Zacznę od tego, że mój zachwyt nie miał granic, kiedy w moje ręce trafił 2 album grupy The Horrors. Dwa długie lata minęły od momentu wydania ich debiutanckiego albumu. A muszę przyznać, że był to album masywny. Każdą piosenkę pp prostu wchłonąłem. Dlatego, mimo wielkiego podekscytowania 2 albumem, miałem (przed wysłuchaniem go) spore obawy. Wszystko przez domniemany 'syndrom 2 płyty' któremu ulegli m.in. Stone Roses czy Kaiser Chiefs. Jednak moje obawy zostały rozwiane w chwili, gdy w głośnikach usłyszałem pierwsze dźwięki Mirrors Image. Po ok. 4 min. byłem pewny, że ich geniusz jest jednak wielki. Zresztą ta piosenka jest, jak dla mnie, najlepszą z całej płyty.

Po wysłuchaniu 'Primary colours' trudno nie odnieść wrażenia, że panowie (a teraz wyrażenie które uwielbiają wszyscy krytycy muzyczni) dojrzali. Na ich drugim krążku jest już mniej tej swoistej eksplozji energii i bardzo charakterystycznego brzmienia ( jak dla mnie lepszego od J&MJ). Chociaż takie kompozycje jak ' Can you remember' albo 'New ice age' ciągle pokazują, że The Horrors nie zatracili do końca swojego stylu. Zresztą 'nowy styl' (sea within a sea) kosi masakrycznie.

Podsumowując : The Horrors są wielcy i tyle.