Główny bohater, Rusty, przybywa do opustoszałego miasteczka na dzikim zachodzie, aby na prośbę wujka przejąć kopalniany interes. Tylko że dziki zachód już dawno przeminął, podobnie jak ludzka cywilizacja, a Rusty i Joe są robotami na parę.

Fabuła nie poraża więc swoją złożonością, ale sposób jej opowiadania i cały setting ratują sytuację. Gra ma prostą, "flashową" oprawę, a wszystko dalekie jest od typowego post-apo. Głównie to klimaty dzikiego zachodu z domieszką steampunku. Gdybym miał wskazać jedną grę, do której StemWorld Dig pod względem oprawy najbliżej, to byłby to Cactus McCoy. Wszystko jest tutaj traktowane z przymrużeniem oka; W końcu czym tu się przejmować, jeśli po zmiażdżeniu głazem zostaniesz naprawiony za parę dolarów (nawiasem mówiąc to, co dzieje się z Rustym gdy popełnimy błąd powinno być pewną wskazówką co do losów wujka). Nie ma tu jednak humoru słownego, sporo za to smaczków w rodzaju motywów Ennio Morricone podczas odnalezienia sekretu czy nazw minerałów (unobtainium, trashium etc.).

Przejdźmy do mechaniki. SW D jest dwuwymiarową platformówką, trochę w klimatach Boulder Dash, albo - bardziej dokładnie - w stylu Motherload. Tego typu gry tworzą już swój gatunek, który należałoby nazwać "kopalniówkami". Albo lepiej nie.

W każdym razie schodzimy pod ziemię, wykopujemy minerały, wracamy do miasta, sprzedajemy je, kupujemy lepszy sprzęt, by schodzić głębiej i wydobywać więcej. Taka progresja stanowi 90% gier tego rodzaju, na szczęście SteamWorld Dig urozmaica rozgrywkę. Przede wszystkim, nie mamy tylko jednej mapy, którą przekopujemy. Zamiast tego jest kilka "światów", fragmentów kopalni połączonych ze sobą (i z powierzchnią) przejściami. Do tego w każdym z nich znajdziemy kilka jaskini wewnątrz których skały, przedmioty i wrogowie nie są generowani losowo, tylko sztywno ustawieni, tworząc zagadkę. Po ich rozwiązaniu mamy dostęp do skarbów i ulepszeń. Ulepszenia Rusty'ego to kolejny element, którego próżno szukać w pozostałych grach z tego gatunku. Oprócz standardowych ulepszeń jak ilość życia, pojemność plecaka czy długość działania lampy, zdobywamy świder (na początku mamy tylko kilof), parowe buty czy amortyzator. Bez nich wiele lokacji jest niedostępnych, a przy wydobywaniu minerałów trzeba uważać by ich sobie nie zablokować.

Bez tych zabawek (a czasem pomimo nich) musimy wykazać się planowaniem i zręcznością podczas kopania. Możemy wprawdzie robić wall jumpy, ale nie da się w ten sposób kopać. Możemy wykopać minerały pod głazem, ale mamy około sekundy na zabranie ich stamtąd. Wszystkie te ograniczenia i funkcje powodują, że rozgrywka jest bardziej urozmaicona. Nie ryjemy bezmyślnie naprzód w poszukiwaniu skarbów, tylko kombinujemy jak wykopać najwięcej, tracąc najmniej. A im dalej w głąb ziemi, tym częściej musimy planować, które pole wykopać i któremu kamieniowi pozwolić zlecieć, by samemu nie wpaść do kwasu i zgnieść wroga.

Bo i wrogów tutaj nie brak - Oprócz kwasu, kolców i głazów napotkamy kilka typów przeciwników, z którymi w starciu bezpośrednim mamy niewielkie szanse. Możemy oczywiście zatłuc ich kilofem, ale koszty leczenia i naprawy będą bardzo wysokie. Dlatego lepiej wykorzystać otoczenie do wykonania za nas brudnej roboty.

Wszystkie te elementy składają się na sympatyczną grę, która sprawnie wykorzystuje i rozwija koncepcję tego gatunku. W mojej ocenie przebija nawet Super Motherload (wyjąwszy multi). Przy tych wszystkich zaletach gra ma w zasadzie tylko jedną poważną wadę - jest krótka. Przejście jej zajmuje raptem trzy godziny (jeśli maksujemy Rusty'ego to ze cztery), a po dotarciu do końca nie ma już nic do roboty. Zakończenie sugeruje sequel (taką mam w każdym razie nadzieję), którego bym sobie życzył. Tak samo jak i innych tego typu gier.

Gra jest dostępna na PC, PS4, PSV i 3DS.