Dzień dobry!

Oglądając serial "Lost" czy "Prison Break", czytając "Ojca Chrzestnego" (bądź oglądająć film Coppoli) często możemy zachwycić się niesamowitymi zwrotami akcji, intrygami, których rozpracowanie zajęłoby nam wieki, a co dopiero wymyślenie ich i wprowadzenie w życie! Oczywiście dotyczy to wielu innych dzieł, ale tych kilka jako pierwsze przyszły mi do głowy. Człowiek łatwo może sobie tłumaczyć przebiegłość i pomysłowość twórców faktem, że żyją w czasach w jakich żyją, gdzie prędkie myślenie i spryt są wysoce cenione i potrzebne. Łatwo tłumaczyć sobie, że to człowiek XXI-wieczny jest w stanie wymyślać tak skomplikowane scenariusze, bo tak go przystosowuje obecna rzeczywistość. Słowem, musimy kombinować bo taki był XX i jest XXI wiek. Poza tym, możemy sobie wyobrażać, że "filmowość" historii jakie widzimy jest również dziełem błyskotliwych scenarzystów i nigdy nie mogłyby one się wydarzyć w rzeczywistości.

Nic bardziej mylnego. Człowiek człowiekowi zawsze lupus est.

Wpadła mi w ręce książka autorstwa Aleksandra Krawczuka, "Neron" (Czytelnik, Warszawa 1988). Jest to dzieło niezbyt grube, około 300 stron, zawierające opowieść o wchodzeniu owego słynnego cesarza na tron, a także o jego poprzednikach, od Tyberiusza poczynając. Nie skończyłem jej jeszcze, ale już w tej chwili ilość intryg i spisków jakie autor opisał (a jestem dopiero przy małżeństwie Klaudiusza i Agryppiny, czyli rodziców Rudzielca!) jest co najmniej wprawiająca w zakłopotanie. Okazuje się, że już starożytni Rzymianie mieli zamiłowanie do knucia tak dalece rozwinięte, że dzisiejsi scenarzyści "Mody na Sukces" mogliby odejść z podkulonymi ogonami, pochlipując z cicha w rozczarowaniu. Zabójstwa i romanse to jedna strona medalu, drugą było kombinowanie jak przeżyć na dworze cezara w całym natłoku dziwnych powiązań, sympatii i antypatii, wyborów, kogo wielbić jak boga, kogo upodlać, żeby po jakimś czasie zmienić front o 180 stopni. Książka, mimo że nie jest powieścią, nie jest też suchą analizą faktów. Wprowadza pewną chronologię, a styl autora, z jego nienachalnymi komentarzami ("Ach, gdyby Messalina wiedziała, że staje się właścicielką miejsca własnej śmierci!") sprawia, że całość połyka się raz dwa.

Mimo późniejszego bólu głowy od natłoku frontów i zgrupowań, małżeństw i rozwodów, narodzin i śmierci.

Cudo. Polecam każdemu, kto nie jest obojętny na uroki starożytnej Italii i jej historii.

To na razie tyle, pozdrawiam!

Krzych

(Wiem, że nie o grach, ale do cholery, nie samymi zerojedynkami człowiek żyje, prawda?)