A więc tak... O Slenderze usłyszałem dopiero parę dni temu. Po przeczytaniu masy pozytywnych opinii na temat tej gry, postanowiłem ją ściągnąć. Wczoraj zagrałem w nią pierwszy raz. I nie był to długi "raz", bo po znalezieniu pierwszej kartki w budynku, który przypominał mi publiczną toaletę, dopadł mnie Slender.
Uzbrojony w małe doświadczenie, spróbowałem się z grą po raz drugi. Wiedziałem mniej więcej, czego się spodziewać - niepokojącej muzyki, zakłóceń obrazu itp. Mimo to musiałem sobie cały czas powtarzać, że tak naprawdę siedzę w swoim pokoju i nic mi się nie stanie. Ta gra naprawdę wywiera silne emocje.
Poprzednim razem ruszyłem prosto, nie zbaczając ze ścieżki (o ile pas ziemi bez trawy można nazwać ścieżką). Tym razem postanowiłem od razu skręcić w lewo, trochę tylko oddalając się od ogrodzenia. W pół minuty doszedłem do samotnego, bardzo grubego drzewa (totalnie ogołoconego z liści). Oczywistym było, że na tak osobliwym obiekcie powinna znajdować się kartka - i była. "Help me". Kiedy grałem pierwszy raz, nie zwróciłem uwagi, co było napisane na jedynej kartce, jaką znalazłem, ale to w sumie nieważne. W końcu tekst na tych kartkach nie ma żadnego znaczenia i w moim osobistym odczuciu nie wnosi nic do klimatu horroru. W każdym razie, kiedy tylko kliknąłem LPM, aby wziąć karteczkę, natychmiast rozległo się dudnienie. Slender dowiedział się, że jestem w lesie i wyruszył, aby zakończyć mój spacer raz na zawsze - tak przynajmniej sobie wmówiłem. Ruszyłem dalej i przez następną minutę bałem się, że obraz nagle zacznie śnieżyć, usłyszę piskliwe zgrzyty i... Sami wiecie. Obraz, tak, zaczął lekko "szumieć" (bo "śnieżeniem" tego nie nazwę), ale kiedy tylko tak się stało, natychmiast obróciłem się o 90 stopni w prawo. I chwilkę pobiegłem. Wszystko wróciło do bez-slenderowej normy. Dudnienie też przestało mnie martwić, stało się oczywistym elementem krajobrazu, czymś, co po prostu musi być.
Jak znalazłem drugą kartkę - nie bardzo pamiętam. Chyba też była przyczepiona do drzewa. Albo do ściany budynku z zaryglowanymi drzwiami (tego, przy którym stoi wrak ciężarówki). Z tego, co zdążyłem zauważyć (bo naprawdę nie miałem ochoty długo przebywać w jednym miejscu), tym razem na kartce był napis: "Follow". Poczułem, że odtąd będzie coraz trudniej. Że gniew Slendera przybrał na sile. Bo przybiera z każdą znalezioną kartką, a im jest większy, z tym większą upartością i wytrwałością będzie mnie ścigać. Będą - Slender i jego gniew.
Coraz częstsze śnieżenie obrazu zdawało się potwierdzać te podejrzenia. Trzymałem się mocno myśli, że kiedy tylko przez ekran monitora zaczną przechodzić szare pasma, muszę odwrócić wzrok i skierować kroki w inną stronę. Takich sytuacji było co najmniej kilka, dopóki nie znalazłem trzeciej - i ostatniej - kartki. Ale ani razu nie widziałem Slendera. Może stał zbyt daleko, żebym mógł go dostrzec - nie chciałem się nad tym zastanawiać, ani go wyglądać. Trzecią kartkę znalazłem dopiero po kilku minutach, na ścianie. Na ceglanej ścianie, stojącej samotnie pośrodku lasu. Dziwne, prawda? Ale to nieważne, bo od tego momentu wiedziałem, że nie uda mi się już uciec Slenderowi. Będzie coraz bliżej, aż w końcu mnie złapie.
