Skocz do zawartości

eliandir

Forumowicze
 Wyświetl profil  Zobacz jego aktywność

  • Zawartość

    241

  • Rejestracja

  • Ostatnio

 Typ zawartości 

Wpisy blogu napisane przez eliandir

  2. eliandir
    W tym odcinku trójka poznanych wcześniej bohaterów – orczyca Ha Noi, gnom Stefen von Erwing oraz człowiek z Korioli - Jose Diego Guerra Torres postanawiają uniemożliwić piosenkarce Edith Marceau wzięcie udziału w koncercie w teatrze La Fonaine’a by tym samym pokrzyżować plany Judy Schultza i towarzystwa Thule. Czy ich śmiały plan się powiedzie i co z tego wyniknie dowiecie się słuchając tego podcastu.
     
  4. eliandir
    Tajemniczy gnom o dwukolorowych oczach - Juda Schultz, powiązany w jakiś sposób ze złowrogim Towarzystwem Thule, przybywa do Orseaux, stolicy republiki Akwitanii, a wraz z nim przybywają kłopoty. Czego chce i co knuje? Jak powstrzymać kogoś, kogo nie imają się nawet kule i jaką rolę w tym wszystkim odgrywają pewne pozytywki?
    Czas zemsty, to pierwsza przygoda w autorskiej kampanii Cienie Thule w grze fabularnej Wolsung: Magia Wieku Pary.
     
  5. eliandir
    Sir Alistair Blackwood był osobą, której z całą pewnością nie można było pozwalać na siebie czekać, dlatego w dużym pośpiechu pokonywałeś kolejne kondygnacje gmachu Ministerstwa Spraw Zagranicznych Imperium. Po marmurowych schodach w górę i w dół podążały tłumy zarówno pracowników, jak i petentów wszelkiej maści. Energicznie przestąpiłeś próg biura Pana Blackwooda – jego asystentka spojrzała na Ciebie zdegustowana sponad binokli w drucianych oprawkach i rzuciła – Lord Blackwood już Pana oczekuje Panie Black. Czym prędzej przekroczyłeś próg gabinetu.
    - Witaj James. – rzucił siedzący za ogromnym, rzeźbionym i zdobionym ornamentami z masy perłowej biurkiem, siwowłosy, dystyngowanie ubrany elf w podeszłym, nawet jak na przedstawiciela tej rasy wieku. – Usiądź proszę. – Jego surowy, nieznoszący sprzeciwu ton, nie pozostawiał wątpliwości, co do tego, kto na tym spotkaniu gra pierwsze skrzypce.
    Kiedy bez słowa sprzeciwu usiadłeś naprzeciwko swojego rozmówcy, kładąc na kolanach niesioną ze sobą aktówkę, Alistair oderwał wreszcie wzrok od przeglądanych przez siebie dokumentów, rozparł się wygodnie w dużym fotelu z rzeźbionego drewna, na którym siedział, łokcie oparł na poręczach, a palce smukłych dłoni złączył na kształt piramidy. Przez chwilę lustrował Cię zimnym spojrzeniem swoich stalowoszarych oczu. - Napije się Pan czegoś, Panie Black? – nutka fałszywej uprzejmości w tonie głosu elfiego arystokraty dała Ci do zrozumienia, że siedzący naprzeciw Ciebie mężczyzna przedstawicieli innych ras, a z pewnością rasy ludzkiej, traktuje zwyczajowo co najmniej protekcjonalnie.   *** - Zastanawiasz się pewnie, po co Cię tutaj wezwałem. – rzucił Alistair, ciągle bacznie Ci się przyglądając. – Otóż Twoja popisowa dyskusja z grafem Manfredem Pankratzem nie pozostała niezauważona. Zdobyte dzięki niej informacje pomogły uniknąć nielichego skandalu, za co Królowa i Alfheim są Ci niebywale wdzięczni. Jednakże szkoda, żeby takie talenty w służbie JKM się marnowały, dlatego też Twoja osoba została przedstawiona jako dobry kandydat do pewnej dość delikatnej misji. – to mówiąc pochylił się w kierunku biurka i z jednej z szuflad po swojej prawej stronie wyciągnął teczkę, położył ją przed sobą i zapytał – Jesteś zainteresowany, James?   *** Kiedy wyraziłeś swoje zainteresowanie, elf podał Ci teczkę, a Ty sięgnąłeś po nią i otworzyłeś ją, a Twoim oczom ukazała się przyczepiona stara fotografia i wpisane w rubryce na pierwszej stronie imię i nazwisko – Juda Schultz. - Twoją misją będzie odnaleźć tego gnoma, dowiedzieć się co knuje – on i jego ekipa, a także jeżeli się da, powstrzymać wszelkie działania, które mogłyby zaszkodzić Imperium. – w tym miejscu Blackwood przerwał i przyglądał Ci się chwilę w milczeniu – Jest jeden szkopuł. Z nieznanych nam na razie powodów sprawą zainteresował się wywiad Pontyfikału. Wysyłają do Orseaux swojego agenta – niejaką Pannę Ha Noi. Nawiążesz z nią kontakt oraz współpracę w takim zakresie jakiego będzie wymagała sprawa – oczywiście dyskretnie i w białych rękawiczkach. Masz mieć na nią oko i informować nas na bieżąco. Jakieś pytania? ***

