Wracam. W myślach wypominam sobie, że skoro już zszedłem na dół mogłem odnieść pozostałości po kolacji do kuchni. Walczę z myślami. Nie siadam. Zbieram talerz, kubek i musztardę. Schodzę do kuchni.
Wracam. Siadam na fotelu. Wysuwam klawiaturę. Zerkam na biurko. Nie widzę telefonu. Prawdopodobnie leży spokojnie gdzieś na parterze. Ignoruje to. I tak nikt nie zadzwoni. Zawieszam ręce nad klawiaturą?
? A jeśli? Wstaję. Schodzę na dół. Jest, leży na szafce. Nie, nikt nie dzwonił. Jak zwykle. Chowam telefon do kieszeni.
Wracam. Znów zawieszam ręce nad klawiaturą. Chwila zastanowienia. Chwytam myszkę i uruchamiam Dragon Age. Mija może 10 minut. Chce mi się pić. Rozglądam się. Bez rezultatu. Schodzę na dół po coś do picia.
Wracam. Siadam na fotelu. Minimalizuje grę, żeby spisać te przemyślenia. Brakuje puenty. Przydałby się jakiś wniosek, jakieś podsumowanie. Otóż?
Jak się człowiek nie weźmie i nie zastanowi na spokojnie, to się potem musi ułazić z góry na dół, zamiast załatwić wszystko za jednym razem.
- Czytaj dalej...
- 1 komentarz
- 147 wyświetleń