem von Schuschnigiem i ministrem spraw zagranicznych Guido Schmidtem. Podał Austrii warunki: rząd zostanie obsadzony lojalnymi mu ludźmi, a z więzień zostaną wypuszczeni wszyscy aresztowani Niemcy. Kanclerz zaproponował plebiscyt. Hitler nie wyraził zgody, więc złamany Schuschnig, podał się do dymisji. Nowym szefem rządu został człowiek Adolfa Hitlera, Artur Seyss-Inquart. Prezydent Austrii zwrócił się o pomoc do Aliantów, jednak Wielka Brytania oświadczyła, że boleje, ale nie może udzielić pomocy. W południe przywódca austriackiej NSDAP, Joseph Klausner obwieścił, iż Austria przyłącza się do III Rzeszy. Powiedział: Nasz cel jest osiągnięty.
Kwiecień - maj '38
Wiosną do kancelarii przyszła ważna depesza od MSZ Japonii, który prosił "przyjazny rząd niemiecki" o oficjalne uznanie azjatyckiego państwa Mandżukuo. Wszyscy doskonale wiedzieli, że na dalekim wschodzie trwa wojna między Cesarską Japonią i Nacjonalistycznymi Chinami. W zasadzie oba narody mogłyby się okazać przydatne jako sojusznik, lecz ta prośba Japończyków zmusiła do wyboru. Rząd niemiecki uznał niepodległość Mandżukuo, w rzeczywistości będącego marionetką w rękach kraju kwitnącej wiśni, co spowodowało negatywny odzew Chin.
Czerwiec '38
Po pierwszym udanym poszerzeniu terytorium państwa apetyt Führera wzrósł. Wszystkie laboratoria, uczeni, zespoły badawcze zostały zaprzęgnięte do prac nad rozwojem armii. Fabryki zostały całkowicie przestawione na zbrojenia. Na początku lata, specjaliści z I.G. Farben przedstawili swój model uzbrojenia dla piechoty zmotoryzowanej. Szybkie korpusy miały już wkrótce stać się ważną częścią Wehrmachtu. Dalej w kolejce czekały m.in. testy prototypów nowoczesnych czołgów i artylerii samobieżnej.
30 września '38
Do Berlina przyjechał Konrad Henlein, czołowy nazistowski polityk w Czechosłowacji. Hitler chciał jednego - aby mniejszość niemiecka w tym kraju stawiała rządowi coraz wyższe wymagania, aż staną się nie do zaakceptowania. W ten sposób poważana Partia Niemców Sudeckich zażądała całkowitej autonomii dla Sudetów i wolność wyznawania ideologii nazistowskiej. Czesi nie chcąc łatwo oddać skóry zaczęli przesuwać wojsko w stronę granicy niemieckiej. Zachodnie mocarstwa ze zgrozą przyglądały się sytuacji i próbowały za wszelką cenę uspokoić sytuację przekonując rząd Czechosłowacji do wykonania większości żądań Niemców. Finał nastąpił 30 września w Monachium. Po krótkich negocjacjach z dygnitarzami brytyjskimi i francuskimi podpisano układ na mocy którego, Czechosłowacja straciła około 38% ich łącznej powierzchni, jak również o 3,5 miliona ludzi. Sudetendeutsche "wrócili" do ojczyzny, a naiwny premier Wielkiej Brytanii, Neville Chamberlain, pomyślał, że Europa uniknie wojny.
Październik '38
Prawdziwym przełomem w niemieckiej myśli militarnej było opublikowanie książki Achtung! Panzer!, generała Heinza Guderiana. Autor postawił w swoim dziele tezę, iż czoło Wehrmachtu powinny stanowić dywizje pancerne. Zasadę optymalnego wykorzystania czołgów, streszcza w prostej triadzie: ruch, pancerz, ogień! Same zmagania na polu bitwy powinny być nagłe, błyskawiczne i mocne, tak aby wróg nie miał czasu na sformowanie obrony. Głębokie operacje szybkich jednostek, tworzyłyby kliny dezorganizujące obronę przeciwnika i niszczące jego zaplecze. Hitler już wcześniej zadecydował, iż za wszelką cenę nie można dopuścić do wojny pozycyjnej - tym samym w pełni podzielając guderiańską ideę Blitzkriegu.
Państwa nie posiadające dogodnych do obrony granic ani zasobów surowców naturalnych nie mogą prowadzić długotrwałych wojen. Szansą na wygranie ewentualnej wojny jest doprowadzenie do szybkiego a akceptowalnego końca. W 1914 nasza zdolność ofensywna nie była wystarczająca aby doprowadzić do szybkiego zakończenia wojny. Wiele autorytetów sądzi, że nowy konflikt możemy prowadzić z wyposażeniem z roku '14, ewentualnie z roku '18. Postrzegają oni nowe typy uzbrojenia, które pojawiły się w czasie wojny jako pomocnicze dla już istniejących. Zastąpienie siły mięśni mocą silnika spalinowego zmieniło świat, musi to znaleźć również odbicie w sposobie prowadzenia wojny.
Sformułowanie doktryny wojny błyskawicznej zbiegło się z prezentacją nowoczesnego modelu czołgu średniego - Panzerkampfwagen III. Pojazd był prawdziwym czempionem w swojej klasie. Rozwijał prędkość 40 km/h, przy wykorzystaniu armaty kalibru 50 mm. PzKpfw III weszły do masowej produkcji, aby już wkrótce napisać swoją legendę.
C.D.N.
9 komentarzy
Rekomendowane komentarze