    - To wszystko James. – Alistair Blackwood podniósł się z fotela tym samym sygnalizując koniec waszego spotkania. – Za kilka godzin masz pociąg do Orseaux. Pierwsza klasa oczywiście. Na miejscu zgłosisz się do naszej ambasady w dzielnicy Palais-Bourbon - Lord Richard Crowley, tamtejszy attaché będzie Twoim bezpośrednim przełożonym. Jemu będziesz zdawał wszelkie raporty. On też zorganizuje Ci zakwaterowanie na miejscu. – To mówiąc odprowadził Cię do drzwi gabinetu – Powodzenia. Królowa Tytania liczy na Ciebie. – rzucił na odchodnym.
    ***

    W półświatku zwana zazwyczaj „Czerwoną Królową” z racji zamiłowania do noszenia sukni w odcieniach czerwieni, a także niezłomnego charakteru – hrabina Penelope Brightburn na co dzień kojarzona jest jako dobrze prosperująca właścicielka licznych lokali rozrywkowych i innych nieruchomości w Lyonesse. Osoby nieco bardziej zaznajomione z ciemniejszą stroną miasta wiedzą, że Lady Brightburn z pewnością zaangażowana jest w handel czarnym lotosem, kradzionymi dziełami sztuki, stręczycielstwo i hazard. Zarówno z racji wysokiej pozycji społecznej, jak i powiązań jej męża Algernona Brightburna, ani inspektorom Alven Yardu, ani nawet agentom secret service nie udało się do dnia dzisiejszego niczego jej udowodnić. Być może dlatego, że wszyscy, którym przyszło do głowy próbować zaszkodzić jej interesom, zniknęli w tajemniczych okolicznościach albo kończyli martwi.
    *** Paromobil podjeżdża na tyły lokalu „Czarna Lilia” – to największy w dzielnicy i najbardziej ekskluzywny klub muzyczny, do którego wstęp mają nieliczni i tylko za okazaniem karty członkowskiej. Głowna część lokalu często spowita jest lotosowym dymem, a zaufani goście zwykle przesiadują w prywatnych alkowach. Szofer otwiera Ci drzwi pojazdu i gestem zaprasza byś wysiadł i poszedł za nim. Prowadzi Cię do drzwi od strony zaplecza, których pilnuje potężnej budowy ogr o nieprzeniknionym wyrazie twarzy. Zamienia z nim kilka słów po czym ogr obrzuca Cię uważnym spojrzeniem, otwiera opancerzone drzwi i gestem wskazuje byś szedł za nim. - Za mną proszę! – rzuca zdawkowo. – Szofer kłania Ci się uprzejmie i rusza w kierunku pojazdu. Zbierasz w sobie całą odwagę i ruszasz za ochroniarzem. Ogr prowadzi Cię przez zaplecze klubu, gdzie uwija się służba, kelnerki, tancerki, kucharze, muzycy i cała reszta obsady, która służy do zapewniania klienteli wszelkich wygód i rozrywki. Prowadzi Cię na wyższe kondygnacje Czarnej Lilii, gdzie jest ciszej i mniej tłoczno. Przed schodami na kolejne piętro stoi dwóch orkowych ochroniarzy ubranych w gustowne czarne smokingi, w rękach trzymają wypolerowane automaty z bębnowymi magazynkami, a do pasa przytroczone mają orientalnie wyglądające miecze. Ewidentnie pochodzą gdzieś z dalekiego Sunniru. Zatrzymują was i jeden z nich z pomocą dziwnego urządzenia – metalowej, płaskiej skrzynki z mnóstwem pokręteł, wielkości przeciętnej książki zakończonej poskręcaną antenką i niewielką tubą głośnikową z boku, zaczął przesuwać nim wokół Ciebie. Ewidentnie to jakiś technomagiczny skaner, być może wykrywacz broni lub żelaznych/stalowych przedmiotów. Po przeszukaniu ochroniarze puszczają was dalej, wchodzicie po schodach na ostatnie piętro lokalu, gdzie szeroki, gustownie urządzony korytarz prowadzi do dwuskrzydłowych, solidnych drewnianych drzwi, po bokach których stoi kolejnych dwóch ochroniarzy. Ogr podchodzi do drzwi, otwiera je i gestem zaprasza Cię do środka. Przekraczasz próg i drzwi zamykają się za Tobą bezszelestnie. Znajdujesz się w obszernym o ile nie olbrzymim gabinecie, urządzonym gustownie i z przepychem. Marmurowa podłoga wyścielana miękkimi dywanami, meble z inkrustowanego drewna, mnóstwo obrazów na ścianach, ornamentów, dzieł sztuki na podestach, do tego mnóstwo kolorowych roślin. Spod sufitu zwisają kryształowe żyrandole rozświetlane energią maniczną. Naprzeciw Ciebie po drugiej stronie pomieszczenia większą część ściany