Tytuł: Hitman: Potępienie

Autor: Raymond Benson

Wydawnictwo: ZNAK litera nova (2012)

Agent 47 to perfekcyjna maszyna do zabijania. Sztucznie wyhodowany i genetycznie podrasowany klon, od dziecka wychowywany i szkolony tylko w jednym celu, by być niesłychanie skutecznym zabójcą na zlecenie.

Agent 47 jest pierwszorzędnym mordercą i chlubą Międzynarodowej Agencji Kontraktów, supertajnej organizacji stojącej ponad prawem i rządami państw, która oferuje swoje usługi każdemu kogo na to stać.

Kiedy w wyniku wewnętrznych rozgrywek w Agencji, jedna z misji agenta w Nepalu kończy się niepowodzeniem. Ten ciężko ranny i uznany za zmarłego postanawia odejść z organizacji i odsunąć się w cień. Po pewnym czasie wraca pracując już na własny rachunek.

Jednakże Agencja nie tak łatwo zapomina o swoim najlepszym agencie i postanawia jeszcze raz zrobić wszystko by nakłonić 47 do powrotu w jej szeregi. Tym razem łysy zabójca, z kodem kreskowym wytatuowanym z tyłu głowy, stanie przed najtrudniejszym w swojej dotychczasowej karierze zadaniem, a także będzie musiał zmierzyć się ze swoimi prywatnymi demonami oraz czymś dla niego zupełnie nowym ? ludzką stroną swojej natury.

Z książkami napisanymi na podstawie gier komputerowych lub wykorzystującymi pochodzące z nich uniwersa bywa różnie. Często są to klepane na zamówienie wydawców średniaki, toporne i bez polotu, których jedynym zadaniem jest pozwolenie na odcinanie kolejnych kuponów od uznanej przez graczy marki. Oczywiście są wyjątki, ale zwykle potwierdzają one tylko tą niepisaną regułę, że powieści na podstawie gier nie należą do książkowych arcydzieł.

W mojej prywatnej opinii książka Raymonda Bensona ? ?Hitman: Potępienie? wypada naprawdę dobrze. Jest to powieść czysto rozrywkowa z pogranicza sensacji i kryminału i jako taka spełnia swoje zadanie znakomicie. Może się spodobać także tym osobom, które o postaci łysego zabójcy słyszą po raz pierwszy w życiu. Akcja powieści jest wartka bez zbędnych dłużyzn, choć cała fabuła do wybitnie skomplikowanych nie należy i momentami jest przewidywalna. Benson całkiem nieźle poradził sobie z nakreśleniem rysu psychologicznego i charakteru głównego bohatera, dzięki czemu ten nabiera nieco większej głębi. Całość napisana jest całkiem sprawnie, prostym i przystępnym językiem, bez zbędnego zadęcia i pseudointelektualnego bełkotu, tak jak moim zdaniem powinna być napisana sensacyjna powieść kierowana głównie do młodzieży.

Słowem podsumowania ? dla fana gier o Agencie 47 pozycja warta uwagi , dla pozostałych, dobre, rozrywkowe czytadło na wieczór lub dwa.

Moja ocena wg systemu "szkolnego":

4/6