Powoli nadchodzi (nadpływa?) kolejny sezon Wikingów. Jako, że mój tekst okolicznościowy z powodu poprzedniego sezonu, zatytułowany ?Czasy i świat Ragnara Lodbrocka? zrobił dużą furorę i po dziś dzień jest popularny myślę, że sensowne byłoby napisanie jego kontynuacji. Tak więc dziś zajmiemy się przedstawieniem tej postaci i jej krewniaków z punktu widzenia historii.

Ragnar Lodbrok ? czy istniał?

Ragnar Lodbrok jest postacią półlegendarną, a spór o jego istnienie nigdy nie zostanie rozwiązany. Jego imię notowane jest w prawdzie zarówno w skandynawskich sagach jak i kronikach angielskich, a do pochodzenia lub pokrewieństwa z nim pretendowało wiele postaci historycznych (w tym między innymi Wilhelm Zdobywca) jednak mimo to jego istnienie jest wątpliwe.

Jego postać jest w prawdzie wymieniana w Gesta Dannorum, Sadze o Ragnarze oraz Sadze o Synach Ragnara, jednak wersje tych dokumentów, jakimi dysponują współcześni uczeni nie pochodzą z jego epoki. Przeciwnie: powstały dobre trzy stulecia później, tak więc równie dobrze mogą zawierać fikcję, prawdę historyczną lub też stanowić fuzję kilku faktycznych postaci i ich dokonań w jednego superwikinga.

Ciąg dalszy na Blogu Zewnętrznym.

Co więcej zgodne z duchem epoki byłoby przypisanie samemu Ragnarowi nie tylko jego czynów, ale też czynów jego ludzi i wasali, w szczególności tych dokonanych na jego polecenie lub w jego imieniu. Mimo to uważa się, że u podstaw opowieści leży jakieś ziarno prawdy. W efekcie Ragnara Lodbroka historycy utożsamiają z:

• literackim alterego króla Horika I
  
• lub króla Regifrida
  
• bezimiennym królem Danii, z którym wojny toczył inny (historyczny) król tego kraju Harald Klak.
  
• Notowanym w kronikach francuskich wikingiem imieniem ?Reginherus? który ograbił Paryż w połowie IX wieku.
  
• Rognovaldem notowanym w pochodzących z IX wieku Kronikach Irlandkich.
  
• Mało istotnym ojcem Ubby, Halfdana i Ivara Ragnarsonów (którzy bez wątpienia są postaciami historycznymi), któremu dorobiono legendarną otoczkę, by wzmocnić znaczenie polityczne synów.
  

Zgodnie z tradycją Ragnar Lodbrock miał być synem króla Danii Gudfreda oraz kuzynem króla Szwecji imieniem Sigurd Hrind lub Sigurd Ring (istnieją różne transliteracje na język polski). Inne źródła wskazują, że było odwrotnie i Ragnar był kuzynem Gudfreda i synem Sigurta. Zasłynął wyprawami na Anglię, Irlandię, Szkocję i Francję, które przyniosły mu wielką fortunę. Miał złupić szereg angielskich królestw i miasto Paryż.

Ragnar był trzykrotnie żonaty. Jego żonami były: tarczowniczka Lagherta, księżniczka Aslung oraz nie występująca w serialu córka jarla Gotlandii Thora Borgarhj. Ojciec, by ustrzec ją przed zalotnikami i uprowadzeniem (porywanie żon było rozpowszechnionym zwyczajem w świecie germansko-normańskiej) miał postawić na jej straży smoka. Ragnar zabił jednak gada i uwiódł dziewczynę (teraz widzicie dlaczego historycy dość sceptycznie podchodzą do sag).

Mieli dwoje synów: Eirikra i Agnara, którzy jednak polegli w boju ze zdradzieckim wasalem Ragnara Eisteinem Belim, który ogłosił się królem Szwecji. Pomścił ich Bjorn Żelaznoboki.

Thora zmarła krótko wcześniej, a Ragnar poślubił Aslung.

Podczas jednego z rajdów szczęście odwróciło się od Ragnara i został pojmany przez swego wroga, króla Aellę (według niektórych opowieści: podstępem) i wtrącony do jamy pełnej żmij, gdzie zmarł. Gdy wieść o tym dotarła do jego synów zgromadzili oni siłę, która do historii przeszła jako Wielka Armia Niewiernych, a po której przejściu przez Anglię nie pozostał kamień, który był oparty na innym kamieniu...

Jeżeli jednak Ragnar Lodbrok faktycznie był owym Reginherusem, który ograbił Paryż to jego śmierć wygląda inaczej.

Głównym celem ataku na Paryż było złupienie klasztoru Saint German des Press, podówczas najpewniej najbogatszego klasztoru w Europie Zachodniej. Przedsięwzięcie nie udało się do końca: mnisi, ostrzeżeni wcześniej o zbliżaniu się Wikingów uciekli zabierając ze sobą skarb i relikwie. Najeźdźcy pozostawili święty przybytek niemal nietkniętym, ograbili jednak jego piwnice z winami, a niepowodzenie odbili sobie łupiąc Paryż, w którym zdobyli niemalże trzy tony złota i srebra. Z takim łupem powrócili na dwór króla Danii Eryka.

Tam Reginherus miał tak głośno chełpić się swym świętokradztwem, że święty German osobiście objawił się królowi i jego dworzanom, po czym śmiertelnie raził Reginherusa, co uznano za cud.

Część historyków uważa jednak, że koniec wikinga obył się w bardziej przyziemny sposób i za jego śmierć odpowiadał właśnie Eryk, który zgładził go zazdrosny o bogactwo, sławę i przede wszystkim posłuch wśród wojowników.