Nowa (i raczej krótka) podseria, traktująca o grach od niezależnych twórców, które z jakiegoś powodu wciąż tkwią na moim dysku i co jakiś czas je odpalam, zamiast jak normalny człowiek próbować ukończyć Wiedźmina 3.

W latach 2000-2006 miałem niesłychaną (nie)przyjemność uczęszczania do jednej z publicznych szkół podstawowych, w niewiele znaczącej mieścinie, nieprzekraczającej liczebnością 20 tysięcy mieszkańców, gdzieś na zachodnim krańcu Polski. Szkoła jak szkoła ? klasa zróżnicowana, były dupki, byli ludzie cisi, były dziewczęta i kilka lekcji na krzyż ? nic szczególnego. Jednak pewien dzień w tygodniu był specjalny ? dzień z informatyką w rozkładzie. Wtedy to zblazowana pani nauczyciel miała okazję zająć się swoimi sprawami, gdy tymczasem 30 wrzeszczących dzieciaków biegało od stolika do stolika (komputerów było 10), by wepchnąć się w kolejkę do zagrania w ?króliki?. Kilka lat później na własnym komputerze grałem z braćmi w ?Robaki?. Dziś gram z nieznanymi mi ludźmi w ?Kaczki?.

Jazz JackRabbit 2 - Worms World Party - Duck Game ? ciąg gier, które wyznaczają dla mnie szczyt możliwości rozrywki wieloosobowej. W pierwszej człowiek biegał jak oszalały, próbując zdobyć flagę i uniknąć morderczych pocisków innych królików, w drugiej zaś liczyła się taktyka i wyczucie, w ostatniej liczy się tzw. ?pure skill?, czyli po prostu umiejętności. ?Duck Game? to wydana nie tak dawno temu produkcja, o której mało kto słyszał, bowiem znaczna część graczy pochłonięta była wielkimi wydarzeniami, no i E3 na karku. Z tego też powodu jestem zmuszony promować tą grę, by nie stała się kolejnym przeoczonym majstersztykiem, jakich wiele znajdziemy w otchłani internetu.

Musimy jednak trzymać się natury tej gry ? będzie więc szybko, zwięźle i zabójczo: ?Duck Game? to gra, której w żadne ramy wpisać się nie da, bowiem jest to zarówno platformówka, strzelanina wieloosobowa, i gra taktyczna. Styl tej gry przypomina środek lat 90-tych, gdy na komputerach królowały takie gry, jak Jazz JackRabbit czy Earthworm Jim. Oznacza to, że grafika ma już mocno wyeksploatowany styl pixelowy, ale na szczęście jest to styl wysublimowany, a nie leniwy, muzyka zaś jest jeszcze lepsza ? porządna elektronika/rock, również stylizowane. W Kaczej Grze wcielamy się w ? niespodzianka ? kaczkę i stajemy przed możliwością zagrania trybu single (podobnego do wyzwań z Wormsów, który ma za zadanie szkolić nas w różnorakich trikach) oraz głównym i dominującym trybem wieloosobowym. Tam to stajemy w szranki z czterema innymi kaczorami (można łączyć się w drużyny), by zwyciężyć międzygalaktyczne zawody na najlepszego kaczego wojownika.

W jaki sposób przeprowadzone są zawody? Cztery kaczki w głupich czapkach (gracz sam je wybiera, by łatwiej odróżnić swoją postać) trafiają na różnych rozmiarów areny, a ich głównym celem jest zlikwidowanie oponentów i pozostanie przy życiu minimum 2 sekundy po ostatnim fragu, by zaliczyć punkt. Rund jest 10 i zależnie od ustawień zakładającego do zwycięstwa potrzeba 10 wygranych map. Mapy są mocno zróżnicowane pod względem dostępnego uzbrojenia, potrzebnego do eliminacji kaczek ? a broni tych jest mnóstwo (broń biała, granaty, miny, pistolety, karabiny laserowe, snajperki, bazooki, miotacze ognia etc.), większość z map ma też własną tematykę, jak np. mapa z instrumentami muzycznymi na środku, malutka mapa pełna broni zamrażającej, mapa z pilami łańcuchowymi, mapa świąteczna?

Cóż więc jest tak ekscytującego w tej grze? Wszakże wszelkie powyższe słowa nie zdradzają żadnej rewolucji, wszystko to zostało już sprawdzone i zaprezentowane graczom. Sekret Kaczek polega na tym, iż w tej grze to wszystko zostało zmieszane i doskonale pomyślane. Rozgrywka jest szybka, satysfakcjonująca i miejscami chaotyczna. Zginąć można na wiele sposobów ? wypaść za krawędź mapy, wysadzić się granatem, trafić samego siebie granatnikiem, spłonąć ? i na tym polega zabawa, by nie zginąć zbyt szybko, ale przyspieszyć śmierć innych graczy. Dzięki dostępnemu wachlarzowi uzbrojenia oraz całej gamie różnych ruchów wprawiony gracz jest w stanie wyczyścić całą mapę w pół minuty, a zmiana mapy trwa jeszcze mniej, dzięki czemu emocje nie spadają ani trochę. Gracze mogą skakać, szybować, ślizgać się, udawać trupa i kwakać ? trzeba opanować każdą z tych opcji, jeśli chce się zwyciężać w Kaczej Grze.

To, co cenię najbardziej w ?Duck Game? to połączenie nostalgii z emocjonalną rozgrywką ? nasze umiejętności zostaną sprawdzone, każda porażka przynosi minimalną poprawę u każdego gracza, bo tu zasada ?co nas nie zabije, to nas wzmocni? zamienia się w ?co nas zabije, to nas nauczy tego unikać w przyszłości?. Do sterowania trzeba się przyzwyczaić (powrót do ?strzałeczek?, aż mi się Rayman 3 przypomniał), na drodze do kaczego pucharu staną wprawieni wrogowie, potrafiący się ślizgać, unikać pocisków w locie i zabijać nas w najmniej oczekiwanym momencie, ale sama rozgrywka jest tego warta. Tak jak i ten moment, gdy w kompletnie przypadkowy sposób wygrywasz rundę i z nieustanną dumą pozwalasz sobie na dwusekundowy festiwal kwakania.

TL;DR:

+ Zabij cztery kaczki zanim zabiją ciebie

+ Coś jak wormsy/jazz jack rabbit 2

+ Masa odniesień do klasycznych gier

+ Głupie czapki, kwakanie, humor

+ Diabolicznie szybka rozgrywka

+ Świetna muzyka

- Do sterowania trzeba się przyzwyczaić

- Problemy z kodem sieciowym (co jakiś czas)

- Niewielu graczy