stanowi olbrzymia witryna z widokiem na resztę „Czarnej Lilii” – prawdziwe centrum dowodzenia. - Witaj James, ile to już minęło? – stojąca przy witrynie, tyłem do Ciebie, wysoka postać elfiej arystokratki oderwała wzrok od widoku roztaczającego się na zewnątrz gabinetu i powoli zwróciła się w Twoją stronę. Chwilę ciszy przerwał szelest jej olśniewającej sukni o barwie głębokiej czerwieni. W tym momencie przypomniałeś sobie, jak piękną kobietą była Penelope, piękną i śmiertelnie niebezpieczną. Podeszła do Ciebie na tyle blisko by owiała Cię aura jej delikatnych perfum o słodkawym zapachu – długie blond włosy swobodnie spływały na alabastrową skórę ramion, oczy barwy opali lustrowały Cię uważnie, a przyozdobione krwistoczerwonej barwy pomadką usta układały się w lekko ironicznym półuśmiechu. W palcach dłoni ubranej w długie, sięgające za łokieć rękawiczki, również czerwonej, jak suknia, trzymała kieliszek wybornego Chardonnay – jej ulubionego. - Napijesz się czegoś James? – zapytała wyczekująco.
  6. eliandir
    Ponieważ od swoich graczy otrzymałem feedback, że moje powiedzmy literackie wstępy do sesji-prologów dla ich wolsungowych postaci bardzo się podobały. Postanowiłem podzielić się tymi tworami ze światem. Dzisiaj literackie fragmenty z sesji orczycy Ha Noi - agentki specjalnej Państwa Pontyfikalnego.
    ***
    Stojąc w oknie luksusowego apartamentu hotelu La Villette, znajdującego się w dzielnicy Palais-Bourbon – dyplomatycznej części Orseaux – stolicy Akwitanii, pełnej ambasad wszystkich największych krajów Wanadii i innych rejonów świata oraz gmachów administracji rządowej republiki, spoglądasz z rozmarzeniem na rozciągającą się przed tobą panoramę metropolii, delektując się smakiem wyśmienitego, czerwonego Pinot Noir. Praca w służbach specjalnych Państwa Pontyfikalnego miewa swoje uroki. Wróciłaś wspomnieniami do tego pamiętnego spotkania w Res – stolicy Pontyfikału, te kilka tygodni temu, w którego wyniku znalazłaś się w pięknej stolicy Akwitanii z nową misją. *** Kardynał Viktor Serrano, to szczupły, acz postawny mężczyzna w sile wieku o włosach przyprószonych siwizną i surowych rysach twarzy. W przeciwieństwie do znacznej części kardynałów, lubujących się w luksusie i nadużywających swych przywilejów w każdy możliwy sposób, Serrano zachowywał wyśmienitą kondycję zarówno fizyczną, jak i intelektualną. Jego bystry, analityczny umysł, niejednokrotnie przyczynił się do znaczących sukcesów służb specjalnych Pontyfikału, aby w końcu zaprowadzić go na ich szczyt jako głównodowodzącego. To właśnie wezwanie na audiencję u dowódcy, po zakończonej spektakularnym sukcesem misji w Czarnoborzu, przerwało twój zasłużony wypoczynek. - Czy słyszała Pani kiedykolwiek o organizacji zwanej „Towarzystwem Thule”, panno Ha Noi? – Serrano zadając to pytanie, rozparł się wygodnie w fotelu z rzeźbionego drewna i splótł palce dłoni przed sobą. Jego przenikliwe spojrzenie spoczęło na Tobie. Nie było w nim cienia uśmiechu. *** - Towarzystwo Thule (Thule-Gesellschaft), to odłam wotańskiej Loży Oświeconych Misteriów, powstały u progu Wielkiej Wojny w Heimburgu. Założona przez gnomiego maga Rudolfa von Rottendorfa organizacja całkowicie skupiła się na szukaniu potęgi poprzez zgłębianie okultyzmu, jego najmroczniejszych rytuałów i szukaniu najpotężniejszych magicznych artefaktów. Mało kto to wie, ale to dzięki członkom Thule Ven Rier poznał zakazane tajemnice nekromancji i sekrety przemiany liczowskiej, której dokonał na polach Nordalii. Za czasów Nieumarłej Rzeszy Towarzystwo działało prężnie na całym świecie, szukając zakazanej wiedzy i zbierając artefakty z najdalszych zakątków świata, ale nigdy nie wyszło z ukrycia. Zawsze działając zza kulis poprzez spiski i machinacje. Myśleliśmy, że koniec Wielkiej Wojny i przegrana Ven Riera sprawiły, że i Thule poszło w rozsypkę, ale byliśmy w błędzie. Na długie lata słuch o organizacji zaginął, ale od jakichś dwóch