Całość zaczyna się od wizyty Gandalfa na Pagórku. Taka ważna osobistość nie przyszła tam ot tak, jasna sprawa. Przyszedł on w poszukiwaniu Włamywacza, który towarzyszyłby 13 krasnoludom w ich wyprawie pod Samotną Górę, bo akurat 13 na nich szczęścia raczej nie sprowadzi, a i po co się męczyć z różnymi sprawami skoro można mieć włamywacza? Na Samotnej Górze, czy może raczej pod Samotną Górą czeka na nich niejaki Smaug, duży i groźny smok, który niegdyś napadł na tamtejszą okolicę zgarniając dla siebie całą okolicę Góry, choć bardziej od Smauga obchodzi ich skarb, którego strzeże, oraz zemsta za ich przodków (najstarszy z drużyny, Thorin, syn Thraina, syna Throra, pamiętał jeszcze czasy świetności Królestwa pod Górą).
Tak pokrótce można opisać fabułę książki, nie narażając przy okazji czytelnika na spojlery i nie pisząc drugiego akapitu w formie słabego opowiadania. Na mnie książka (w każdym razie późniejsza część, początek nie jest jej najlepszą ?reklamą?) zrobiła ogromne wrażenie, choć zdania są mocno podzielone. Większość moich rówieśników twierdzi, że Hobbit to książka wybitnie nudna ? tu muszę zaznaczyć, że większość z nich pewnie nie przebrnęła nawet przez ten w/w nudny wstęp, a przynajmniej 1/6 w ogóle nie sięgnęła po tę książkę. Mimo wszystkie babole w tłumaczeniu, mimo minięcia 7 dekad od pierwszego polskiego wydania, mimo przydługiego wstępu książkę mogę z czystym sumieniem polecić ludziom z wyobraźnią (której mi, niestety, nieco zabrakło przy opisach lokacji), których czeka kilka przydługich wieczorów.
4tk
- Czytaj dalej...
- 10 komentarzy
- 1963 wyświetleń