Filmów Garść #3
Wpis opublikowany przez Sergi
1013 wyświetleń
Tym razem remake popularnego kryminału, CGI, perełka dla fanów starego kina i... sam nie wiem co.
Czyli kolejne amerykanów podejście do skandynawskiej twórczości. Trochę to błahe i miałkie - moda na jakąś kulturę, tamtejszą kinematografię i jedzenie (bo przecież kultura = TV + żarełko, nie?) pociąga za sobą popyt na zamerykanizowane remake'i największych ekranizacji. Pół biedy gdy powstaje coś na kształt "Ring". Tym razem spodziewałem się pokraki w stylu "Let me in".
Po tym przydługim wstępie przechodzę do meritum - David Fincher (znany chyba z każdego filmu jaki reżyserował) bierze się za Larssonowkie "Millenium", w głównej roli obsadzając Daniela "nie jestem Bondem" Craiga.
Mikael Blomkvist po przegranym procesie o zniesławienie zostaję zatrudniony przez Henrika Vangera do rozwiązania zagadki morderstwa sprzed lat. Do pracy w pewnym momencie dołącza Lisbeth Salander (Rooney Mara), wyalienowana hakerka, twarz serii.
Fabuła jest w porządku, aktorstwo też (choć Mara momentami wyrzuca z siebie tekst jak krnąbrna dziewczynka opowiadająca wierszyk), zdjęcia i muzyka też dają radę (czuć wpływy Trenta Reznora), ale czegoś jakby brakuje, coś jest nie tak.
Problemem filmu jest to, że opiera się na kryminale, książce, której siłą jest gra z czytelnikiem, po jednej stronie stoi autor i morderca, a po drugiej protagonista i czytelnik. Czytając samemu mamy możliwość dokładnej analizy, wczucia się w sytuację, próby konkurowania z detektywem. W filmie tego brakuje - mamy tyle a tyle czasu i musimy naświetlić (nieraz bardzo dosłownie) odpowiednie punkty, żeby na końcu wszystko miało sens dla widza. Tutaj nie można samemu łowić szczegółów, są podawane niemalże na tacy i co sprytniejszy widz dość szybko rozwikła tajemnicę(e). Czy wobec tego warto? Jak najbardziej. Pomimo pewnych braków to wciąż solidne, Fincherowskie kino, a fani z pewnością skojarzą niektóre sceny z innymi filmami tego reżysera (Siedem, Social Network, Fight Club etc.). Jedyne, co nie daje mi spokoju (i jest zapewne wybiegiem do kolejnych części) to scena
z kurtką. Jak mogła być tak naiwna i sądzić, że coś z tego będzie? Przed tym jak pierwszy raz poszli do łóżka dał jej wyraźnie do zrozumienia, jak dalej się to potoczy, a Lisbeth - powiedzmy to sobie szczerze - nie jest typem romantyczki. Mimo to przychodzi pod redakcję (znowu dostaje sygnał, że on nie jest nią tak zainteresowany), a potem chce dać mu prezent i BAM! dociera. Trochę mi to do niej nie pasuje.
Aha, mogli jeszcze pofarbować jej brwi 
Kolejne podejście do klasycznej bajki, tym razem w wykonaniu studia Dreamworks. A jeśli to Dreamworks, możemy spodziewać się że Puszek będzie głównym bohaterem.
Kot zostaje przeniesiony do nieco innego uniwersum, niż to, które znamy z poprzednich filmów - mniej tutaj nawiązań do popkultury, nie ma też znanego kolażu bajek (oprócz kota mamy "tylko"
Humpty'ego Dumpty'ego, Jack i Jill oraz magiczną fasolę
). Film jest niejako prequelem, poznajemy historię kota i dowiadujemy się, jak stał się banitą.
