Dance of Death - wydany już stosunkowo dawno (bo siedem lat temu), trzynasty krążek londyńskiej heavymetalowej grupy Iron Maiden.

Utwory:
01. "Wildest Dreams"
02. "Rainmaker"
03. "No More Lies"
04. "Montsegur"
05. "Dance of Death"
06. "Gates of Tomorrow"
07. "New Frontier"
08. "Paschendale"
09. "Face in the Sand"
10. "Age of Innocence"
11. "Journeyman"





Trzy dni temu płyta wpadła mi w ręce i praktycznie nieustannie rozbrzmiewa z głośników. Nie jest może specjalnie świeża, ale przecież nie o to chodzi. Żelaźni po raz kolejny zachwycili mnie swoją fantastyczną muzyką. Progresywne nuty, wirtuozerskie solówki, zmiany tempa, genialny wokal Bruce'a Dickinsona, żywe emocje i kopiący d***ę ironowy charakter - to wszystko jest na tym krążku.
Epickie wręcz melodie (szczególnie w tytułowym "Dance of Death" i "Paschendale") porywają mnie z krzesła i zmuszają do trzepania łepetyną. Uczyć to się przy tym nie można... Jakakolwiek próba skupienia myśli, gdy w tle rozbrzmiewa żelazna muzyka, nie ma najmniejszych szans powodzenia.

Płyta zaczyna się żywymi i dynamicznymi "Wildest Dreams" i "Rainmaker", które choć niezbyt przeze mnie lubiane, są świetnym kopniakiem w tyłek na sam początek, choć uważam, że lepiej w roli "wprowadzacza" nadawałby się "Montsegur", który jest piąty na płycie. Nie mniej jednak plus (niezbyt pokaźny, ale jednak plus) na wstępie.
Następny "No More Lies" to już prawdziwy Iron Maiden, który uwielbiam, i dla którego kupiłem tę płytę, a po nim wgniatający w ziemię i przydeptujący obcasem, wspomniany wcześniej "Montsegur". Kawałek po prostu świetny, agresywny (oczywiście w heavymetalowym sensie) i zmuszający do dynamicznego headbandingu. A zaraz po nim tytułowy "Dance of Death", podczas którego ekstaza osiąga szczyty.
A potem "z letka" emocje opadaję przy "Gates of Tomorrow" i "New Frontier", które choć dobre, nie równają się z dwoma poprzedzającymi je utworami i są raczej przerywnikiem umożliwiającym zaczerpnięcie kilku głębszych oddechów przed "Paschendale", który ponownie wprawia moją szyję w rytmiczne ruchy. Ten epicki (bo innego określenia, opisującego go, nie znam) kawałek potrafię przesłuchać kilka razy pod rząd i podniecać nim się za każdym razem równie mocno. Absolutny punkt kulminacyjny na płycie, przeciągnięty kolejne 7 minut w "Face in the Sand". W nim tępo trochę zwalnia, ale poziom jest utrzymany.
Na zakończenie "Age of Innocence" i "Journeyman" pierwszy - dobry. Drugi - jeszcze lepszy. Świetne zamknięcie płyty. Kolejny plus (tym razem zdecydowanie większy) na zakończenie.

To o ogólnym wrażeniu, a teraz krótko w warstie tekstowej.
W każdym utworze jest przesłanie. Mniej, lub bardziej ukryte, ale zawsze obecne. Słowa są równie dojrzałe, co muzyka. Szczególnie spodobały mi się teksty "Montsegur" (który zbiera kolejne plusy, gdy tylko o nim mówię... ) oraz "New Frontier", które sprawiają, że zaczynam zadawać pytania. Wszystko do siebie pasuje, gra i gwiżdże. Jest mądrze, dojrzale i heavymetalowo.





Poza dość, hmm... dziwną okładką (która jest najmniej istotną częścią pudełka, ale wypada o niej wspomnieć) wszystko w jest porządku.
Sam kupiłem płytę za 30zł (okazyjnie, po znajomości... ), ale z tego co się orientuję kosztuje ona ok. 50-60zł i jest jak najbardziej warta, właśnie takiego spożytkowania tej kwoty.

W mojej skromnej, absolutnie subiektywnej ocenie - 9/10. Czemu nie 10? Pierwsze dwa kawałki nie powalają - mogłoby zacząć się lepiej. No i ta... dziwna okładka...
Polecam każdemu prawdziwemu fanowi rzetelnego, dojrzałego metalu i Żelaznej Dziewicy, który jeszcze nie miał okazji poznać tej płyty.