Katawa Shoujo - ciąga, wciąga i pociąga

Wpis opublikowany przez Fursik1 Maj 10, 2014

1158 wyświetleń

To był kolejny zimowy wieczór, który zapowiadał się na jeden z tych dłuższych, spędzonych samemu w domu, męcząc swoje kółko od myszki przed zapadnięciem w letarg. Nagle moją uwagę skierowała dawno zapomniana różowa ikonka w rogu ekranu?

"Fursik, pamiętaj, jesteś facetem! To tylko nadmiar potu ucieka ci przez oczy..."

Później pamiętałem już tylko dziwne promienie światła wpadające mi przez okno. Przecież to niemożliwe, jeszcze minutę temu była jeszcze dwudziesta druga. W życiu bym nie pomyślał, że pod tą ikonką kryła się świetnie napisana historia pełna zwykłego, ludzkiego ciepła, potrafiąca przykuć paluch do myszki/touchpada na bite osiem godzin.* I co więcej, pozwala sprawić, abym tych godzin nie żałował!

Umiesz wstać samemu?^#

Po chwili (jakieś dwie sekundy) zastanowienia doszedłem do prostego wniosku: albo się w tej produkcji rozkochasz, albo się od niej odbijesz. Innej opcji nie ma. Ja oczywiście ochoczo dołączyłem do tych pierwszych. Biorąc pod uwagę, że nigdy wcześniej nie kręciło mnie przeklikiwanie tekstu przez parę godzin tylko po to, aby zobaczyć dalszy ciąg historii, tym bardziej można powiedzieć, że Katawa pochłonęła mnie całego. Kolejne pięć nocy siedziałem i klikałem jak zaczarowany. I gęba mi się cieszyła, bo czerpałem z tego niekwestionowaną przyjemność.

Ten tekst miał powstać wcześniej, ale aby mieć jakiekolwiek porównanie, wygrzebałem z App Store dowolny twór VN-opodobny** i próbowałem jakoś się z nim zaprzyjaźnić. Późniejszy tydzień leżałem zwijając się z bólem pewnej części ciała, przez co uświadomiłem sobie jak rewelacyjnie napisane zostało cudo 4 Leaf Studios. I to pomimo, wydawałoby się skrajnie sztampowego zawiązania fabuły. Hisao pada na atak serca, zostaje przeniesiony do innej placówki gdzie poznaje uczniów, nauczycieli ple ple, zawiązuje przyjaźnie, ple ple ple? Niby szablon wyciśnięty do sucha, a oczu oderwać nie można!

Umiesz stanąć twarzą w twarz ze swoim strachem?

Katawa Shoujo powinno dla każdego być osobistym przeżyciem. Dlatego jeśli czytasz ten (lub jeden z wielu innych) tekst jeszcze przed przeczytaniem tejże VN-ki, mam dla Ciebie złą wiadomość. Będąc pod wpływem późnej godziny i mojej tendencji do angażowania się w przeżywaną historię, mogę bez bicia przyznać, że po tych paru godzinach nie czytałem już o losach Hisao. Byłem nim, czułem go i chciałem klikać aż do napisów końcowych, nie patrząc na to ile by to zajęło.

Także postacie były niezastąpione: przekomiczny Kenji, entuzjastyczna Misha, pozytywnie zakręcony nauczyciel plastyki(wybacz, do japońskich imion nie mam pamięci): każda osoba miała swoją własną, niepowtarzalną historię i unikalny charakter, co stanowiło istne +100 do immersji.

Umiesz chwytać dzień?

Najważniejsze, co udało się ekipie 4LS, to poważne podejście do tematu. Naprawdę niewiele trzeba by było, aby cały koncept traktowania o ludzkiej niepełnosprawności poszedł się kochać, a całość została potraktowana jako przykład na to, jak gry nie radzą sobie z poważnymi tematami. Dzięki Bogu tak się nie stało, a czytadło fanów z 4chana jest rzeczą, która pokazuje że o wielkości Visual Novel wcale nie decydują ściany tekstu atakujące zza każdego winkla czy liczba pomiętolonych prześcieradeł, ani dramatyzm, który często widzę tak:

Największą wadą i zaletą Katawy jest jego wielowątkowość.Fajnie jest mieć pięć parogodzinnych wątków do wyboru, ale nie wszystkie są jednakowe. Z jednej strony miło, bo taka monotonia powaliłaby nawet mieszkańców kraju poduszek z nadrukowanymi dziewczynami (brr!), ale mi do gustu przypadły trzy z dostępnych ścieżek. Rin była postacią wypełnioną wątkami typu ?2deep4u? (a szkoda, bo miałem nadzieję się z nią utożsamić), a Emi cały czas wydawała się? przeciętna na tle głębokich sylwetek psychologicznych pozostałych bohaterów.

Umiesz powiedzieć to, co myślisz?

Kac poksiążkowy również nie przechodził gładko. Jak bardzo bym się nie starał, nie mogłem zdjąć sprzed oczu widoku bram, murów i pomieszczeń Yamaku. Ckliwy (choć momentami przedramatyzowany) soundtrack również rozdrapywał stare wspomnienia. I co dziwne, już nigdy do KS nie wróciłem. Wolałem go zapamiętać tak, jak za pierwszym razem, bez zbędnego męczenia materiału. Pełną dobrego humoru i przemyśleń, które dorównują najlepszym książkom.

Znowu Inel... Co poradzisz, kocham gościa!

Aż tu nagle zwrot akcji! Pewnym razem po wejściu w blogosferę FA okazało się, że przekładanie wypisania moich myśli na temat dziejów Hisao wyszło mi w końcu bokiem. Najpierw tekst Soapsa, później kontrkomentarz Klekota?*** Teraz muszę wymyślić jak napisać to samo, tyle że inaczej?

Czy widzisz to co ja?

Tak więc, bez dalszego owijania w trzywarstwową otoczkę bawełny: Katawa Shoujo to Visual Novel po którą warto sięgnąć, chociażby po to, aby wyrobić sobie swoją opinię. Nie tylko o swoim podejściu do gatunku, który w Japonii bije rekordy popularności, ale i o podejściu gier do tematów, które jeszcze dziesięć lat temu uznane by były za ?obraźliwe i niestosowne?. Można do tego podchodzić jak do grupy kalekich dziewek, które do szczęścia wiecznego i pokonania swojej niepełnosprawności potrzebują tylko odrobiny ciepła i miłości, i? Taki ktoś miałby rację. Ale szczerze mówiąc, [beeep] mnie to. Drugiego czegoś takiego po prostu nie ma. I za każdym razem kiedy widzę unikalną grę, film czy album muzyczny, piszę właśnie coś takiego. To samo w sobie powinno być wystarczającą rekomendacją.

Tak więc: