Magia i (magiczny) miecz: w to się kiedyś grało:
Wpis opublikowany przez muszonik
465 wyświetleń
Pora na kolejną odsłonę cyklu o dawnych grach fabularnych. Dziś zajmiemy się tytułem, który w prawdzie taką nie jest, jednak od którego dla wielu fanów tej i innych form rozrywki tak naprawdę wszystko się zaczęło.
Od Magii i Miecz.
Fabuła i akcja:
Magia i Miecz jest planszową grą przygodową. Wcielamy się w niej w awanturników poszukujących Korony Władzy, dającego potęgę i kontrolę nad krainą magicznego artefaktu. Awanturnika wybieramy lub losujemy na początku gry z puli reprezentujących ich kart. Na wybór składają się dość typowe postacie fantasy, jednak wybór nie ogranicza się na szczęście do AdeDekowskiego schematu 6x6. Tak więc obok elfów, krasnoludów i czarodziejów spotkamy też minotaury, widma czy trolle. Pakiet bohaterów (nazywanych Poszukiwaczami) już w podstawce dość pokaźny rośnie jeszcze w dodatkach.
Poszukiwacze poruszają się po planszy. Ta dzieli się na trzy obszary: zewnętrzny krąg, wewnętrzny krąg oraz środkowy obszar zawierający pułapki chroniące Koronę Władzy. By dostać się do tego ostatniego należy zdobyć specjalny przedmiot nazywany Talizmanem (stąd angielski tytuł gry). W swojej kolejce każda postać porusza się o ilość pól wylosowaną rzutem kości (jak w Chińczyku), mogąc wybrać jednak kierunek ruchu. Podobnie jak w Chińczyku poszczególne pola mają różne instrukcje, które stając na nich musimy wypełnić. Zwykle polecenie wymusza na nas wyciągnięcie jednej lub kilku kart przygód.
Karty przygód stanowią sedno gry. Bywają one zarówno dobre jak i niebezpieczne. Tak więc wpadamy w pułapki, przemierzamy pustynie, znajdujemy skarby, broń i magiczne artefakty, napotykamy potwory, przyjaciół i tajemniczych nieznajomych.
Potwory, podobnie jak postacie opisane są dwoma statystykami. Są to Siła i Moc (Miecz i Magia w Magicznym Mieczu). Dodatkowo postacie posiadają jeszcze Punkty Ran oraz Złoto (które potworom zdarzają się tylko wyjątkowo). Bestie dzielą się na dwa typy: zwykłe, materialne monstra oraz duchy. Z tymi pierwszymi bić będziemy musieli się na muskuły i miecze, z drugimi na czary. Jest to o tyle istotne, że każdy Poszukiwacz ma odmienne statystyki. Jedni (Wojownik, Troll) wyspecjalizowane są w walce fizycznej, tak inni, jak Wiedźma, Mag czy Czarodziejka w walce magicznej. Jeszcze inne są wyśrodkowane między tymi skrajnościami
Dodatkowo każda postać posiada kilka zdolności specjalnych. Nekromancer może zaprzyjaźniać się z duchami, Wojownik przerzuca wyniki w trakcie walki etc. kolejne postacie rozpoczynały grę znając zaklęcia i mogąc je co jakiś czas uzupełniać, każdy inny poszukiwacz walczący z Rycerzem musi walczyć uczciwie, więc siła obydwu wyrównuje się, Wróżka ciągnie jedną, dodatkową kartę na każdym obszarze i odrzuca tą, która jej się nie podoba (świetna zdolność).
Te były kolejnym typem kart. Były jednorazowego użytku i pozwalały na chwilę zmienić zasady gry: pociągnąć więcej kart, dodać Moc do Siły w trakcie walki, poruszyć się o więcej pól, uciec z walki czy nawet ją automatycznie wygrać.
Losowość
Magia i Miecz oraz jej naśladowca były grami co najmniej bardzo losowymi, co często traktowane jest w internetowych recenzjach jako zarzut. Faktycznie w trakcie gry nie decydujemy o zbyt wielu rzeczach: tak naprawdę możemy wybrać tylko kierunek ruchu oraz podjąć decyzję o wykorzystaniu czarów lub przedmiotów jednorazowego użytku.
Nie ma co ukrywać, cecha taka faktycznie istnieje. Jednakże prawdę mówiąc nie zaobserwowałem, by zbyt wielu graczy (prócz recenzentów i ?doświadczonych gamerów?), zarówno w latach 90-tych, jak też współcześnie, na nią narzekało. Prawdę mówiąc po kilku pierwszych turach plansza jest na tyle wypełniona, że wybory, mimo, że proste, często są nad wyraz dramatyczne: iść w lewo, w paszczę smoka, czy w prawo, pod miecz konkurencji. Dużo dobrego robią też czary, zwłaszcza, że niektóre postacie sypią nimi jak z rękawa.
Ciąg dalszy na Blogu Zewnętrznym.
3 komentarze
Rekomendowane komentarze