Wyjątkowo zimny wrzesień. Wiatr hulał coraz mocniej, a deszcz siąpił częściej i dotkliwiej.

Zasłoniłem oczy kapturem, dopiąłem pelerynę, szczelniej owinąłem się szalem. I wyszedłem.

Biegłem tedy przez las, dookoła mgła - jedynie pochodnie, z rzadka rozmieszczone po

bokach drogi oświetlały ścieżkę. Dość szybko dotarłem do celu. Dla pewności, będąc jeszcze

ukrytym w krzakach, szybko przejrzałem okolicę. Nie zauważywszy nikogo wyskoczyłem z

kryjówki i zaatakowałem mój cel - wilki. Herszta ich z zaskoczenia latarnią przez łeb zdzieliłem,

tak, że jedynie z młodymi musiałem walczyć. Ciężko to było wyzwaniem nazwać, raz dwa, ja -

zaprawiony w przydrożnych karczmach pięściarz, poradziłem sobie z tymi małymi problemami.

Niedługo potem czekała mnie jednak walka z przeciwnikiem sporo trudniejszym - golemem.

Tym razem musiałem już sięgnąć po eliksiry lecznicze oraz czar, którym ostatecznie

dobiłem bestię. Zrazu poczułem jak szybko odnawiają mi się siły, starłem krew z twarzy

i ruszyłem dalej.

Zataczałem szeroki łuk za środkową linią wroga; starałem się, aby nikt mnie nie zauważył.

Rozgarnąłem przydrożną trawę, nabrałem w płuca powietrza i z dzikim rykiem rzuciłem się

na Dianę. Uderzałem jak opętany, wirowałem wśród gradu ciosów. Unik i cięcie na odlew,

potem jeszcze jedno. Diana ucieka niezgrabnie, potyka się o konar wielkiego drzewa.

Podnoszę mą bronią, biorę zamach i... staję w miejscu. Wiedźma szybko zorientowała się

i pchnęła pozbawiając mnie życia. "gg" powiedziała i z perfidnym uśmiechem strąciła mnie

w piekło, do elo hell...

A co stałoby się gdybym miał wtedy działającą myszkę? Może to ja walczyłbym teraz o

milion dolarów na mistrzostwach? Tego się już nie dowiem - ani ja, ani Wy...

Ps. Pozdrowienia z PIEKŁA!