A idź pan w pyry

Chyba mam w domu na półce. Przeczytam.

Wybacz jeśli spłycę dyskusję, ale mimo, iż podziwiam tych ludzi, nie potrafię być jak oni, wybaczyć, zrozumieć, milczeć kiedy widzę, że ktoś przez nierozwagę zabiera innym to co w ich życiu stanowi sens, kiedy nawet słyszę płacze i jęki młodych ludzi, że oni znają ból życia bo rodzicie obcięli im kieszonkowe bądź spóźnia się przesyłka z nową komórką za ponad tysiąc złotych to zwyczajnie w świecie krew mnie zalewa. Jest tyle przykładów prawdziwej walki, cierpienia - chociażby ta książka, a dalej codziennie napotykam ludzi okradających rodziców i wydających te pieniądze na imprezy, "poszkodowanych", niemyślących sprawców bólu i nie mógłbym skinąć głową i tak po prostu wybaczyć. To przez brak działania, brak odgórnych moralnych zasad szerzą się takie "wirusy" i o ile idea odpowiadania dobrocią na krzywdę jest piękna, o tyle zawsze znajdą się ci którzy wykorzystają ją dla własnych korzyści. Ktoś znowu straci życie przez tą pielęgniarkę, jakiś zbrodniarz ujdzie wolno przez ten sąd, a inni młodzi kierowcy dalej będą szaleć widząc brak konsekwencji.

Quetz - Czekam więc na reakcję.

Reizen - Nie ma czego wybaczać - na pewno nie spłycasz. Ja też nie wiem, czy bym mógł i chciał wybaczyć. Inaczej - chciałbym wybaczyć, ale też nie mógłbym z podanych przez Ciebie powodów. Wybaczyłbym w wymiarze osobistym, ale nie darowałbym, bo prowadziłoby - tak jak piszesz - do rozpowszechniania takich sytuacji. Na pewne rzeczy nie powinno się dawać przyzwolenia. Koleżanka ze studiów w szpitalu by się udusiła, bo pielęgniarka podała leki, na które była uczulona - nie doczytała w karcie. Takich rzeczy nie można tak po prostu zostawić. Błędy może popełniać każdy, ale szpital to nie dyktando - tu na szali jest czyjeś życie.

Tylko cztery (licząc z moim bezużytecznym) komentarze na tak podniosły wpis, który skazany był na milion komentarzy 'znafców' i bardzo rozległe filozoficzne dyskusje na temat życia i śmierci? Nie nie Qbuś, zrób wpis o tym jak to nikt nie rozumie tego wpisu, bo ewidentnie rzecz dotycząca tej materii musi być szeroko komentowana...

Spłycę jeszcze bardziej dyskusję, jeśli powiem, że o gejach lub lesbijkach twój plan by się powiódł?

Trudny temat. Jednakże zachęciłeś mnie do owej lektury, słyszałem już wiele pochlebnych słów na jej temat lecz ignorowałem je. Głównie dlatego, że napisał ją Hołownia (nie zrozum mnie źle, lubię gościa), przez co uważałem książkę za coś w stylu "reklamy". Jak widać niesłusznie, idą wakacje będzie można zabrać się za coś poważniejszego.

Wybaczyłbym w wymiarze osobistym, ale nie darowałbym, bo prowadziłoby - tak jak piszesz - do rozpowszechniania takich sytuacji

Tak jest chyba najwłaściwiej, ale też łatwo narazić się na głosy o hipokryzji czy dwulicowości - mówi, że wybacza, ale wytacza proces o błąd w sztuce, etc.

Można na to spojrzeć jeszcze z innej strony - to też jest człowiek. TYLKO człowiek, który ma prawo popełniać błędy. Czy taka a nie inna praca odbiera to prawo? Czy gdybyśmy sami popełnili taki błąd, potrafilibyśmy przeprosić i położyć głowę pod topór?

Ciekawe, że śmierć, rzecz najbardziej w życiu naturalna jest dla nas taka straszna i niezwykła. (wiem, banał)

Książek raczej nie kupuję, ale jak natknę się u kogoś albo zobaczę w bibliotece - przeczytam na pewno.

Owiec - Przyjemność pisania wpisu o niezrozumieniu mego wpisu zostawiam Tobie. Ja nie mogę, bo nie uważam, że nikt nie rozumie. Ja od początku wiedziałem, że komentarzy będzie bardzo mało.

