Be Italian cz. I
Wpis opublikowany przez FaceDancer
605 wyświetleń
Jako, że mój ostatni wpis dotyczący Polski nie cieszył się zbytnią popularnością, nie będę zanudzał internautów moją przeciągającą się półroczną wojną wynikłą z agresji ZSRR, która prawdopodobnie jeszcze trochę potrwa. Rozpocząłem nową rozgrywkę państwem włoskim. Zobaczymy czy uda mi się zrobić z tych ciamajd prawdziwych żołnierzy.
Pierwszymi decyzjami włoskiego Duce, Benito Mussoliniego, było umocnienie włoskiego przemysłu i gospodarki. Znacjonalizowano sektor prywatny, zbudowano wiele nowych fabryk oraz podpisano umowy handlowe z Niemcami. III Rzesza i ZSRR były największymi producentami energii i metali ciężkich w Europie, więc najwięcej handlowano właśnie z tymi państwami. Mussolini postanowił stworzyć kilka jednostek pancernych, które miały wzmocnić Comando Superiore.
Wciąż trwała wojna z Etiopią. Żołnierze włoscy starali się zmazać plamę z porażki w bitwie pod Aduą z 1896 r., gdy plemienne oddziały etiopskie pokonały lepiej uzbrojoną armię włoską. Mussolini stwierdził, że nie pozwoli wystawić kraju na rechot w salonach Paryża i Londynu. Oddziały pod komendą generała Moizo szybko zajęły uprzemysłowioną Jimę, a następnie obległy i zdobyły stolicę w Adis Abebie po zdecydowanym szturmie z kilku kierunków.
Etiopia kapituluje po utracie swojej stolicy. Cesarz Haile Selassie jest zmuszony oddać swój kraj w ręce wroga i udać na emigrację do Europy.
Wkrótce zakończyła się także wojna domowa w Hiszpanii. Generał Francisco Franco Bahamonde, przyjaciel Mussoliniego, musiał salwować się ucieczką, gdyż armia republikańska zajęła cały kraj i pokonała nacjonalistów. Na domiar złego premier Juan Negrin Lopez przybył z oficjalną wizytą do Londynu, gdzie został z największymi honorami przyjęty przez premiera Wielkiej Brytanii Arthura Neville'a Chamberlaina. Bardzo przyjemna rozmowa przy herbatce wzbudziła niepokój w Berlinie i Rzymie, ponieważ zakończyła się podpisaniem porozumienia, na mocy którego Republika Hiszpanii dołączyła do Aliantów.
Po złamaniu oporu Etiopczyków, Duce zwrócił swoje oblicze na Wschód, gdzie od dłuższego czasu trwały przygotowania wojenne do ataku na Jugosławię. Wzmocnione świeżymi posiłkami, w skład których weszły 2 dywizje pancerne, Włosi przekroczyli granicę Królestwa Jugosławii. Wojna z Jugosławią była ciężka, działania wojenne rozpoczęły się pod koniec listopada 1937, a król Piotr II podpisał akt kapitulacji 28 lipca 1938 roku. Największe trudności oddziały włoskie miały ze sforsowaniem górzystych terenów, których zawzięcie bronili Serbowie. Młodzi, niedoświadczeni dowódcy włoscy wykazali się jednak sporymi umiejętnościami taktycznymi zamykając 2/3 jugosłowiańskiej armii w olbrzymim kotle.
Włochom udało się odseparować niektóre z jednostek jugosłowiańskich od głównych sił i z łatwością wyeliminować je z walki.
Dzięki świetnemu manewrowi dywizji pancernej generała Fautiliego oraz oddziałów zmotoryzowanych udało się zamknąć kleszcze wokół 10 dywizji jugosłowiańskich. Pozbawieni zaopatrzenia, atakowani ze wszystkich stron przez bohaterskie wojska włoskie, poddadzą się w ciągu półtora miesiąca.
Podpisanie aktu kapitulacji przez króla Jugosławii Piotra II. Kraj został przyłączony do Włoch na zasadzie aneksji.
