Dziwna wariacja na temat historii, czyli Strike Witches
Wpis opublikowany przez piotrekn
250 wyświetleń
No, to teraz pora na jeden z dziwniejszych tytułów na mojej liście.
W 1939 roku Ziemię zaatakowali kosmici nazwani Neuroi, którzy względnie szybko podbili Europę i Azję. Jedyny skuteczny sposób aby z nimi walczyć to posłać w niebiosa młode dziewczęta władające magią, zbrojne w ciężką broń i ustrojstwa zakładane na nogi umożliwiające im lot - Strikery. Jedną z ostatnich linii obrony są Wyspy Brytyjskie, a założony w jednej z baz 501. szwadron otrzymał nazwę Strike Witches.
Mieszkająca sobie spokojnie gdzieś w głębi kraju zwanego Fuso (Japonia) Miyafuji Yoshika zostaje znaleziona przez panią porucznik Sakamoto Mio, która próbuje zwerbować nasze dziewczę do wspomnianego szwadronu. Ta z kolei, straciwszy ojca dzięki wojnie, czuje do wojny wstręt potężny i nie chce walczyć, nie mówiąc nawet o wyjeździe. Pomimo tego wyrusza do Brytanii w poszukiwaniu ojca, po drodze będąc świadkiem walki z Neuroi, która zmienia jej podejście do całej sprawy i w efekcie której dołącza jednak do oddziału.
Na początek parę słów o postaciach. Jest Yoshika, młoda, naiwna, lekko
loli
(wbrew temu, co się głównie sądzi, trudno tu uświadczyć jakąś true
loli
), główna oś całej fabuły (w końcu po coś musiała dostać największą moc ze wszystkich panien). Mamy jej przyjaciółkę, Lynette Bishop z Brytanii (tak to się u nich nazywa), strzelec wyborowy. Jest archetyp francuskiego bufona, Perrine Clostermann z Gallii (no cóż to może być za kraj?), pałająca uwielbieniem dla nauk pani porucznik. Są też swoiste kompleciki - liberiońska (chameryka) maniaczka szybkości hojnie obdarowana przez naturę i jej całkowite przeciwieństwo Francesca Lucchini z Romagnii (północne Włochy, a jakże), obie z zamiłowaniem do skinshipu, Eila Juutilainen prawdopodobnie z ichniego odpowiednika Finlandii oraz utalentowana Sanya Litvyak z Orussii, a także asy całego zespołu, pochodzące z Karlslandu Gertrud Barkhorn (służbistka) oraz Erica Hartmann (obowiązkowy leń), jest jeszcze Minna Wilcke, dowódca oddziału, którą łączy zażyłość z porucznik Sakamoto.
Chyba jeszcze nie wspomniałem, że Striker w jakiś niewyjaśniony dotąd sposób kłóci się z noszeniem spodni, toteż nie ma na horyzoncie żadnej, powtarzam ŻADNEJ przedstawicielki płci pięknej, którą uświadczymy w spodniach, czy nawet w spódnicy. Na tej płaszczyźnie wyróżnia się jedynie Perrine. A skoro już sobie to wyjaśniliśmy, można spokojnie powiedzieć, ze przez co najmniej połowę każdego z dwóch sezonów z ekranu wylewa się ecchi w niemałych ilościach (choć przy niektórych tytułach wymięka), głównie pod postacią (pod względem częstości występowania): pantyshotów, scen furo oraz skinshipu.
Spoglądając od strony technicznej, głosy zrealizowane są bardzo dobrze, z charakterystycznym śmiechem Mio na czele. Na muzykę trudno narzekać, choć opening ani ending jakoś specjalnie mnie nie urzekły, szczególnie te z drugiego sezonu (jakaś dziwna tendencja się pojawia w OPach i EDach ostatnich sezonów). Wygląda to całkiem ładnie, okręty i bazy są całkiem "detalicznie" wykonane, no i za każdym razem inny Neuroi. Jako całokształt stoi na całkiem przyzwoitym poziomie, choć fabuła jako taka dzieje się w sumie tylko w pierwszych i ostatnich dwóch odcinkach sezonu. Polecam to głównie osobom, które ecchi uznają za obowiązkowy element każdego porządnego anime.
3 komentarze
Rekomendowane komentarze