Czyli kolejny tytuł z półki "Indie", z przegródki "te naprawdę dobre".

Unmechanical to dzieło Talawa Games i Teotl Studios (którzy stworzyli świetny "The Ball"). Gra opowiada historię dziwnego robota, który z powierzchni planety na której żyje ze swoim "stadem" zostaje porwany do podziemi. Cała historia, a także zasady zostają przekazane praktycznie bez słów, gra mówi nam tylko że aby się czegoś dowiedzieć należy nacisnąć F1 (tam potem są podpowiedzi). Bo i wyjaśniać nie ma czego - mamy się wydostać (choć w trakcie gry zmieniłem zdanie co do celu naszej podróży), a żeby tego dokonać musimy rozwiązywać proste zagadki. Nasz robot przypomina nieco bohaterów Machinarium - cylinder z twarzą, metalowymi mackami i śmigłami. Możemy nim poruszać we wszystkich kierunkach za pomocą klawiszy kierunkowych i przyciągać przedmioty spacją, później dochodzi możliwość nurkowania. I to w zasadzie wszystko, czego potrzeba do przemierzania poziomów i rozwiązywania zagadek fizycznych i logicznych, które staną nam na drodze.

No właśnie - zagadki, "mięso" gry. Trudno wymyślić coś ciekawego i oryginalnego, gdy arsenał środków jest tak ubogi (praktycznie tylko maszyny) a z bohaterem gry nie można się komunikować. A jednak goście z Teotl zbudowali wymagające i ciekawe zagadki które dają satysfakcję. Jest tu co prawda trochę pomysłów klasycznych - dociśnij przycisk kamieniami, powtórz wzór dźwięków, ale są podane w na tyle świeżej formie że to nie razi. Oprócz zabaw logicznych przyjdzie nam także poprzepychać i nosić różne klamoty. Pod tym względem też jest dobrze, choć drażnić może mała moc robota; Ledwie starcza mu pary by poruszać się z jednym głazem.

Ale dobre zagadki mamy też w flashówkach, od pełnoprawnej gry, do tego takiej opartej na UDK, oczekujemy jeszcze dobrej oprawy. I bez wątpienia w Unmechanical ją dostajemy.

Cała gra to w zasadzie jeden ciąg kapitalnie zaprojektowanych lokalizacji - fabrycznych korytarzy, metalowych tuneli, zalanych wodą jaskiń porośniętych fantazyjnymi glonami czy po prostu grot zawalonych żelastwem. Sama rozgrywka jest oczywiście dwuwymiarowa, ale graficznie to pełen trójwymiar, do tego tak sugestywnie osadzony, że nie trzeba 3D żeby poczuć że naprawdę tam jesteśmy. Warto też zwrócić uwagę na oświetlenie - świetnie odwzorowane kilka rodzajów ciepłego i zimnego światła nadające uroku poziomom.

Strona audio, często niedoceniana w grach, tutaj też została dopieszczona. Każda czynność i każdy kontakt z otoczeniem ma bogaty zestaw dobrze dobranych sampli. Jakby tego nam było mało, zewsząd dobiegają nam industrialne, ambientowe szumy i brzęki. Wisienkę na torcie stanowi muzyka, a w zasadzie główny motyw - przedziwny, wygrywany jakby na 8-bitowych dudach utwór podkreślający alienację i nierealność całej sytuacji.

Wszystko to razem buduje niesamowity, intensywny klimat, którego próżno szukać w innych tego typu produkcjach.

Przy tych wszystkich zachwytach mam w zasadzie tylko jeden poważny zarzut - długość gry. Osoby posiadające dostateczną ilość połączeń nerwowych powinny uporać się z grą w godzinę. Na dodatek (a może na szczęście?) zakończenie gry jest... dziwne. Wskazuje na powstawanie DLC albo sequela albo świadczy o jakiejś głębi całej historii, która mi umknęła. I z powodu długości zakup gry za osiem euro nie jest specjalnie opłacalny. Lepiej poczekać na obniżkę albo paczkę gier Indie, ale w żadnym wypadku nie rezygnować z tytułu, bo zagrać jak najbardziej warto.