Daredevil obalił mit o pstrokatych ekranizacjach komiksów Marvela. Netflixowa seria pokazała, że w ramach tego samego ekosystemu, w którym Thor wymachuje swoim zaczarowanym młotem i gdzieś tam w kosmosie żyje sobie gadający szop, mają miejsce historie opowiedziane w innym tonie i przeznaczone dla innej grupy docelowej. Jessica Jones to drugie podejście Netflixa do tematu superhero. I w tym problem.

Aka Jessica Jones była dla komiksów Marvela nową jakością.

Tak przynajmniej słyszałem, bo komiksowego oryginału nigdy nie czytałem. Ma to swoje dobre strony, bo dzięki temu mogłem do serialu podejść bez porównywania go do oryginału, który jest lepszy z zasady.

Pilot mnie oszukał, bo zapowiadał serial w którym pani detektyw Jones będzie co odcinek rozwiązywała kolejną sprawę. Tymczasem pozornie błahe zadanie przeradza się w główny wątek, a Jessica musi udowodnić, że zbrodnię, o którą podejrzana jest młoda lekkoatletka, popełnił ktoś inny.

Ten ktoś nazywa się Killgrave i robi wszystko, żeby udowodnić, że ta nazwa nie wzięła się znikąd.

Wyobraźcie sobie, że wydajecie komuś polecenie, a ta osoba bezwzględnie je wykonuje, choćby miała skoczyć z mostu, oddać dobytek życia albo obejrzeć finał Dextera.

Ta moc, chociaż daje nieograniczone możliwości, szybko okazuje się piętnem. Łatwo Killgrave?owi współczuć, co jest o tyle zabawne, że wytrawny manipulant hipnotyzuje widzów serialu, w którym występuje.

Każda postać może się okazać jego bezwolnym sojusznikiem, a Jessica, chociaż dysponuje supersiłą, nigdy nie może czuć się bezpiecznie. Zwłaszcza, że miała kiedyś nieszczęście znaleźć się pod jego kontrolą?

Skoncentrowanie się na ich pogmatwanej relacji byłoby dobrym motywem na film albo maksimum kilka odcinków, ale rozciągniecie tego na trzynaście odcinków trochę ten wątek rozwodniło.

Mimo to, czułem zaangażowanie do samego, przewidywalnego skądinąd, końca. Niestety, serial nie oferował właściwie niczego ponadto.

Potencjalnie interesujący Luke Cage służył za żywy banner swojego własnego serialu. Carrie-Anne Moss gra tę samą Trinity co zawsze. Najciekawiej z całego drugiego planu wypadła Reachel Taylor w roli Trish Walker. Była feministyczną statuą, ale ociosaną nieco łagodniej od serialowych koleżanek.

Gdyby przetrzymać pojawienie się czarnego charakteru do połowy sezonu, a w zamian pozwolić Jessice na rozwiązanie paru detektywistycznych spraw, serial zyskałby na różnorodności. Może odrobina humoru, niebazującego wyłącznie na jokerowej naturze Killgrave?a , też by nie zaszkodziła. Trudno jednak obruszać się za to, czym serial nie jest. Lepiej docenić to, czym jest - świeżym, momentami przerażającym thrillerem psychologicznym.

Nie wiadomo, jaki byłby odbiór Jessiki, gdyby debiutowała przed Daredevilem. Możliwe, że cieszyłaby się większym uznaniem krytyków, ale coś za coś - mogłaby nie wywołać takiego zainteresowania, jakie wzbudziła. Jess nie jest tak ikoniczną postacią jak Diabeł Stróż, a fakt, że jest kobietą, mógłby zniechęcić wciąż patriarchalne grono odbiorców.

I wreszcie, pomimo komiksowego rodowodu, supermocy i osadzenia w świecie Marvela, Jessica Jones nie ma z kinem superbohaterskim za wiele wspólnego. Ocenianie serialu przez ten pryzmat to ślepa uliczka, przez którą widz może się rozczarować.

Jeżeli dotarłeś do końca, to znaczy, że interesujesz się popkulturą. Jeżeli masz ochotę o niej porozmawiać w podcaście, wejdź na tudominik.pl i daj mi znać.

Jedynym warunkiem jest posiadanie mikrofonu