22/23.06.2042

- Witamy w Gomorze, sercu pustkowi ? powiedziała postać, wyłaniając się z ciemności, teraz nie było już żadnych wątpliwości, charakterystyczne łagodne rysy twarzy, lekko rozwarte usta i zarumienione policzki, o które łagodnie ocierają się długie ciemne włosy, Kira, tym razem w stroju charakterystycznym, dla najmniej spodziewanej grupy.

- Jakim cudem to przeżyłaś ? ? wypaliłem nie mając pojęcia o tym co człowiek powinien w takiej niezręcznej sytuacji powiedzieć

- Powiedzmy, że jestem kimś innym niż ci się to mogło wcześniej wydawać. Ty natomiast pozytywnie przechodzisz każdy test, jaki stawiamy na twojej drodze, to bardzo dobrze ? powiedziała uśmiechając się tajemniczo

- Mogłabyś mówić jaśniej ? Chyba to mi się należy, po to mnie tutaj przysłaliście

- To ja jestem najwyższym kardynałem, a ty jesteś najlepszą osobą jaką mogliśmy w tej chwili znaleźć, niejednokrotnie pokazałeś już że uczucia takie jak współczucie i litość są ci obce, nie liczysz się z cudzym życiem, nawet życiem osób na których ci zależy, takiej właśnie osoby potrzebujemy. Misja, którą mamy ci do przekazania nie należy ani do prostych ani do przyjemnych, a już na pewno nie zasłużysz nią sobie na szacunek ludu pustkowi. Od wielu dni na pustkowiach działa sekta zwana Kościołem Odnowienia, z początku ich wpływy nie były w stanie nam zagrozić, lecz od kiedy każdy z nowych członków ich Kościoła dostaje łóżko i ciepły posiłek stali się dominującą religią, spychając nas na dalszy plan. Na całym terenie pustkowi rozpowszechnia się nienawiść w stosunku do mutantów i naszych braci?

- A co ja mam z tym wspólnego ? Nie wiem za jakiego gnojka mnie uważasz, ale na pewno nie mam zamiaru zabijać ludzi którzy dają życie jakimś biedakom

- Problem w tym że ich humanitarne zapędy, mają na celu tylko jedno, stworzenie autorytarnych rządów nad całym terenem dawnej Rzeczpospolitej, a później nad cała Europą, ich krucjaty i święte misje już wysłano na ziemie o których mało kto w dzisiejszych czasach słyszał. Twoim zadaniem jest zabicie rady Dwunastu. Obmurowali pewien obszar w centrum Warszawy i nazwali go Nowym Konstantynopolem, ty jako osoba, która właściwie nie istnieje w żadnych spisach ludności jesteś jedynym człowiekiem, który może się tam dostać. W zamian mamy dla ciebie pewne informacje, które pozwolą ci spokojnie dożyć starości z dala od całego tego brutalnego świata.

Sam nie wiem czy miałem jakikolwiek wybór, nie chciałem wcale mieszać się w te ich dżihady, lecz cenię własne życie, a te nie miałoby żadnej wartości gdybym skończył w rynsztoku Gomory z przestrzeloną potylicą. Możliwe, że na moją decyzję znaczący wpływ miał niezaprzeczalny urok Kiry, bo na pewno nie to, że próbuje znaleźć się po tej dobrej stronie, chyba że dobrą stroną jest ta która da mi pożyć jeszcze parę chwil.

Minęło noc spędzona na posłaniu w jednej z komnat Gomory, nie było to może alabastrowe łoże znane z opowiadań o mieście dawniej tak znanym, lecz i tak dużo lepsze od kamiennej posadzki, na której spędziłem swoją pierwszą noc na powierzchni, i stosu siana w domu Abrahama. Rano ktoś znów spytał się o moje imię, minąłem go, wolę jak najdłużej pozostać tajemniczym nieznajomym. Wielokrotnie sam próbowałem je zapomnieć, moje imię naznaczone jest zbyt wieloma zbrodniami, które przestały już dawno mieć jakąkolwiek wartość. Dziwne jest, że gdy ludzie nie znają twojego imienia twój każdy czyn nabiera pozytywnego wymiaru, anonimowość daje dziwne przywileje, lecz łatwiej oskarżać kogoś z imieniem niż tajemniczego nieznajomego.

W południe byłem już gotowy do wymarszu, mój karabin został wzbogacony o parę bajerów u miejscowego handlarza a mapy uzupełnione o osady znane tutejszym kartografom. Czas wyruszać.