Nie jest łatwo określić o czym jest "Tylko Bóg wybacza". Fabuła wydaje się być prosta: dwaj bracia przebywają w Bangkoku i prowadzą biznes niekoniecznie legalny. Jeden z nich gwałci i morduje młodą dziewczynę, za co zostaje bezlitośnie zabity. Drugi brat odnajduje sprawcę, by się zemścić, lecz ostatecznie puszcza mężczyznę wolno. Nie spodobało się to matce, która przyjechała do Bangkoku na wieść o śmierci starszego syna. Kobieta daje do zrozumienia, że zemsta jest konieczna.

Nicolas Winding Refn z całą pewnością podzielił widzów na dwie wrogie sobie partie. Ciekawe, która z nich jest partią rządzącą? Entuzjaści mogą poczuć symbolizm sączący się z ekranu zbudowany na archetypach kina zemsty. Reżyser zacierając granice linearnej opowieści momentami umieszcza widza we śnie audiowizualnych przeżyć. A, skoro sen to i podróż we wnętrze umysłu. Umysłu bohatera, a może odpowiedzialnego za całość reżysera?

Refn rozprawia się po raz kolejny (wcześniej, choćby w Drive) z mitem męskości i wiążącą się z nim przemocą. Pokazuje klatki - w których męskość trzymana jest w ryzach - czyli kobiety. Płeć piękna trzyma klucz do zamka klatki i równie dobrze co zamknąć może ją otworzyć. Zamek otwiera się dla starszego z braci, gdy traci nad sobą panowanie na widok jednej z kobiet. Twórca nie podaje przyczyny tego mordu, ale to jest właśnie moja interpretacja zdarzeń. Idąc tym tokiem myślenia młodszy z braci (on i jego brutalność) zdaje się stać w miejscu, unieruchomiony przez obecne wokół niego kobiety, z matką na pierwszym froncie. Relacje matka-syn są tutaj bardzo odmienne od tych z ?Porozmawiajmy o Kevinie?, ale chyba równie interesujące. Nadmienię tylko jeszcze, że kojarzyć się mogą z mitem greckim i portretowanym tam wizerunkiem relacji matka-syn i wojny płci. Wyjątkiem od mojego toku myślenia jest postać skromnego i zdyscyplinowanego policjanta, która jednocześnie potwierdza moje wypociny. Policjant na pierwszy rzut oka zdaje się być łagodny, ale kiedy jest to wymagane staje się bezwzględnym sędzią i katem.

Jak wspomniałem to dzieło, to tak samo przeżycie wizualne jak i w pewien sposób umysłowo-duchowe. W trakcie seansu można się zrelaksować (o, ile to możliwe przy takiej ilości przemocy) i pochłaniać kolejne kadry i wyciekające dźwięki. Estetyka obrazu i jego kompozycja jest wybitna. Larry Smith stworzył nasycony kontrastowymi barwami świat. Pełen przemocy, lecz jednocześnie subtelny i przede wszystkim pobudzający zmysły. Kreowany, hipnotyzujący świat dopełniają kompozycje Cliffa Martineza - jego utwory tworzą niepowtarzalny nastrój. Pikantnego smaczku ?Only God Forgives? dodają soczyste dialogi.

Film wywołał prawdziwą burzę we Francji i na samym festiwalu Cannes. Jakoby przekraczał granice przyzwoitości. Afera skupiała się na obniżeniu wieku od, którego widzowie mogą obejrzeć to dzieło - komisja ekspertów obniżyła próg wiekowy do 12 lat. Co tylko dołożyło oliwy do ognia i wywołało dużą reakcję w mediach francuskich.

To obraz, który wychodzi poza dotychczasowe pojmowanie kina i jakiekolwiek oczekiwania widzów. Nie dziwne jest zatem, że jest trudny w odbiorze i krytykowany ?na całej linii?*. Widz dzisiaj bardzo bezpiecznie czuje się w swoim poglądzie na kino i jego pojmowaniu. Choćby film był nie wiadomo jak wspaniały zawsze mieści się w tym pojmowaniu kina. ?Tylko Bóg wybacza? wychodzi poza te ramy w odważny sposób jak niegdyś Blade Runner. Film dzisiaj kultowy, uznawany za jedno z najwspanialszych widowisk sci-fi oraz ogólnie jeden z najwybitniejszych tytułów jakie powstały w historii kina. Moim zdaniem w momencie premiery to dzieło wyszło poza ówczesne ramy rozumienia medium tak jak teraz opowieść z Goslingiem w roli głównej. Łowca androidów również był niedoceniany i krytykowany, bo był niezrozumiany.

Oczywiście za wcześnie na takie stwierdzenia, ale uważam, że za lat naście historia Refna odnajdzie swoją widownię i poklask z strony krytyków. Za wcześnie i kontrowersyjnie też z mojej strony, że przyrównuję nowy, powszechnie krytykowany obraz do arcydzieła Ridleya Scotta. Ale, skoro raz już twórcy udowodnili swoją wyższość nad krytykami nie znaczy to, że to był jednorazowy przypadek. W mojej opinii nie należy przesadnie sugerować się opinią innych, a zwłaszcza krytyków. Wygrywają ci co mają własne zdanie. Rzecz jasna recenzje profesjonalnych krytyków filmowych są dobrym wyjściem do dyskusji, oparcia i zderzenia swojej opinii po obejrzeniu produkcji, ale tylko wypaczają ją, jeśli przeczytamy ją zawczasu, bo tworzy się wówczas bańka oczekiwań. Czy to negatywnych, czy też pozytywnych. Ja osobiście przed pójściem do kina czy obejrzeniem czegoś na ekranie laptopa nie wczytuję się w recenzję, patrzę jedynie na nagłówki i ostatni akapit, gdzie zawsze jest jakieś podsumowanie na temat ? jak dobry, to jest obraz.

Niecodzienny film, niesamowicie złożony i niełatwy do zrozumienia. Doskonałe zdjęcia, bardzo eleganckie i hipnotyzujące powinny sugerować łatwą do przekazania historię. Tak nie jest, bo życie też takie nie jest. Przyciągające zdjęcia rozwarstwiają na wiele poziomów ten wydawałoby się prosty film. Wizje mieszają się z rzeczywistością i nawiązują do tytułu - tylko Bóg wybacza, ludzie tego nie potrafią. Żądza zemsty, czyny, emocje i wyroki ludzkie wymykają się często łatwej ocenie. To samo dzieje się z tym filmem. Można go potraktować powierzchownie bez zastanowienia, bo tak jest łatwiej. Ja lubię takie wymagające kino i nie oszukując nikogo muszę obejrzeć to 2 raz, bo nie sądzę bym wszystko zrozumiał. Polecam : D.

*Michał Oleszczyk tak pisał o filmie:

?Only God Forgives? jest katastrofą na całej linii ? sennym, ślimaczącym się filmem noir z głupio poważną miną i obsadą, która stara się wspólnie wydobyć z poczucia dyskomfortu ....

Cały artykuł tutaj:

http://wnas.pl/artyk...ncuskiej-wladzy