A poza tym - przyłóż się do pisania komentarzy, bo potworki typu "o gejach lub lesbijkach twój plan by się powiódł" straszą strasznie.

KulawyJohny - Ja tam za Hołownią przepadam średnio, ale mi to nie przeszkadzało. Zresztą książka chyba została napisana nieco przed tym, zanim zaczął brylować w Mam Talent. A sam wywiady są jeszcze starsze.

Sergi - Błąd błędowi nierówny. Chodzi po prostu o odpowiedzialność za błędy. Gdy ja popełnię poważny błąd w pracy, mogą mnie wylać. Gdy błąd popełni np. urzędnik, to często wszystko gra. Z lekarzami też tak bywa - bardzo trudno udowodnić błąd w sztuce. Lekarzy oceniają lekarze - nie da się tego obejść, ale rodzi to pole dla różnych nadużyć.

A co to znaczy "zachować się dobrze"? Zaraz się okaże, że dla każdego "dobrze" znaczy co innego. Od siebie powiem, że samo zdrowie fizyczne to nie wszystko. Owszem, to bardzo istotny element życia, ale ważne są także środki do życia, jakość życia, zdrowie psychiczne. A odnośnie wybaczania lub nie. Temu, który wypadek spowodował bym nie darował. Skoro ma się prawo jazdy to powinno się prowadzić na tyle odpowiedzialnie, żeby nie powodować uszczerbku na życiu i zdrowiu innych. Tu nawet nie ma co debatować - winny jak diabli. Odnośnie błędów ratowników i lekarzy, zdarza się. Lekarze mogą być zapracowani, coś może się zapodziać, ratownik działa po presją podczas ratowania życia i to zrozumiałe, że coś może mu się nie udać. Jednak co innego błąd podczas próby pomocy, co innego tworzenie sytuacji (np. jazda po pijanemu), kiedy ktoś traci życie. Zrozumiałbym, gdyby pękła opona, przechodzeń wszedł pod koła na nieoznakowanej drodze, itp., bo na takie rzeczy trzeba patrzeć pod kątem sytuacji jaka powstała. I jeśli poszkodowany lub rodzina poszkodowanych mimo wszystko chce wybaczyć to dobrze o nich świadczy.

Skupie się zupełnie na czymś innym tj. na osobie autora. Przywilej zadawania pytań, kierowania perspektywy, narzucania woli i w dalszym planie odpowiedzi ideologicznej jest całkiem obrzydliwe. Tak, ale wszyscy walczymy o dusze innych.

Co do głównego wątku. Jaki jest sens w ogóle o tym mówić? Jeżeli ktoś kogoś stracił, to wie jakie to uczucie. Jest nie do wypowiedzenia. Nie da się odczuć czegoś bez doświadczenia. A wybaczenie? Takie prawdziwe, które spływa na osobę i wyrównuje stosunki z drugim człowiekiem jest jednym z najbardziej oczyszczających uczuć jakie można doświadczyć.

Świat spycha śmierć i cierpienia na pogranicze horroru i medycyny? Czy to ważne? Wcześniej czy później dopadnie każdego.

Qbuś - Możliwe, że wcześniej lecz wdarł mi się w głowę pewien obrazek Hołowni i Prokopa promujących książkę w empiku z różnorodnymi kamerami tefałen. Hołownie szanuję gdyż nie narzuca nam natarczywie poglądów chrześcijaństwa i umie podejść do tego z dystansem, w przeciwieństwie do niektórych głów kościoła.

Ehh... ostatnio, zmarł mi dziadek, który był dla mnie bardzo ważną osobą, i to na jedną z najgorszych możliwych chorób. Tak więc słowa zawarte w temacie tego wpisu w tej czy innej formie pojawiają się w mojej głowie aż za często.

A co do książki, może przeczytam, ale nie teraz. Na razie nie mam nastroju na czytanie czegokolwiek.

@Thug

Wybacz pozorną szorstkość, ale dam Ci dobrą radę, nie używaj internetu jako katharsis.