Zresztą, tutaj zaczęły się prawdziwe kłopoty. Muzyka stała się trochę bardziej złowieszcza (ale tylko trochę), a co mnie autentycznie przeraziło, to czarna mgła, która pojawiła się znikąd, a przez którą nie widziałem kompletnie nic. Nie widziałem pnia drzewa, dopóki nie podszedłem do niego na tyle blisko, że mógłbym dotknąć go nosem. Spojrzałem w niebo - zasłaniały je czarne opary. Musiałem patrzeć w dół, na ścieżkę, którą latarka - całe szczęście - była w stanie oświetlić. W sumie, to nawet nie wiem, kiedy do tej ścieżki dotarłem, ale postanowiłem z niej zejść. Może i niezbyt rozsądnie, ale jakoś nie miałem teraz do niej zaufania. Błądziłem dobrych kilka minut, trafiłem na ogrodzenie, wzdłuż którego postanowiłem iść. Natrafiłem na inny gruby pień, stojący mi na drodze. Ominąłem go, poszedłem dalej. Odbiłem w lewo i obraz zaczął śnieżyć. A więc trochę w prawo... Tylko trochę. Najchętniej bym zawrócił, bo wiedziałem, że dotarłem do punktu wyjścia - do miejsca, z którego rozpocząłem wędrówkę. Ale gdybym to zrobił, wpadłbym prosto w objęcia Slendera. A więc cały czas prosto, wzdłuż siatki. W końcu, kiedy dotarłem do jakichś skał (miałem nadzieję, że znajdę czwartą kartkę, chociaż bałem się konsekwencji, jakich przyniosłoby to znalezisko), odważyłem się skręcić w lewo. Trochę pobiegłem i natrafiłem na jakieś kontenery (?) z paliwem. Te same, przy których poprzednio zakończyłem grę. Przeszukałem je, ale nie znalazłem kartki. Ale, co gorsza, kiedy tak się obracałem we wszystkie strony, zobaczyłem Slendera. Stał zaledwie kilka metrów przede mną. A więc szedł (o ile on chodzi) za mną cały czas. Ogarnęło mną chwilowe przerażenie, natychmiast odwróciłem wzrok i pobiegłem przed siebie. Dwa razy spoglądałem za siebie, ale on był za mną. Coraz bliżej. W końcu wyczerpały się baterie w latarce...
____________________________________
Ta gra jest naprawdę niesamowita. Kilkanaście minut rozgrywki przyniosło mi tyle wrażeń, ile nie zdołała przynieść żadna gra w ciągu kilkunastu godzin. Chociaż mam wrażenie, że poznałem już kawałek tego lasu, to jestem pewien, że za trzecim razem moja podróż będzie inna. Wrak i budynek, skały, grube drzewo - wszystko znajdę w całkowicie innym miejscu. Zastanawia mnie tylko, czy znów skończę przy kontenerach z paliwem.
I kiedy teraz czytam to, co napisałem, wydaje mi się, że pisać o Slenderze to tak, jakby mówić o muzyce. Można, ale tego trzeba doświadczyć samemu, żeby mieć pojęcie, o czym się pisze lub mówi. Tym razem grałem ok. 10-13 minut i cały ten czas spędziłem w lesie. Tę przygodę naprawdę ciężko opisać, a już w miarę dobrze ją oddać... Zachęcam, o ile jeszcze tego nie zrobiliście, do ściągnięcia gry (link na końcu wpisu).
Wybaczcie mi, proszę, brak screenów, ale podczas tej gry człowiek nie myśli, aby robić jakiekolwiek zdjęcia.
Slender: The Eight Pages: http://www.parsecpro...ns.net/slender/
- Czytaj dalej...
- 6 komentarzy
- 1864 wyświetleń