Zonk?

Uspokoję, to całkowicie normalne. Sam piszesz o poważnej, jak na Twój wiek, życiowej zmianie, która okazała się mieć konsekwencje głębsze, niż byś przypuszczał. Za wszystkim czai się oczywiście strach, a potrafi on przybrać tak niesamowite i dręczące formy, że niszczy człowiekowi życie. Destabilizacja dotychczasowego stanu rzeczy odebrała Ci częściowo poczucie bezpieczeństwa, a ponieważ człowiek jest zwierzęciem i posiada instynkt samozachowawczy, Twoje ciało broni się przed destrukcyjnymi zastrzykami adrenaliny (odruch "walcz lub uciekaj"), serwując Ci... no, powiedzmy, że przywidzenia. O prawdziwych omamach mówimy, kiedy dana osoba nie jest w stanie odróżnić prawdy od fikcji, a Ty nadal możesz spojrzeć w stronę wyimaginowanego zjawiska i sprawić tym samym, że zniknie. Dodatkowo fakt istnienia u Ciebie arachnofobii (zdiagnozowanej?) świadczy o tendencji do ulegania natrętnym lękom. Po pierwsze polecam sięgnięcie po książkę "Pokonać lęk" Lavinii Plonki, z której dowiesz się naprawdę dużo o swoim strachu, jego przyczynach i konsekwencjach. Sama doskonale wiem z autopsji, jak różnorakie lęki potrafią wykreślać miesiące z życiorysu, więc z doświadczenia mówię, że musisz sobie pomóc, bo inaczej będziesz doznawał tych nieprzyjemności w dalszym ciągu, a kto wie, czy z czasem to się nie pogłębi; za stanami depresyjnymi również na ogół czai się strach, a depresja, która - wbrew obiegowej opinii - jest rzeczywistą chorobą, to niebezpieczna sprawa. Piszesz o bliskich osobach i potrzebie czucia ich obecności - powinieneś znaleźć kogoś, komu będziesz mógł się zwierzyć. To nie żadne dziecinne mrzonki i lepiej, żeby ktoś dorosły zwrócił na to uwagę - strach w różnych postaciach dotyka ludzi w każdym wieku (już u noworodków pojawia się "lęk przed upadkiem", który w trakcie dorastania ewoluuje w kilka podstawowych lęków, m.in. o życie czy przed odrzuceniem).