Dooosu'ownie i w przenośni...

Ej... ja wciąż czekam

Na co?

Bardzo mi miło Powtórzę się, ale podziwiam Cię, dziewczyno, bo podziwiam wszechstronnie utalentowanych ludzi, którzy nie marnują swoich predyspozycji. Piszesz, malujesz, fotografujesz, filmujesz... łał. Tak trzymaj, to nie pójdzie na marne. Jeśli dajesz radę i chcesz nadal się artystycznie realizować mimo złego okresu, to tym większe brawa, bo wiem, że to nie jest łatwe. Jeśli Cię to pocieszy, za mną też wiele, wiele fatalnych miesięcy i pewnie jeszcze sporo przede mną, więc nie jesteś sama. Może i ja powinnam się przełamać i wrócić do swojej sztuki... szkoda tylko, że u mnie wena idzie nierozerwalnie w parze ze szczęściem, więc nic wybitnego nie zmajstruję, ale kto wie, czy, jeśli nie podejdę do tego od innej strony, nie przyniesie mi to ulgi - tak jak Tobie. Wiersz dobry, masz fajne poczucie rytmu, podoba mi się, jak kolejne wersy dosłownie trzaskają czytelnika po mordzie. Nie wiem, jak to sprecyzować, ale po prostu pisz tak dalej! Poprzednią poezję nadal uważam za najlepszą.

Nie wiem, czy powinno się oceniać poszczególne fragmenty wiersza, ale uważam, że druga zwrotka tutaj brzmi najlepiej. Nie mogę zrozumieć trzeciej... Samotność boli - jasne, ale czy smutek może boleć? Czy źle to odczytuję? Podobnie jak Yennefer sądzę, iż poprzedni wiersz był lepszy (przepraszam, że go wcześniej nie skomentowałem). No i oczywiście jeśli taka działalność ci pomaga, to pisz jak najwięcej. W pewnych przypadkach możemy ci pomóc, wesprzeć. Podobno najlepiej jest radzić się: a) bardzo zaufanej osoby, b ) ludzi nieznajomych

Smutek jest rozumiany jako przygnębienie, które jest niemiłym uczuciem, wręcz bolesnym, a samotność odbieram jak totalną pustkę, która jest również bolesna.