lat nasz wywiad donosi o wzmożonej aktywności jej członków. To mówiąc kardynał Serrano pochylił się do przodu i lewa ręką sięgnął do szuflady wyciągając z niej teczkę po czym położył ją przed Tobą. - Otwórz proszę. – wskazał na zamkniętą aktówkę. Sięgnęłaś po leżącą na stole teczkę i otworzyłaś ją, a Twoim oczom ukazała się przyczepiona stara fotografia i wpisane w rubryce na pierwszej stronie imię i nazwisko – Juda Schultz. - Podejrzewamy, że ten gnom ma coś wspólnego ze wzmożoną aktywnością agentów Towarzystwa – powiedział kardynał, podczas gdy Ty studiowałaś zawartość aktówki. - Przed kilkoma godzinami dostałem depeszę, w której poinformowano mnie, iż widziano tego jegomościa w Orseaux, stolicy republiki Akwitanii. – tu Serrano przerwał na chwilę spoglądając na Ciebie badawczo. – Tam też się udasz by zbadać całą sprawę. Pamiętaj, to delikatna misja, musisz działać subtelnie. Nie możemy dopuścić do skandalu dyplomatycznego, a jednocześnie nie możemy pozwolić agentom Thule realizować ich niecnych planów, bo te mogą zagrażać nie tylko Pontyfikałowi, ale całej Wanadii. – to mówiąc Wiktor Serrano wstał z rzeźbionego fotela i podszedł do okna, z którego rozciągał się widok na panoramę Res skąpanego w promieniach południowego słońca. Stał tak w milczeniu przez dłuższą chwilę, splótłszy dłonie za plecami, po czym westchnął głęboko i spojrzał w Twoją stronę. - Alfheimskie służby specjalne również zainteresowały się sprawą Towarzystwa, co zresztą nie dziwi, bo imperium słono przypłaciło zwycięstwo nad Ven Rierem i podobnie jak większość mocarstw Wanadii nie chciałoby powtórki z rozrywki. – rzucił Serrano znów spoglądając w okno, bardziej jakby do własnych myśli niż do Ciebie. – Na miejscu spotkasz się z wysłannikiem tamtejszego attaché, to niejaki James Black. Nawiążesz z nim współpracę, ale miej na niego oko – Alfheimczykom nigdy do końca nie można ufać. Za dwie godziny masz sterowiec do Orseaux. Masz dowiedzieć się kim dokładnie jest Juda Schultz, jakie są jego związki z Towarzystwem Thule, co robi w Orseux i jeżeli trzeba masz pokrzyżować im plany. Wszystko to oczywiście w białych rękawiczkach i z wrodzonym Ci wdziękiem. Powodzenia Panno Ha Noi. Idź już, nie trać czasu – to mówiąc podał Ci dłoń na pożegnanie i uśmiechnął się nieznacznie. - Oczekuję regularnych raportów – usłyszałaś za plecami, wychodząc z gabinetu.   *** Z zamyślenia nad trzymanym w ręku kieliszku wina wyrywa Cię pukanie do drzwi pokoju hotelowego, w którym przebywasz. Co robisz? (poczekać na reakcję gracza) Otwierasz drzwi i widzisz, że przed nimi stoi młody boy hotelowy – elf, który na Twój widok peszy się okrutnie i wysuwa przed siebie srebrną tacę, na której leży biała koperta z pięknie wykaligrafowanym opisem: „Sz. P. Ha Noi, p. 308”. Chłopak duka: - Wiadomość dla Pani. (poczekać na reakcję) Kiedy zabierasz kopertę chłopak skłania się nisko i pospiesznie odchodzi, ewidentnie nie czuł się dobrze pod uważnym spojrzeniem pięknej orczycy. Koperta, którą trzymasz w dłoni, to zwykła biała koperta na listy, nie posiada żadnych oznaczeń, pieczęci czy logo. W środku znajduje się złożona kartka, która zawiera krótką, napisaną odręcznie, starannym pismem notkę: „Mam nadzieje, ze tutejsze Pinot Noir zachwyciło swym smakiem i bukietem. To tak, na początek naszej dobrej współpracy. Dzisiaj o 18:00 w restauracji La Grange podają wyśmienita kaczkę z jabłkami. Mamy wiele do omówienia, będzie wiec ku temu świetna okazja. Do zobaczenia na miejscu. Z wyrazami szacunku. James”  
  7. eliandir
    Nie było mnie na tym blogu całe lata, aż dziw, że istnieje :). Dzisiaj chciałem się z Wami podzielić pierwszą z sesji RPG, jakie po latach przerwy zacząłem znów prowadzić. Tym razem gram online w czym pomaga mi posiadanie swojego serwera Discord.
    Bohaterką pierwszej sesji jest agentka specjalna Państwa Pontyfikalnego, orczyca Ha Noi. Wszystkie sesje publikowane będą później na moim kanale YT.
     
