Występują: Frank Silvera, Kenneth Harp, Paul Mazursky, Steve Coit, Virginia Leith

Proszę państwa, gdybym pisał tą serię za życia omawianego Stanleya Kubricka to ten odcinek prawdopodobnie by nie powstał. ?Strach i pożądanie? jest bowiem ?filmem wstydliwym? ? nie, nie jest pornograficzny ? co oznacza, że jest film, który twórca starał się wymazać z historii. Dopóki Kubrick cieszył się życiem, dopóty ten film oficjalnie nie istniał. Co tak bardzo zawstydzało geniusza kina, że starał się on skasować swoją debiutancką produkcję fabularną?

Być może okoliczności ? warto o nich rzec, zanim przejdziemy do samego filmu. Za scenariusz odpowiadał sam Kubrick oraz niejaki Howard Sackler (późniejszy zdobywca Pulitzera, współautor scenariusza do ?Szczęk?), ale w tamtym czasie (1953 r.) obaj twórcy byli równie ważni, co setki innych amatorskich twórców w USA, a dokuczała im najgorsza ze wszystkich dolegliwości ? uporczywy brak mamony. Aby ?Strach i pożądanie? ruszyło Kubrick wykorzystał pieniądze swojego wujka, ojciec reżysera spieniężył swoje ubezpieczenie na życie, a temu wszystkiemu przypatrywała się żona Kubricka, z którą się później rozwiódł, a powodem był? ?Strach i pożądanie?! Widzicie więc ? było całkiem ciekawie. Szkoda, że tych emocji może pozazdrościć sam film.

Bo o czym my tu właściwie rozmawiamy? W fikcyjnym kraju, podczas fikcyjnej wojny czterech wojskowych przeżywa katastrofę samolotu, ale znajdują się na terenie wroga, w głębokim lesie. Nasi bohaterowie ? twardy sierżant Mac (Frank Silvera), brutalny porucznik Corby (Kenneth Harp), nieopierzony szeregowiec Sidney (Paul Mazursky, korzenie polskie niepotwierdzone) i jakiś drugi szeregowiec (Steve Coit) ? są wojskowymi. To fakt. A więc zgodnie z regulaminem postanawiają przedostać się na przyjacielski teren. Dobry plan. Tylko że: po drodze czekają na nich wrogowie (dziwnie przypominali mi Niemców), a wśród nich sam wrogi generał, do tego w lesie trafiają na ładną dziewczynę, Sidneyowi zaczyna odbijać, a las jest lesisty jak tylko las lesistym być może. Znaczy wcale nie jest lesisty ? to tylko sosny i mech, prawie zero krzaczorów.

?Strach i pożądanie? ma kłamliwy tytuł ? zawiera on emocje, a tych w filmie ze świecą szukać. Bohaterowie są drętwi jak kije, wrogowie nieporadni niczym klony w gwiezdnych wojenkach, montaż chaotyczny, oświetlenie całkiem niezłe, a fabuła miałka. Scena za sceną, klatka po klatce oglądamy typowy film wojenny, ale wyprany z emocji i akcji. Strzelanie przypomina zabawy małych chłopców, a wspomniane ?szaleństwo? Sidneya kwalifikuje aktora do Montypythonowskiego szpitala ?for overacting?. Ciężko tu uwierzyć w choć jedną rzecz ? tak wiele banału się tu przetacza. Dziwaczne sceny (porucznik Corby ostrzeliwujący wrogów z rzeki, stoi na ręcznie zrobionej z patyków tratwie, a wrogowie jakoś go nie trafiają) wprawiają w konsternację, wrogi generał ginie ?bo tak?, a ucieczka jest iście (nie)spektakularna. Tylko wyliczać mi pozostaje!

Jeżeli zaś chciałoby się doszukiwać w tym tytule ?geniuszu? Kubricka, to możemy coś tam jednak wynurać ? teoretycznie sytuacja wydaje się ciekawa ? czterech mężczyzn na terenie wroga, w dziczy, do tego dochodzi dziewczyna, i broń palna, i chaszcze. Jest też motyw rzeki, ale to raczej strumyczek. ?Strach i pożądanie? to tragiczny wręcz debiut, nic więc dziwnego, że reżyser starał się go maniakalnie ukryć. Oglądać tylko i wyłącznie, jeżeli musicie znać każde dzieło Kubricka, a z innego powodu? Nie warto.