Follow the fishies....

Chwilę myślałem nad tym co napisać, ale chyba uchwyciłem to co mi chodziło po głowie:

Wszystkie swoje błędy staram się naprawiać na bieżąco, analizuję co zrobiłem źle, co mogłoby z mojego działania wyniknąć itp., dlatego (przynajmniej na razie) nie boję się, gdyby taka sytuacja mnie spotkała. Nie zwykłem chować złych postępowań w niepamięci, a zawsze (chyba, że o czymś nie wiem) to druga osoba zapominała o ewentualnej krzywdzie jaką jej wyrządziłem (kiedy ja dalej pamiętałem).

Każdy z nas rani innych. Każdy z nas ma masę swoich drobnych grzeszków, rzeczy,których żałujemy. Każdy z nas. Nawet święci.

Doprawdy? Ja wiem o jednym grzechu, który w dodatku dla innych nie byłby nawet grzechem. Nie nazwałbym tego masą.

Nie jest ogólnoludzką regułą,że ludzie zabijają się z powodu ciężaru tego, co zrobili.

Powiedziałbym iż najczęściej ludzie zabijają się dlatego, że mają ciężko - albo uważają, że mają ciężko - w życiu.

Dorzućmy do tego jeszcze zrozumienie każdej konsekwencji tego, co zrobiliśmy, każdej rany, którą to zadało sercom innych, każdego grama ich bólu...

Cokolwiek zrobiłem, jeśli uważam to za słuszne, może nawet sprawiać ból. Bo jest słuszne.

Wolę wersję "Piekło to miejsce w sercu".

pzdr.