  9. eliandir
    Przed Wami trzecia sesja-prolog dla kolejnej z postaci w mojej wolsungowej drużynie. Tym razem bohaterem odcinka jest, grany przez mojego kolegę Mirka, James Black - arystokrata z Alfheimu w dyplomatycznej służbie Jej Królewskiej Mości królowej Tytanii.
    Archhetyp postaci, to salonowiec. Rola: arystokrata/dyplomata. Rasa: człowiek.
    Zapraszam do słuchania i życzę miłej zabawy :).
     
     
  10. eliandir

    Okruchy prozy cz. 3

    Przez eliandir,

    Dziś kolejny fragment z moich tzw. okruchów prozy:
     
    W moich myślach mówisz mi, że tęsknisz. Ale przecież ja jestem. Jestem wciąż blisko Ciebie, gdzieś na granicy dotyku, na wyciągnięcie ręki, na oka mrugnięcie. Nieprzerwanie trwam przy Twoim boku, jak opoka, jak skała, ogorzała od palącego słońca i porywistych wiatrów. Zawsze mam dla Ciebie uśmiech, gdy tylko zwrócisz w moją stronę swoją twarz. Jestem tuż obok, dla Ciebie, pomiędzy światłem i cieniem, ciemnością i świecą. Wytrwale czekam aż kolejny raz wpadniesz w moje ramiona bez słów, jak kiedyś.
    Moje myśli krążą wokół Ciebie za często i za gęsto. Pewnie częściej niż byś chciała, częściej niż bym sam chciał. Strzępki myśli, obrazów, wspomnień, emocji – kompozycja rzeczy, które przeżyliśmy razem i te, które przeżyliśmy razem tylko w mojej głowie, w niedoścignionych marzeniach, gdzieś w jednym z tych alternatywnych wszechświatów, które ponoć powstają zrodzone przez myśl i umierają wraz z nią.
    Tak, w rzeczy samej, tęsknię za tym by usłyszeć, że tęsknisz.
    *** Niewysłane listy z dna szuflady
  11. eliandir
    "Dziwne są ścieżki wilczych serc"
    Kiedyś przyjdziesz, samotny wilku
    Po raz ostatni w Twoją sierść
    księżyca zew wplącze wzorzec nocy
    Dziwne są ścieżki wilczych serc
    Jeszcze dziwniejsze echa
    Tych serc samotnych...
    Jak Ty i ja
    Samotny wilku, śnij wilczy sen
    O ostatniej swej pogoni
    Dziwne są ścieżki wilczych serc
    Jeszcze dziwniejsze drogi
    Naszych serc samotnych...
    Jak Ty i ja
  12. eliandir
    Poniżej zamieszczam kolejny fragment z cyklu "okruchy prozy".
    Mężczyzna stał oparty o balustradę małego tarasu przylegającego do południowej ściany domu, w którym odbywało się spotkanie towarzyskie grupki przyjaciół. Stał tak delektując się chłodnym, wieczornym powietrzem, wpatrzony w mrugające światła odległych domostw. Rozmyślał. Początkowo nie zwrócił uwagi na fakt, że od dłuższej chwili nie jest już sam.
    Młody, na oko kilkunastoletni chłopak, bezszelestnie stanął obok mężczyzny. Przez kilka chwil tkwili tak obaj, w milczeniu. W końcu ciszę przerwało nieśmiałe pytanie:
    - Kochasz mamę, prawda? ? pytanie zawisło w powietrzu niemalże materialne i nawet cykady koncertujące zajadle gdzieś w trawie jakby ucichły na chwilę. Mężczyzna wyrwany nagle ze swoich rozmyślań spojrzał na chłopaka, przez usta przebiegł mu cień uśmiechu. Onieśmielony tak własnym pytaniem, jak i uważnym spojrzeniem przenikliwych oczu pytanego, chłopiec zarumienił się i odwrócił wzrok.
    - Nigdy nie przestałem jej kochać ? odparł mężczyzna. Zza uchylonych drzwi słychać było śmiechy i gwar rozmów.
    - To dlaczego nie jesteście razem? ? spytał młodzieniec ze wzrokiem utkwionym gdzieś w dali, nie mając zapewne odwagi by spojrzeć w oczy swojemu rozmówcy.
    - Próbowaliśmy, przecież wiesz ? odparł tamten. ? Ale nie wyszło. Taka kolej rzeczy. W życiu dorosłych ludzi tak bywa. Teraz Twoja mama jest szczęśliwa z kimś innym. Ty chyba też ? dokończył, uśmiechając się do ciekawskiego młodzieńca.
    - A Ty? Czy Ty jesteś szczęśliwy? ? chłopak nie ustępował w swojej dociekliwości. Na chwilę twarz mężczyzny przybrała melancholijny wyraz, rzucił przez ramię spojrzenie w kierunki drzwi wiodących do mieszkania. Po czym odpowiedział:
    - Jestem trochę szczęśliwy, a czasem trochę smutny. Kiedy wiem, że Twojej mamie dobrze się wiedzie i kiedy wiem, że jest szczęśliwa, wtedy i ja jestem trochę szczęśliwy. Czasem bywam smutny, bo tęsknię za czymś zupełnie już dla mnie nieosiągalnym.
    - Za mamą?
    - Tak, za nią też. Za jej uśmiechem, który mógłby być dla mnie, za wspólną poranną kawą, za spacerem po parku, za wspólnym robieniem zakupów, za zapaloną świecą w oknie. Dorośli tęsknią za różnymi rzeczami. Sam się kiedyś przekonasz. Nawet za odrabianiem lekcji można tęsknić. ? mężczyzna uśmiechnął się szeroko, choć był to uśmiech podszyty tęsknotą, która na krótki moment zeszkliła oczy mówiącego.
    - Odrabianiem lekcji? Nieeee. Poważnie? ? nie dowierzał Młody.
    - Tak, za tym również ? odpowiedział mężczyzna. ? Kiedyś to zrozumiesz. Jestem tego pewien. Chodź, wracamy do środka, bo zaraz zaczną nas szukać. ? to mówiąc, poklepał Młodego po ramieniu i ruszył ku drzwiom. Po chwili ociągania młodzieniec ruszył za nim. Koncert cykad na chwilę zagłuszyła salwa śmiechu rozbawionego towarzystwa.
    *** Niewysłane listy z dna szuflady.
  13. eliandir
    "Na dachu snów zatrzymam się"
    Jestem ofiarą
    wynikowej własnych decyzji
    ostrzy niespełnionych pragnień
    pułapek głupiego serca
    gubionego co krok
    Cięgle potykam się
    o kamienie codziennych dni
    walcząc z wiatrakami złudzeń
    że kiedyś spotkam Cię
    na jednej z dróg
    tak samotnych
    Któregoś dnia
    rozpłynę się
    Jak łzy
    w strugach deszczu
    Na dachu snów
    zatrzymam się
    jak Roy Batty
  14. eliandir

