Moje Fado

Jedno wielkie VETO. Jasne, że "dwójka" ma swoje wady, a i "jedynka" mimo wszystko bardziej mi się podobała, ale jest to jak najbardziej dobry film. Ale po kolei.

Główny zarzut, który wyczytałem w Twojej recenzji, dotyczy przegadania. Częściowo się zgadzam, bo sam pamiętam, że jak pewnego razu to oglądałem, po 40 minutach nie mogłem już wytrzymać. Kiedy jednak przyszła scena z rozpoczęciem szkolenia u Pai Meia, oglądało mi się ten film zdecydowanie przyjemniej. Dialogi też - nadawały bowiem postaciom psychologicznej głębi. Pokazywały, że wszyscy rzeczywiście mają własne motywacje i że "Kill Bill" nie jest tylko płytką historią o zemście. Naprawdę, nie potrzeba zapadających w pamięć tekstów jak w "Pulp Fiction", żeby rozmowy były w choć minimalnym stopniu ciekawe.

W ogóle dziwi mnie stwierdzenie, że nie masz nic przeciwko skupieniu się w filmach na dialogach, a nie powiązujesz tego z Tarantino, który wręcz uwielbia rozmowy "o pupie Maryni". W drugim "Kill Billu" jest to samo, tyle że tym razem bardzo często wnoszą do fabuły coś nowego.

Stwierdzenie, że znacznie mniejsza ilość krwi w drugiej części jest wadą, budzi we mnie głęboki niesmak. Na tym pozwolę sobie ten wątek zakończyć.

"Dwójka", zgodnie z konwencją zresztą, nie jest szczególnie inteligentna, ale "jedynka" tak naprawdę wcale nie jest od niej lepsza. Zaryzykuję nawet opinię, że pod tym względem wypada gorzej.

Jak to się stało, że Beatrix po zaszlachtowaniu w pojedynkę kilkudziesięciu ludzi (a zwłaszcza po walce z tamtą młodą Japonką, zapomniałem imienia) miała jeszcze siłę na to, by walczyć z O-Ren jak równy z równym? Albo scena, gdzie dostała cios kulą na łańcuchu, po którym wstała na równe nogi jakby nigdy nic... A to nie wszystko.

Tyle że przyczepianie się do tych filmów pod kątem logiki uważam za niewłaściwe. Tarantino już w czasach "Wściekłych psów" i "Pulp Fiction" udowodnił (i udowadnia nadal), że zależy mu nie na przemyślanym w każdym calu związku przyczynowo-skutkowym, lecz na zabawie konwencjami oraz składaniu hołdu starym filmom.

Scena, w której Beatrix daruje życie Elle Driver, rzeczywiście jest zastanawiająca. Pewnie panna młoda wyszła z założenia, że skoro pozbawiła jej drugiego oka, ona prędzej czy później sama zginie, tym bardziej że zaraz pojawia się kadr z czarną mambą.

Myślę, że problem polega na tym, iż Quentin zaplanował historię jako zamkniętą całość, a producenci postanowili podzielić ją na dwie części. Całość wygląda tak, jakby nie dokonano prawie żadnych przeróbek, przez co rozłożenie akcentów (akcja i dialogi) w obu filmach jest tak nierówne. A że reżyser nadal chciał przedstawić swoją wizję, zabrakło tutaj ostatecznego szlifu.

Mimo to nie zgadzam się, że "Kill Bill vol. 2" to słaby film. Jest dobry, tylko trzeba patrzeć nań nie przez pryzmat oczekiwań, że będzie "jeszcze więcej tego samego", tylko jako zwieńczenie całej fabuły. Bo dla mnie nie ma tych filmów osobno. Jest tylko jedna historia. Dlatego jeśli kiedyś jeszcze będziesz miał okazję obejrzeć tę część, sugeruję dać jej szansę.

Kiedy jednak przyszła scena z rozpoczęciem szkolenia u Pai Meia, oglądało mi się ten film zdecydowanie przyjemniej. Dialogi też - nadawały bowiem postaciom psychologicznej głębi. Pokazywały, że wszyscy rzeczywiście mają własne motywacje i że "Kill Bill" nie jest tylko płytką historią o zemście.

Nigdzie nie wspomniałem, że dialogi są mierne - to się właściwie nie zdarza w filmach Tarantino, o ile nie jest to celowe. Owszem, są dobre, owszem nadają głebię, ale jest to głębia sztuczna, nieprzekonywująca. Jak dla mnie "Kill Bill" w całości miał być gigantycznym hołdem dla starego kina sztuk walki, westernów i ogólnie filmom dość niskobudżetówych. Tylko że jedynka była pod tym względem artystyczna, a dwójka jest niezwykle mdła i rozmyta.

