Edguy

[POLIPOLIK]

Skład:

• Tobias Sammet ? śpiew
• Jens Ludwig ? gitara
• Dirk Sauer ? gitara
• Tobias Exxel ? gitara basowa
• Felix Bohnke ? perkusja

Edguy to założony w 1992 roku niemiecki zespół grający - teoretycznie - power metal, a w praktyce dryfujący od hard rocka przez heavy metal nawet do pop-rocka (!), z inspiracjami ze strony Iron Maiden czy Helloween. Często przy Edguy możemy się natknąć na tag "happy metal", który odnosi się do ogólnej radości czerpanej ze słuchania dokonań zespołu, a także tworzenia muzyki przez chłopaków, ale przede wszystkim - do humoru wplatanego do utworów, okładek, luzu scenicznego i wesołego podejścia do świata. Oprócz tego cechami charakterystycznymi kapeli są na pewno: wokal pana Sammeta o szerokiej skali i często kastrackim brzmieniu, melodyjność utworów, które w sposób zatrważająco szybki ładują się człowiekowi do głowy, sporo epickich momentów i łatwość w odbiorze - co oczywiście nie jest równoznaczne z brakiem ambicji czy prostactwem. I radocha! Wspominałem o radosze?

Ogólnie mówiąc, lekkie i przyjemne granie, od którego naprawdę ciężko się oderwać!

[panoramiczny]

Zespół, który wrzucam do worka, który nazywa się "Lubię".

Nie jestem ich zagorzałym fanem, ale gdy mam odpowiedni nastrój Edguy często gości u mnie w głośnikach.

Jest to zdrowe podejście do muzyki, która ma przede wszystkim dawać radość. Mogę powiedzieć, że jest taki power metal bez tych wszystkich patetycznych zagrywek.

Czerpią garściami z klasyków metalu, ale to nie wada. Inspirować trzeba mieć czym.

Ogólnie polecam.

A co sądzicie o solowym projekcie Tobiasa?

[POLIPOLIK]

Jakiś czas temu postanowiłem odkurzyć Tinnitus Sanctus, czyli najnowszy krążek, bo po premierze w 2008 roku mnie nie porwał, a jako że i recenzje zebrał średnie, poszedł w odstawkę. I co? No i, kurczę, nie mogę się oderwać od niektórych kawałków! Takie Ministry of Saints, Dragonfly i Speedhoven porywają melodyjnością i chwytliwymi refrenami, Thorn Without a Rose to kolejna udana ballada Tobiego i spółki, a i nie można przejść obojętnie obok fajnie rockowego Dead or Rock, ciekawego The Pride of Creation, tudzież śmiechowych Sex Fire Religion i Aren't You a Little Pervert Too?. Cała reszta również trzyma poziom. Panowie znowu nagrali kawałek fajnego materiału, może nie tak łatwo włażącemu do dyńki jak poprzednie, ale z wyjściem są już porównywalne kłopoty - i bardzo dobrze!