Tak, sam tytuł powinien wystarczyć dla opisu uczuć, jakie towarzyszyły mi przy okazji oglądania kolejnego spotkania naszej reprezentacji w piłce nożnej. Pierwszą połowę, żałuję tego szczerze, przespałem. Zapomniałem o tym jakże ważnym wydarzeniu na skalę światową (graliśmy przecież z Danią, zagramy jeszcze z Tajlandią i Singapurem), przez co ominął mnie pokaz umiejętności polskich ligowców. Taki wniosek wyciągnąłem bowiem z relacji na różnym portalach, podobno w pierwszej połowie nasi potrafili, uwaga, trafić w bramkę. W jednej sytuacji pokusa pokazania się kibicom w kraju, którego nie jestem w stanie wskazać na mapie, była tak wielka, że niejaki Sławomir Peszko trafił do bramki rywala. Na szczęście strona internetowa telewizji publicznej zaspokoiła moją mocno nadwyrężoną ciekawość i zobaczyłem chwilę przebłysku polskiej drużyny. Drugą połowę niestety już widziałem na własne oczy, którym po ponad 45 minutach oglądania naszych reprezentantów, na pewno nie jest lepiej. Na przyszłość chyba ubezpieczę się i pożyczę od kogoś okulary, choćby przeciwsłoneczne. Zawsze to jakaś ochrona dla wzroku, który codziennie stopniowo staje się pewnie coraz gorszy. W każdym razie chwała drodzy reprezentanci za tego jednego gola. Brawo Mariusz Pawełek, dzięki jednej interwencji mogłeś zyskać nową bliznę, która jednak byłaby za pewne wyjątkowa. W końcu jedyne, co będziesz mógł pokazać dzieciom po tym meczu, to chyba koszulka, o ile nie zamieniłeś się z jakimś duńczykiem. Mogła być jeszcze blizna, tego nikt by nie odebrał. Tymczasem prawdopodobnie zostanie z niczym, bo mam szczerą nadzieję, z całą sympatią do bramkarza Wisły, że więcej nie pojawi się w koszulce z naszym godłem na piersi. Amen. Ruszajmy więc pokazać obywatelom Tajlandii i Singapuru, że wcale nie są tacy słabi, jak im się wydaje. Polska!!!