Dooosu'ownie i w przenośni...

Zawsze żyłem w zgodzie z samym sobą, tak by niczego nie żałować - wg tego co napisałaś, ja sam jestem dla siebie bohaterem? Być może - jednak nikt nie powinien siebie tak postrzegać - bo to by było niebezpieczne uważać siebie za kogoś wspaniałego (pomijam fakt że inni tak mówią o mnie - jednak ja ich zdania nie podzielam). Najważniejsze to znaleźć dla siebie (pozytywnego) bohatera, na którym chcemy się wzorować.

Nie mam tu na myśli czuć się lepszym od innych, o nie! Chodzi mi tu o pełną akceptację i zadowolenie z siebie. Żeby nie żałować niczego Moje motto to: Nikt nie jest lepszy ani gorszy ode mnie.

Hmmm, piękny wiersz muszę przyznać. Taki jakby to ująć hmmm. No ważne że podbudowuje na duchu. Co do samego życia, przeżyłem praktycznie już trzy tragedie, ale to w rodzinie. Najpierw zmarła mi babcia, którą bardzo kochałem, potem dziadek, którego też kochałem, ale w ostatnich dniach życia trochę przesadzał z alkoholem, ale nie mogę go za to winić. I całkiem nie dawno druga babcia, tyle że do tej nie byłem przywiązany tak mocno jak do tej pierwszej. Przy pierwszej śmierci bliskiej mi osoby, szalałem z złości, potem jak dziadek zmarł to nie odczuwałem złości, tylko jakąś pustkę, której chyba nie wypełnię niczym poza wspomnieniami. Przy śmierci drugiej babki, nic nie czułem, jednak że żal mi było ojca niestety. Ktoś może powiedzieć że jestem świrem, lub bez serca, ale chodzi oto, że te dwie śmierci przeżyłem na spokojnie bo byłem już doświadczony życiowo. A jeśli chodzi o żałowanie czegokolwiek, jest kilka takich spraw których żałuje z przeszłości, ale zostałem już za nie osądzony i teraz czekam na to, co mnie spotka w przyszłości.

Uff, ale rozpiska. Bez urazy dla twórczyni wpisu.

Ależ nie ma za co przepraszać. Mi zmarł jeden dziadek, ale nigdy go nie poznałam. A poza nim.. moja przyjaciółka. Pierwsza.

Jest to więc dobry przykład, że śmierć uczy nas chłodnej kalkulacji sytuacji. "Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz", prawda?