    Okruchy prozy

    Przez eliandir,

    Dorzucam do swojego małego i rzadko aktualizowanego bloga nowy dział/kategorię - okruchy prozy. Będę tu umieszczał fragmenty napisanych przez siebie tekstów i tekścików - nic konkretnego, żadne tam opowiadania, eseje, felietony etc. Po prostu różne moje zapiski, nie będące wierszami, a może posiadające czasami jakąś nutę poetyki. Czasem to tylko fragmenty moich przemyśleń, pod wpływem impulsu przelanych w słowa. Teksty w większości o charakterze dość osobistym i niosące (przynajmniej dla mnie) znaczenie głębsze od samej treści. Kiedyś może zlepię w jakąś sensowną, większą całość.
    Roboczo nazwałem ten "projekt": "Niewysłane listy z dna szuflady", chciałem "Z niewysłanych listów", ale taki tytuł był już zajęty przez pewną lubianą przeze mnie poetkę.
    Dlaczego tu? Bo to mój blog, mój kącik, a że z grami niespecjalnie związany... A musi być?
    Ale do rzeczy.
    Okruch 1 (choć tak naprawdę kolejność jest zupełnie przypadkowa):
    Dobrze jest mieć do czego wracać. Choćby to była tylko garść wspomnień ciepłych jak kubek herbaty... i koc.
    ***
    W samotne i długie wieczory, gdy jedynym towarzyszem muzyka sącząca się z głośników, a przyjacielem kolejny kieliszek wina, znowu wracam myślami do naszych letnich dni.
    Uświadamiam sobie wtedy, że choć mijają miesiące i lata, ja wciąż za Tobą cholernie tęsknię. Bezgłośna spowiedź do ściany, która wszystko przyjmie, jak papier.
    Dopijam ostatni kieliszek w beznadziejnym geście autodestrukcji mijającego dnia. Jutro przyjdzie kolejny, tak samo pusty, bezbarwny i bezcelowy jak poprzedni. A może to tylko pryzmat nocy...
    ***
    Nasze własne szczęście budujemy zawsze na gruzach marzeń i płonnych nadziei innych ludzi.
    *** "Niewysłane listy z dnia szuflady"
  15. eliandir

    Jak zawsze

    Przez eliandir,

    "Jak zawsze"
    Do szafy grającej wszystkich smutków i żalu
    wrzucam dziś żetony wspomnień
    Załkała cisza martwej struny dźwiękiem
    Kroków oddalających się naprędce
    Miłość odwróciła się na pięcie i wyszła
    trzaskając drzwiami, bez pożegnania
    Daleko za nimi Twoje szczęście
    Dla mnie tylko zimne dni
    Jak zawsze
  16. eliandir

    Ostatni raz

    Przez eliandir,

    "Ostatni raz"
    Ostatni raz
    spoglądam w głębiny
    Twoich oczu
    Szukając czegoś nieuchwytnego
    Ale to tyko cień
    minionych chwil
    To nie nasze dzisiaj
    plącze się u stóp
    Jakieś wczoraj
    było milion lat temu
    A jutro tak nie moje
    na bezdrożach snów...
    Na jedną chwilę
    moje serce w Twoich dłoniach
    zawołało - Bądź!
    Mimo wszystko
    Pośród głuchej ciszy
    niemych grobów
    zdeptanych marzeń
    Pokryta kurzem
    bezmyślnego gniewu
    bezbrzeżnego żalu
    utraconych złudzeń
    nadzieja legła
    stracona
    Po raz ostatni.
  17. eliandir
    "Refleksja bezśnieżnej zimy II"
    Jak wąż Uroboros
    gryzę własny ogon
    Schwytany w pętli
    historii,
    która kocha się powtarzać.
    Wczorajsze jutro
    Z poplątanych marzeń
    Gdzie proste ścieżki
    wiodą donikąd
    Początek i koniec
    gryzieniem ogona
    A skutek od zawsze
    ten sam...
  18. eliandir

