poCONVERSE'ujmy o...

@Gość: Faktycznie nie ma możliwości ustalania kolorów. Proponuję więc podkreślenie. Co do długości zdań, liczę na Waszą rozwagę.

Pobiegł do przyjaciela i poprosił go o pomoc w ukryciu zwłok żony zanim policja się dowie,że tam leżą.

Fajnie jakby historia trzymała się jakoś kupy i co ważniejsze żeby była pisana jak prawdziwa opowieść, bo powyższe posty są bardzo mało barwne, zupełnie pozbawione opisów, emocji, czegokolwiek. Co więcej post o pomocy przyjaciela jest już tragedią samą w sobie... równie dobrze mogę napisać w jednym zdaniu że wyszedł z mieszania i pojechał do Honolulu - koniec.

Chciałbym dopisać coś do historii ale wg. mnie aktualnie nie jest to możliwe - chyba ze historia do końca będzie tak pisana.

Rozwiązanie - zmiana w regulaminie tudzież bardzo skrupulatna i częsta kontrola biegu historii.

Po kilku minutach ciszy w słuchawce wyskoczył przez okno biurowca zostawiając żonę na podłodze. Miał nadzieję na bezpieczne wylądowanie na jakimś materacu. Nadzieja matką głupich..

Nie było to może dobre lądowanie, ale mogło byś gorzej. Gdy wysiadł z ciężarówki koło Realu, gdzie akurat było zapotrzebowanie na gumowe kaczuszki, udał się na ...

LittlePony ma całkowitą rację. Ludzie, ogarnijcie się proszę. Jeśli chcecie się bawić, włóżcie w swoje komentarze trochę serca i rozumku. Niech to ma jakiś sens. Na przykład wątek z Realem. Imiona bohaterów wskazują raczej na to, że miejscem akcji nie jest nasz kraj. Postarajcie się.

... wietnamskie targowisko. "Do diabła z kaczuszkami" - pomyślał. "Zabili Amandę!" - z trudem powstrzymywał łzy. Podciągnął w górę kołnierz płaszcza. Nikt nie może go teraz rozpoznać. Ciężkie, ołowiane chmury zasnuły niebo. Zrobiło się ciemno. Klucząc między zaułkami, gorączkowo myślał. "Mały Ping może coś wiedzieć na temat tych drani. To mój jedyny trop".

Była to prawda, Mały Ping był osobą, która zawsze wiedziała wszystko o wszystkim, w dodatku jego niepozorny wygląd sprawiał, że był to informator idealny. Bo w końcu, kto szukałby najtrudniej dostępnych informacji u karła sprzedającego sushi w małej budce na rogu ulicy.

A no tak przepraszam, moja wpadka z tym supermarketem.

Znalazł tam kilka banknotów, telefon komórkowy oraz klucze do mieszkania... mieszkania, do którego nie chciał już nigdy wracać. Przez chwile znów widział przed sobą zakrwawione ściany i szczątki Amandy... przetarł oczy... znów był na środku ulicy.

Wiedział, że jego życie nie ma sensu. Mimo to nie miał chęci na samobójstwo. Najpierw chciał pomścić żonę.

Telefon nagle nieznośnie zabrzęczał, numer zastrzeżony. Niepewnym ruchem przyłożył aparat do ucha i odebrał.

- Nie uciekniesz Morris, wiemy gdzie jesteś...

Z ponurych myśli wyrwał go program informacyjny wyświetlany na jednej ze sklepowych wystaw. Teraz miał już pewność. Był poszukiwanym przez policję zabójcą.

Nie mógł czuć się bezpiecznie widząc swą podobiznę na plakatach gończych. Mały Ping był jego ostatnią nadzieją.

Doszedł do budki z jedzeniem. Zamiast małego była w niej jakaś kobieta. Jest Ping ? - nerwowo zapytał.

- Kochaniutki, tego drania to już od dwóch dni nie widzę. Pewnie znowu się w coś wpakował, przykurcz jeden! - odparła kurpulentna sprzedawczyni.

- A gdzie mógłbym go znaleźć ? Bardzo potrzebuję się z nim spotkać. - Nagle za plecami sprzedawczyni znów pojawiło się znajome już Morrisowi ogłoszenie policji.

Krew odpłynęła z twarzy Dave'a, a kasjerka odwróciła się, by zobaczyć co go tak przeraziło. Zobaczywszy reklamę parówek spojrzała się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Morris, lecz nie zobaczyła go.

Gdy mijał kolejne stragany, jego komórka znowu rozbrzmiała ckliwą melodią, którą jakiś czas temu ustawiła mu Amanda. Dzwoniła jej matka. Nie miał jeszcze sił na tę rozmowę, więc wyłączył aparat.

- Dave, Dave Morris! Kopę lat, brachu! - z uśmiechem na ustach wykrzyknął nieznajomy ubrany w wytarte juz dżinsy i równie nienową marynarkę, do której absolutnie nie pasowały jego zielone trampki. Mężczyzna w podejrzany sposób trzymał jedną z dłoni za plecami.

- Przecież to ja, Paul - odpowiedział już mniej entuzjastycznie podejrzany mężczyzna. Wyraźnie trzymał coś schowane za plecami. Dave był pewien, że nie zna tego człowieka.

Wciąż wycofując się, Dave odruchowo sprawdził obecność noża w kieszeni.

Kiedy tamten tracąc cierpliwość wyciągnął skrywany do tej pory pistolet, stało się coś nieoczekiwane. Rozpędzony Chevrolet Impala wpadł na uzbrojonego mężczyznę przygniatając go do pobliskiej ściany. Kierowca samochodu wycofał pojazd i krzyknął:

- Do wozu, natychmiast!

- Weź się w garść do cholery i wsiadaj do samochodu! - wołał zza kierownicy Mały Ping. - Szybko! - popędzał Dave'a. Potrącony napastnik z wyraźnym jęknięciem powoli zaczął się podnosić.

Dave natychmiast wbiegł do samochodu i zajął miejsce obok Małego Pinga, ten bez słowa wskazał mu schowek. Dave posłusznie otworzył go, w środku leżał pistolet Beretta 92.