W połowie roku Benito Mussolini dostał zaproszenie od Adolfa Hitlera odnośnie dołączenia do Osi. Ambicje mocarstwowe Włoch nie były tajemnicą, więc Duce z uśmiechem na ustach parafował odpowiedni dokument. Rzym starał się też z całych sił wciągnąć do porozumienia Japonię, co udało się już po kilku miesiącach. Niespodziewanie już 1 stycznia 1939 roku Wielka Brytania wypowiedziała wojnę III Rzeszy. Adolf Hitler wydał rozkaz ataku na Belgię i Holandię, które wcześniej dołączyły do Aliantów. Mussolini nie miał zamiaru przekraczać Alp i atakować Sabaudii. Wysłał 6 dywizji do Afryki Północnej. Wraz z nastaniem Nowego Roku, Duce wysunął także żądania terytorialne wobec maleńkiej Albanii. Rząd w Tiranie widząc, co stało się z kilkunastokrotnie liczniejszą armią jugosłowiańską, natychmiast przystał na propozycję Mussoliniego. Kraj został oddany we włoskie ręce.
Pierwszym celem było zajęcie Malty. Niewielka wysepka nie posiadała żadnych surowców, ale była ważna pod względem strategicznym. Był to jedyny port brytyjski w środkowej części Morza Śródziemnego. Baza w Gibraltarze była oddalona o prawie tysiąc kilometrów, podobnie jak port na Cyprze. Reggio di Marina, marynarka włoska natychmiast zablokowała wyspę i umożliwiła desant oddziałom piechoty. Brytyjczycy usiłowali złamać blokadę wyspy, ale ich flota została rozbita. Stracili większość ze swoich 10 okrętów, natomiast olbrzymia flota pod dowództwem admirała de Zary utraciła jedynie jeden niszczyciel. Duma Reggio di Mariny, 7 pancerników, pozostała nietknięta. Całe zgrupowanie składało się w sumie z 29 okrętów, wliczając w to ciężkie i lekkie krążowniki, niszczyciele, okręty podwodne oraz kilka transportowców. Zajęcie Malty było bardzo istotne także z tego powodu, że baza ta leżała na przecięciu szlaków zaopatrzeniowych do Libii. Mussolini rwał sobie włosy z głowy słysząc o atakowanych i niszczonych konwojach płynących do Tarabulus i Benghazi. Zagrożenie stanowił także francuski port w Tunisie, z którego przeciwnik mógł atakować konwoje surowcowe z Cagliari do Neapolu.
Wojska włoskie w szybkim tempie posuwają się na Zachód, aby opanować Egipt i zająć Kanał Sueski. Brytyjczycy bronią się desperacko otoczeni wokół Aleksandrii.
Najważniejszym celem dywizji wysłanych do Afryki Północnej było zajęcie Egiptu. Były tam złoża ropy i surowców, oraz co najważniejsze, należało opanować Kanał Sueski. Był on niezmiernie ważny ze względów strategicznych. Wojska włoskie w Etiopii i Somalii wraz z wybuchem wojny zostały odcięte od dostaw zaopatrzenia. Przykład bohaterstwa dali żołnierze broniący Mogadiszu, którzy trzykrotnie odpierali brytyjskie ataki celem zdobycia tego kluczowego portu.
PS Zastanawiacie się czemu Mussolini nie wsparł Hitlera w ataku na Francję? Spróbowałem, zrobiłem udany desant na Marsylię i wdarłem się przez Alpy do Francji. Włoskie dywizje pancerne zrobiły taki wyłom we francuskim froncie, że Heinz Guderian może się schować. Czołgi dojechały aż do Bordeaux i Orleanu. W tym czasie Niemcy dopiero podeszli pod Paryż, a ja kontrolowałem już 2/3 Francji. Niestety okazało się, że z kapitulacją Francji wiąże się niemiecki event. Niemcy anektują północną Francję, a resztę pozostawiają rządowi Vichy. Wszystkie moje zdobycze zostały mi odebrane, straciłem mnóstwo czasu i musiałbym przerzucać wszystkie dywizje z powrotem na Wschód. Stwierdziłem, że to nie ma sensu i wczytałem grę przed agresją na Francję.
3 komentarze
Rekomendowane komentarze