    Łowcy Głów

    Przez eliandir,

    Tytuł: Łowcy Głów
    Autor: Jo Nesbo
    Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie (2008)
    Roger Brown jest łowcą głów, najlepszym w Oslo, a może nawet najlepszym w Norwegii. Każdy kogo poleci do pracy znajduje zatrudnienie. Wielkie firmy właśnie u niego szukają kandydatów na najważniejsze stanowiska. Jednakże nawet taka pozycja i renoma jaką w Norwegii wyrobił sobie pośród headhunterów Roger nie daje mu wystarczających pieniędzy. Roger Brown żyje ponad stan. Utrzymanie galerii sztuki jego żony Diany oraz piękna willa, w której mieszkają, to luksusy, na które nie stać nawet tak dobrego łowcy głów. Dlatego też Roger zmuszony jest kraść. Pan Brown jest złodziejem dzieł sztuki i okrada swoich klientów. Kiedy dzięki kontaktom swojej żony poznaje holenderskiego biznesmena Clasa Greve, który jest posiadaczem bezcennego obrazu Rubensa, postanawia wykorzystać szansę na osiągnięcie finansowej niezależności. Intryga, w którą się wplącze przyniesie nieoczekiwany obrót spraw.
    Jo Nesbo jest jednym z najbardziej znanych, współczesnych pisarzy skandynawskich, którego książki przetłumaczono na wiele języków. Osobiście z twórczością tego pana spotykam się po raz pierwszy i zaliczam je do bardzo udanych.
    Akcja powieści , mimo że książka nie należy do długich, rozkręca się dość powoli. Jednakże gdy już przebrnie się przez kilka pierwszych rozdziałów, to intryga zaczyna pędzić na złamanie karku i nie zwalnia już do samego końca. Taka konstrukcja przypomina swoim schematem jazdę na rollercoasterze, gdzie powolna jazda ku górze jest tylko chwilą potrzebną na nabranie oddechu przed runięciem w dół z pełną prędkością. Od pewnego momentu książka trzyma w napięciu i nie pozwala oderwać się od czytania, a wertując kolejne strony z zapartym tchem śledzi się wydarzenia, w które wplątał się Roger i choć Nesbo wykreował bohatera, w którym niespecjalnie jest co lubić, to gdzieś nieświadomie kibicuje mu się na każdym kroku.
    ?Łowy Głów? poza wartką akcją, ukazują po trosze kulisy pracy headhunterów w świecie wielkiego biznesu, a techniki, których Roger używa w trakcie rozmów z klientami oraz jego przemyślenia i analizy są ciekawe z psychologicznego i socjologicznego punktu widzenia.
    Również do warsztatu pisarskiego Nesbo nie da się przyczepić. Powieść napisana jest zgrabnie, czyta się świetnie. Bohaterowie są wyraziście zarysowani, a Roger, mimo iż nie jest najsympatyczniejszym człowiekiem, to śledząc jego losy, jakoś nie sposób mu nie kibicować. Może dlatego, że w swoich wadach i złych życiowych decyzjach jest tak bardzo ludzki...
    Z czystym sumieniem polecam tę książkę. Świetna lektura na wieczór (lub dwa). Jak ktoś lubi dobre thrillery sensacyjne, to się nie zawiedzie.
    Moja ocena wg systemu "szkolnego": 5/6
  19. eliandir
    "Czasem liczy się tylko rym"
    (Wena w pracy przynosi zadziwiające rezultaty)
    Czasem w pracy nachodzi mnie myśl
    By poskładać swe myśli nieskładne
    Wziąć długopis, bazgrolić co sił
    Tworzyć rymy na oko dość zgrabne
    Tak o niczym napisać wiersz
    Może głupi, ktoś powie nieładnie
    Czasem liczy się tylko rym
    Oraz to co do głowy wpadnie
    Zatem
    Zjadłem sobie kanapkę ze smalcem
    Zaraz potem rozbolał mnie brzuch
    Poprawiłem więc ciastkiem z zakalcem
    Teraz będzie mnie bolał za dwóch
  20. eliandir
    "Zasiałaś w moim sercu wiatr"
    Jak to jest?
    Moja twarz w oknie
    W dole mrok
    Miasto skażone nocą
    Mroźny wiatr...
    To w moim sercu pada śnieg
    Zdeptane kwiaty
    przykrył biały puch
    W każdym płatku
    Twoja twarz
    Twoje usta
    Czuły dotyk Twój
    Drzazgi uczuć ciśniętych w kąt
    Lodowe sople tęsknoty
    Wbite tak
    bym nigdy nie zapomniał...
    Zasiałaś w moim sercu wiatr
    Ja po dziś dzień
    zbieram owoce burzy
  21. eliandir

    W dwuwierszach smutku...

