Hipnotyzujące utwory : The Animals - House of Rising Sun
Wpis opublikowany przez Tukkamon
1389 wyświetleń
Dziś rozpoczynam nową serię wpisów.To będą specjalne wpisy w których nie będę zważał na to czy znam biblotekę utworów autora - będę po prostu pisał garść suchych faktów i to,slaczego piosenka jest dla mnie taka a nie siaka.No zaczynam,bo widzę że już pewnie kilka osób przełączyło się na blog Ramzesa.Go !
The Animals - House of the Rising Sun
Ależ to piękne !!!
Tak krzyknąłem gdy po raz pierwszy usłyszałem tą piosenkę.Jest to dla mnie coś genialnego,czego nie da się podrobić.Ta piosenka ma klimat który mógłby położyć,rozsadzić,zniszczyć niejeden film lub grę (no,prócz chińczyka i monopoly 
).Utwór ten jest tak boski że nawet słowa nie dają tego wyrazić.Dla mnie piosenka jest jedną z najlepszych na świecie,a tekst nie opowiadający o pierdołach,o miłości,tylko o brutalnym życiu.Dla przykładu mały wycinek :
Oh matko powiedz swoim dzieciom
żeby nie robiły tego co ja
Spędzać swoje życie w grzechu i smutko
W domu wschodzącego słońca
No cóż, ja mam jedną stopę na peronie
A druga jest w pociągu
Wracam do Nowego Orleanu
Żeby nosić łańcuch i kulę
no,teraz czas na
Fakty
Chociaż jest to jedna z najpopularniejszych ballad folkowych, jej pochodzenie nie jest jasne.
Według Johna Lomaxa pieśń była znana wielu muzykom jazzowym w Nowym Orleanie, jeszcze przed I wojną światową, a sama nazwa "Rising Sun" w formie określenia burdelu, pojawiła się w licznych piosenkach angielskich, nieraz nienadających się do jawnego rozpowszechniania.
"The Rising Sun" jako nazwa "domu uciech" pojawia się np. w dwóch brytyjskich, tradycyjnych piosenkach. Jedna z nich dzieli melodię z 81 balladą ze zbioru Childe'a "Little Musgrave and Lady Barnard" i kilkoma innymi, tradycyjnymi brytyjskimi balladami. Ballada ta, w formie śpiewanej w Kentucky i spopularyzowanej potem przez Josha White'a, opowiada o życiu, do którego zmuszone były przez biedę dziewczęta, które przybywały do Nowego Orleanu, jeszcze przed wojną secesyjną, kiedy miasto to było prawdziwą stolicą Południa.
Brytyjska grupa The Animals, nagrywając swoją wersją ballady, bez wątpienia posłużyła się wersją Vana Ronka, nagraną przez Boba Dylana. Wspiera tę hipotezę kilka rzeczy: ogólne podobieństwo, choć wersja Brytyjczyków uchodzi za zdecydowanie lepszą; obie ballady są utrzymane w tonacji molowej; poza tym The Animals wykorzystali jeszcze drugi utwór, który znaleźli także na pierwszym albumie Dylana "Baby, Let Me Follow You Down", który w ich wersji nosił tytuł "Baby Let Me Take You Home". Oba te utwory "były" Vana Ronka.
Animalsi nagrali swoją wersję 18 maja 1964 za pierwszym podejściem. Singel z utworem został wydany w Wielkiej Brytanii przez brytyjską Columbię (DB 7301), a w USA przez MGM (MGM 13264). Był to najdłuższy singel, jaki do tej pory wydano. Oryginalna brytyjska wersja trwała 4 minuty i 29 sekund. Bardziej konserwatywni Amerykanie zmontowali wersję, która trwała 2 min. i 58 sek. Obie wersje znalazły się na 1 miejscu list przebojów.
Brytyjczycy nigdy nie wydali piosenki na regularnym albumie, natomiast Amerykanie opublikowali skróconą wersję na debiutanckim albumie The Animals w 1964 oraz oryginalną wersję na The Best of the Animals w 1966.
Bob Dylan zawsze pozostawał pod wielkim wrażeniem wersji The Animals. Wielokrotnie także próbował ich naśladować (1964, 1973 itd), ale nigdy mu się to nie udało.
a na koniec ciekawostka : Ten niepozorny basista z tyłu w teledysku który podałem odkrył ... uwaga uwaga...Jimmiego Hendrixa !!! 
.
9 komentarzy
Rekomendowane komentarze