Grane#1: Damnation (2009) - CD-ACTION kłamie!
Wpis opublikowany przez Marty_Key
228 wyświetleń
Po wstępnym uruchomieniu gry, ustawieniu grafiki, dźwięku i sterowania oraz po jakiejś godzinie spędzonej w świecie Damnation mogę głośno zakrzyknąć - CD-Action kłamie! I czyni to perfidnie, zdradziecko i z zaskoczenia niczym Stalin w 42! (a otwórzcie sobie podręcznik do historii jeden z drugim, dobrze Wam to zrobi
). Otóż Damnation nie należy do gatunku gier TPP - co więcej - nie ma z nim nic wspólnego. Dzieło Blue Omega Entertainment jest bowiem typową grą filozoficzną, która zmusza gracza do odpowiedzenia sobie na kilka fundamentalnych pytań, z których jedno szczególnie wysuwa się przed szereg - "Jakim kretynem byłem, że wydałem na to 99 złotych?". (kolejne brzmi: "Jak w ogóle wpuścili mnie do Media Markt, gdzie to nabyłem?")Grę mam, od kumpla z anegdoty poniżej, do poniedziałku i nie wiem jak ją skończę w tym czasie, gdyż nie będzie mnie przez parę dni w domu, ale jako że to typowy "Fire and Forget" (Odpal i Zapomnij) - raczej nie będę żałował, jeśli nie obejrzę zakończenia przed jej zwrotem. Ktoś zapyta - czemu więc grasz? Ano po to, żeby wyrobić sobie o niej jakieś bogatsze zdanie niż - nie podoba mi się. Nie mam w zwyczaju odpuszczać gierkom przed obejrzeniem napisów końcowych (oglądam je zresztą do końca, takie mam zboczenie), poza tym może pokuszę się o jakąś jej recenzje, coby nie wyjść z formy.
Kusiło mnie żeby rozpocząć ją na najłatwiejszym poziomie trudności, ale ktoś sprytnie nazwał go Casual, co mnie ubodło, bo jaki tam ze mnie "niedzielniak". Z drugiej strony, drugi z kolei stopień trudności nazywa się Hardcore... Cóż, trzeba być wiernym zasadom - grania na "normalu" - i ten raz w życiu zostać hardkorem.
PS: Jedyny plus notowany na początku przygody z Damnation - muzyczka z menu bardzo wpada w ucho.
4 komentarze
Rekomendowane komentarze