Wybaczcie brak powagi, ale... :

NIE WSTAWIĘ TU NIC ŚMIESZNEGO

Holy.Death - Z tym 'dobrze' też się zastanawiałem. Nawet w ramach jednej kultury czy też społeczności można przecież napotkać osoby o różnych moralnościach. Każdy będzie robił dobrze według siebie, ale dla innych może to wyglądać zupełnie inaczej. Co do błędów lekarzy i ratowników się zgadzam, ale tylko do pewnego stopnia. Nawet prawnie wykształcenie medyczne nakłada na nich większe zobowiązania.

myrmekochoria - Nie wiem do końca do czego pijesz w początku komentarza. Idąc tym tokiem myślenia, trzeba by uznać wszystkie wywiady za obrzydliwe. Dlaczego uważasz, że nie ma sensu o tym mówić? 'I tak to się stanie, więc nie ma o czym gadać?' Nie rozumiem i nie zgadzam się. Akurat podejście do śmierci to pewna część zmian, których doświadcza zachodnie społeczeństwo.

Thug - Wyrazy współczucia.

Mr.ALFik - Kluczem jest ostatnie słowo. Rozmowa. Komentarz czy post to dość ograniczona - opóźniona i spłaszczona forma komunikacji. Zwłaszcza w takich sprawach. Poza tym do końca zrozumieć możesz tylko Ty. Przepraszam za tak zwięzły komentarz, ale tak jak pisałem - to nie sprawa na komentarz.

Qbuś - Nie ma sprawy. Komentarz był dość spontaniczny i nieprzemyślany. Zastanawiam się czy go nie usunąć...

Jeśli tylko chcesz, to usuwaj. Ja się nie pogniewam.

Chyba chodziło mi o to, że wiadomo po jakiej stronie stoi Szymon Hołownia. Wszyscy walczą o jakąś bezsensowną rację która daje władzę nad postrzeganiem innych. Problem w tym, że racji nie ma, są tylko pytanie, a odpowiedzi na nie sytuują ludzi na różnych frontach. Są ludzie bardzo naiwni i zajadli, którzy potrafią walczyć nienawiścią za drobiny sprzeciwu.

Nie ma sensu mówić, o tym bo fundamentem zrozumienia jest doświadczenie, o którym nawet nie sposób mówić. Jak można mówić o śmierci kogoś w kim pokładało się wszystko. Jak można mówić o śmierci dziecka, które nie doświadczyło niewielu najpiękniejszych rzeczy. Rozmowa o tym może być formą wołania o ratunek, ale nigdy nie stanie się formą zrozumienia.

Cóż... Ja tam wolę wiedzieć, po której stronie ktoś stoi, niż tego nie wiedzieć. I nie posuwałbym się tak daleko 'racji nie ma'. Bardzo niebezpieczna to droga do ekstremalnego relatywizmu. Nie da się być wszędzie, bo wtedy nie ma nas nigdzie.

Mówienie o śmierci może być sposobem na zrozumienie siebie. Na wyrażenie tego, co się czuje. Ale w pewnym sensie się zgadzam - mówienie o tym 'publicznie' nie jest już tak 'wyraźne'.

A tak na marginesie - jakim cudem pamiętałeś o tym komentarzu?

Nie każdy stoi po jakiejś stronie. Da się być nigdzie, wystarczy dać sobie spokój

Mówienie o śmierci może być sposobem na odkrycie siebie na nowo, ale jest to monolog ze samym sobą, gdy prowadzi się go z innymi jest tylko desperackim wołaniem o pomoc i litość. Może jestem okrutny, ale tak jest

Staram się pamiętać gdzie zostawiłem jakiś komentarz. Gorzej z próbą napisania czegoś i wiary w to, że ma to sens.

Nie wiem, czy nie jest to po prostu chwyt erystyczny... Ale sam dość kategorycznie wyrażasz swoje zdanie (swoje racje), jak na kogoś, kto twierdzi, że racji nie ma. Na dodatek w bardzo subiektywnych obszarach interpretacji ludzkich uczuć i motywacji.

Nie wyrażam żadnej racji. Raczej swoją opinie, która i tak sensu/znaczenia nie ma. Wyrażam się stanowczo, być może, ale to tylko w granicach własnego postrzegania i próbowania tłumaczenia zjawisk i zdarzeń dla samego siebie. (Piękno, które ratuję przed beznadzieją). Choć istnieją sprawdzone rzeczy vel interesowność ludzi bądź proste schematy zachowań psychologicznych (odnośnie mówienia o stracie itd). Biologia, chemia i fizyka, bardzo ciężko je oszukać

Nie jestem zbyt biegły w retoryce bądź sztuce prowadzenia sporów, zresztą też nie mają one sensu, wygrywa ktoś kto ma więcej karabinów zazwyczaj.