Planimprison: Torment
Wpis opublikowany przez Holy.Death
218 wyświetleń
Nie o grze. Nie o grze.
Pogadajmy o racjonalności. Pogadajmy o szaleństwie. Pogadajmy o planach. Pogadajmy o szaleństwie tworzenia racjonalnych planów.
Ludzie są boją. Pożera ich strach. Przed nieznanym. Przed nowym. Przed nieobliczalnym. Przeraża ich śmierć, bo jej nie znają. Obawiają się wariatów, ponieważ nie potrafią przewidzieć ich reakcji. Muszą się jakoś bronić, albowiem nie da się funkcjonować w nieustannych strachu. Po to wykuli sobie kajdany, które nieszczęśliwie noszą. Narzekają na nie. Brzydzą się ich. Albo boją się je zdjąć, albowiem obawiają się również życia bez nich. Nie ma w tym niczego złego. Nie jest wstydem się bać. Gorzej jest nie czuć strachu. Odwaga polega na pokonywaniu swoich lęków.
Żeby chronić się przed zmiennymi kolejami życia człowiek stworzył prawo, obyczaje, religię, moralność, logikę i racjonalność. Zamknął się w bezpiecznej, ciasnej, głupiej klatce. Z obawy przed nieprzewidywalnym tworzy plany. Stara się to czynić logicznie i racjonalnie. Wtedy czuje, że ma nad tym kontrolę. Że jest panem swojego życia. Nie lubi tych, którzy są gotowi decydować o "ważnych" rzeczach za pomocą rzutu monety. Nie lubi tych, którzy nie postępują tak jak on. Którzy nie są RACJONALNI. Boi sie wariatów.
Wariatów.
Ironiczne.
Problem polega na tym, że nawet tzw. świry to mili i sympatyczni ludzie. Ich "szaleństwo" jest na dobrą bardzo uporządkowane. W sumie nie różnią się od nas. Mają swój porządek, swoje rytuały. Może tylko odrobinę w nich przesadzają, ale w ich szaleństwie tkwi logika. Logika tkwi także w racjonalizacji naszych wyborów. Skoro oni postępują racjonalnie i wy postępujecie racjonalnie to niczym się nie różnicie, bo wszyscy macie jakąś strukturę postępowania. Nawet ja mam swoje sposoby. Ja też planuję. Moje życie ma pewien element porządku. Tworzę scenariusze. Potem je realizuję. Plany padają, powodzą się, powstaje kolejny dla kolejnego etapu. I tak dalej. Porządek. Schemat. Logika.
Plan. Stworzyłem plan. Polegał na tym, że skoro nie ma racjonalnych kryteriów to zastosuję nieracjonalne. To też pewien plan. Plan przeciwko planom. Plan, plan, plan. Jednak w każdym planie, nawet nieracjonalnym, tkwią zarodki racjonalności. Na czymś się opieramy. Według nas to ma sens. Głosowałem tak, bo miałem do tego podstawy. Moje własne. Inni mają swoje inne. W szaleństwie jest metoda, choć może się wydawać, że to decyzja podjęta na ślepo. Skoro w każdym szaleństwie jest metoda to wszyscy jesteśmy szaleni. Albo normalni. Normalność nie istnieje. Są tylko różne poziomy szlaleństwa.
Otwórz oczy. I uszy. Normalność? Logika? Racjonalność? Wiesz, o co pytam na samym początku? O podstawowe podstawy. Co się z tym robi. Dlaczego to się robi. Czasem malutkie dzieci pytają o takie rzeczy. Czasem ludzie patrzą zdziwieni, że to oczywiste. Jawohl. Tyle razy trafiałem na "oczywiste" rzeczy, że wolę spytać. Dla pewności. Czasem ludzie sami przyznają, że to co robią jest nieracjonalne i głupie. Wiedzą o tym. Starają się to zignorować. Nasz świat stara się być tak racjonalny, że aż zwariował i zdrowy rozum niejednokrotnie okazuje się błędnym doradcą. Ludzie tkwią zanurzeni w głębinach obyczajów, prawa, norm i standardów. Ile razy na to narzekają? Stworzyli je, żeby byli bezpieczni, żeby móc objąć umysłem świat. Nie zauważyli, że przez swoją chęć do racjonalizacji stali się nieracjonalni, a ich obyczaje, prawa, normy i standardy razem z nimi. Ale to one się liczą. Stali się ich niewolnikami. Ich własnością. I nie chcą się do tego przed sobą przyznać.
Któż by chciał?
Oni są szaleni, synu, córko. Szaleni. Widziałem to.
2 komentarze
Rekomendowane komentarze