    Przez eliandir,

    "W dwuwierszach smutku..."
    Jestem chory na Ciebie
    I na ten świat za oknem
    Kiedy rzucam się z mostu
    To rozmyślam się w locie
    Znowu tonę w odmętach
    bezsilności i żalu
    Życie toczy się dalej
    Niech się toczy beze mnie
    Nić babiego lata zaplotłem
    W kolczaste łupiny kasztanów
    Jesienne myśli, marzenia i sny
    Ubrane w melancholii płaszcz
    W dwuwierszach smutku
    zamykam serca swego wrak
  22. eliandir

    Chciałbym tak...

    Przez eliandir,

    "Chciałbym tak..."
    Chciałbym kiedyś za rękę
    Pójść z Tobą na spacer
    Jak za tamtych
    piękniejszych dla mnie dni
    W splecione dłonie
    zakląć ciepło naszych serc
    Jednak Nasze wczoraj
    było milion lat temu
    Dzisiaj znów samotne
    Na bezdrożach snów
    Chciałbym tak
    wziąć Cię za rękę i pójść
    na spacer...
    Do jesiennych wzgórz...
    i marzeń tych letnich...
    gorących...
    Jak żar Twoich ust...
  23. eliandir

    Hitman: Potępienie

    Przez eliandir,

    Tytuł: Hitman: Potępienie
    Autor: Raymond Benson
    Wydawnictwo: ZNAK litera nova (2012)
    Agent 47 to perfekcyjna maszyna do zabijania. Sztucznie wyhodowany i genetycznie podrasowany klon, od dziecka wychowywany i szkolony tylko w jednym celu, by być niesłychanie skutecznym zabójcą na zlecenie.
    Agent 47 jest pierwszorzędnym mordercą i chlubą Międzynarodowej Agencji Kontraktów, supertajnej organizacji stojącej ponad prawem i rządami państw, która oferuje swoje usługi każdemu kogo na to stać.
    Kiedy w wyniku wewnętrznych rozgrywek w Agencji, jedna z misji agenta w Nepalu kończy się niepowodzeniem. Ten ciężko ranny i uznany za zmarłego postanawia odejść z organizacji i odsunąć się w cień. Po pewnym czasie wraca pracując już na własny rachunek.
    Jednakże Agencja nie tak łatwo zapomina o swoim najlepszym agencie i postanawia jeszcze raz zrobić wszystko by nakłonić 47 do powrotu w jej szeregi. Tym razem łysy zabójca, z kodem kreskowym wytatuowanym z tyłu głowy, stanie przed najtrudniejszym w swojej dotychczasowej karierze zadaniem, a także będzie musiał zmierzyć się ze swoimi prywatnymi demonami oraz czymś dla niego zupełnie nowym ? ludzką stroną swojej natury.
    Z książkami napisanymi na podstawie gier komputerowych lub wykorzystującymi pochodzące z nich uniwersa bywa różnie. Często są to klepane na zamówienie wydawców średniaki, toporne i bez polotu, których jedynym zadaniem jest pozwolenie na odcinanie kolejnych kuponów od uznanej przez graczy marki. Oczywiście są wyjątki, ale zwykle potwierdzają one tylko tą niepisaną regułę, że powieści na podstawie gier nie należą do książkowych arcydzieł.
    W mojej prywatnej opinii książka Raymonda Bensona ? ?Hitman: Potępienie? wypada naprawdę dobrze. Jest to powieść czysto rozrywkowa z pogranicza sensacji i kryminału i jako taka spełnia swoje zadanie znakomicie. Może się spodobać także tym osobom, które o postaci łysego zabójcy słyszą po raz pierwszy w życiu. Akcja powieści jest wartka bez zbędnych dłużyzn, choć cała fabuła do wybitnie skomplikowanych nie należy i momentami jest przewidywalna. Benson całkiem nieźle poradził sobie z nakreśleniem rysu psychologicznego i charakteru głównego bohatera, dzięki czemu ten nabiera nieco większej głębi. Całość napisana jest całkiem sprawnie, prostym i przystępnym językiem, bez zbędnego zadęcia i pseudointelektualnego bełkotu, tak jak moim zdaniem powinna być napisana sensacyjna powieść kierowana głównie do młodzieży.
    Słowem podsumowania ? dla fana gier o Agencie 47 pozycja warta uwagi , dla pozostałych, dobre, rozrywkowe czytadło na wieczór lub dwa.
    Moja ocena wg systemu "szkolnego":
    4/6
  25. eliandir
    "Samotnych nocy zimne pejzaże (Z listu do K.)"
    Samotnych nocy zimne pejzaże
    Ogrzewam myślą, że Ty i ja...
    Że kiedyś jeszcze będziemy razem
    Powróci do mnie ust twoich smak
    Bezsennych nocy mroczne pejzaże
    rozświetlam myślą, że Ty i ja...
    Że kiedyś jeszcze będziemy razem
    Powróci do nas ten piękny czas
    Tak wiele nocy jeszcze przed nami
    Samotnych, zimnych, bezsennych tak
    W których uciekam do świata marzeń
    Gdzie nasze dłonie, gdzie Ty i ja...
    Gdzie My... Na zawsze...
    razem...
×
×
  • Utwórz nowe...