W standardowej mieszance humoru, akcji i wzruszeń jaka występuje w tego typu produkcjach wyraźnie przeniesiono nacisk z tego pierwszego na pozostałe dwa. Pośmiać więc nadal się można, ale historia jest bardziej dojrzała, a cały film skłania się raczej w stronę klasycznych ekranizacji bajek niż parodii. Ogląda się to więc raczej na zasadzie "ciekawe, jak to się skończy" (choć intryga jest raczej prosta) niż "ciekawe, z czego teraz się pośmiejemy". Dubbing w takim filmie to rzecz kluczowa, i choć w ojczystym języku nie dostaniemy panteonu gwiazd (Antonio Bandera, Salma Hayek, Zach Galifianakis czy Billy Bob Thornton) to jest całkiem nieźle, zwłaszcza Wojciech Malajkat daje tu popis umiejętności.
Osoby oczekujące Shreka 5 mogą czuć się rozczarowane, cała reszta będzie się dobrze bawić.
Historia początków kina przedstawiona w konwencji... kina niemego. Jak to tak? Jak to w ogóle może mieć ręce i nogi? I jeszcze w tych rękach trzymać kopę Oskarów? Widać może.
Główny bohater, gwiazda kina niemego, George Valentin (nawiązanie do Rudolpha Valentino - pierwszego filmowego amanta), nie wierzy w filmy mówione, "talkies" (tu nawiązanie do Charliego Chaplina, która sam długo wzbraniał się przed tego typu produkcjami, choć w zasadzie nie miał powodu). Jednocześnie Peppy Miller, zakochana w nim fanka, dziewczyna znikąd, staje się nagle gwiazdą filmów dźwiękowych. Mamy tu klasyczny motyw konkurencji i miłość na przekór.
Film jest doskonale wystylizowany - sposób prowadzenia kamery, gra aktorska, gestykulacja, muzyka, nawet kontrast i ostrość doskonale upodabniają go do takich filmów jak "Dyktator" czy "Casablanca". Film obfituje w różne smaczki i dowcipy (
"I want you to talk!" czy aktor grający Napoleona
) a na drugim planie można zobaczyć kilka gwiazd (John Goodman, Malcolm McDowell czy James Cromwell). Znakomita ilustracja jednego z najciekawszych okresów w historii kinematografii, a przy tym uniwersalna opowieść o dumie, miłości i przywiązaniu.
Must watch dla każdego kinomana.
Ryan Gosling gra tutaj kierowcę, o którym wiemy tylko, że inni mówią na niego "Młody". Pracuje w warsztacie, dorabia jako kaskader i kierowca do włamów. Właściciel warsztatu namawia go na udział w wyścigach i zaciąga kredyt u lokalnego mafioso na samochód. Tymczasem Młody postanawia pomóc sąsiadowi - recydywiście, który musi zrobić ostatni skok. Trudno o bardziej ograny schemat, ale chyba nie o fabułę tu idzie. O co w takim razie?
Mamy hipsterską muzykę i ciepłe, prześwietlone sekwencje w złotej godzinie; Jest i kino samochodowe - pościgi i karambole, Shelby GT 500 (niestety KR) i Pontiac GTO; Są w końcu twardzi bandyci i kino przemocy w stylu Michaela Manna czy Sama Peckinpaha (i z tego względu odradzam film osobom wrażliwym).
Wszystkie te elementy mogłaby spiąć fabuła, ale jest jakby niekompletna. Co główny bohater robił wcześniej? O co chodzi z tą kurtką?
Czemu nie wrócił do dziewczyny
? Przez większość filmu przeczuwałem jakąś retrospekcję, która wyjaśni jak stał się takim człowiekiem.
Obraz jest bardzo wyrazisty i dobrze zrealizowany, przyjemnie się go ogląda i słucha, ale jest raczej zlepkiem efektownych motywów i zagrań z kina, którego już chyba nie ma, niż produkcją która coś przekazuje; Swoistym hołdem dla takich dzieł jak Znikający Punkt czy Taxi Driver. Jako bonus dostajemy Bryana Cranstona (Wlater White) i Rona Perlmana (Hellboy) w rolach drugoplanowych.
A teraz perfidny wskok na bandwagon i filmik, którego częstotliwość repostów może ostatnio konkurować chyba tylko z Gotye:
3 komentarze
Rekomendowane komentarze