Homoseksualizm, czyli kto tak naprawdę ma problem?
Wpis opublikowany przez JackReno
767 wyświetleń
Przed kolejną porcją artykułów o tematyce growej, przedstawię moją małą kontrę odnośnie artykułu, który możecie przeczytać POD TYM ADRESEM.
?Kolejną racją, jaką Kościół podaje za odrzuceniem relacji homoseksualnych, jest brak w nich wzajemnego dopełniania się, jakie ma miejsce tylko w relacji kobiety i mężczyzny; chodzi o wzajemne dopełnianie się zarówno w sferze fizycznej, jak psychicznej i duchowej.?
Bzdura. Para mężczyzn, bądź kobiet może się dopełniać. Owo ?dopełnianie? jest pojęciem względnym i każdy może je interpretować na wiele sposobów. Każdy ma inne potrzeby i czego innego szuka w drugiej osobie. I nie jest przeszkodą, by znaleźć to w człowieku o tej samej płci.
?Należy jednak unikać określeń, które dotykają i ranią osoby homoseksualne. Nie musimy mówić o zboczeniu. Trzeba jednak mówić o niedojrzałości, zranieniu, zahamowaniu. Myślę, że pojęcie zahamowania najlepiej oddaje istotę zjawiska.?
Czyli to, że zdaję sobie sprawę z tego kim jestem, wiem czego pragnę i znam swoje potrzeby jest przykładem mojej niedojrzałości? Dalej ? o jakim zranieniu mowa? Nikt mnie nie zmusza do bycia homoseksualistą, żadne przykre wydarzenie mnie na to nie ukierunkowało. Zahamowanie? Niby pod jakim względem?
?Osoby, które mają takie skłonności, winny korzystać z pomocy, tak terapeutycznej, jak i duchowej. Im wcześniej dana osoba zacznie wyjaśniać swoją sytuację, tym skuteczniejsze może okazać się leczenie.?
Nie mam problemów natury psychicznej, jak uważa autor artykułu. Nie mam potrzeby zmieniać swoich ukierunkowań seksualnych, zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Po co zmieniać coś, co jest dla mnie odpowiednie? Nie jestem egoistą ? po prostu mam prawo do własnego szczęścia, takiego, jak sobie życzę nie wyrządzając tym krzywdy innym.
?Liście do biskupów Kościoła katolickiego o duszpasterstwie osób homoseksualnych? podkreśla się, że człowiek nie powinien patrzeć na siebie pod kątem seksualnym. Jest to wyraz pewnego negatywizmu w patrzeniu na człowieka, kiedy ocenia się go pod jednym kątem: orientacji seksualnej.?
Więc dlaczego autor artykułu właśnie ocenia osoby homoseksualne twierdząc, że powinny się leczyć psychicznie. Po co przeczyć samemu sobie?
?Człowiek jest istotą seksualną, ale to nie tylko seksualność decyduje o jego bogactwie, pięknie i dojrzałości. Ludzie, którzy - z różnych przyczyn - mogą być zranieni czy okaleczeni seksualnie, nie tracą przecież bogactwa swojej osobowości. Seksualność jest jednym z elementów ludzkiej osoby. Ważnym, ale nie jedynym. Dlatego do problemu homoseksualizmu należy podchodzić tak, jak do każdej innej niedojrzałości i podobnie rozwiązywać problem.?
Mądre słowa na początku pogrzebane przez stwierdzenie niedojrzałości. Owy problem ma autor artykułu ? osoby homoseksualne rzadko widzą problem w swojej orientacji.
?Czy skłonność ta nie jest skutkiem przede wszystkim zaburzonej relacji z ojcem? Powiedziałbym, że jest przede wszystkim skutkiem toksycznych, niejasnych układów pomiędzy samymi rodzicami oraz rodzicami i dziećmi. Skłonności homoseksualne mogą rodzić się tak w zaburzonej relacji do ojca, jak i do matki. Trzeba na problem patrzeć całościowo. Jedną z przyczyn homoseksualizmu może być także wykorzystanie seksualne we wczesnym dzieciństwie. W męskim homoseksualizmie zaburzona relacja z ojcem z pewnością odgrywa bardzo ważną rolę.?
Kolejna bzdura. Znam mnóstwo osób, które miały i mają doskonałe relacje z rodzicami. Gej nie szuka drugiego ojca, tylko mężczyzny-partnera.
"W publikacjach promujących homoseksualizm zazwyczaj ukrywa się jego rzeczywiste przyczyny. Są nimi kryzys rodziny, rozmyty obraz ojca, brak relacji dziecka z rodzicami, wykorzystanie seksualne we wczesnym dzieciństwie. Niesłusznie eksponuje się nieuchwytne i zupełnie niepotwierdzone przyczyny genetyczne."
Zastanawiam się, dlaczego autor wciąż przywołuje te same przykłady. Tym słowom bez wątpienia zaprzeczam, podobnie jak z teorią, że homoseksualizm jest ugruntowany genetycznie. To jest prosta preferencja. Ja wolę mężczyzn i mam potrzebę bycia z nimi, inni wolą kobiety. Ja lubię grochówkę, inni jej nie cierpią. To banalny przykład, ale oddaje istotę rzeczy.
?Homoseksualizm wydaje się takim eksperymentem przełomu XX i XXI wieku. Skutki tego eksperymentu poznamy dopiero za kilkadziesiąt lat. Nie możemy odrzucać nowoczesności, ale nie możemy też dzisiaj żyć tak, jakby nasze ?wczoraj? nie istniało.?
Homoseksualizm był zawsze, jest i będzie tak długo, jak ludzie istnieją na świecie. Jaki znowu eksperyment? Świat się zmienia, dlatego też ludzie homoseksualni są bardziej widoczni.
Artykuł jest bardziej obszerny, jest w nim jeszcze więcej fragmentów, z którymi się nie zgadzam, są też stwierdzenia, które również mi są bliskie. Autor artykułu myślał, że zrozumiał ?problem?. Niestety, myli się. Nie rozumiem ludzi, którzy twierdzą, że homoseksualizm jest zły, bo przez takie działania nie rodzą się dzieci. Takie osoby nie biorą pod uwagę faktu, że homoseksualizm nie jest zjawiskiem dotyczącym jedynie XX i XXI wieku. Stwierdzenia, że gej/lesbijka jest skrzywdzony/a przez swoją orientację jest bzdurą. Takie opinie tylko dorabiają kolejne znaczenia dla istoty krzywdy. Dlaczego autor usilnie próbuje wmówić mi, że jestem skrzywdzony? Nie jestem, absolutnie. Nie chcę żadnych specjalnych przywilejów ze względu na to, że mam inną orientację niż większość społeczeństwa. Nie chcę, żeby obchodzono się ze mną jak z jajkiem. Też jestem człowiekiem ? mam swoje wady i zalety, żyję wśród ludzi, uczę się, pracuję, czytam, piszę ? robię wszystkie czynności, co inni. Czy to, że potrafię odnaleźć swoje własne, indywidualne szczęście u boku mężczyzny jest złe?
I ostatnie pytanie ? kto tu w rzeczywistości ma problem?
26 komentarzy
Rekomendowane komentarze