W ogóle dziwi mnie stwierdzenie, że nie masz nic przeciwko skupieniu się w filmach na dialogach, a nie powiązujesz tego z Tarantino, który wręcz uwielbia rozmowy "o pupie Maryni". W drugim "Kill Billu" jest to samo, tyle że tym razem bardzo często wnoszą do fabuły coś nowego.

Porównaj sobie rozmowę o "Like a Virgin" z "Wściekłych psów" i rozmowę Mamby z Billem, a zobaczysz różnicę. Zabawne rozmowy wychodzą reżyserowi doskonale, ale budowanie przy ich pomocy dramatyzmu raczej niezbyt. Takie jest moje zdanie.

Stwierdzenie, że znacznie mniejsza ilość krwi w drugiej części jest wadą, budzi we mnie głęboki niesmak. Na tym pozwolę sobie ten wątek zakończyć.

Kompletnie jakby "Kill Bill" nie nawiązywał w oczywisty sposób do kina gore Zresztą mniej krwi = mniej zabijania = mniej akcji = nuda.

Poza tym chyba nie znam żadnego filmu (poza "PF" oczywiście) Tarantino, który pretendowałby do tytułu "inteligentny" - to głupota, absurd i groteska (czekajcie na "Deathproof" ). Problem w tym, że "Kill Bill vol. 2" bardzo pragnie być brany na poważnie, a tego się zrobić nie da.

Myślę, że problem polega na tym, iż Quentin zaplanował historię jako zamkniętą całość, a producenci postanowili podzielić ją na dwie częśc

Dokładnie o tym napisałem - przez wymóg podzielenia akcji Tarantino został zmuszony na dorobienie nowych scen, z czego wyszyły ciekawe (pogrzebanie), ale i koszmarnie nudne. Z czym przeważa ten drugi typ.

Ogólnie to bardzo się cieszę, że ktoś się tu ze mną nie zgadza - rzadko się to zdarza, bo nikomu się to nie chce

What?

Totalnie odwrotne wrażenia. Jedynka mnie zraziła kiczowatą i niepotrzebną przemocą, dopiero przy dwójce poczułem, że to Tarantino. Ale tylko trochę, bo w moim prywatnym rankingu obie części stoją najniżej spośród wszystkiego Tarantino-made, co do tej pory oglądałem. Oh well, gusta, guściki.

Nigdzie nie wspomniałem, że dialogi są mierne - to się właściwie nie zdarza w filmach Tarantino, o ile nie jest to celowe. Owszem, są dobre, owszem nadają głebię, ale jest to głębia sztuczna, nieprzekonywująca.

Dla mnie było to całkiem przekonywające. Dzięki dialogom pokazany został charakter każdej z postaci, a do tego widz dowiaduje się ich motywacji (np. tego, dlaczego Beatrix postanowiła odejść z szajki Billa i założyć rodzinę).

Jak dla mnie "Kill Bill" w całości miał być gigantycznym hołdem dla starego kina sztuk walki, westernów i ogólnie filmom dość niskobudżetówych. Tylko że jedynka była pod tym względem artystyczna, a dwójka jest niezwykle mdła i rozmyta.

W "dwójce" jest tych odniesień mniej, co nie oznacza, że nie ma ich w ogóle. Nigdy jednak nie interesowałem się kinem niskobudżetowym, więc trudno mi stwierdzić to na pewno.

Kompletnie jakby "Kill Bill" nie nawiązywał w oczywisty sposób do kina gore Zresztą mniej krwi = mniej zabijania = mniej akcji = nuda.

Akcja i krew nie muszą iść ze sobą w parze. Pierwszy przykład, jaki przyszedł mi do głowy: "Avengers". Mnie duża ilość krwi w pierwszym "Kill Billu" była obojętna, ale w życiu bym nie pomyślał, żeby zrobić z tego istotną zaletę.

Poza tym chyba nie znam żadnego filmu (poza "PF" oczywiście) Tarantino, który pretendowałby do tytułu "inteligentny" - to głupota, absurd i groteska (czekajcie na "Deathproof" ).

Tyle że "Pulp Fiction" też ma swoje absurdy (Pokrak, cała scena z "what does Marsellus Wallace look like?"), więc nazywanie go filmem inteligentnym uważam za drobne nadużycie. Chociaż niektóre zabiegi faktycznie są bardzo sensowne - mnie wryła się w pamięć chociażby historia złotego zegarka i to, co chciał nią osiągnąć reżyser.

Problem w tym, że "Kill Bill vol. 2" bardzo pragnie być brany na poważnie, a tego się zrobić nie da.

Dlaczego nie? Jest poważnie, ale i jednocześnie zgodnie z konwencją.

Ogólnie to bardzo się cieszę, że ktoś się tu ze mną nie zgadza - rzadko się to zdarza, bo nikomu się to nie chce

Mnie z kolei rzadko się zdarza pisać tak rozbudowane posty, chyba że komentuję czyjeś opowiadanie. ;] Tak się akurat składa, że Tarantino to też mój ulubiony reżyser.