"Trzej towarzysze", Erich Maria Remarque

[Spooky Albert]

Niemcy, koniec lat 20. XX wieku. Obywatele Rzeszy wciąż odczuwają skutki I Wojny Światowej. W kraju panuje nędza, głód, bezrpbocie; nie ma nadziei na przyszłość...
Robby Lohkamp razem przyjaciółmi pracuje w warsztacie samochodowym. Pewnego dnia, podczas przejażdżki autem, dawni towarzysze broni, poznają piękną dziewczynę - Patrycję Hollman. Robby zakochuje się w niej i po raz pierwszy poznaje smak prawdziwego zycia.

Tak jak przy "Na zachodzie bez zmian" Remarque, tak i tutaj się nie zawiodłem. Świetny styl pisarski, wspaniale wykreowani bohaterowie, to najważniejsze plusy tej niezwykłej powieści. Historia potrafi wzruszyć i pouczyć. Remarque w znakomity sposób budzi ciekawość czytelnika - i mimo prostej fabuły z wielkim napięciem czytałem kolejne rozdziały "Trzech towarzyszy". Bohaterowie zostali przedstawieni w bardzo dobry sposób (jak i zresztą sytuacja w Niemczech). Od samego początku budzili u mnie emocje, których z pewnością oczekiwał autor. Bardzo mocno się do nich przywiązałem - właściwie to razem z nimi się cieszyłem czy cierpiałem (a o to chyba chodzi w książce). Toteż z wielką przykrością odłożyłem książke na półkę. Z pewnością do "Trzech towarzyszy" wrócę jeszcze wiele razy

Książka obfituje w bardzo dużą ilość cudownych złotych myśli. Poniżej prezentuję kilka z nich
"Dlaczego stawia się pomniki wszelkim możliwym ludziom? Dlaczego nie postawi się raz pomnika księżycowi albo kwitnącej śliwie?"
"W życiu zwycięża tylko głupi: mądry widzi przed sobą zbyt wiele trudności i traci pewność siebie, zanim zacznie działać"
"Im mniej człowiek wie, tym łatwiej mu żyć. Wiedza dzaje mu wolność, ale unieszczęśliwia"
"Pasował do każdej sytuacji - zupełnie jak Biblia"
"Najgorszą chorobą świata jest myślenie. Jest bowiem nieuleczalne"
"Człowiek starzeje się tylko dlatego, że pamięta. Za mało zapominamy"
"Ciężko jest znaleźć słowa, kiedy człowiek ma naprawdę coś do powiedzenia"